Sunday, April 11, 2010


Αν ο Χαμίντ είχε πνιγεί(protagon.gr)
09/04/2010
του Κώστα Γιαννακίδη
Χαμιντουλά Νατζαφί. Δεν είναι όνομα που το θυμάσαι και ούτε πρόκειται. Δυσκολεύεσαι ακόμα και να το αποστηθίσεις. Είναι ο δεκαπεντάχρονος Αφγανός που φορτώσαμε ως cargo και τον στείλαμε να ταφεί στην πατρίδα του. Το πρωί της Παρασκευής έγινε στο νεκροταφείο της Καισαριανής μία μικρή τελετή αποχαιρετισμού. Παρούσα η Πολιτεία που υπόσχεται πλέον πολιτικό άσυλο προς την οικογένεια του, λίγος κόσμος και καμία φωνή.
Ο αποχαιρετισμός στον Χαμιντουλά δεν είχε συνθήματα, ούτε οργή. Πιθανότατα επειδή δεν γνωρίζουμε τον εχθρό, έτσι δεν είναι; Κανένα στρατόπεδο δεν διεκδίκησε τον νεκρό, κανένα πολεμικό φλάμπουρο δεν υψώνεται στη μνήμη του, γενικώς είμαστε κάπως αμήχανοι αν και ως κοινωνία κάνουμε όσα μπορούμε για να διασώσουμε τα προσχήματα. Εκφράζουμε λύπη και συμπάθεια-μακάρι να βρίσκαμε και κάπου να ακουμπήσουμε την οργή μας-διοργανώσαμε και κινηματογραφικές προβολές με σκοπό τη συγκέντρωση χρημάτων υπέρ της οικογένειας. Καλό. Κατά μία εκδοχή ο Χαμιντουλά ήταν ένα τυχερό παιδί από το Αφγανιστάν. Πέθανε στην Αθήνα και γύρισε στην πατρίδα του αεροπορικώς, τυλιγμένος με τη σημαία της.
Κανένας δεν ξέρει πόσα παιδιά από το Αφγανιστάν έχουν ξεβραστεί νεκρά στις ελληνικές ακτές. Δεν θα το μάθουμε ποτέ. Τα παιδιά που επιπλέουν παγωμένα και άψυχα στα ελληνικά νερά δεν γνωρίζουν ούτε την ευαισθησία μας, ούτε τη συμπαράστασή μας. Θα μου πείτε πως για ένα νεκρό παιδί όλα αυτά δεν έχουν την παραμικρή σημασία. Είτε βρίσκεται στο cargo ενός αεροπλάνου, είτε μέσα σε κάποιο ανώνυμο τάφο στις εσχατιές των ελληνικών νεκροταφείων, η ουσία δεν αλλάζει. Αλλάζει, όμως, ο τρόπος με τον οποίο βλέπουμε εμείς τα πράγματα.
Ο Αφγανός που πνίγεται στο Αιγαίο είναι μονόστηλο. Ο Αφγανός που σκοτώνεται από βόμβα κερδίζει την προσοχή και τα δάκρυα μας. Αντί, λοιπόν, να βλέπουμε σινεμά με πέντε ευρώ υπέρ των Αφγανών, ας πάμε να δούμε τη ζωή από κοντά. Ας δούμε τι μπορούμε να κάνουμε σε πρακτική βάση για τα παιδιά που έρχονται εδώ ως πρόσφυγες, ακολουθώντας μία μοίρα που δεν διάλεξαν. Τι λέτε; Το κάνουμε; Εντάξει, όχι τώρα, από Δευτέρα όμως να το δούμε, να το δρομολογήσουμε, ώστε τον Σεπτέμβριο να είμαστε έτοιμοι; Ε;
Η Αρτεμις Καπούλα παρακολούθησε την προβολή που διοργανώθηκε για τη στήριξη της οικογένειας του Χαμίντ...

3 comments:

Lena. said...

Η άποψη του Κ.Γιαννακίδη ψηλαφεί την ουσία του ζητήματος..Παιδιά-πρόσφυγες,παιδιά στα σκουπίδια,παιδιά άμοιρα τον 21 αι.Είτε σκοτώνονται από βόμβα,είτε πνίγονται,πεθαίνουν καθημερινά.Χωρίς άλλη επιλογή.

Α. Δ.Ε. ΒΑΛΜΑΣ said...

Αυτή είναι δυστυχώς η θλιβερή πραγματικότητα μιας κοινωνίας που θέλει να λέγεται πολιτισμένη, προηγμένη .... Καλύτερα εγωιστική, δολοφονικά αδιάφορη εν τέλει θύτης.

Lena. said...

Αυτή είναι "η χώρα της αμεριμνησίας"..Σάπια από ξενιστές που της κατέφαγαν τα σωθικά.Εκεί όπου θα φώλιαζε η ανθρωπιά κι η τρυφερότητα,ροκανίζουν τον ιστό η αναλγησία κι ο "εαυτούλης".Μας.