Από την Ιδρυτική Διακήρυξη Αρχών και Στόχων του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος,
3 Σεπτεμβρίου 1974:
«Βασικός κυριαρχικός στόχος του Κινήματος είναι η δημιουργία πολιτείας απαλλαγμένης από ξένο έλεγχο ή επεμβάσεις, πολιτείας απαλλαγμένης από έλεγχο ή επιρροή της οικονομικής ολιγαρχίας, πολιτείας ταγμένης στην προστασία του Έθνους και στην υπηρεσία του Λαού»
Τις δύσκολες μέρες που ζούμε,διαβάζω καθημερινά το γερμανικό και γαλλικό τύπο.
Κανένα κανάλι δεν αναπαράγει τις φωνές συμπαράστασης από τα σοσιαλδημοκρατικά και λοιπά αριστερά κόμματα της Ευρώπης στον ελληνικό λαό.Αντιθέτως,καλλιεργείται με επιμονή και υπό τη λογική της γενίκευσης η ιδέα της συλλογικής ευθύνης.Ετσι λοιπόν, οφείλω να νιώθω ως πολίτης ένοχη διότι
-υπηρετώ την ιδέα του πολιτισμού με την δωρεάν διάθεση της γνώσης στις δημοτικές βιβλιοθήκες,
-δεν έκλεψα ποτέ το ελληνικό δημόσιο εφ'όσον δεν απέκρυψα ποτέ τα φορολογικά μου δεδομένα
-δεν υπήρξα δανειζόμενη τραπεζών ή κάτοχος πιστωτικής κάρτας..
Παράλληλα διαβάζω από τους λόγους του Maximilien Francois Marie Isidore de Robespierre(l'incorruptible):
"Οι δολοφόνοι που διαλύουν την χώρα μας, οι συνομωσίες που εξαγοράζουν συνειδήσεις για να ακυρώσουν τις λαϊκές επιταγές, οι προδότες που τις πουλάνε, οι μισθοφόροι συντάκτες προκηρύξεων που στοχεύουν στο να εξευτελίσουν την λαϊκή υπόθεση, να σκοτώσουν την δημόσια αρετή, να υποδαυλίσουν την πυρά της ανταρσίας και να προετοιμάσουν την πολιτική αντεπανάσταση μέσα από την ηθική αντεπανάσταση, είναι άραγε λιγότερο ένοχοι ή λιγότερο επικίνδυνοι από τους τυράννους τους οποίους υπηρετούν;».
Κι έτσι,σε συνθήκες απίστευτης προσωπικής και πολιτικής μοναξιάς,ακόμη
"..μέσα στη νύχτα,για να μη τελείως χαθώ,κρατάω στα χέρια μου,ένα μικρό βιβλίο με ποιήματα.."
Κι επαναλαμβάνω:
"Το ζητούσαν, λοιπόν,
σε τι είχα φταίξει,
έμενα το μόνο μου έγκλημα ήταν ότι δεν μπόρεσα να μεγαλώσω,
κυνηγημένος πάντα,
πού να βρεις καιρό,
έτσι έμεινα εύπιστος
κι αγκάλιαζα το κρύο σίδερο της γέφυρας.
……Ενώ απ’ το βάθος,
μακριά,
με κοίταζε σαν ξένο η πιο δική μου ζωή"
(Τάσος Λειβαδίτης, "Ενοχή", από τη συλλογή Νυχτερινός επισκέπτης (1972)
Ενοχη νιώθω για ένα μόνο.Την αίτηση εγγραφής μου στο ΠΑΣΟΚ,τότε,
την εποχή "μιας εφηβείας που -επώδυνα-γίνεται σαράντα"
3 comments:
1) Πολύ μου άρεσε που έκανες ποστ τις αρχές και τους στόχους του ΠΑΣΟΚ! Λίγο ξεμπρόστιασμα -όταν μάλιστα είναι πραγματικό- δεν βλάπτει. Και έχει σημασία που το έκανες εσύ.
Τα σέβη μου!
2) Αυτό το τσουβάλιασμα υπό τον τίτλο "συλλογική ευθύνη" είναι βολικό και πολύ καλό για να αποτάσσονται την ευθύνη τους οι πραγματικά υπεύθυνοι και ένοχοι. Εγώ, λοιπόν, ΔΕΝ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΜΙΑ ΕΥΘΥΝΗ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΕΝΟΧΗ ΕΙΜΑΙ ΓΙΑ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ!
Όποιος νιώθει τύψεις ας μπει στο τσουβάλι. Εγώ διαχωρίζω την θέση μου.
3) Ωραίος ο Λειβαδίτης! Κρίμα που 'ταν πάντα τόσο μελαγχολικός. Όμως δεν ξέρω πώς θα μπορούσε να 'ναι αλλιώς...
4) Το να μετανοιώνουμε για κάτι, δεν μας καθιστά απαραίτητα "ένοχους". Το άσχημο -και πολλές φορές, ολέθριο- είναι να μένουμε εγωιστικά κολλημένοι υπερασπιστές της πράξης μας, ενώ την θεωρούμε πλέον λάθος. Τότε γινόμαστε πραγματικά ένοχοι.
Αυτή είναι η γνώμη μου, τουλάχιστον:-)
Μετά από αρκετά χρόνια κλείδωσα την πόρτα και σαν το στρείδι χώθηκα σε ένα κέλυφος που έχει εντός αναμνήσεις,φωτογραφίες και πολλά βιβλία.Δεν πρόκειται για ταξίδι νοσταλγίας αλλά για μια ασθματική προσπάθεια καταγραφής της προσωπικής μου πορείας ως πολιτικοποιημένου όντος.Πώς στηρίξαμε εκουσίως τη βαρβαρότητα.. Στιγματίζει ως αποκρουστικό τατουάζ τη συνείδησή μου..Στα ράφια της βιβλιοθήκης μου ανακάλυψα άρθρα του Samir Amin,λόγους της Rosa Luxemburg,κείμενα του Κορνήλιου Καστοριάδη,του Louis Althusser και όλα τα βιβλία του Ανδρέα Παπανδρέου με αφιέρωση:
"στα παιδιά μου,με την ευχή να συμβάλλουν στο χτίσιμο μιας ορθολογικής κοινωνικής τάξης πραγμάτων"
Ούτε υστερίες,ούτε μελοδραματισμοί.Τόσο απλά.Δραστηριοποιήθηκα από πολύ μικρή στο χώρο της Ν.ΠΑΣΟΚ κι ήμουν η μοναδική ίσως που επέμενα να κουβαλάω στις κομματικές διαδικασίες τα λεπτά βιβλιαράκια της Κατερίνας Γώγου,στα οποία βάσιζα τις τοποθετήσεις μου.
"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος.."
Τώρα,πιο πολύ από ποτέ.
Ενοχη δεν νιώθω διότι συντάχτηκα με το ΠΑΣΟΚ.Ισως οι νεώτεροι δεν καταλαβαίνετε αλλά τη δεκαετία του 80,κανένας έφηβος δεν άντεχε τη δογματική ασφυξία των τσιτάτων της αποξηραμένης ΚΝΕ.Ακόμη πιο αδιέξοδες ήταν οι αναλύσεις της Β΄Πανελλαδικής του ΡΗΓΑ για την ανανέωση της αριστεράς που "δεν θα ερχόταν,παρά μόνο αν στη βάση της γκραμσιανής στρατηγικής της ηγεμονίας, οι κομμουνιστές εμπλούτιζαν το περιεχόμενο της σοσιαλιστικής χειραφέτησης πέρα από τον στείρο οικονομισμό της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων σε μια ριζική έμπρακτη κριτική του καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού".Τόσο απλά επίσης,ή κάπως έτσι..Το ΠΑΣΟΚ δεν μιλούσε για το compromesso storico.Οριοθετούσε επακριβώς το κοινωνικά αναγκαίο και το πολιτικά εφικτό στην πατρίδα μας.Ηταν λαικό κίνημα.Μόνο εκεί θα είχα θέση λοιπόν.Είκοσι χρόνια μετά κουβαλάω ΑΚΟΜΗ την ενοχή των ονείρων μου και γι'αυτήν απολογούμαι σε εσωτερικό-κυρίως- παραλήρημα.Μπορεί να πρόκειται μόνο για εμμονικές ιδεοληψίες.Αυτό θα το δείξουν τα πέτρινα χρόνια που έρχονται.Κανένας δεν είναι ασφαλής κι ο καθένας μας θα εξαναγκαστεί να πάρει θέση. Εγώ Φένια,όπως και συ θα είμαι στους δρόμους,με τους Αθώους ..
Hello niice post
Post a Comment