Δεν ωφελεί να περιορίζεις τα πουλιά
με ξόβεργες, με σκιάχτρα, με κλουβιά,
να περιμένεις στις διαβάσεις των αποδημητικών
μερόνυχτα, να ρίχνεις τουφεκιές.
Ό,τι μπορεί να φτερουγίσει δε σκλαβώνεται·
προετοιμάζεται στα θερμοκήπια των στερήσεων
προσμένοντας αργά ή γρήγορα την ώρα του.
Τάσος Κόρφης
Από τις 11 το πρωί,που έμαθα αυτό το τόσο εξοργιστικά βλακώδες το οποίο μόνον η ανανδρία κι η εμπάθεια μπορούν να ορίσουν ως κατόρθωμά τους,έχω ακουμπήσει όλη τη θλίψη μου σ'αυτούς τους στίχους.Η βλακεία είναι ανίκητη!
Ομως, το ποίημα,γραμμένο για ανθρώπους ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ που πάντα θα πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα είναι αισιόδοξο.Δεν γίνεται διαφορετικά.Αλλωστε,υπάρχουν κι άλλοι,όπως ο Jose Saramago στο "Περί φωτίσεως" που εύστοχα διατυπώνει πως "..αυτοί που μας κυβερνούν όχι μόνο δε σταματούν μπροστά σε αυτό που εμείς αποκαλούμε παράλογο, αλλά και το χρησιμοποιούν για να ναρκώσουν τις συνειδήσεις και να εκμηδενίσουν τη λογική."
Κι όποιος "καταλαβαίνει",εύχομαι να μην ξεχάσει ποτέ πως επίσης,
"Σαπίζουμε αβοήθητοι ανάμεσα στον πόνο και την επιθυμία",
αλλά "η αρμονία των ροδόδεντρων" είναι πάντα εκεί.Και το "γυμνασμένο μάτι του τραμπούκου" δεν την ακουμπά.
Αυτό το μικρό σημείωμα το'γραψα για όσους επιμένουν να τη διακρίνουν.Στη φωτογραφία που το συνοδεύει,ο αετός είναι κεχριμπαρόφτερος.
No comments:
Post a Comment