ΛΕΥΚΕΣ ΝΥΧΤΕΣ

"...Ηταν μια θαυμάσια νύχτα,μια νύχτα που μόνο στη νιότη μας,ίσως μπορεί να υπάρξει,αγαπητέ αναγνώστη.Ο ουρανός τόσο ξάστερος,τόσο φωτεινός,που, κοιτάζοντάς τον,ένιωθες άθελά σου την ανάγκη να ρωτήσεις τον εαυτό σου:Μπορούν άραγε,κάτω από τέτοιον ουρανό να ζουν θυμωμένοι και γκρινιάρηδες άνθρωποι?Αυτό είναι ερώτημα και των νέων ανθρώπων,αγαπητέ αναγνώστη,των πολύ νέων,και μακάρι με τη βοήθεια του Θεού,να βγαίνει πιο συχνά μέσα από την ψυχή μας.."Fyodor Dostoyevsky
Νομίζω πως έτσι θάθελα να αποχαιρετήσω τη χρονιά που φεύγει,σε πείσμα των καιρών,αφού το απόσπασμα που παραθέτω,έχει γραφτεί το 1848. Και κάτι επιπλέον.Να έχει τόσο φως η πρώτη νύχτα του χρόνου,ώστε αληθινά να πιστέψουμε σε ένα μέλλον όπου οι άνθρωποι θα αγαπούν πολύ...Υ.Γ:Για όσους δεν κατάφερα να βρω, στη λέσχη συναντιόμαστε πάλι την 13/01/2008,στις 8 μ.μ

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ!

Η λέσχη ανάγνωσης κάνει διακοπές, διαβάζοντας βέβαια.Ανάμεσα στις προσωπικές επιλογές του καθενός μας, εντάξαμε το "Περί ηρώων και τάφων" του Ernesto Sabato,εκδ.ΕΞΑΝΤΑΣ,ως το επόμενο βιβλίο που θα συζητηθεί,μετά την 10/01/2008.Θα ενημερώσω άπαντες για την ακριβή ημερομηνία εγκαίρως.Καλές γιορτές με πολλές ευχές.

Ordinary day!

Ordinary Day Lyrics

"γιατ'ήταν του πατέρα σας,οπ'είναι ακόμα αγδίκιωτος,γιατ'ήσασταν εσείς μικρά...Τώρα που μεγαλώσατε..πάρετε τα ντουφέκια σας,να κυνηγήστε τους οχτρούς"

Κάθε φορά που ανοίγω ένα βιβλίο,νιώθω σα να μπαίνω σε ένα καράβι.Και το τελευταίο βιβλίο της Κ.Καριζώνη, με ταξίδεψε στο Μεγάλο Αλγέρι του ονείρου και της σκληρής αλήθειας.Το διάβασα σε δύο μέρες,παράλληλα με τα ποιήματα της γαλλόφωνης υπερρεαλίστριας Joyce Mansour,"του κονδυλώδους ρόδου του ανατολίτικου παραμυθιού"(κατά τον Andre Breton),που ύμνησε τον έρωτα με σπαραγμό και τρυφερότητα,οδύνη και πάθος.
Ετσι βιώνουν τον έρωτα και οι ήρωες της κυρίας Κ.Καριζώνη.Με το αίμα της καρδιάς.Αδρά τα χαρακτηριστικά των ψυχών,σκληροί οι κώδικες αξιών που τιμούν,άγριο το εθιμικό δίκαιο,ο άγραφος νόμος που καθορίζει τη μοίρα τους.Κλειστή η κοινωνία που τους περιβάλλει,έχει λόγο και προσταγή.Επτά ποτήρια με νερό στην άνυδρη Μάνη:το αφιλόξενο τοπίο,το όνειρο,η βεντέτα,ο θρύλος,η τιμή,η παράδοση,ο έρωτας...
Αλλιώτικος ο έρωτας που κυλά στη μανιάτικη φλέβα.Βάζει φωτιά να κάψει το χρέος του "γδικιωμού",τραυλίζει τη λήθη του φονικού.Κι αμέσως μετά σκληρός,ακόμη κι όταν απογειώνεται,δε χαρίζεται.Κι ούτε χαρίζει.Τίποτε και σε κανέναν.
Με εικόνες ατέλειωτες,μαγικές,χρώματα μεσαιωνικά,λόγο ποιητικό,μας βυθίζει η συγγραφέας στην απόλαυση της ανάγνωσης κι όταν ιστορεί το μύθο κι όταν πλάθει το όνειρο.
Ομως ο Γ.Φτέρης γράφει πως "η Μάνη είναι ο τόπος όπου οι άνθρωποι κληρονομάνε αυτή τη φοβερή τιμιότητα.Να θυμούνται.Και να μη λησμονάνε ποτέ τίποτα,ούτε το καλό,ούτε το κακό".Η λύση του τέλους,κάθαρση τραγωδίας ανθρώπινης,μεστή απο συγκίνηση,χωρίς ίχνος μελοδραματισμού βάζει την τελευταία πινελιά στη σκιαγράφηση της μανιάτικης προσωπικότητας.Υπερηφάνεια.Πάθος.Αξιοπρέπεια.
Για επίλογο,διάλεξα την πιο ερωτική για μένα φράση του βιβλίου,γιατί πιστεύω στη αλήθεια της.Στην άγρια ομορφιά της:
"Ομως οι άνθρωποι ταιριάζουν απ'τα θηρία που κουβαλούν μέσα τους,από τα τέρατα που τους κατοικούν..."

VICENTE HUIDOBRO
ALTAZOR, CANTO II, (αποσπάσματα)
Χιλή, 1893-1948

…………………………………
…Έχω μια ειδική ατμόσφαιρα της αναπνοής σου
Το φωτεινό μέτωπό σου σαν δαχτυλίδι του Θεού
…Έχω τη φωνή σου για κάθε μου άμυνα
………………………………….
…Σε βρήκα σαν ένα δάκρυ σ` ένα λησμονημένο βιβλίο
Με το απλό όνομά σου χαραγμένο στο στήθος μου
Τ` όνομά σου χαραγμένο από θόρυβο περιστεριών στο πέταγμα
Κουβαλάς μέσα σου τη θύμηση από άλλες ζωές υψηλότερες
Ενός Θεού που υπάρχει κάπου
Και βαθιά μέσα σου θυμάσαι πως ήσουν εσύ
Το πουλί αλλοτινών καιρών στην κλείδα του ποιητή
……………………………………
…Η ζωή βλέπεται στη μοναξιά
Μόνο τα μάτια σου ζούνε στον κόσμο
Το μόνο πλανητικό σύστημα χωρίς κούραση
…Πίσω από σένα η ζωή φοβάται
Γιατί είσαι το βάθος όλων των πραγμάτων
……………………………………
…Η αποθέωσή μου είναι στα μάτια σου
Ντυμένη με την πολυτέλεια των ματιών σου
και τη μέσα λάμψη τους
Κάθομαι στην πιο απλή γωνιά του βλέμματός σου
Κάτω από τη στατική σιωπή ακίνητων βλεφαρίδων
Μια προφητεία ανεβαίνει από το βάθος των ματιών σου
Κι ένας ωκεάνιος άνεμος κυματίζει τις κόρες τους.

Με τίποτα δεν συγκρίνεται εκείνος ο μύθος σπόρων
που αφήνει η παρουσία σου
Μ` εκείνη τη φωνή που προσπαθεί να επιστρέψει στη ζωή
ένα νεκρό αστέρι
……….
…Κι εκείνο το φιλί που φουσκώνει την πλώρη των χειλιών σου
Κι εκείνο το χαμόγελο σαν μια σημαία στο μέτωπο της ζωής σου
Κι εκείνο το μυστικό που διευθύνει τις παλίρροιες του στήθους σου
Κοιμισμένο στον ίσκιο των μαστών σου…

Αν εσύ πέθαινες
Παρόλη την αναμμένη λαμπάδα τους τ` αστέρια
Θα έχαναν το δρόμο τους
Τι θα γινόταν το άπειρο;

Αποσπάσματα από ένα μεγάλο, υπέροχο ποίημα!...
Ο ήχος του στα ισπανικά είναι πολύ πιο όμορφος βέβαια γι` αυτό θα μου επιτρέψετε να βάλω ένα τετράστιχο και στο πρωτότυπο:

"...Mi gloria esta en tus ojos
Vestida del lujo de tus ojos y de su brillo interno
Estoy sentado en el rincon mas sensible de tu mirada
Bajo el silencio estatico de inmoviles pestanas..."

Λένα, αφιερωμένο :-)

Φένια

When We Two Parted...

George Gordon, Lord Byron.

When we two parted

In silence and tears,

Half broken-hearted

To sever for years,

Pale grew thy cheek and cold,

Colder thy kiss;

Truly that hour foretold

Sorrow to this.

The dew of the morning

Sunk chill on my brow

It felt like the warning

Of what I feel now.

Thy vows are all broken,

And light is thy fame;

I hear thy name spoken,

And share in its shame.

They name thee before me,

A knell to mine ear;

A shrudder comes o'er me

Why wert thou so dear?

They know not I knew thee,

Who knew thee so well

Long, long I shall rue thee,

Too deeply to tell.

In secret we met

In silence I grieve,

That thy heart could forget,

Thy spirit deceive

If I should meet thee

After long years,

How should I greet thee?

With silence and tears.

ΖΟΖΕ ΣΑΡΑΜΑΓΚΟΥ - ΠΕΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ

Καταρχήν, θα πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι εδώ δεν πρόκειται για κριτική αλλά μάλλον για ένα «παραλήρημα» εντυπώσεων και συναισθημάτων.
Με το ξεκίνημά του ήμουνα πολύ συγκρατημένη. Έλεγα, εντάξει αλλά όχι σαν τα προηγούμενά του. Με διέψευσε εντελώς! Όσο προχωράει μοιάζει σαν κάτι που γεμίζει ενέργεια σιγά σιγά, ύπουλα σχεδόν, μέχρι που ξαφνικά σκάει και μένεις εμβρόντητος να δέχεσαι εικόνες, μελωδίες και συναισθήματα που δεν προλαβαίνεις ν` απορροφήσεις. Ιδιαίτερα από τη μέση περίπου και μετά, καλπάζει κανονικά και στο τελευταίο κεφάλαιο σου κόβει την ανάσα.
Ό,τι και να πω όμως, δεν έχει σημασία, γιατί νομίζω πως εδώ πρόκειται για προσωπικό βίωμα. Για εμπειρία ανάγνωσης, ξεχωριστή για τον καθένα.
Εγώ έβλεπα τις σελίδες να λιγοστεύουν και μ` έπιανε πανικός. Σα να έβλεπα με τρόμο μια κλεψύδρα ν` αδειάζει στο πάνω της μισό κι εγώ να μην μπορώ να κλείσω με το χέρι μου αυτή τη μικρή τρυπούλα που αφήνει την άμμο να περάσει στο άλλο της μισό.
Στις τελευταίες σελίδες είχα κλείσει πόρτες, παντζούρια, μουσικές, τα πάντα. Διάβαζα απομονωμένη εντελώς, ξεκομμένη απ` όλους κι απ` όλα. Κάθε σελίδα του τελευταίου κεφαλαίου από τρεις φορές. Και με το τέλος…Κεραυνοβολημένη από συγκίνηση. Έμεινα με το χέρι να κλείνω μόνη μου το στόμα, και να μη θέλω να πω τίποτα. Δεν είναι βιβλίο που συζητιέται. Προσωπική υπόθεση για τον καθένα και ταυτόχρονα ένας ύμνος για όλα: Για τους ανθρώπους, για τη Ζωή και σίγουρα, ο απόλυτος ύμνος στον έρωτα.

Είναι ο γνωστός Ζοζέ, που παίρνει μια υπόθεση εντελώς σουρεάλ για να σου πει τα πιο γήινα, τα πιο οικεία, τα πιο δικά σου πράγματα. Δημιουργεί κι εδώ τόσο δυνατές εικόνες με τόσο λιτό τρόπο που σε αφήνει άναυδο και συγκλονισμένο. Καταιγισμός εικόνων, συναισθημάτων, θα `λεγα και σκέψεων αλλά τι να σκεφτεί κανείς μετά απ` αυτό; Ολοκληρώνει ο Ζοζέ από μόνος του. Ποιος μπορεί ν` αμφιβάλλει για οτιδήποτε;
Και τόση μουσική…Ποτέ πριν ένα βιβλίο δε με γέμισε με τόση μουσική. Κι έπαθα κι εγώ αυτό που πάθανε κι οι άλλοι που το διαβάσανε. Έψαχνα να βρω το κομμάτι του Μπαχ.
Θέλω να το ξαναδιαβάσω απ` την αρχή. Έχω υπογραμμίσει άπειρα πράγματα, αλλά νομίζω ότι η απομόνωση κάποιων μεμονωμένων φράσεων ή παραγράφων, ξεκομμένων απ` το όλο κλίμα του βιβλίου, θα το αδικούσε πολύ ή θα το «χαλούσε» με πιθανές αποκαλύψεις. Γι` αυτό και δεν θα παραθέσω κανένα απόσπασμα, παρά μόνο ό,τι γράφει στο οπισθόφυλλο:

«Αν στο Περί τυφλότητος η τύφλωση ήταν καθολική, αν στο Περί φωτίσεως η φώτιση ήταν γενικευμένη, στο νέο μυθιστόρημα του Σαραμάγκου, ο θάνατος λειτουργεί με διαλείψεις σε μια μικρή χώρα 10.000.000 κατοίκων, φέρνοντας σε απόγνωση, μετά την αρχική ευφορία, ασφαλιστικές εταιρείες, εργολάβους κηδειών, οίκους ευγηρίας, νοσοκομεία, εκκλησία, κυβέρνηση, οικογένειες. Η μαφφία (με 2φ τη θέλει ο συγγραφέας) θα αναλάβει να δώσει λύσεις, αλλά ο θάνατος θα αντεπιτεθεί με τη μορφή μιας μυστηριώδους και γοητευτικής γυναίκας…
Το πιο πρόσφατο και εξαιρετικά ανθρώπινο μυθιστόρημα του μεγάλου νομπελίστα συγγραφέα.»

Ο τίτλος του πρωτότυπου ήταν «Διαλείψεις Θανάτου» και κατά τη γνώμη μου του ταιριάζει καλύτερα.
Τελειώνοντας, έχω την ανάγκη να πω κι εγώ στον Σαραμάγκου –όπως η γυναίκα του βιβλίου στον τσελίστα- «Ήρθα μόνο για να σας ευχαριστήσω για τη συγκίνηση και την ευχαρίστηση που ένιωσα ακούγοντάς σας.»
Προσωπική εμπειρία λοιπόν για κάθε άνθρωπο και για τους εραστές της Λογοτεχνίας, απλά ηδονή!
…Αναρωτιέμαι τι άλλο θα γράψει μετά απ` αυτό!

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ
στην καταπληκτική, γι` ακόμη μια φορά, μετάφραση της Αθηνάς Ψυλλιά.
Καλή Ανάγνωση!

Φένια

"Le Beaujolais nouveau est arrive.."

Σε όλον τον κόσμο απόψε,πριν τα μεσάνυχτα,αποστέλλεται από τους γάλλους οινοπαραγωγούς το Beaujolais nouveau (της νέας εσοδείας ) κι αποτελεί μια χαρούμενη στιγμή απόλαυσης για τους -όπου γης-οινόφιλους.Ανοίγεται κατά παράδοση,την τρίτη Πέμπτη του Νοεμβρίου σε όλον τον κόσμο ταυτόχρονα.Μαζί με το "εις υγείαν" λοιπόν,ή ίσως για άλλους το "καλά κρασιά",σας αφιερώνω το ακόλουθο:

"Enivrez-vous!"
de Charles Baudelaire

Il faut être toujours ivre. Tout est là : c'est l'unique question. Pour ne pas sentir l'horrible fardeau du temps qui brise vos épaules et vous penche vers la terre, il faut vous enivrer sans trêve.
Mais de quoi? De vin, de poésie ou de vertu, à votre guise. Mais enivrez-vous.
Et si quelquefois, sur les marches d'un palais, sur l'herbe verte d'un fossé, dans la solitude morne de votre chambre, vous vous réveillez, l'ivresse déjà diminuée ou disparue, demandez au vent, à la vague, à l'étoile, à l'oiseau, à l'horloge, à tout ce qui fuit, à tout ce qui gémit, à tout ce qui roule, à tout ce qui chante, à tout ce qui parle, demandez quelle heure il est ; et le vent, la vague, l'étoile, l'oiseau, l'horloge, vous répondront :
"Il est l'heure de s'enivrer ! Pour n'être pas les esclaves martyrisés du temps, enivrez-vous sans cesse !
De vin, de poésie ou de vertu, à votre guise."

"Μεθύστε"
Σαρλ Μπωντλαίρ

Πρέπει να 'σαι πάντα μεθυσμένος. Εκεί είναι όλη η ιστορία: είναι το μοναδικό πρόβλημα. Για να νιώθετε το φριχτό φορτίο του Χρόνου που σπάζει τους ώμους σας και σας γέρνει στη γη, πρέπει να μεθάτε αδιάκοπα. Αλλά με τι; Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, όπως σας αρέσει. Αλλά μεθύστε.
Και αν μερικές φορές, στα σκαλιά ενός παλατιού, στο πράσινο χορτάρι ενός χαντακιού, μέσα στη σκυθρωπή μοναξιά της κάμαράς σας, ξυπνάτε, με το μεθύσι κιόλα ελαττωμένο ή χαμένο, ρωτήστε τον αέρα, το κύμα, το άστρο, το πουλί, το ρολόι, το κάθε τι που φεύγει, το κάθε τι που βογκά, το κάθε τι που κυλά, το κάθε τι που τραγουδά, ρωτήστε τι ώρα είναι, και ο αέρας, το κύμα, το άστρο, το πουλί, το ρολόι, θα σας απαντήσουν:
-Είναι η ώρα να μεθύσετε!
Για να μην είσαστε οι βασανισμένοι σκλάβοι του Χρόνου, μεθύστε, μεθύστε χωρίς διακοπή!
Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, όπως σας αρέσει.

Πολυτεχνείο 1973: 34 χρόνια μετά … Ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη συνεχίζεται...

Οι Αλέκος Γρίμπας Αδάμ Δράγας Ρία Καλφακάκου Γρηγόρης Κοκοζίδης Τριαντάφυλλος Μηταφίδης Σοφία Νικηφόρου Γρηγόρης Παντής Σπύρος Σακέτας Κλέαρχος Τσαουσίδης Νάντης Χατζηγιάννης Γιάννης Βασιλακάκης και Έρση Φωτοπούλου « ανακρίνονται» από το ΜΑΝΟΛΗ ΛΑΜΤΖΙΔΗ, Δικηγόρο , Ταμία και μέλος του ΔΣ του ΔΣΘ και τη ΡΩΞΑΝΗ ΚΩΣΤΑΤΖΙΚΗ, Δικηγόρο και μέλος του ΔΣ του ΔΣΘ ως «φυσικοί» ή «ηθικοί αυτουργοί» μεμονωμένων ή συλλογικών πράξεων αντίστασης εναντίον ενός δικτατορικού καθεστώτος , που κλονίστηκε από την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 και κατέρρευσε το 1974 με την τραγωδία της Κύπρου.

Θα ακολουθήσει μουσική εκδήλωση.

ΤΕΤΑΡΤΗ 14 Νοεμβρίου 2007 , ώρα 8.00 μμ , Αμφιθέατρο 3^ου ορόφου, Κτιρίου Διαγωνίου

"..τα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον από τούτο τ'αλωνάκι"

ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ...

Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί

Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο

Μα στο παιδί δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Τώρα,τα βράδια,κάθομαι και του μιλώ

Λέω το σκύλο σκύλο,το λύκο λύκο,το σκοτάδι σκοτάδι

Του δείχνω με το χέρι τους κακούς,του μαθαίνω

Ονόματα σαν προσευχές,του τραγουδώ τους νεκρούς μας.

Α,φτάνει πια!Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.

(Μανόλης Αναγνωστάκης)

"Κραυγές της νύχτας",Κλείτος Κύρου

Κραυγή 19

...Δεν ήσασταν αγέρωχοι όπως οι Αλλοι
που ρουφήχτηκαν από τη γη
Προτιμήσατε τη συναλλαγή απλώνοντας το χέρι στον ήλιο
Μείνατε,στατικοί μέσα στο χρόνο αγάλματα του δισταγμού σας
Συνωστισμένοι μπρος στις εξόδους κινδύνου στην καμπή του δρόμου
Εκεί που χωρίσαμε οριστικά παρασυρμένοι από έξαλλα πλήθη
Μην απορείτε λοιπόν για τη σημερινή σας προκάλυψη
Μη διαστέλλετε τα έκθαμβα μάτια σας μπροστά
Στο άνοιγμα που μας χωρίζει το ξέρετε
πως δε μπορεί να κλείσει με σχήματα νεκρών πια περιπτύξεων
Σας κατηγορώ δίχως τύψη καμμιά σεις οι ίδιοι επισπεύσατε
τη μελλούμενη αναπόφευκτη πτώση σας
*****
Κραυγή 20

"Υστερα μας πρόφτασε η άλωση
Τι ωφελεί που είχες προβλέψει την καταστροφή
Οι ποιητές δεν εισακούγονται ποτέ η φωνή τους
(...)
Οταν βγήκες στους δρόμους δεν αναγνώριζες τίποτε
Ενας λαός εκφυλισμένος συνωθούνταν στις αγορές
και στα ηλεκτρόφωνα τι να'γιναν της γης οι αντρειωμένοι
(...)Δεν είχες πια τίποτε σου πήραν τα όπλα
Σου πήραν τους φίλους τη φωνή σου πήραν
Τα μεγάλα όνειρα έχασες και το μονοπάτι
Που πνίγεται στις πικροδάφνες και τ'αηδόνια
Φαρμάκι παντού σκύβεις καρτερικά το κεφάλι
Μελετώντας τον τρόπο του ποιητή

Υ.Γ: της νύχτας της 11/11/2007,αφιερωμένο σε φίλους και "συντρόφους", με την ευχή να αναγνωρίσουν εαυτούς και αλλήλους...διότι η νύχτα προβλέπεται μάλλον μακρά

"Ισως η απουσία σου να ειναι παρουσία"

Ισως η απουσία σου είναι παρουσία, χωρίς εσύ να είσαι, χωρίς εσύ να πας να κόψεις το μεσημέρι σαν ένα γαλάζιο λουλούδι, χωρίς εσύ να περπατάς πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη και στους πλίνθους, χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι που ίσως άλλοι δεν θα δουν να χρυσίζει, που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου, χωρίς εσύ να είσαι, επιτέλους, χωρίς να έρθεις απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου, καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι του ανέμου, και από τότε είμαι γιατί εσύ είσαι, και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε, και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα είμαστε.

Pablo Neruda

Ο Schemkel του ακροβάτη των λέξεων

Μόλις τέλειωσα την μετάφραση ενός ποιήματος (από τα γερμανικά )του Zbigniew Herbert.Για έναν άγγελο αιρετικό.Το Schemkel.Εναν άγγελο που,"... αν οι αγιογράφοι φτιάχναν όπως ήταν,θα κουβαλούσαν την ενοχή της βλασφημίας τους".Η επιθυμία να ψάξω γι'αυτόν γεννήθηκε κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης του τελευταίου βιβλίου του Η.Κουτσούκου "Φάτε μόνοι".

Ο έβδομος άγγελος συνάντησε τον Ηλία Κουτσούκο στις παρυφές του "μπραφ",στο εσωτερικό μονοπάτι της επινόησης,εκεί όπου "είναι σα να ζείς ένα ψέμα που παίζεται στ'αλήθεια,ή μιαν αλήθεια που γίνεται θρύψαλα και ψέμα".Φορώντας μαύρη καπαρντίνα ο Schemkel,με την καύτρα του τσιγάρου ανάμεσα στα δάχτυλα, φωτίζει ένα βιβλίο τόσο δα,ασφυκτικά γεμάτο εν τούτοις από το πάθος ενός εφήβου οργισμένου στα 50+ , όπως και στα 15 του.

Εχω την τύχη να γνωρίζω τον Ηλία Κουτσούκο από παλιά και βρήκα τη νουβέλα απλώς συγκλονιστική. Οσο κι η αλήθεια.Γεύτηκα τις γροθιές του πατέρα,έκλαψα για τον τρελούτσικο,έπαιξα ξύλο με τους γόηδες του σχολείου(αγνοώντας και τη δική μου σωματική διάπλαση).Αναμέτρησα τη δύναμη με το πείσμα της ψυχής .Μύρισα όλα τα αρώματα που κοινωνούν δυό κορμιά γοητευμένα το ένα από το άλλο.

Τότε (και τώρα) ο Κουτσούκος ένας τύπος κάπως αλλόκοτος που βρίζει και μαζεύει εντός του κατακλυσμό εικόνων .Σπάζει -λόγω και έργω- το θολό καθρέφτη της μίζερης ελληνικής επαρχίας και της μικροαστικής πρωτεύουσας της δεκαετίας του '60.(Θα λέει τα σύκα-σύκα -επωνύμως- στο ακόμη πιο θολό τοπίο της ΕΡΤ,κάποιες δεκαετίες αργότερα, τα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα).

Ενας θυμωμένος ερωτευμένος που ονειρεύεται με ήχους και φωνές σε κείνες τις "μέρες ραδιοφώνου",διαβάζει λογοτεχνία, τον κάνει έξαλλο η αδικία και τον εξοργίζει η υποκρισία του συστήματος.Στη βία αμύνεται με αυτοσαρκασμό κι ειρωνεία,μαθαίνοντας να κλαίει με γενναιότητα προς τα μέσα. Οταν αυτό δεν είναι αρκετό,αναχωρεί προς τον "πιο όμορφο κήπο του κόσμου,των μαλλιών της".Διακριτικά κοντά του ένας άγγελος που λέει ψέματα,αλλά μετεωρίζεται μεταξύ ουρανού και προβλήτας για να προσέχει "επτά από εμάς".

Με γλώσσα αβίαστη,φυσική-'οπως μιλάει-ο Κουτσούκος μετατρέπει τον εσωτερικό μονόλογο σε ποτάμι που παρασύρει στην ιστορία του.

Κι ο Schemkel,ούτε ξανθός,ούτε στήριγμα θρόνων και θόλων,ούτε στρατηλάτης.

Μονάχα ΑΤΕΛΗΣ.Και καταδικασμένος από το παρελθόν.

Η προδοσία απλό γεγονός καθημερινότητας στον κόσμο που ζούμε,πάνω ή κάτω,δεν έχει σημασία.Δίπλα στον ήρωα,μέσα στον ήρωα ,με μόνο σκοπό να αποτρέψει τη δική του καταδίκη.Να μην παραιτηθεί από το όνειρο.Να αντισταθεί μέχρι να το ζήσει,να το πλάσει όπως τις ιστορίες του.Με χρώματα του Fra Angelico και "μικρές νυχτερινές μουσικές".Με οργή,έρωτα και τη δύναμη της τρέλας στο μάτι.Να ζήσει τη ζωή όπως θέλει αυτός κι όχι οι δυνατοί του κόσμου.

Οσοι τον ξέρουμε,τον "ίλαρχο της ερημίας" με το "μαύρο πουλί στο βλέμμα",γνωρίζαμε ότι το κατάφερε.Τώρα μάθαμε το πώς.

Περίπου όπως το περιγράφει στους στίχους του ο Mayakovsky:

"...τη ζωή μου σα σκοινί,πάνω απ'την άβυσσο την τέντωσα.Σαν ακροβάτης πέρασα ταχυδακτυλουργώντας με τις λέξεις..."

O ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΠΤΑ

Είχα πιει πολύ
και ξερνούσα στο μπάνιο
όταν κατάλαβα να στέκεται πίσω μου
κι η σκιά του
Τεράστια τον χώρο να καλύπτει
Σκέφτηκα… τώρα μάλιστα
Σαν τον Ελπήνορα κατάντησες οράματα να βλέπεις…

Όμως Εκείνος μίλησε
ήρεμα καθησυχαστικά
παρ’ όλο που διέκρινα μια κούραση
στην αποκόσμια, απροσδόκητη φωνή του.
«Είναι τριακοστή τρίτη φορά
απ’ τη μέρα που ανέλαβα να σε προσέχω…
Δεν είσαι πια παιδί
Σκέψου ταυτόχρονα πως πρέπει νάμαι στη Βομβάη
προσέχοντας ένα τετράχρονο με χρόνια πνευμονία,
πρέπει να βρίσκομαι στην Κίνα
δίπλα σε κάποιο γεροντάκι
που σκέφτεται ν' αυτοκτονήσει
μετά το θάνατο της κόρης του,
πρέπει να κάνω διπλοβάρδιες
μέσα σε μια παμπάλαια θερμοκοιτίδα
σ’ ένα μωρό με αναπνευστικά από τη Μολδαβία
κι ακόμα ν’ αγωνίζομαι
να μη μου φύγει
ένας πυγμάχος είκοσι χρονών μέσα στο κώμα του
Έχω και δυο δίδυμους –σκλήρυνση κατά πλάκας–…
Εσύ τουλάχιστον
θάπρεπε μέσα στην ορθολογική σου απιστία
να σέβεσαι όσους τους έχουν αναθέσει
τέτοιες αποστολές…»
Γύρισα να τον δω
κι ένιωσα μόνο τον αέρα απ’ τις φτερούγες του
που άνοιξαν…

Τότε θυμήθηκα ένα καλόγερο παππού
που μου 'χε πει στο Όρος:
Είτε πιστεύεις είτε όχι
κάθε επτά από εμάς
μας προστατεύει κι ένας Άγγελος
μέρα και νύχτα
κι είναι υπόλογος για την υπόσταση μας…

Ηλίας Κουτσούκος
Απο τον "Ακροβάτη των Λέξεων"

Νέος Ζοζέ Σαραμάγκου!

Πριν περίπου ένα χρόνο στην συζήτηση που είχαμε με τον Ζοζέ Σαραμάγκου τον Δεκέμβριο στην Πάτρα όπου είχαμε την τεράστια χαρά και την τύχη να τον συναντήσουμε από κοντά, μάθαμε ότι το νέο του βιβλίο θα ονομάζεται "Διαλείψεις θανάτου". Ψαχνοντας στο ίντερνετ απόψε με το τίτλο αυτό για να το γραψω σε κάποιο άλλο post, ανακάλυψα ότι πριν ελάχιστες μέρες ...κυκλοφόρησε! Δεν ονομάστηκε τελικά έτσι, αλλά ακολούθησε τους τίτλους δύο προηγούμενων βιβλίων του, ("Περί τυφλότητας" και "Περι φωτίσεως" ) και πήρε τον τίτλο "Περί Θανάτου".

"Αν στο Περί τυφλότητος, η τύφλωση ήταν καθολική, αν στο Περί φωτίσεως, η φώτιση ήταν γενικευμένη, στο Περί Θανάτου ο θάνατος λειτουργεί με διαλείψεις σε μια μικρή χώρα 10.000.000 κατοίκων, φέρνοντας σε απόγνωση, μετά την αρχική ευφορία, ασφαλιστικές εταιρείες, εργολάβους κηδειών, οίκους ευγηρίας, νοσοκομεία, εκκλησία, κυβέρνηση, οικογένειες. Η μαφφία (με 2 φ τη θέλει ο συγγραφέας) θα αναλάβει να δώσει λύσεις, αλλά ο θάνατος θα αντεπιτεθεί με τη μορφή μιας μυστηριώδους και γοητευτικής γυναίκας…"


Απόλυτως δημοκρατικά -από μόνος μου δηλαδή- αποφάσισα ότι το επόμενο βιβλίο που θα διαβάσουμε στην λέσχη θα είναι σίγουρα αυτό!
Αντίρρηση κανείς;

Γιατί μ'αγάπησες (Μ.Πολυδούρη)

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες στα περασμένα χρόνια. Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα και σε βροχή, σε χιόνια, δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα, μόνο γι' αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο κ' έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα, μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν με την ψυχή στο βλέμμα, περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο της ύπαρξής μου στέμμα, μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν.

Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες και στη ματιά σου να περνάη είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο να παίζει, να πονάη, μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες.

Γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες και μου άπλωσες τα χέρια κ' είχες μέσα στα μάτια σου το θάμπωμα - μια αγάπη πλέρια, γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε γι' αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου. Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα, σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα, γι' αυτό η ζωή μου εδόθη. Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη μένα η ζωή πληρώθη. Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια. Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια, μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.
Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες έζησα, να πληθαίνω τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες κ' έτσι γλυκά πεθαίνω μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες.
***
p.s:Καμμιά φορά,έστω χωρίς λόγο ή ακριβώς γι΄αυτό,αξίζει να θυμόμαστε τέτοιους στίχους

ΜΠΛΑΝΚΟ 2

"Μια ολόκληρη μικρή μυθολογία τείνει να μας κάνει να πιστέψουμε πως η απόλαυση (και ιδιαίτερα η απόλαυση του κειμένου) είναι μία ιδέα της δεξιάς.Η δεξιά ξαποστέλνει με ανάλογο τρόπο στην αριστερά καθετί που είναι αφηρημένο,πληκτικό,πολιτικό κρατώντας για τον εαυτό της την απόλαυση"(Rolan Barthes).
Κάποιοι συγγραφείς προχώρησαν κι άλλο.Ο νομπελίστας Gao Xingjian -αναφερόμενος στην εμπειρία του να γράφει κανείς στην Κίνα τη μαοική περίοδο-σημειώνει πως "η συμπόρευση πολιτικής και λογοτεχνίας είναι ολέθρια".Ο Borges βάζει τα πράγματα σε διαφορετική διάσταση:"έχω πολιτικές απόψεις,έντονες,είμαι στρατευμένος στη λογοτεχνία σαν άτομο,όχι ως συγγραφέας.Δεν κάνω στρατευμένη λογοτεχνία"
Με βιβλία όπως το "Μπλάνκο" καταρρίπτεται ο μύθος της μονομανίας της αριστεράς με τη λογοτεχνία και την κουλτούρα,αλλά και το ότι η πνευματική απόλαυση αλλοιώνεται όταν το κείμενο θέτει πολιτικοκοινωνικούς προβληματισμούς.Ο Απ.Λυκεσάς χρησιμοποιεί ως πρόσχημα την ιδέα του -κατασυκοφαντημένου-αστυνομικού μυθιστορήματος και γράφει ένα βαθύτατα πολιτικό κι εξίσου απολαυστικό λογοτεχνικό έργο.
Η πρόφαση των αλλεπάλληλων φόνων θέτει σταδιακά κι ευρηματικά τους στόχους.Πρώτα η βαρβαρότητα σε κάθε της μορφή.Από τα ακριβά "γκάζια" της ασφάλτου μέχρι τις φόλες που κάποιοι φιλεύουν στα αδέσποτα.Ακολούθως,ο μικροαστισμός που ενδύεται με μιζέρια ο γείτονας και με μεγαλομανία ή υπεροψία η "διανόηση".Από κοντά η τηλεαποβλάκωση,η παραθυρολογία.Με ειρωνεία και σαρκασμό (ενίοτε κι αυτοσαρκασμό γ) αποκαλύπτεται ο τελικός στόχος:το σύστημα κι οι στυλοβάτες του,η κάθε μορφής εξουσία (πολιτικοί,δημοσιογράφοι,αστυνομία) .Πρέπει να αποδομηθούν.Επιστρατεύονται διάφοροι τύποι δολοφόνων που λειτουργούν ανεξάρτητα.Ο τιμωρός των φονιάδων των αδέσποτων,ο δράκος της Εθνικής,ο τρελαμένος με τη λογοτεχνία.Αλλά,καθώς τα πράγματα δεν είναι ακριβώς αυτά που φαίνονται.. κι ο αστυνόμος.. και οι "επί χάρτου" δολοφόνοι,οι συνταξιούχοι detectives και ...(ο ίδιος ο Λυκεσάς ίσως?)
Η σύλληψη του μύθου ευφυέστατη,η πλοκή εξαιρετικά ενδιαφέρουσα,η γλώσσα εκπληκτικά μεταμορφώνεται.Γίνεται δημοσιογραφική στα άρθρα,ευκρινής στην ιστόρηση των γεγονότων και "ρέει" προς την ποίηση στους εμβόλιμους μονολόγους.
Η απροσδόκητη ανατροπή των τελευταίων σελίδων, το δίλημμα, επιτάσσει ανάγνωση σε επίπεδο αλληγορίας.Αλλωστε "είχαν όλοι ανάγκη από ένα δράκο κι εγκλήματα για να σπάσουν την πλήξη τους".Η βόμβα φεύγει από τα χέρια του δολοφόνου περνάει στο δημοσιογράφο κι ως σκυτάλη παραδίδεται στο διευθυντή του.Θα έχει άραγε αποδέκτη τον υπουργό?Προσωπικό το ερώτημα.
Κλείνοντας,θυμάμαι την κουβέντα που έκανα με τον Απ.Λυκεσά όταν κυκλοφόρησε το "Μπλάνκο" κι απαντάω τώρα,στο τότε ερώτημά του,εάν δηλαδή πίστεψα πως εξακολουθεί να ζεί ο φονιάς των συγγραφέων."Απερίφραστα":Ευτυχώς,είναι ακόμη ζωντανός,δια χειρός του συγγραφέα-γεννήτορά του κι ενίοτε κρύβεται εντός μου.Ισως κι εντός σας...

BOOKER 2007

Δελτίο Τύπου
Και το βραβείο Booker στις Εκδόσεις Καστανιώτη!
Μετά το Νόμπελ Λογοτεχνίας 2007 που κέρδισε η Ντόρις Λέσινγκ για το σύνολο του έργου της (το τελευταίο της βιβλίο Η σχισμή, θα κυκλοφορήσει σύντομα από τις εκδόσεις μας), η ανακοίνωση του ονόματος της Ανν Ενράιτ για το βραβείο Booker έφερε μεγάλη χαρά στις Εκδόσεις Καστανιώτη. Κατά τη διάρκεια της Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου στη Φρανκφούρτη, οι Εκδόσεις Καστανιώτη κατέληξαν σε συμφωνία για τα δικαιώματα του βιβλίου της Ανν Ενράιτ -από τα αουτσάιντερ της λίστας του βραβείου Booker- η οποία από χθες το βράδυ (16 Οκτωβρίου 2007) κρατάει στα χέρια της το βραβείο και την επιταγή των 50 χιλιάδων λιρών. Το βιβλίο της The Gathering (πρωτότυπος τίτλος) πρόκειται να κυκλοφορήσει από τις Εκδόσεις Καστανιώτη τον Δεκέμβριο του 2007 σε μετάφραση Αύγουστου Κορτώ και με τον τίτλο Η συγκέντρωση.
Η Ανν Ενράιτ, 45 ετών, είναι η δεύτερη Ιρλανδή γυναίκα που κερδίζει το βραβείο, μετά την Άιρις Μέρντοχ (1978). Το Booker έχουν επίσης κερδίσει οι Ιρλανδοί Ρόντυ Ντόιλ (1993) και Τζον Μπάνβιλ (2005) με το μυθιστόρημά του Η Θάλασσα, που κυκλοφορεί επίσης από τις Εκδόσεις Καστανιώτη.Στην ανακοίνωση που έκανε ο πρόεδρος της επιτροπής, Xάουαρντ Ντέιβις, είπε μεταξύ άλλων: «Το βιβλίο ρίχνει μια αυστηρή ματιά στην ιστορία μιας ταλαιπωρημένης οικογένειας. Ένα δυνατό, αλλά ταυτόχρονα σκοτεινό και πολλές φορές οργισμένο βιβλίο». Όταν ανακοινώθηκε από την επιτροπή το όνομα της Ανν Ενράιτ η πρώτη αντίδραση της συγγραφέως ήταν η έκπληξη και, όπως είπε η ίδια, παρόλο που βρισκόταν στη μικρή λίστα, η πιθανή βράβευσή της παρέμενε στη σφαίρα της φαντασίας. Η Ανν Ενράιτ διηγείται την ιστορία της εννιαμελούς οικογένειας Χέγκαρτι, που μαζεύονται στο Δουβλίνο για την κηδεία του αδελφού τους Λίαμ, για να ξαναζήσουν ένα σκοτεινό μυστικό της παιδικής τους ηλικίας.

ΝΟΜΠΕΛ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ 2007,DORIS LESSING,"Εκανε έπος τη γυναικεία εμπειρία"

ΠOΛITIΣMOΣ
Hμερομηνία δημοσίευσης: 12-10-07,ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Στην Ντόρις Λέσινγκ το Νομπέλ Λογοτεχνίας Η Σουηδική Ακαδημία τίμησε για το 2007 την 88χρονη συγγραφέα, που με το έργο της «έκανε έπος τη γυναικεία εμπειρία»
Νικος Βατοπουλος
Η Ντόρις Λέσινγκ είχε βγει για ψώνια την ώρα που η Σουηδική Ακαδημία ανακοίνωνε τη βράβευσή της με το Νομπέλ Λογοτεχνίας 2007. «Προσπαθούμε να την εντοπίσουμε πριν το ακούσει στις ειδήσεις», δήλωσε μετά την αναγγελία ο ατζέντης της Τζόναθαν Κλόιζ. Στα 88 της, η Ντόρις Λέσινγκ είχε τα τελευταία χρόνια μια διαρκή υποψηφιότητα για την ανώτατη διάκριση που τη βρίσκει παραγωγική όσο ποτέ. Το νέο της μυθιστόρημα «Σχισμή» (με αναφορά στη γυναικεία σεξουαλικότητα) θα κυκλοφορήσει τον Δεκέμβριο στα ελληνικά (εκδ. Καστανιώτη) και είναι μία παραβολή για τις σχέσεις ανάμεσα στα δύο φύλα, από τις προσφιλείς της θεματικές περιοχές, αν και η ίδια έχει δηλώσει την απόστασή της από τον φεμινισμό. Η Ντόρις Λέσινγκ, όμως, γυναίκα στρατευμένη σε πολλά επίπεδα μαχητικής διανόησης, έχει ταυτιστεί στη συνείδηση του μεγάλου κοινού για την προσέγγιση των κάθε λογής συστημάτων εξουσίας και ελευθερίας. Η Σουηδική Ακαδημία της απένειμε το Νομπέλ επειδή «έκανε έπος τη γυναικεία εμπειρία», αλλά και επειδή «με σκεπτικισμό, πάθος και δύναμη προβολής υπέταξε έναν πολιτισμό δύο ταχυτήτων στην εξαντλητική παρατήρηση». Ο πολιτισμός δύο ταχυτήτων δεν είναι μόνο τα δύο φύλα αλλά και οι συγκρουόμενες δυνάμεις της αποικιοκρατίας, του καπιταλισμού, του σοσιαλισμού, της οικολογίας.
Εικοστός αιώνας
Η Ντόρις Λέσινγκ, πολυγραφότατη και μεταφρασμένη σε όλον τον κόσμο, με πιο διάσημο, ίσως βιβλίο της, το φεμινιστικό «Χρυσό Σημειωματάριο» (1962), βασίζει όλο το έργο της στην έννοια της αλλαγής ενός κόσμου που στα βασικά του συστατικά παραμένει εν τούτοις αναλλοίωτος. Η Λέσινγκ είναι από τις χαρακτηριστικές περιπτώσεις στρατευμένων λογοτεχνών που είναι προϊόντα του καιρού τους. Η εμπειρία της στη Νότια Ροδεσία, στα πρώτα χρόνια της ζωής της, τη χαλύβδωσε κατά της αποικιοκρατίας. Ο φασισμός, ο ναζισμός και ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος την έστρεψαν μέσα από ένα κύμα έντονου ιδεαλισμού στον κομμουνισμό. Εφυγε από το βρετανικό κομμουνιστικό κόμμα στη δεκαετία του ’50, όταν κατάλαβε ότι «η ΕΣΣΔ ήταν πολύ κακή περίπτωση».
Σε όλη της τη ζωή ακολουθούσε κύκλους ανάμεσα στην έλξη σε μαζικά συστήματα πίστης και στην ανάγκη για διαφοροποίηση. Οπως είχε πει κάποτε, όλες οι ακλόνητες αλήθειες της νιότης της κατέρρευσαν και εξαφανίστηκαν: το απαρτχάιντ, ο κομμουνισμός, ο ναζισμός, η βρετανική αυτοκρατορία. «Γιατί λοιπόν να πιστεύει κανείς σε οποιοδήποτε είδος μονιμότητας ή διάρκειας;».
Με το πρώτο της, ήδη, μυθιστόρημα («The Grass Is Singing», 1950), η σχέση ανάμεσα σε μια λευκή γυναίκα και τη μαύρη υπηρέτριά της, η Ντόρις Λέσινγκ προκάλεσε αίσθηση. Αλλά η στροφή της στο γράψιμο ήταν η κορύφωση μιας πορείας που ξεκινούσε το 1919, όταν γεννήθηκε στο σημερινό Μπαχταράν του Ιράν. Οι γονείς της ήταν Αγγλοι, που μετοίκησαν στη Νότια Ροδεσία το 1925 ακολουθώντας ένα νέο ρεύμα Βρετανών εποίκων στην Αφρική. Η Ροδεσία θα σφραγίσει τη Λέσινγκ. Αν και δεν είχε επίσημη παιδεία, δέχτηκε κατ’ οίκον διδασκαλία και η ανελεύθερη ζωή στην Αφρική την πλάκωνε και την έθλιβε. Το 1949, έχοντας ήδη έναν πρώτο γάμο και δύο παδιά, έφυγε για πάντα για την Αγγλία. Είχε ένα νέο κομμουνιστή σύζυγο, τον Γκότφριντ Λέσινγκ, και ένα τρίτο παιδί μαζί του.
Η ζωή στην Αγγλία είναι και η αρχή για τη λογοτεχνική της πορεία. Τα βιβλία της τα υποδέχθηκαν οι φεμινίστριες με ενθουσιασμό καθώς ήταν από τα πρώτα που μιλούσαν για την πολιτική του σεξ και των σχέσεων. Η Λέσινγκ, αν και καταπιάστηκε με πολλά θέματα, ακόμη και με την επιστημονική φαντασία (μέσα από το φλερτ της με την ουτοπία και τη φιλοσοφία της οικολογίας), αφιέρωσε το μεγαλύτερο κομμάτι του έργου της στην αποικιοκρατία και τη γυναικεία χειραφέτηση. Ηταν από τις πρώτες Αγγλίδες που στα μέσα του 20ού αιώνα γύρισαν την πλάτη σε οτιδήποτε συμβόλιζε τον προπολεμικό κόσμο.
Η Ντόρις Λέσινγκ θα λάβει χρηματικό έπαθλο 1.091.000 ευρώ.
Αυτοβιογραφικά
Παιδικά χρόνια «Μεγάλωσα σε μία φάρμα, είχα μια υπέροχη παιδική ηλικία. Μια εμπειρία που με διαμόρφωσε ήταν να ακούω τη μητέρα μου να παίζει Μπετόβεν και Σοπέν στο πιάνο και την ίδια ώρα να ακούω απέξω τον ήχο τυμπάνων. Δύο διαφορετικές μουσικές έπαιζαν μαζί. Ως παιδί δεν έβλεπα τίποτε παράδοξο σε αυτό, έπρεπε να μεγαλώσω για να καταλάβω ότι τα αφρικανικά τύμπανα και ο Σοπέν δεν ήταν ακριβώς κομμάτια του ίδιου φαινομένου».
Αποικιοκρατία «Με οδηγούσε στην τρέλα. Ηξερα ότι έπρεπε να φύγω. Αυτό που με εντυπωσιάζει σήμερα είναι ότι είχα τη συγκρότηση να οργανώσω τη φυγή μου, γιατί στο κάτω κάτω ήμουν πολύ νέα, δεν είχα κανέναν να με υποστηρίξει. Δεν ήταν που άφηνα πίσω τα παιδιά μου, ήταν ότι έπρεπε να φύγω. Οποιος δεν το έχει ζήσει, δεν μπορεί να ξέρει».
Παιδεία «Δεν πήγα και πολύ στο σχολείο. Ο,τι έμαθα το έμαθα μέσα από τα δικά μου διαβάσματα».
«Χρυσό Σημειωματάριο» «Δεν είναι για την απελευθέρωση των γυναικών. Είναι για το πώς να βλέπεις από διαφορετικές οπτικές και όχι μόνο από την προβλέψιμη και την πιο στενόμυαλη».
Φεμινισμός «Πολλές αλλαγές χρεώνονται υπέρ του φεμινισμού ασχέτως αν είναι καλές ή κακές. Δεν μας αρέσει ιδιαίτερα η αυτο-κριτική».
Κομμουνιστές «Ορισμένοι ήταν θαυμάσιοι άνθρωποι που ανέλυαν εύστοχα την κοινωνία μας. Αλλά έλεγαν μεγάλες ανοησίες για τα διεθνή ζητήματα και τη Σοβιετική Ενωση».
Αλλαγή «Οταν μου λένε “το βιβλίο σας, μου άλλαξε τη ζωή», σκέφτομαι: αν δεν ήσουν έτοιμος να αλλάξεις, κανένας συγγραφέας δεν μπορεί να σε παρασύρει στην αλλαγή».
Για το τελευταίο της βιβλίο «Ορισμένοι θα αιφνιδιαστούν. Είναι ένα βιβλίο που δεν σέβεται την πολιτική ορθότητα».

Νέα εκπομπή: "Οι κεραίες της εποχής μας"

Απόψε στις 22.00 στην ΕΤ1 μία πολύ ενδιάφέρουσα νέα εκπομπή ελληνικής παραγωγής με τίτλο "Οι κεραίες της εποχής μας" κάνει πρεμιέρα και η οποία αναμφίβολα φαίνεται ότι αξίζει προσοχής.

"Έντεκα διάσημοι συγγραφείς, ανοίγουν την πόρτα του σπιτιού τους στη Μικέλα Χαρτουλάρη και τον Ανταίο Χρυσοστομίδη. Οι Μάριο Βάργκας Λιόσα, Ναντίν Γκόρντιμερ, Τζον Λε Καρέ, Ίαν Μακ Γιούαν, Χάρι Μούλις, Τζον Μπάνβιλ, Άμος Οζ, Ορχάν Παμούκ, Ζοζέ Σαραμάγκου, Αντόνιο Ταμπούκι και Γιασμίνα Χάντρα, περιγράφουν τη ζωή, τις ιδέες και το έργο τους, σε μια εξαιρετικά φιλόδοξη και μοναδική για τα διεθνή δεδομένα παραγωγή της ΕΡΤ. Η κάμερα μπαίνει στα σπίτια των σπουδαίων αυτών δημιουργών, ανιχνεύει τους χώρους στους οποίους γράφουν, στέκεται στις πόλεις όπου κατοικούν και δημιουργούν και τους εκμαιεύει τις πιο προσωπικές τους σκέψεις και ανησυχίες. Στόχος της εκπομπής είναι να αποδείξει ότι η λογοτεχνία είναι μια υπόθεση που αφορά όλους μας, αφού είναι στενά δεμένη με τη ζωή και τους προβληματισμούς του καιρού μας."


Η εκπομπή κάνει απόψε πρεμιέρα με τον ισραηλινό συγγραφέα Άμος Οζ.




Γιατί ευτυχώς η τηλεόραση δεν είναι μόνο σκουπίδια. Αν κάνουμε τις σωστές επιλογές τηλοψίας, τότε αυτό το ηλεκρονικό κουτί μπορεί να αποδειχτεί ένα υπέροχο μέσο.

Νέα καταγγελία για την Α. Δρούζα!

Να πάρει άμεσα θέση το ΕΣΡ

Πρός: ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ (Ε.Σ.Ρ.)Πανεπιστημίου & Αμερικής 5, 10564 ΑθήναΤηλ.: 210-3354500, Fax: 210-3319881, Email:ncrtv@otenet.gr

Συντασσόμενοι με την κίνηση και των υπολοίπων bloggers κατά των εξευτελιστικών για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια εκπομπών της Δρούζα, καταγγέλλουμε την εκπομπή "ΜΠΟΡΩ" του Star Channel που προβλήθηκε στις 5-10-2007 με παρουσιάστρια τη αμφιλεγόμενη για το δεοντολογικό των εκπομπών της δημοσιογράφου Άννας Δρούζα.Η εκπομπή της πρόβαλε videos και φωτογραφίες τα οποία είχαν ως κεντρικά πρόσωπα τα παιδιά από το μοιραίο τροχαίο στα Τέμπη, λίγες ώρες πριν από το ατύχημα που κόστισε τη ζωή σε 21 από αυτά.Απαιτούμε από το ΕΣΡ να διακόψει αμέσως αυτή την εκπομπή ως πρόγραμμα χαμηλής ποιότητας που εκμεταλλεύεται και εξευτελίζει την ανθρώπινη προσωπικότητα και αξιοπρέπεια σε στιγμές ανθρώπινου πόνου.Το e-mail αυτό θα δημοσιευτεί και σε πλήθος blog όπως επίσης και σε διαδικτυακές εκπομπές μας μέσω shoutcast.com και live365.com και αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα η όποια απόφαση του Συμβουλίου να περάσει από έντονη κριτική όχι μόνο στα Ελληνικά blogs αλλά από ολόκληρη την κοινότητα των bloggers, ως επίσης των επισκεπτών και των διαδικτυακών ακροατών σε ολόκληρο το διαδίκτυο.

Δυο κουβέντες απο εμένα. "Κόψτε την"

ΓΕΡΟΝΤΟΚΟΡΗ,Sylvia Plath

Τώρα αυτό το συγκεκριμένο κορίτσι
κατά τη διάρκεια ενός εθιμοτυπικού περιπάτου στον Απρίλιο
με τον τελευταίο της αρραβωνιαστικό,

βρήκε τον εαυτό της,ξαφνικά, αφόρητα χτυπημένο
από την άταχτη οχλαγωγία των πουλιών
και την αταξία των φύλλων.

Αρρωστη απ'αυτόν το θόρυβο,
παρατήρησε τις χειρονομίες του εραστή της να ανισορροπούν τον αέρα,
το βήμα του να διαφεύγει ακανόνιστο
διαμέσου μιας απόλυτης αναστάτωσης από φτέρες και λουλούδια.
Εκρινε τα πέταλα σε σύγχυση,όλη την εποχή ατημέλητη.

Πως επιθύμησε το χειμώνα τότε!
Ευσυνείδητα αυστηρός στην τάξη του,
από άσπρο και μαύρο
πάγο και βράχο,το κάθε συναίσθημα μέσα σε όρια,
κι η παγωμένη πειθαρχία της καρδιάς,
ακριβής σα μια νιφάδα.

Αλλά εδώ μια άνθηση
απειθάρχητη αρκετά για να εντείνει
τις πέντε βασιλικές της αισθήσεις
σε μια χυδαία πολυχρωμία.
Μια προδοσία που δεν ήταν για να την ανεχτεί.

Ασε τους ηλίθιους να παραπατούν χαμένοι
στο φρενοκομείο άνοιξη
Εκείνη αποσύρθηκε με χάρη.

Και γύρω από το σπίτι της έβαλε
ένα τέτοιο φράγμα από σύρμα κι εξέταση
ενάντια στο στασιαστή καιρό
έτσι που κανένας επαναστάτης άνδρας
δε θα μπορούσε να το σπάσει

Με κατάρα,γροθιά,απειλή
ή έστω έρωτα

Καλό Μήνα...

ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΙ ΕΝΑΣ ΑΝΤΡΑΣ
Juan Gelman (Αργεντινή, 1930)


Μια γυναίκα κι ένας άντρας παρασυρμένοι απ` τη ζωή,
μια γυναίκα κι ένας άντρας πρόσωπο με πρόσωπο
κατοικούνε μέσα στη νύχτα,
ξεχειλίζουν από τα χέρια τους,
ακούγοντας ν` ανεβαίνουνε ελεύθεροι στη σκιά,
το κεφάλι τους ακουμπά σε μια υπέροχη παιδική ηλικία
που φτιάξανε μαζί,
γεμάτη φως, γεμάτη ήλιο,
μια γυναίκα κι ένας άντρας δεμένοι από τα χείλη
πλημμυρίζουν την αργή νύχτα με τη θύμησή τους,
μια γυναίκα κι ένας άντρας
πιο ωραίοι ο ένας για τον άλλον
έχουν τη θέση τους πάνω στη γη.


Έτσι. Για ν` αποχαιρετίσουμε και τον Σεπτέμβρη
και να ξεκινήσουμε καινούργιο μήνα με ευαισθησία.
Καλό μήνα σε όλους!

Φένια

"dejeuner du matin"

Πρώτον:σε θέλουνε ακίνδυνη και να ξεχνάς
και ύστερα καλή μ'αυτούς φιλεναδίτσα
τρυφερή
υποσχετική
οι αχρείοι.
Φωνή μου ράτσα υψικάμινου από πλευρό
ανοιχτό του αίλουρου,της ανηφόρας
από τα εννιά σκοινιά του βούρδουλα
κι ο ήλιος φίδι μες στο σύρμα.
Μην ξεχάσεις ΦΤΥΣ'ΤΟΥΣ.
Ας περιμένουν να σε σβήσω με νερό
ή κατά τες συνταγές αρχαίων Ελληνοσύρων
ας περιμένουν οι αχρείοι.

P.S: επειδή για κάποιους το πρωινό ξύπνημα λειτουργεί διεγερτικά, δυναμώνει τη φωνή και πολλαπλασιάζει τον αντίλαλό της..Ο νοών νοείτω

Εικόνες από άμμο...

Μήπως μόνο στις σκιές ο κόσμος είναι υπέροχος...

"Η Χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα"

Ένα κεντρικό χαρακτηριστικό του αφηγήματος αγωνίας είναι ότι προκαλεί έντονη ευχαρίστηση συνήθως επιφανειακή. Κανείς βέβαια δεν περιμένει βαθιές σκέψεις η ολόκληρα κατεβατά χωρίς δράση όπως τονίζει χαρακτηριστικά και η Πατρίσια Χαϊσμιθ στο «Πώς να γράψετε ένα μυθιστόρημα αγωνίας και δράσης» αλλά η ομορφιά του είδους έγκειται στο ότι ένας συγγραφέας, εφόσον το επιθυμεί, μπορεί να καταγράψει τις βαθύτερες σκέψεις του χωρίς την παραμικρή δράση γιατί τα συμφραζόμενα αποτελούν μια συναρπαστική ιστορία. Αν εξάλλου μία ιστορία είναι καλή και διασκεδαστική μπορεί να την απολαύσει ο οποιοσδήποτε τόσο ο διανοούμενος όσο και ο λάτρης του μυστηρίου.

Το βιβλίο το διάβασα σε 12 ώρες αν αυτό σημαίνει κάτι. Σε αυτές έκανα διάλειμμα για φαγητό και πρόλαβα να τρακάρω ένα αυτοκίνητο που δεν ήταν δικό μου λόγω απαράδεκτης απροσεξίας και «εφηβικής» ηλιθιότητας.


Πίσω στα δικά μας ο Δημήτρης Μαμαλούκας μας προσφέρει μία ιστορία αγωνίας και δράσης που λίγο πολύ έχει τα παραπάνω χαρακτηριστικά με εξαίρεση τις «βαθύτερες σκέψεις» που εμφανίζονται ελάχιστα και προσωπικά δεν με πειράζει καθόλου. Ίσως η εμβάθυνση στην οποία προχώρησε ο συγγραφέας σχετίζεται με τους ήρωες του βιβλίου αλλά θα πρέπει να έχετε διαβάσει την «Απαγωγή του εκδότη» για να καταλάβετε τι ακριβώς εννοώ.

«Δύναμη»: Νομίζω ότι η δύναμη του βιβλίου είναι η ιδέα. Η χαμένη βιβλιοθήκη και επειδή και προσωπικά δεν πετάω τίποτα με κράτησε. Γοητευτική ροή κινηματογραφική πλοκή κοφτή γραφή κάτι που δίνει στο κείμενο ένα γοργό ρυθμό, πολύ ταιριαστό με το περιεχόμενο.

«Σκέψη»: Σκέφτομαι τώρα ότι οι χαρακτήρες εμφανίζονται υπερβολικά αθώοι και απερίσκεπτοι γεγονός που μπορεί να συμβάλλει στη ροή του βιβλίου αλλά προσωπικά τεστάρει το βιβλίο αγγίζοντας τα όρια του παραμυθιού.

«Τεχνική»: Δυστυχώς η πλοκή γίνεται κάπου προβλέψιμη αλλά σε γενικές γραμμές οι ιστορίες δένουν καλά μεταξύ τους και κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος.

«Υπομονή»: Οι ερωτικές σκηνές του βιβλίου αποτελούν ζήτημα υπομονής μέχρι να περάσουν. Ευτυχώς είναι λίγες.

Το βιβλίο το απόλαυσα πραγματικά. Μου κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον και τα οποια λίγα μειονεκτήματα που διέκρινα κατα την προσωπική μου άποψη αποτελούν απλές σταγόνες.

Σημειώσεις.
Ο Δημήτρης Μαμαλούκας χειρίζεται με μεγάλη άνεση τον κοσμοπολίτικο αέρα της γειτονικής Ιταλίας χρησιμοποιώντας δοκιμασμένους αφηγηματικούς τρόπους. Λες και έχω ταξιδέψει στην γειτονική χώρα.

Μία μαύρη Alfa Romeo 156 δεν πρόκειται ποτέ να προδώσει το αφεντικό της την κρίσιμη στιγμή. Έχοντας μια μαύρη Alfa Romeo 149 το γνωρίζω εκ πείρας.

Για τους μη μυημένους όλα τα αυτοκίνητα που αναφέρει στο βιβλίο του ο συγγραφέας έκτος από κάτι YARIS και Punto είναι κομμάτια συλλεκτικά. Και επειδή δεν μπορούσα να αντισταθώ στον πειρασμό να λίγα στοιχεία και μία φωτογραφία από το αυτοκίνητο που οδήγησε έστω και για μία φορά ο ήρωας του βιβλίου. Επίσης μία φωτογραφία από το δεύτερο αυτοκίνητο το «τρακαρισμένο» και το θηρίο του Ιβάν...

Alfa Romeo Montreal

ΕΤΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: 1970-1977
ΚΙΝΗΤΗΡΑΣ: 8 κύλινδροι σε 90ο - V
ΚΥΒΙΣΜΟΣ: 2593 cc
ΙΠΠΟΔΥΝΑΜΗ: 200 BHP στις 6500 σ.α.λ.
ΜΕΓΙΣΤΗ ΤΑΧΥΤΗΤΑ: πάνω από 220 χ.α.ω.


Το πολυτελές αγωνιστικό αυτοκίνητο του μέλλοντος. Το πρωτότυπο, σχεδιασμένο από τον Bertone, παρουσιάστηκε το 1967 στην Παγκόσμια Εκθεση του Μόντρεαλ (εξ ου και το όνομα) για τα 100 χρόνια Καναδικής Ομοσπονδίας, σαν το μοντέλο που είναι ένα βήμα μπροστά από την τεχνολογική πρόοδο της εποχής του. Το 1970, η Alfa Romeo άρχισε τη μαζική παραγωγή της ιδέας που παρουσιάστηκε στο Μόντρεαλ και παρουσίασε το αποτέλεσμα στην Εκθεση Αυτοκινήτων στη Γενεύη.

Οταν ένα αυτοκίνητο ανώτερης κλάσης και κύρους, ικανό να αποδώσει σε επίπεδο αγώνων, αλλά με κινητήρα και μηχανικά χαρακτηριστικά τέτοια που το έκαναν πρακτικό για καθημερινή οδήγηση στην πόλη. Ο κινητήρας 8-cylider V προήλθε από την 33, προστέθηκε μηχανική ανάφλεξη Spica και το αυτοκίνητο έφτανε 200 BHP, με μέγιστη ταχύτητα πάνω από 220 χιλ/ώρα.Ο χώρος των επιβατών της Montreal ήταν κομψός και εκλεπτυσμένος με λειτουργικά καθίσματα, κουμπιά ελέγχου με εύκολη πρόσβαση και αντιθαμβωτικό ταμπλό οργάνων. Το αρχικό αμάξωμα χαρακτηριζόταν από κυρτές αεροδυναμικές γραμμές με επίπεδο καπό και μπροστινά φώτα μέσα σε περσίδες, κοφτή ουρά και προφυλακτήρες μονταρισμένους στη γραμμή του αμαξώματος. Απόδοση, ασφάλεια και άνεση ήταν τα στοιθεία ποιότητας που έκαναν τη Montreal ένα από τα πιο αγαπημένα σπορ αυτοκίνητα πολυτελείας.

Τώρα πως του έκανε καρδιά να παρουσιάσει τρακαρισμένη μια Lamborghini Espada ένας ΘΕΟΣ ξέρει. Και κάτι τελευταίο το Cayenne Gemballa που οδηγούσε ο Ιβάν πωλείεται και στην Ελλάδα προς περίπου 199.000 ευρώ.

Αντε ελπίζω οι πωλήσεις αγαπητέ να πηγαίνουν καλα...

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ: ΕΡΩΤΑΣ ΘΑΝΑΤΟΥ - ΑΓΑΠΗ ΒΙΡΓΙΝΙΑ ΣΠΥΡΑΤΟΥ

Και μια που με το καινούργιο βιβλίο της Αγάπης Βιργινίας Σπυράτου η Κατερίνα Γώγου ξανάρχεται στην επικαιρότητα, ας μείνουμε λίγο ακόμα σ` αυτήν.

“…«Ντούκου ντούκου η γραφομηχανή, φαίνεται εμπνέει το ντούκου ντούκου», την πείραζε ο Νικόλας Άσιμος. Κι ας ήξερε πως κι η Κατερίνα Κροκανθρώπους αναζητούσε. Αλλά κι εκείνη τον προειδοποιούσε: «Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είν` ο στόχος, το νου σου, ε;»
«Πρέζες υπάρχουν πολλές, αλλά η ηρωίνη σκοτώνει», της τραγουδούσε ο Παύλος Σιδηρόπουλος και η Κατερίνα έδειχνε να συμφωνεί: «Μιλάω για την ηρωίνη γιατί αποδεκάτισε τα παιδιά»…”

Συνήθως δεν θέλω να μιλώ γι` ανθρώπους σαν κι αυτούς. Τι να πει άλλωστε κανείς και να μη νιώσει άβολα με τον ίδιο του τον εαυτό; Όμως, μόλις διάβασα ένα βιβλίο γραμμένο για την Κατερίνα Γώγου που, κατά κάποιον τρόπο, ήρθε και με βρήκε μόνο του, ακριβώς λίγες μέρες μετά την έκδοσή του.
Το βιβλίο τιτλοφορείται: «Κατερίνα Γώγου: Έρωτας Θανάτου» και πρόκειται για μια διασκευή τμήματος της διατριβής της Αγάπης Βιργινίας Σπυράτου. Η συγγραφέας, αφού προσδιορίζει το χρονικό και γεωγραφικό πλαίσιο μέσα στο οποίο η Γώγου μεγάλωσε, έζησε και έδρασε, λαμβάνοντας υπ` όψην τις πολιτικές συνθήκες και τις κοινωνικές επιδράσεις, καταφέρνει να ερμηνεύσει και να φωτίσει αρκετές άγνωστες πτυχές τόσο του έργου της όσο και της ίδιας, της προσωπικότητάς της, του ψυχισμού της, της κατάληξής της.
Πέρα από τα στοιχεία που δίνονται συγκεκριμένα για τη ζωή και το έργο της Γώγου, μέσα από τη μελέτη αυτή γίνεται έκδηλο το πώς το σύστημα χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να εξοντώσει ό,τι θεωρεί απειλή για το ίδιο, για να απομακρύνει και να ισοπεδώσει κάθε τι ασυμβίβαστο, προοδευτικό και ανθρώπινο. Δύο βασικές τακτικές φαίνονται να υπερισχύουν. Είτε προσπαθεί να σε αφομοιώσει, να σε ρίξει στα δίχτυα του καταναλωτισμού, να σε εθίσει «στο φτηνό, στο εύχρηστο και στο εφήμερο», να σ` οδηγήσει ν` ανταλλάξεις τις επαναστατικές σου ιδέες με τη μικροαστική άνεση, είτε σε περιθωριοποιεί.

Από την εισαγωγή (Γιάννης Δεληγιάννης):
«…Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 στην πολιτική και στο πεδίο της κουλτούρας η υπέρβαση του εφικτού υπήρξε το στρατηγικό όραμα της νεολαίας…
Ο πολιτικός ριζοσπαστισμός της νεολαίας, που υπήρχε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’70, είτε συρρικνώθηκε είτε απορροφήθηκε από την κυρίαρχη ιδεολογία…
Οι άνθρωποι που δεν μπορούν να αφομοιώσουν και ν` αποδεχτούν το ιδεολογικό vertigo μιας ολόκληρης γενιάς είτε περιχαρακώνονται σε μία αξιοπρεπή μοναχικότητα είτε συνεχίζουν ένα contra tempo πολιτικό ριζοσπαστισμό κυρίως στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και του αναρχισμού. Στο πεδίο της κουλτούρας η αντίσταση στο φτηνό, το χυδαίο και το εύκολο καθίσταται ένας δυσκολοδιάβατος μοναχικός δρόμος, που συχνά πολλαπλασιάζει τα εσωτερικά αδιέξοδα και κονιορτοποιεί την ψυχική ισορροπία των ανθρώπων. Ο Νικόλας Άσιμος, η Κατερίνα Γώγου, ο Παύλος Σιδηρόπουλος είναι από αυτούς που δεν μπορούν ν` απεμπολήσουν τις αξίες τους και γι` αυτό παραδέρνουν…»

Φαίνεται πως δεν υπάρχει χρυσή τομή. Αν αντισταθείς και θες να παραμείνεις πιστός στις αρχές σου, χωρίς κανέναν συμβιβασμό στην αξιοπρέπεια και τα όνειρά σου ή, ακόμα περισσότερο, να αγωνιστείς για έναν κόσμο καλύτερο για όλους, δεν υπάρχει σωτηρία. Το σύστημα αυτό θα σε καταπιεί. Θα σ` εξοντώσει.


Κοίτα πώς χάνονται οι δρόμοι μες στους ανθρώπους…
Τα περίπτερα πώς κρυώνουνε απ` τις βρεμένες εφημερίδες
Ο ουρανός πώς τρυπιέται στα καλώδια
Και το τέλος της θάλασσας από το βάρος των πλοίων
Πόσο λυπημένες είναι οι ξεχασμένες ομπρέλες
στο τελευταίο δρομολόγιο
και το λάθος εκείνου που κατέβηκε στην πιο πριν στάση
Τα αφημένα ρούχα στο καθαριστήριο
και τη ντροπή σου
ύστερα από δύο χρόνια που βρήκες λεφτά
πώς να τα ζητήσεις
Πώς τσούκου τσούκου
αργά μεθοδικά
μας αλλοιώνουνε
να καθορίζουμε τη στάση μας στη ζωή
από το στυλ της καρέκλας…

(Από τη συλλογή ΙΔΙΩΝΥΜΟ)

Απ` το βιβλίο:
«…η Γώγου ασκούσε μέσα από το έργο της δριμεία κριτική στον καπιταλισμό και σε κάθε εξουσία, ενώ η ποίησή της γίνεται εσωστρεφής μόνο στις τελευταίες της συλλογές, όπου όμως, ακόμα και τότε, το ποιητικό Εγώ είναι πέρα για πέρα πολιτικοποιημένο. Η αυτοκαταστροφή έχει άμεση σχέση με την οικονομική εξαθλίωση και τη μοναξιά ως κοινωνικά φαινόμενα. Η Γώγου αντιλαμβάνεται όλες τις διαστάσεις της ζωής ως πολιτική και αρνείται να εγκαταλείψει την οργή της ή να συμβιβαστεί. Ήταν ανένδοτη και δεν μπορούσε να υποφέρει τον πόνο και την αθλιότητα του καπιταλισμού…
…Η Γώγου δεν είχε την πολυτέλεια να περιοριστεί σε μια χιουμοριστική αντιπαράθεση με την κοινωνία. Δεν υπέφερε από πλήξη ή από μποντλερικό spleen, αλλά από την κρατική εξουσία και την αστυνομοκρατία, από το σεξισμό και την αλλοτρίωση που προκαλεί ο καταναλωτισμός, από την προδοσία των παλιών συντρόφων…
…Υπάρχουν περιπτώσεις που όσο πιο έντονη είναι η τάση να ζει κανείς και να επιθυμεί, τόσο πιο ενεργή γίνεται η δύναμη της αυτοκαταστροφής. Όσο πιο πολύ επιθυμεί κανείς την επικοινωνία με τον άλλον τόσο πιο αβάσταχτο είναι το αίσθημα της μοναξιάς και της αποξένωσης. Όσο μεγαλύτερη γίνεται η προσδοκία να υπάρχει ενεργητικά τόσο περισσότερο βασανιστική είναι η αποδοχή ότι ο θάνατος μπορεί ανά πάσα στιγμή να καθορίσει το τέλος…»

Το βιβλίο περιέχει σύντομα βιογραφικά στοιχεία, τη βιβλιογραφία της Γώγου, τις ταινίες στις οποίες πήρε μέρος και αναλύσεις σε κάποια ποιήματά της. Περιλαμβάνει επίσης ένα πλούσιο φωτογραφικό υλικό.
Εγώ δεν θα ταράξω με δικά μου λόγια ούτε την ίδια τη Γώγου ούτε το έργο της. Θα πω μόνο ότι γεννήθηκε την 1 Ιουνίου του 1940 και έφυγε, αφού δεν άντεξε να συμβιβαστεί μα ούτε και να παλεύει αιωνίως μόνη, στις 3 Οκτώβρη του 1993 από υπερβολική δόση αλκοόλ και χαπιών. Όποιος ενδιαφέρεται, στο βιβλίο αυτό θα βρει ίσως περισσότερα απ` όσα ψάχνει.

Το παρακάτω ποίημα είναι αυτό με το οποίο εγώ γνώρισα την πραγματική Κατερίνα Γώγου (πολύ διαφορετική απ` αυτήν που γνώριζα ως τότε στις παλιές ελληνικές ταινίες) όταν η ζωγράφος-καθηγήτρια που είχα στο γυμνάσιο μας έβαλε να το ακούσουμε σε μία συγκλονιστική απαγγελία από την ίδια τη Γώγου (δίσκος: «Στο Δρόμο» σε μουσική του Κυριάκου Σφέτσα, για την ταινία του Π. Τάσσιου «Παραγγελιά») και μετά να ζωγραφίσουμε. (Πολύ προοδευτική κίνηση κι αυτή, ε; Αναρωτιέμαι αν η κοπέλα αυτή συνέχισε να διδάσκει και για πόσο… Τους ξέφυγε, η άτιμη!)
Εννοείται ότι σ` εκείνα τα χρόνια, μία τέτοια εμπειρία ακρόασης, δεν θα μπορούσε να μην γράψει μέσα μου. Κι είναι γι`αυτό που παραθέτω το συγκεκριμένο ποίημα της Γώγου κι όχι κάποιο άλλο:

Θα ρθει καιρός που θ` αλλάξουν τα πράγματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
πού τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
-μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ είσ` η ελπίδα
Άκου θάρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές
με γυρμένους απ` έξω
Και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε
Δε θα μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι – σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
Να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές
απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία – δε θέλω να λέω ψέματα –
δύσκολοι καιροί.
Και θάρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω – μην περιμένεις κι από μένα πολλά –
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ` όσα διάβασα ένα κρατάω καλά:
«Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος».
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ` όλα αυτά Μαρία.


Από την ποιητική συλλογή της Κατερίνας Γώγου: ΙΔΙΩΝΥΜΟ
(Εκδόσεις Καστανιώτη)

Το βιβλίο της ΑΓΑΠΗΣ ΒΙΡΓΙΝΙΑΣ ΣΠΥΡΑΤΟΥ: «ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ: ΕΡΩΤΑΣ ΘΑΝΑΤΟΥ» Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΒΙΒΛΙΟΠΕΛΑΓΟΣ.

Φένια

Για να θυμηθούμε την Κατερίνα που βιάστηκε να φύγει

Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
είναι μη γίνω "ποιητής".
Μην κλειστώ στο δωμάτιο
ν΄αγναντεύω τη θάλασσα
κι απολησμονήσω.
Μην κλείσουν τα ράματα στις φλέβες μου
κι από θολές αναμνήσεις κι ειδήσεις της ΕΡΤ
μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις.
Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε
για να με χρησιμοποιήσει.
Μη γίνουν τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα
για να κοιμίζω τους δικούς μου.
Μη μάθω μέτρο και τεχνική
και κλειστώ μέσα σ'αυτά
για να με τραγουδήσουν.
Μην πάρω μεγάλα κιάλια για να φέρω πιο κοντά
τις δολιοφθορές που δε θα παίρνω μέρος
μη με πιάσουν στην κούραση
παπάδες κι ακαδημαικοί
και πουστέψω
Εχουν όλους τους τρόπους αυτοί
και την καθημερινότητα που συνηθίζεις
όλα έτσι παν
σκυλιά μας έχουν κάνει να ντρεπόμαστε την αργία
περήφανοι για την ανεργία
Ετσι είναι.
Μας περιμένουν στη γωνιά
καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνόμοι.
Ο Μαρξ...
τον φοβάμαι
το μυαλό μου δρασκελάει κι αυτόν
αυτοί οι αλήτες φταίνε
δεν μπορώ γαμώτο να τελειώσω αυτό το γραφτό
μπορεί...ε;...μιαν άλλη μέρα...

"..οι κουρασμένοι χάνουν τη μάχη..",Bertold Brecht

Ζεστός,γεμάτος από το μαύρο του καπνού και το μαύρο της ψυχής τελικά ο φετινός Αύγουστος.Περίσσεψε ο πόνος κι ο θρήνος,η απελπισία κι η οδύνη.Αναυδους μας άφησε ο σουρρεαλισμός της ανικανότητας όταν αυτή συνάντησε τη βλακεία...
Ο στίχος του ποιητή που θυμίζω στον τίτλο,ένα στόχο έχει.Να μας αφυπνίσει,ώστε να καταλάβουμε καλύτερα τους επόμενους του:

"...από το τίποτα πρέπει να κάνετε κάτι
μα οι δυνατοί πρέπει να γίνουν τίποτα.
Αυτό που έχετε απαρνηθείτε το,
και πάρετε αυτό που σας αρνούνται...",

*** Εστω κι έτσι,εμείς ξαναβρισκόμαστε στο πατάρι της βιβλιοθήκης,
την Κυριακή 02/09/2007,στις 8 μ.μ

"ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ"

Πρώτα ήρθανε και συλλάβανε τους κομμουνιστές.
Δε μίλησα,επειδή δεν ήμουν κομμουνιστής...

Επειτα ήρθανε για τους Εβραίους.
Δε μίλησα,επειδή δεν ήμουν Εβραίος...

Μετά συλλάβανε τους εργάτες,μέλη συνδικάτων.
Δε μίλησα επειδή δεν ήμουν συνδικαλιστής.

Υστερα ήρθαν για τους καθολικούς.
Πάλι δε μίλησα επειδή ήμουν προτεστάντης...

Αλλά στο τέλος,όταν ήρθαν να πιάσουν εμένα,
ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΑΠΟΜΕΙΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ...

(Martin Niemoller,γερμανός πάστορας,φυλακίστηκε στο Sachsenhausen)

P.S:για τη Φένια

Ο ΖΕΣΤΟΣ ΜΗΝΑΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Κάτι ο καύσωνας, κάτι οι συζητήσεις που άναψαν για τον εμφύλιο (την ίδια ώρα που κάποιοι επέλεξαν να ανάψουν από άκρου εις άκρον την επικράτεια) , δημιούργησαν στους περισσότερους την ανάγκη για διακοπές . Με τα βιβλία υπό μάλης βέβαια..
Σας δίνω τις ευχές μου για το καλοκαίρι κι ελπίζω ότι στην εναρκτήριο συνάντηση του Σεπτέμβρίου, θα είμαστε όλοι μαυρισμένοι και μαχητικοί (αν γίνεται ποτέ περισσότερο!).
Αλλωστε εκκρεμεί η "Ασημίνα Λαίου".A propos, με όποιον από σας μίλησα για το βιβλίο εξέφρασε διαφορετική άποψη κι αυτό από μόνο του είναι ενδιαφέρον.
Θα επικοινωνήσω με όλους για να ορίσουμε την ημερομηνία επανασύνδεσης, στο γνωστό πατάρι της Ανω Τούμπας.


p.s: οι "εντός των τειχών", ας συνεχίσουν να γράφουν στο ιστολόγιο,έτσι για να μη χανόμαστε..

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΛΥΚΕΣΑΣ - ΜΠΛΑΝΚΟ

Ένας δολοφόνος συγγραφέων προκαλεί προβληματισμό σε πολίτες και αρχές και ταράζει τους λογοτεχνικούς κύκλους της χώρας. Μεθοδικότατος, οργανώνει τα εγκλήματά του με πλήρη συνείδηση και σιγουριά για το δίκιο της πράξης του. Στρέφεται συνειδητά εναντίον των συγγραφέων, καθώς τους θεωρεί υπερασπιστές και υποστηρικτές του συστήματος. Αυτό στο οποίο στοχεύει είναι να εξαφανίσει όλους αυτούς που με τα βιβλία τους το συντηρούν και το τροφοδοτούν. Να το αφήσει ανυπεράσπιστο, χωρίς τους «πνευματικούς» φύλακες-άγγελούς του. Όχι ότι ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του καλύτερο:

“Θα θεωρούσατε ότι ένας «σαλταρισμένος» σαν και του λόγου μου θα έπρεπε να βάλει στο μάτι τραπεζίτες, διευθυντές οργανισμών, μεγαλοδημοσιογράφους και άλλες σχετικές πατσαβούρες. Λάθος. Εγώ δεν ήθελα ν` αλλάξω το σύστημα. Μια χαρά περνάω κι εγώ γευόμενος τα αγαθά του. Εγώ ήθελα να αφήσω το σύστημα ανυπεράσπιστο. Μόνον αυτό. Να δούμε πώς θα λειτουργήσει χωρίς αντισώματα. Να μη γράφονται πια άλλες μπούρδες. Οι λέξεις που θα ξεστομίζονται «να καρφώνονται σαν πρόκες»”.

Προσωπικά, θεωρώ ότι δεν είναι και το πιο εύπεπτο βιβλίο στον κόσμο, αν και μικρό σε αριθμό σελίδων. Με την έννοια ότι είναι τόσο συμπυκνωμένο που δεν μπορείς να αφαιρεθείς χωρίς να χρειαστεί να ξαναδιαβάσεις μια παράγραφο που έχασες. Πολλές φορές χρειάστηκε να προσπαθήσω να αποκωδικοποιήσω σημεία του βιβλίου, να μπω στο πνεύμα της ειρωνείας του, όπου αυτή υπήρχε και να την καταλάβω, να γίνω πιο «υποψιασμένη». Με λίγα λόγια, το βιβλίο κινητοποιεί διεργασίες του μυαλού που συνήθως βρίσκονται σε αδράνεια.
Εμμέσως πλην σαφώς, κάνει λόγο για την ευθύνη των αποκαλούμενων «πνευματικών» ανθρώπων και την ασυνέπεια που χαρακτηρίζει τα λόγια και τις πράξεις τους.
Αναποδογυρίζει τα πράγματα, φανερώνει τον εφησυχασμό στον οποίο οδηγούν στην πραγματικότητα τα βιβλία μιας δήθεν ανησυχίας και οι διανοούμενοι συγγραφείς τους, των οποίων η «εξωβιβλιακή» ζωή βρίσκεται, τελικά, σε απόλυτη αρμονία με ό,τι προτάσσει το σύστημα.

“Τι βλακεία να ψάχνεις την ησυχία σε μια γωνιά με ένα βιβλίο…Διότι ένας άνθρωπος σε μια γωνιά με ένα βιβλίο στο χέρι, που θέλει την ησυχία του και μόνο, δεν είναι καν χριστιανός, ούτε Άγιος. Είναι βασιλιάς. Είναι υπουργός. Είναι συγγραφέας που πιστεύει ότι έπειτα από αυτόν δεν υπάρχει τίποτα. Ένα εγωπαθές κτήνος.
Εγώ βρήκα την ανησυχία…
Και αν έχεις αγαπήσει την ανησυχία που σου χαρίζουν τα βιβλία μαζί με την ελπίδα ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει, πρέπει να πας να αγοράζεις βιβλία που γράφουν τέτοιες βλακείες. Τέτοια σκουπίδια. Έχω γεμίσει τη γωνιά μου σκουπίδια. Πρέπει να τελειώνω με τα σκουπίδια.”

*********************

“Ο αγαπημένος μου συγγραφέας –δεν το χωρούσε ο νους μου- ήταν, σε αντίθεση με τα γραφτά του, ένας μικροαστός. Ένα καθωσπρέπει σκουλήκι, βολεμένο στη λάσπη του…Μόνο οι ήρωές του είχαν αγωνίες – αλλά ο ίδιος δεν διάβαζε τα βιβλία του.
Μετά ήρθε η φωτογραφία…
Όντως μια φωτογραφία λέει χίλιες λέξεις. Κι αν είχε φωτογραφηθεί νωρίτερα, θα είχα βγει από τον κόπο να διαβάσω χιλιάδες «δικές του»…
Ιδού λοιπόν το ίνδαλμά μου. Με παντουφλίτσα μπορντό βελούδινη, στολισμένη με ένα χρυσό σιρίτι γεμάτο αστεράκια. Με ένα εμπριμέ κάλυμμα πάνω στους καναπέδες. Ικανοποιητικό ντεκόρ για λιμενεργάτη του Σαουθάμπτον. Ό,τι πρέπει για διαφήμιση απορρυπαντικού. Αυτό ήταν το ίνδαλμά μου; Ένας κακόγουστος τύπος που υπεράσπιζε μετά μανίας την τάξη και το σύστημα, ό,τι τον βόλευε ή ό,τι δεν τον ξεβόλευε κυρίως. Όλο το μικροαστικό εμετό.”…

*********************

“Το σκέφτηκα αρκετά. Προσπαθούσα να «παίξω» διάφορες εκδοχές. Τι θα συνέβαινε όταν θα έπρεπε να πυροβολήσω; Κατέληξα ότι δεν είχε κανένα νόημα…
…Τα υπόλοιπα τα «έτρεξα» γρηγορότερα επειδή κάθε μέρα που περνούσε, ξυπνούσαν μέσα μου περισσότερες αμφιβολίες. Θα καταλάγιαζε ο θυμός. Θα ξημέρωνα μια μέρα που θα είχα συγχωρήσει την προπέτειά του. Θα γινόμουν και εγώ σαν κι αυτόν. Έτοιμος να συζητήσω τα πάντα σε ένα κλίμα εγκάρδιας μεγαθυμίας. Τι ωραία. Και μετά, αυτός θα γυρνούσε στα μεγαλεία του κι εγώ στη μιζέρια μου. Θα ξαναγινόμασταν οι δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Αυτός γράφει. Εγώ πληρώνω για να διαβάζω. Κίβδηλο νόμισμα. Όπως και να το ρίξεις, πάντα πέφτει κεφάλι από πάνω. Όχι. Όχι. Η κάτω πλευρά είχε αποφασίσει να διεκδικήσει την ύπαρξή της…”
Ο Απόστολος Λυκεσάς παραβρέθηκε στις 7/6/2007 στην αίθουσα της Δημοτικής Κίνησης για την παρουσίαση του βιβλίου του «ΜΠΛΑΝΚΟ» από τον ποιητή Τόλη Νικηφόρου.
Εκεί ξεκαθάρισε ότι πρόκειται για ένα πολιτικό βιβλίο και όχι αστυνομικό, όπως έχει χαρακτηριστεί από πολλούς. Στη συζήτηση που ακολούθησε μίλησε, μεταξύ άλλων, για την οργή του απέναντι στην υποκρισία που έχει κατακλύσει τα πάντα γύρω μας και για τη βία που ασκείται καθημερινά και με άπειρες μορφές. Έκανε μάλιστα και τον διαχωρισμό ανάμεσα στην ατομική βία, η οποία στις κοινωνίες μας είναι μη αποδεκτή και κατακριτέα, και τη «συλλογική» βία που ασκεί το ίδιο το σύστημα και που γίνεται καθολικά αποδεκτή. Είπε πως υπάρχει ένα «δίκιο» που νομιμοποιεί αυτή τη βία το οποίο σαφώς και είναι μια υποκρισία.
«Ομολόγησε» πως οι φόνοι του βιβλίου είναι ουσιαστικά πράξεις εσωτερικής λύτρωσης του ίδιου του Λυκεσά και πως τους σταμάτησε μεν ως συγγραφέας στο βιβλίο του, αλλά όχι και ως άνθρωπος μέσα στο μυαλό του. Ετοιμάζεται μάλιστα να διαπράξει κι άλλους σε επόμενο βιβλίο.
Στην ερώτηση αν είχε συγκεκριμένους συγγραφείς στο μυαλό του όταν έγραφε, αν δηλαδή οι ήρωες-θύματά του αντιστοιχούν σε πραγματικά πρόσωπα, απάντησε ένα πλήρες «ΝΑΙ».
Τέλος, εξήγησε ότι η επιλογή συγγραφέων ως των θυμάτων του βιβλίου ήταν απόλυτα συνειδητή, καθώς οι συγγραφείς, μπορεί μεν να επηρεάζουν ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων σε σχέση πχ. με τα ΜΜΕ, όμως αυτό ακριβώς το ποσοστό, η μερίδα του κόσμου που διαβάζει, είναι και το πιο κρίσιμο.

Από τα πιο ουσιαστικά βιβλία που έχω διαβάσει.
Και τώρα αναρωτιέμαι: μήπως θα πρέπει ν` αρχίσω ν` ανησυχώ που εγώ μ` αυτό το βιβλίο ανησύχησα;…



ΥΓ: Το βιβλίο του Απόστολου Λυκεσά ΜΠΛΑΝΚΟ, κυκλοφορεί απ` τις εκδόσεις «βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ»

Φένια

[ Το post δημοσιεύεται αυτούσιο και στο blog Ανήσυχες Μέρες.]

"Καλοκαιρινές" προτάσεις

Επειδή το καλοκαιράκι ξεκίνησε και όλο και θα βρεθούμε σε κάποια παραλία κάνω μερικές προτάσεις για βιβλία. Θα πρέπει να σας ομολογήσω ότι τρέφω μια ιδιαίτερη συμπάθεια στο αστυνομικό μυθιστόρημα παρά το γεγονός ότι μερικοί δεν το θεωρούν λογοτεχνία. Η φωτογράφηση έγινε στο δωμάτιο μου μια νύχτα με 45 βαθμούς και από κινητό τηλέφωνο. Επομένως συγχωρέστε μου τον ερασιτεχνισμό...

Πάμε λοιπόν...

Τι καλύτερη αρχή από τα «Ελληνικά Εγκλήματα» για ξεκίνημα. Θα τους βρείτε όλους εκεί μέσα Μάρκαρη, Μαρτινίδη, Αποστολίδη και πολλούς ακόμα. Οι ιστορίες διαβάζονται εύκολα είναι αυτοτελείς και δεν είναι μεγάλες επομένως καθόλου άγχος από τον όγκο του βιβλίου και ταυτόχρονα μία πρώτη επαφή με το σύγχρονο ελληνικό αστυνομικό μυθιστόρημα.

«Η απαγωγή του εκδότη» από τον Δημήτρη Μαμαλούκα. Ένα πράγμα θα σας πω. Διάβασα το μισό σε beach bar στη Χαλκιδική, κάτω από ένα ηχείο που έπαιζε κάτι ήχους σαν να ήταν από πριόνι και τους φίλους μου να επαναλαμβάνουν το πόσο ξενέρωτος ήμουν. Το άλλο μισό το διάβασα την επομένη μέρα σπίτι μου. Απόλυτα ευχαριστημένος. Το βιβλίο σε πάει από μόνο του. Είναι σαν να σε «κλειδώνει» στη θέση του οδηγού μίας Ferrari την ώρα ενός Grand Prix.

«Ο Μπόρχες και οι αιώνιοι ουραγκοτάγκοι» από τον Luis Fernando Verissimo. Επίσης πολύ καλό και συνάμα μικρό (154 σελίδες) αστυνομικό μυθιστόρημα. Ενδεχομένως να σας φανεί πιο εύκολο να έχετε διαβάσει Μπόρχες ή Edgar Allan Poe. Ίσως όμως να σταθεί η αφορμή για να διαβάσετε κάποιον από τους παραπάνω. Ακόμα και αν δεν έχετε διαβάσει πάντως δεν θέλει άγχος απλά 2-3 ώρες ένα απόγευμα.

ΑΝΕΠΙΦΥΛΑΚΤΑ

Ένα ή δύο ή τρία ή όλη την τετραλογία του Λος Άντζελες από James Ellroy. To καθένα ξεχωριστή ιστορία βέβαια. «Λευκή Τζαζ», «Το Μεγάλο Πουθενά» , «Η Μαύρη Ντάλια» και το «Λος Άντζελες Εμπιστευτικό» συνθέτουν κατά τη γνώμη μου την καλύτερη δουλειά του συγγραφέα Αν σας αρέσει το ένα θα τα διαβάσετε όλα. Αν έχετε δει την ταινία «Λος Άντζελες Εμπιστευτικό» που πήρε και τα Όσκαρ και σας άρεσε πιστέψτε με καλύτερα είναι τα βιβλία.

Πάμε και σε δυο διαφορετικές δουλειές. Αν θέλετε ταυτόχρονα με την ανάγνωση να μάθετε και δυο – τρία – πέντε – δέκα ενδιαφέροντα πράγματα υπάρχουν δυο δουλειές που εμένα μου άρεσαν πάρα πολύ. Η πρώτη είναι μία έρευνα του Ανδρέα Αποστολίδη ο οποίος χωρίς να ξεχνάει τις «αστυνομικές» του ρίζες συνθέτει ένα έργο επιστημονικά τεκμηριωμένο για την αρχαιοκαπηλία και το εμπόριο αρχαιοτήτων.

Η δεύτερη είναι μία έρευνα του Bryan Palmer με τίτλο «Κουλτούρες της νύχτας». Τώρα με τέτοιο τίτλο πείτε μου εσείς δεν θέλετε να το διαβάσετε;

Άξιος

Θα πω μόνο ότι ο Τηλέμαχος Αλαβέρας αφιέρωσε τη ζωή του στην υπόθεση της λογοτεχνίας. Τώρα έχει γυρίσει για πάντα στην παιδική μας γειτονιά της Μητσαίων
και της Πλατείας Δικαστηρίων και στην απόλυτη αθωότητα. Αντίο φίλε.

επιλογή βιβλίων για ανάγνωση

Νομίζω ότι θα ήταν προτιμότερο, την ερχόμενη Κυριακή, και μετά τον σχολιασμό της σοβαρότατης ψυχικής ασθένειας που διαβάσαμε, να προτείνουμε όλοι βιβλία για ανάγνωση και να καταρτίσουμε ένα κατάλογο. Φυσικά, η σειρά θα αποφασίζεται με απλή πλειοψηφία. Ήδη εγώ, σε πρώτη φάση, προτείνω,

1. To Διπλό Βιβλίο του Δημήτρη Χατζή
2. Το Κιβώτιο του Άρη Αλεξάνδρου
3. Το Μηδέν και το Άπειρο του Άρθουρ Καίσλερ
4. Το Μεγάλο Ταξίδι του Χόρχε Σέμπρουν
5. Ο Πρώτος Άνθρωπος του Αλμπέρ Καμύ (το τελευταίο ημιτελές βιβλίο του που διέκοψε ο θάνατός του).

"Μια φορά κι έναν καιρό..."

Ενας από τους πλέον επικίνδυνους τρόπους που χρησιμοποίησαν οι μηχανισμοί της κοινωνίας για την συνειδητή αλλοτρίωση της φαντασίας και την επιβολή της κυρίαρχης ιδεολογίας, ήταν τα παραμύθια ( αν κι όχι βέβαια γενικευμένα) . Σε πολλά από αυτά ζούνε ευτυχισμένοι λαοί με βασιλιάδες κι οι κοπέλες περιμένουν πρίγκηπες..Οποιος παραβαίνει τις εντολές δέχεται στους ώμους του το ξέσπασμα όλων των δεινών του κόσμου και στο τέλος μαγικά η ζωή δικαιώνει τους φρόνιμους και υπάκουους.
Το "καλό" και το "κακό" είναι ξεκάθαρο κι ο ρόλος του παραμυθά επίσης.Να πείσει με τη γλαφυρότητα της πένας (τηρουμένων των αναλογιών σήμερα,να αξιοποιήσει τη σκηνοθετική του μπαγκέτα) . Σε βάθος χρόνου να συμψηφίσει. Σε μέρες τηλεαποβλάκωσης να αθωώσει. Σε εποχές μαζικής νάρκης να "εγείρει" συμπάθειες. Κι οι αμφιβολίες που θα σπείρει, μεγέθους φυσαλίδας στον αφρό,νανούρισμα φλοίσβου. Ως εκεί. Ολοι άνθρωποι είμαστε και τη δικαίωση προσδοκούμε. Επιμένω ,ως εκεί. Στα παραμύθια...

Πόσο βούτυρο στο τομάρι της κοινωνίας;

Πολύ βούτυρο στο τομάρι του σκύλου.

Προσωπικά το βιβλίο μου δημιούργησε δυο αντιμαχόμενα συναισθήματα. Αρχικά θα πρέπει να ομολογήσω ότι μου άρεσε η γραφή, το βιβλίο έρεε και δεν σε άφηνε να το αφήσεις. Καλογραμμένο. Επί της ουσίας όμως έχω κάποιες ενστάσεις. Όπως είπε και ο ίδιος ο συγγραφέας μπορεί η «λογοτεχνία να θέτει αμφιβολίες» αλλά θεωρώ πως σε κάποια ζητήματα είναι επιβεβλημένο να έχεις άποψη και να διαλέγεις πλευρά. Είναι διαφορετικό ένας συγγραφέας να πραγματεύεται π.χ την αυτοδικία και να σε αφήνει να διαλέξεις πλευρά και διαφορετικό είναι να πραγματεύεται ένα γεγονός με ιστορική υπόσταση, τεράστια σημασία και (κατά την ταπεινή μου άποψη) να μην δίνει με σαφήνεια τις θέσεις και των δυο πλευρών. Εξηγώ. Μπορεί το συγκεκριμένο βιβλίο να αρέσει και να είναι απολύτως κατανοητό στη γενιά του συγγραφέα αλλά υπάρχουν αναγνώστες που αφενός δεν έζησαν τα γεγονότα αφετέρου δεν διδάχθηκαν ποτέ την ιστορία της περιόδου και αυτοί που έπρεπε να τους τα έχουν πει π.χ γονείς να μην το έχουν κάνει ποτέ.

«Μεγάλος μάγκας ο Εικοσιδυος» μου είπε ένας φίλος στον οποίο πάσαρα το βιβλίο.
«Δεν πειράζει που στον ελεύθερο του χρόνο βασάνιζε και σκότωνε» του απάντησα.
«Αφρός αφρός» μου είπε γελώντας και άλλαξε θέμα.
Τον καταλαβαίνω. Δεν ξέρει και πολύ λογικά ταυτίζεται.
Δεν είναι όμως αυτό άδικο και επικίνδυνο;

Προσωπικά μπορεί να κατάλαβα τα υπονοούμενα για το στρατό με το στουπέτσι, για την εκκλησία με τον ψάλτη – βασανιστή, για την πολυφωνία – ομορφιά – δημοκρατία με το παγώνι αλλά έχω τεράστιες αμφιβολίες αν θα το καταλάβει ένας 20χρονος αναγνώστης ο οποίος μεγαλώνει μέσα σε μία κοινωνία όπου η μαγκιά, τα λεφτά και η καλοπέραση είναι ακρογωνιαίοι λίθοι της καθημερινότητας του.

Ιδιαίτερα σε μία εποχή που τα μεγαλύτερα των εγκλημάτων είτε εντός είτε εκτός των τειχών παραμένουν ατιμώρητα. Γράφοντας αυτές τις σειρές παρακολουθώ ειδήσεις και έχω απασφαλίσει. Ψάχνανε αντιεισαγγελείς του Αρείου Πάγου τους υπεύθυνους για το σκάνδαλο των ομολόγων. Βρήκαν τις αποδείξεις και ο Εισαγγελέας άσκησε δίωξη κατά παντός υπευθύνου αποφεύγοντας να προσωποποιήσει τις κατηγορίες. Μα είναι ποτέ δυνατόν αναρωτιέμαι; Και τότε και τώρα τα εγκλήματα έχουν ονοματεπώνυμο και αυτή είναι η ουσία.

Αφιέρωσα πολύ χρόνο προσπαθώντας να απαντήσω στο ερώτημα αν κρινόμαστε ως άνθρωποι συνολικά ή φτάνει μία στιγμή για να σημαδέψει ολόκληρη τη ζωή μας Διατηρώντας ακόμα και τώρα επιφυλάξεις νομίζω πως μάλλον επικρατεί το δεύτερο.

"Oι Κυριακές της συνάφειας"

Μιλάμε τις Κυριακές.Η πρώτη μου σκέψη είναι ότι αυτή η προσπάθεια κρατεί καλά και ενδιαφέρει όλους μας. Παλιούς και νέους (σε σχέση με τη συμμετοχή), νέους και νεώτερους (σε ότι αφορά την ηλικία της καρδιάς και του πνεύματος).
Χαρακτηριστήκαμε κάποιοι από εμάς, περίπου ερήμην, τη δεκαετία του 80 "γενιά της αλλαγής".Μόνο που συλλαβίζαμε την ουτοπία με στίχους του Νικηφόρου,ακουμπούσαμε την οργή μας στα γκάζια του Κουτσούκου και πιστεύαμε ότι μπορούμε να "ενοχλήσουμε το σύμπαν" διαβάζοντας τον Καρούζο.Κι αργότερα,όταν τα χρόνια,τα κινήματα και τα πρόσωπα έκαιγαν σε συνθήκες βραδείας καύσεως την προσδοκία,επιμέναμε στης Γώγου την τρυφερή διαθήκη:"..θα τον αλλάξουμε τον κόσμο,παρ΄όλ΄αυτά,Μαρία".
Οποια μέθοδο ανάλυσης κι αν επιλέξει ο καθένας στον πολιτικό του προβληματισμό,νομίζω θα συμφωνήσει σε τούτo.Μείναμε λίγοι να αγωνιούμε.Τόσο λίγοι ώστε να χωράμε σε ένα πατάρι.Η κάπως έτσι.Ο φίλος της εφηβείας Γρηγόρης, οι ποιητές της πόλης που ακόμη "δεν παραδέχτηκαν την ήττα"(χωράνε κι οι διαφωνούντες), κυρίως όμως ένα σμάρι νέων παιδιών που-παραδόξως για τα δεδομένα της εποχής-διαβάζουν,σκέπτονται,αμφισβητούν κι αρθρώνουν λόγο.Για αγωνίες κι όνειρα.Δεν είναι θέμα τοπογραφίας.Η ανθρωπογεωγραφία είναι αυτή που δημοκρατικά καταρρίπτει πάσης φύσεως "αποστάσεις".Οπως έγραψε ο Oscar Wilde:"Ολοι ζούμε στον υπόνομο,μα κάποιοι κοιτάμε τα αστέρια".
Μιλάμε τις Κυριακές.Το βιβλίο είναι μόνο η αφορμή.Η κατά τον χαρακτηρισμό του Brecht, "ένα όπλο".

Ένα Αμερικανικό Όνειρο

«ENA AMEΡΙΚΑΝΙΚΟ ΟΝΕΙΡΟ» Norman Mailer ΠΛΕΘΡΟΝ, 1988 είναι το βιβλίο για την επόμενη συνάντηση που θα γίνει την Κυριακή 1 Ιουλίου. Βεβαίως οι συναντήσεις είναι ανοικτές για όλους. Σε περίπτωση που αντιμετωπίσετε δυσκολίες στην αναζήτηση του βιβλίου ένα τηλεφωνάκι στην υπέυθυνη της λέσχης μπορεί να βοηθήσει. Επίσης μπορείτε να κάνετε reply στο post αν θελετε βοήθεια και θα σας απαντήσω immediately...

πολύ μέλι στις σελίδες των βιβλίων

Που είναι πιο εύγευστο και υγιεινό από το βούτυρο και, στο κάτω κάτω, δεν μας έφταιξε σε τίποτα το καϋμένο το σκυλάκι. Νομίζω ότι χθες ήταν η καλύτερη (ως τώρα) συγκέντρωσή μας και μια πραγματικά απολαυστική βραδιά. Όχι μόνο αναλύσαμε μέχρι λιποθυμίας το "πολύ βούτυρο στο τομάρι του σκύλου", όχι μόνον είπαμε ιστορίες παλιές και ενημερώθηκαν οι νεώτεροι για τις συνθήκες της σκοτεινής δεκαετίας του "60, όχι μόνον συμφωνήσαμε και διαφωνήσαμε αδελφικά αλλά, ε, ναι, ψιλολύσαμε και το σύνολο σχεδόν των λογοτεχνικών αλλά και των παγκόσμιων προβλημάτων. Κυρίως χάρη στην εύγλωττη και χαριτωμένη παρουσία των Γιώργου Σκαμπαρδώνη και Ηλία Κουτσούκου, στις εύστοχες ερωτήσεις και παρατηρήσεις όλων, και στην προσέλευση τριών νέων μελών εκτός της γνωστής παλιοπαρέας των εθισμένων. Ποιος ήταν εκείνος που πρότεινε να μετονομαστεί η Λέσχη Ανάγνωσης σε Λέσχη Συγγραφέων;

Τα μέλη της λέσχης διαβάζουν...

"Λέσχη Ανάγνωσης ονομάζεται μια ομάδα ανθρώπων που έχουν συμφωνήσει να συναντιούνται σε τακτά διαστήματα και να συζητούν για βιβλία που αποφάσισαν να διαβάσουν από κοινού..."

[Φυσικά όταν λέμε "από κοινού" δεν εννούμε αυτό ακριβώς!..]

Ποιος είπε ότι η ανάγνωση ενός βιβλίου είναι απαραίτητα κάτι μοναχικό;Τρία μέλη της λέσχης μας επί τω έργω...

Καλοκαιρινός ήλιος, μια σκιά κάτω από ένα δέντρο στα χορτάρια, ένα δροσερό αεράκι να σε φυσά, βιβλίο, παρέα, συζήτηση και καφές, χρειάζεσαι αλήθεια κάτι παραπάνω για να περάσεις καλά το μεσημέρι της Κυριακής;

Χαιρετίσματα

Αγαπητέ Δημήτρη Μαμαλούκα,με χαρά βρήκα τα σχόλιά σου στο blog μας.Εύχομαι καλά ταξίδια στα βιβλία σου και σε διαβεβαιώνω πως σε περιμένουμε -όταν ανέβεις Θεσσαλονίκη-στην (όχι χαμένη) βιβλιοθήκη της Ανω Τούμπας,να μιλήσουμε για βιβλία,εκδότες (που δεν έχουν ακόμη πέσει θύματα απαγωγής) και όχι μόνο...

Πένθος για την Αμαλία

Οι bloggers της Ελλάδας τιμούν την Παρασκευή 1η Ιουνίου τη μνήμη της Αμαλίας Καλυβινού, η οποία εξιστόρησε στο ιστολόγιό της την τραγική περιπέτειά της με τον καρκίνο, τον οποίο οι γιατροί καθυστέρησαν 17 χρόνια να διαγνώσουν. Η Αμαλία «έφυγε» τα ξημερώματα της περασμένης Παρασκευής...
Η 30χρονη φιλόλογος έμαθε μόλις πριν από πέντε χρόνια ότι πάσχει από καρκίνο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεκάδες γιατροί έλεγαν ότι πρόκειται απλώς για ιδιοπάθεια, ένας χρόνιος πόνος που δεν μπορούσε να εξηγηθεί.
Ένας καλοήθης όγκος στο πόδι της- ένα νευρίνωμα- δεν διαγνώστηκε και δεν αντιμετωπίστηκε ποτέ, με αποτέλεσμα να εξελιχθεί σε καρκίνο που οδήγησε στον ακρωτηριασμό του ποδιού της, αναφέρουν Τα Νέα της Τρίτης.
Γραφειοκρατία
Από το 1984, όταν ήταν μόλις 8 χρόνων, μέχρι το 2001 είχε επισκεφθεί δεκάδες γιατρούς για τους αφόρητους πόνους στο πόδι της. Το τελευταίο διάστημα η Αμαλία έδινε μάχη με τον καρκίνο του πνεύμονα- 47 όγκους είχαν εντοπίσει οι γιατροί.
Πριν από ενάμιση χρόνο, η Αμαλία έφτιαξε ένα blog, όπου μοιράστηκε όλο τον πόνο της ζωής της και περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια τις εξετάσεις και τους γιατρούς που μιλούσαν για «ιδιοπάθεια».
«Εξαιτίας σου, γιατρέ μου, έχω χάσει απολαύσεις αμέτρητες, έχω διακόψει τις σπουδές μου πάνω από τρεις φορές, έχω στερηθεί ταξίδια, δεν φόρεσα ποτέ μίνι φούστα λόγω της ατροφίας, έχω αντιμετωπίσει παράλογη γραφειοκρατία, έχω υπάρξει θύμα οικονομικής εκμετάλλευσης από γιατρούς, έχω υπάρξει υποψήφιο θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από γιατρό, έχω νοσηλευθεί σε βρώμικα νοσοκομεία με αδιάφορους γιατρούς και νοσοκόμες, έχω περιμένει άπειρες ώρες σε ουρές νοσοκομείων ή ΙΚΑ για μία σφραγίδα», έγραφε στις 7 Απριλίου η 30χρονη φιλόλογος.
Η άτυχη Αμαλία εξιστορεί την απίστευτη ταλαιπωρία της στο ΙΚΑ και τον ΕΟΦ για να πάρει έγκριση για το μόνο φάρμακο που θα μπορούσε να την βοηθήσει. Τελικά, όμως, αποδείχθηκε ανεπαρκές.
Η Αμαλία έγραψε το τελευταίο μήνυμα στο blog στις αρχές Μαΐου. Καθημερινά δεχόταν στο fakellaki. blogspot. com εκατοντάδες μηνύματα συμπαράστασης από όλη τη χώρα
Στη μνήμη της Αμαλίας, σήμερα, όλοι οι bloggers θα αφιερώσουν τις σελίδες τους στην «Ημέρα Αμαλίας», με σύνθημα «Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...».
Για όσους ήθελαν να κάνουν κάτι παραπάνω από το να γράψουν απλώς ένα ηλεκτρονικό μήνυμα, η οικογένεια της Αμαλίας έδωσε την ιδέα της προσφοράς στην ίδρυση του ογκολογικού νοσοκομείου για παιδιά και σε όποια άλλη προσπάθεια αφορά τον καρκίνο.

Το συγκεκριμένο άρθρο το πέτυχα στο in.gr και ακόμα και τώρα αρκετές ώρες μετά αισθάνομαι ανίκανος να εκφραστώ με λέξεις ....