"Μια φορά κι έναν καιρό..."

Ενας από τους πλέον επικίνδυνους τρόπους που χρησιμοποίησαν οι μηχανισμοί της κοινωνίας για την συνειδητή αλλοτρίωση της φαντασίας και την επιβολή της κυρίαρχης ιδεολογίας, ήταν τα παραμύθια ( αν κι όχι βέβαια γενικευμένα) . Σε πολλά από αυτά ζούνε ευτυχισμένοι λαοί με βασιλιάδες κι οι κοπέλες περιμένουν πρίγκηπες..Οποιος παραβαίνει τις εντολές δέχεται στους ώμους του το ξέσπασμα όλων των δεινών του κόσμου και στο τέλος μαγικά η ζωή δικαιώνει τους φρόνιμους και υπάκουους.
Το "καλό" και το "κακό" είναι ξεκάθαρο κι ο ρόλος του παραμυθά επίσης.Να πείσει με τη γλαφυρότητα της πένας (τηρουμένων των αναλογιών σήμερα,να αξιοποιήσει τη σκηνοθετική του μπαγκέτα) . Σε βάθος χρόνου να συμψηφίσει. Σε μέρες τηλεαποβλάκωσης να αθωώσει. Σε εποχές μαζικής νάρκης να "εγείρει" συμπάθειες. Κι οι αμφιβολίες που θα σπείρει, μεγέθους φυσαλίδας στον αφρό,νανούρισμα φλοίσβου. Ως εκεί. Ολοι άνθρωποι είμαστε και τη δικαίωση προσδοκούμε. Επιμένω ,ως εκεί. Στα παραμύθια...