">Το στήθος μου η φωνή σου πλημμυρίζει
μες στη γλυκιά καμπίνα από μαδέρι.
Στα πόδια μου η άνοιξη ανθίζει,
στο μέτωπό μου φύτρωσε η φτέρη.
Πεύκο από φως μες στο στενό το χώρο
τραγούδησε χωρίς αυγή και σπόρο.
Πρώτη φορά ο θρήνος μου που κάνει
κορόνα ελπίδας πάνω στο ταβάνι.
Γλυκιά φωνή για μένα ειπωμένη.
Απόμακρη φωνή που έχω γευτεί.
Απόμακρη, γλυκιά φωνή που λιώνει.
Απόμακρη, ελαφίνα πληγωμένη.
Γλυκιά καθώς λυγμός μέσα στο χιόνι.
Μπηγμένη στο μεδούλι μου φωνή!
Federico Garcia Lorca
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment