Ο Ικμπάλ Μασίχ, γεννήθηκε στο Πακιστάν το 1982. Στην ηλικία των τεσσάρων, πουλήθηκε από την οικογένειά του σαν σκλάβος σε ένα ταπητουργείο για ένα δάνειο μόλις 16 δολαρίων. Για έξι χρόνια ήταν αναγκασμένος να δουλεύει 12 ώρες την ημέρα, αλυσοδεμένος στο ίδιο σημείο, να φτιάχνει χαλιά, με λιγοστό φαγητό και νερό, με συνεχείς τιμωρίες και εγκλεισμούς σε ένα σκοτεινό υπόγειο γεμάτο υγρασία, διάφορα ερπετά και έντομα και ελάχιστο οξυγόνο..
Στην ηλικία των 10 ο Ικμπάλ το έσκασε από το ταπητουργείο και κατήγγειλε το αφεντικό του στην αστυνομία η οποία όμως δωροδοκήθηκε και τον επέστρεψε πάλι πίσω. Μετά από μερικούς μήνες το ξανάσκασε και κατέφυγε στο Απελευθερωτικό Μέτωπο του Πακιστάν για την Εκμετάλλευση της Παιδικής Εργασίας.. Τους επόμενους μήνες κατήγγειλε ανοιχτά σε τοπικές ομιλίες του τους εκμεταλλευτές εργοδότες οι οποίοι πλούταιναν με την εργασία παιδιών που ζούσαν στη σκλαβιά. Ο Ικμπάλ με μεγάλο πάθος και τη βοήθεια οργανώσεων και ακτιβιστών, μέσα σε ένα χρόνο, τρυπώνοντας κρυφά σε παράνομα ταπητουργεία και βγάζοντας φωτογραφίες των παιδιών που εργάζονταν σε αυτά, κατάφερε να βοηθήσει πάνω από 3,000 παιδιά να ξεφύγουν από τη σκλαβιά και την εξαθλίωση. Το 1992 ο συνολικός αριθμός των παιδιών-σκλάβων στο Πακιστάν υπολογιζόταν στα 7.000.000.
Το 1994 βραβεύτηκε με το Βραβείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Reebok και ξεκίνησε μια παγκόσμια περιοδεία με ομιλίες κατά της παιδικής εργασίας και επισκέψεις σε σχολεία. Ο μικρός χαμογελαστός πρώην σκλάβος γίνεται γρήγορα ένα παγκόσμιο σύμβολο. Λίγους μήνες αργότερα επέστρεψε στο χωριό του στο Πακιστάν για να γιορτάσει μαζί με την οικογένειά του, που ήταν ορθόδοξη, το Πάσχα.
Ο Ικμπάλ Μασί δολοφονήθηκε την ημέρα του Πάσχα του 1995, στη Μουρίτκε, ένα χωριό στο Πακιστάν, από την "Μαφία των Χαλιών". Ήταν περίπου 13 χρονών. Οι εντολείς και οι εκτελεστές της δολοφονίας του δε συνελήφθησαν ποτέ.
Τρεις μέρες, μετά εκατοντάδες παιδιά διαδήλωσαν στους δρόμους της Ινδίας σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη δολοφονία του. Οι μικροί διαδηλωτές ήταν στην πλειοψηφία τους ρακένδυτα παιδιά, εκ των οποίων αρκετά νήπια, καθώς επίσης και ανήλικοι που απελευθερώθηκαν από την καταναγκαστική εργασία μετά από κινητοποιήσεις μελών κοινωνικών οργανώσεων.
Την ιστορία του Ικμπάλ μπορεί να βρει κανείς στο βιβλίο «Ικμπάλ, ένα παιδί ενάντια στην παιδική εργασία» του Φραντσέσκο Ντ 'Αντάμο, εκδόσεις Πατάκη. Ανάλογα παραδείγματα μπορούν να βρεθούν επίσης στην ιστοσελίδα http://masbury.wordpress.com/2008/12/13/5-former-slaves-who-are-changing-the-world/
Το παραπάνω κείμενο έφτασε με email και το δημοσιεύω αυτούσιο.
2 comments:
Το πιο συγκλονιστικό,αυτό που δείχνει τη βαθιά υποκρισία του δυτικού κόσμου που κάνει "σύμβολα" τέτοια παιδιά είναι πως όταν ενηλικιωθούν και "δραπετεύσουν" προς το όνειρο-το επίπλαστο και σαθρό κατά την άποψη μου-θα τα ονομάσει λαθρομετανάστες,λες και υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι..Θα τα πνίξει σε σαπιοκάραβα και θα τα αναγκάσει να πηδήξουν από το μπαλκόνι για να ξεφύγουν από το κυνήγι της αστυνομίας που είχε βάλει στο μάτι τη μαύρη σακούλα με τα πειρατικά cd..Είναι καιρός να αντιληφθούμε σοβαρά πως ο τόπος γέννησης του καθενός είναι θέμα τύχης.Οι σκλάβοι δε,το μόνο που έχουν να χάσουν είναι τα δεσμά τους..
Λένα μου δεν μπορώ να διαφωνήσω. Από την στιγμή που οι άνθρωποι δεν έχουν την αληθινή την γνήσια αγάπη - όπως την περιγράφει πολύ όμορφα ο Απόστολος Παύλος - στην καρδιά τους αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει και πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι - θύματα, σκλάβοι και δυστυχία στον κόσμο μας.
Post a Comment