"Η ιστορία του Τύπου τέμνεται με την ιστορία του τόπου.."

Στοιχεία που συνδυάζουν την ιστορική έρευνα και την επιστημονική γνώση με τη βιωματική μαρτυρία έφερε στο φως η ημερίδα «Δικτατορία 1967-1974: Η έντυπη αντίσταση», που πραγματοποιήθηκε σήμερα στην κατάμεστη αίθουσα συνεδρίων της ΕΣΗΕΜ-Θ.
Επιστήμονες με εξειδίκευση στη συγκεκριμένη περίοδο, δημοσιογράφοι που είχαν προσωπική εμπλοκή στον αντιδικτατορικό αγώνα μέσα από νόμιμα ή παράνομα Μέσα Ενημέρωσης απ’ όλη την Ελλάδα ή και εκτός συνόρων, αλλά και πολιτικοί κρατούμενοι της χούντας που με τη δράση τους συνέβαλαν στην ανάπτυξη μηχανισμών ενημέρωσης, επιβεβαίωσαν με τις εισηγήσεις και τις μαρτυρίες τους την αντίληψη που διέπει τη δραστηριότητα του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΜ-Θ, όπως την περιέγραψε ο Πρόεδρός του Μόσχος Βοϊτσίδης στον χαιρετισμό του: «Οφείλουμε να αναδεικνύουμε τα πεδία που η ιστορία του Τύπου τέμνεται με την ιστορία του τόπου. Και στην περίπτωση αυτή η δημοσιογραφική ιστορία περιέχει και ονόματα συναδέλφων μας που οδήγησαν με το έργο τους στον πυρήνα της δημοσιογραφίας, το ήθος».
Στο ερώτημα αν η δικτατορία ήταν τομή ή ρήξη της συνέχειας στη νεοελληνική ιστορία επιχείρησε να απαντήσει ο καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Αντώνης Λιάκος, κατατείνοντας στο συμπέρασμα ότι η σύγκρουση ανάμεσα στις αλλαγές που γίνονταν στη ελληνική κοινωνία τη δεκαετία του ’60 και στο πολιτικό καθεστώς της μετεμφυλιακής εποχής εμφανίστηκε με τη μορφή της συγκεκριμένης δικτατορίας. «Άρα, το σημαντικό στοιχείο είναι η μεταπολίτευση ως ρήξη με το μετεμφυλιακό καθεστώς στο σύνολό του. Το 1974 δεν είναι η άλλη άκρη του 1967 αλλά η άλλη άκρη της μεταπολεμικής εποχής», επισήμανε.
Για την προσπάθεια ανασύστασης της συνολικής εκδοτικής παραγωγής του αντιδικτατορικού Τύπου εντός και εκτός Ελλάδας μίλησε ο Βαγγέλης Καραμανωλάκης, Λέκτορας Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και επιστημονικός συνεργάτης των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ). Η έρευνα του ιδίου και συνεργατών του έχει επισημάνει μέχρι στιγμής 363 έντυπα, ωστόσο, όπως τόνισε ο ίδιος, «υπάρχουν ακόμη πολλά ακαταλογογράφητα, λόγω των συνθηκών έκδοσης και διακίνησης των συγκεκριμένων εντύπων και την εύλογη δυσκολία των συντακτών ή των αποδεκτών τους να τα διατηρήσουν ως παράνομο υλικό».
Η ιστορικός Μαρία Βλασσοπούλου παρουσίασε συλλογή τεκμηρίων της περιόδου της δικτατορίας που φυλάσσεται στις ειδικές συλλογές της Βιβλιοθήκης της Βουλής των Ελλήνων, τονίζοντας ότι τα περισσότερα από αυτά αναδεικνύουν όσον αφορά στον Τύπο και τους ανθρώπους του «την υπέρβαση του ατομικού στοιχείου, αντανακλώντας μέσα από συμπορεύσεις, ζυμώσεις, ακόμη και συγκρούσεις, το ομαδικό».
Για τη συμβολή της εφημερίδας «Θεσσαλονίκη» στον αντιδικτατορικό αγώνα μίλησε ο καθηγητής στο Τμήμα Νομικής του ΑΠΘ Γιώργος Αναστασιάδης, τονίζοντας ότι το φύλλο «παλεύοντας καθημερινά στην κόψη του ξυραφιού της λογοκρισίας λειτούργησε όχι μόνο ως ευαίσθητος δέκτης και πομπός που σηματοδότησε την αντιδικτατορική δράση αλλά και ως οιονεί πολιτικό κόμμα, που ανέδειξε και μετέφερε στην εξουσία το αίτημα για αποκατάσταση της δημοκρατίας»ΑΠΘ , τονίζοντας ότι το φύλλο «παλεύοντας καθημερινά στην κόψη του ξυραφιού της λογοκρισίας λειτούργησε όχι μόνο ως ευαίσθητος δέκτης και πομπός που σηματοδότησε την αντιδικτατορική δράση αλλά και ως οιονεί πολιτικό κόμμα, που ανέδειξε και μετέφερε στην εξουσία το αίτημα για αποκατάσταση της δημοκρατίας»
Στον αντιδικτατορικό Τύπο που αναπτύχθηκε στη δυτική Ευρώπη αναφέρθηκε ο Πολυμέρης Βόγλης, επίκουρος καθηγητής στο Τμήμα Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, αναδεικνύοντας παράπλευρα ζητήματα τα οποία άνοιξε αυτή η δραστηριότητα, όπως τον «εκδημοκρατισμό της γραφής που συντελείται σε συνθήκες δίωξης και κινδύνου: άνθρωποι που σε κανονικές συνθήκες δεν θα αναλάμβαναν να γράψουν πολιτικά κείμενα, δημοσιεύουν σε αντιδικτατορικά έντυπα ή γράφουν προκηρύξεις».
Περισσότερα από 300 περιοδικά, με ευρύ φάσμα περιεχομένων, εκδίδονταν στη περίοδο της δικτατορίας. Ο μελετητής περιοδικού Τύπου Γιώργος Ζεβελάκης διέκρινε σε αυτά τρεις κατηγορίες ανάλογα με τη θέση που έπαιρναν απέναντι στο καθεστώς. Αυτά που αντιστάθηκαν εμφανώς, άλλα που επέλεξαν την οδό του κλεφτοπόλεμου με τη νομιμότητα και κάποια που συνεργάστηκαν με τη χούντα.
Για τις ρωγμές στο τείχος της λογοκρισίας, τις οποίες πολύ σύντομα εντόπισε και αξιοποίησε ο νόμιμος Τύπος της περιόδου, μίλησε ο δημοσιογράφος Γιάννης Καψής: «Μάθαμε γρήγορα το μάθημα των ύπουλων τίτλων», τόνισε, ενώ αναφέρθηκε και στο τέχνασμα της δημοσίευσης Πρακτικών του Κογκρέσου με αποσιωπητικά σε κρίσιμα σημεία, «τα οποία οδηγούσαν τον αναγνώστη να σκεφτεί πράγματα χειρότερα από αυτά που γράφονταν».
Τη μαρτυρία του από τη διατήρηση της Στήλης της Νέας Γενιάς στην εφημερίδα «Τα Νέα» και την κάλυψη των γεγονότων στην κατάληψη της Νομικής και το Πολυτεχνείο μετέφερε σε εισήγησή του που διαβάστηκε (ο ίδιος δεν κατάφερε να είναι παρών στην ημερίδα) ο δημοσιογράφος Μηνάς Παπάζογλου.
Για τους συνωμοτικούς μηχανισμούς που είχαν αναπτύξει οι πολιτικοί κρατούμενοι ώστε να υποδέχονται και να διακινούν ειδήσεις μέσα στις φυλακές μίλησε ο δημοσιογράφος Νίκος Κιάος. Τα «Τετράδια Φυλακής» που εκδόθηκαν στον Κορυδαλλό και τις Φυλακές Αβέρωφ είναι το κορυφαίο δείγμα αυτής της δράσης, «δουλειά πρωτότυπη και επιτυχημένη, που εκτιμώντας την επαγγελματικά μπορούμε να πούμε ότι αποτελεί πρότυπο ακόμη και για περιοδικά που στήνονται και κυκλοφορούν σήμερα», όπως τόνισε, πριν αναφερθεί στην αστείρευτη επινοητικότητα των κρατουμένων για να εξασφαλίσουν τα υλικά και τα μέσα της έκδοσης.
Στην προσωπικότητα και την αντιδικτατορική δράση του δημοσιογράφου Τάσου Δήμου αναφερόταν η εισήγηση του Κώστα Παπαϊωάννου, εκδότη της εφημερίδας «Το Ποντίκι», 1979-2005, που διαβάστηκε (ο ίδιος δεν κατάφερε να είναι παρών). Χαρακτηριστικό δείγμα της τόλμης του ήταν η ενέργειά του, τέσσερις μόλις ημέρες μετά το πραξικόπημα, να μπει κρυφά στο γεμάτο αστυνομικούς ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία» και να δώσει συνέντευξη στη γαλλική τηλεόραση.
Ο δημοσιογράφος Ριχάρδος Σωμερίτης μίλησε για την έκδοση του εβδομαδιαίου Δελτίου «ATHENES-PRESSE LIBRE»στη Γαλλία, το οποίο ο ίδιος διηύθυνε, και για τη «δημοσιογραφική διεθνή των ανθελλήνων», όπως χαρακτήριζε η χούντα τους συντάκτες που δρούσαν εναντίον της δικτατορίας στο εξωτερικό. «Αυτό το άτυπο δίκτυο “ανθελλήνων” συνέβαλε στο να σωθούν αγωνιστές, στο να μην ξεχαστεί η ελληνική υπόθεση, να μην την καταπλακώσουν οι όποιες οικονομικές σχέσεις τόσων δυτικών και ανατολικών κυβερνήσεων με τους συνταγματάρχες».
Για τον τρόπο με τον οποίο η εφημερίδα «Θεσσαλονίκη» έγινε σημείο αναφοράς όλων όσων ήταν αντίθετοι στη δικτατορία και όλων των αντιστασιακών της πόλης μίλησε ο Αντώνης Κούρτης, διευθυντής του φύλλου εκείνη την περίοδο. «Ο χώρος της εφημερίδας υπήρξε μια κυψέλη όπου ολόκληρο το 24ωρο έβρισκες δημοσιογράφους και φίλους, που συζητούσαν, ανέλυαν τα γεγονότα και κατέγραφαν ιδέες για το πώς θα περάσουν μηνύματα στους αναγνώστες», ανέφερε.
«Η δικτατορία δεν είναι ένα φάντασμα που μας κυνηγάει, αλλά μια ζωντανή πραγματικότητα», τόνισε ο Τριαντάφυλλος Μηταφίδης, εκπαιδευτικός, στέλεχος της Δημοκρατικής Άμυνας και πολιτικός κρατούμενος της χούντας. Ο ίδιος αναφέρθηκε και σε τεχνικές για την παραγωγή και τη διακίνηση παρόνομων εντύπων: «Το χαρτί το απαλλοτριώναμε από τα σπουδαστήρια, τα αντίτυπα τα εκτοξεύαμε από εξατμίσεις μεγάλων φορτηγών».
Ο Στέλιος Νέστωρ, επίτιμος δικηγόρος,στέλεχος της Δημοκρατικής Άμυνας και πολιτικός κρατούμενος της δικτατορίας χαρακτήρισε την έντυπη αντίσταση «στοιχείο που κράτησε ενεργή την ενδόμυχη επιθυμία του κόσμου να πέσει η χούντα, την οποία βεβαίως υπηρέτησε η πλειοψηφία των εφημερίδων».
«Από τη μαρτυρία στην ιστορία: τι κέρδισε και τι έχασε ο Τύπος από την περιπέτεια της δικτατορίας» ήταν το θέμα της συζήτησης στρογγυλής τραπέζης με την οποία ολοκληρώθηκαν οι εργασίες της ημερίδας. Συμμετείχαν σε αυτή ο καθηγητής Γιώργος Αναστασιάδης, οι δημοσιογράφοι Γιώργος Βότσης, Χρίστος Ζαφείρης και ο Στέλιος Νέστωρ.
Στο πλαίσιο της ημερίδας, επιδόθηκε στον δημοσιογράφο-μέλος της ΕΣΗΕΜ-Θ Παναγιώτη Καϊσίδη τιμητική διάκριση για την αντιδικτατορική δράση του, ως συμβολική κίνηση για να τιμηθούν στο πρόσωπό του όλοι οι άνθρωποι του Τύπου που υπηρέτησαν τον αγώνα κατά της χούντας.
Τα πρακτικά της ημερίδας, μαζί με το υλικό που συγκρότησε την έκθεση ντοκουμέντων «Δικτατορία 1967-1974: η έντυπη αντίσταση» θα εκδοθούν από το Μορφωτικό Ίδρυμα της ΕΣΗΕΜ-Θ το φθινόπωρο του 2010.
Το Διοικητικό Συμβούλιο

Ο Αστερίξ πάει στη Θεσσαλονίκη Εκθεση με τον γαλάτη ήρωα στο Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης

O Αστερίξ πάει μουσείο και μάλιστα αρχαιολογικό! Ο γαλάτης ήρωας επισκέπτεται το Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης όπου σκοπεύει να εγκατασταθεί από την 1η Μαρτίου για να γιορτάσει τα 50 χρόνια του. Η έκθεση διοργανώνεται σε συνεργασία με το Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης και τις εκδόσεις ΜΑΜΟΥΘ Comix και αποτελεί στην ουσία αναδρομή στην ιστορία του δημοφιλούς κόμικ, αλλά και ένα φανταστικό ταξίδι του ηρώων του στην αρχαία Θεσσαλονίκη. Γιατί ο κόσμος του Αστερίξ δεν περιορίζεται στο ανυπότακτο γαλατικό χωριό, ούτε στους Ρωμαίους που πήγαν να το κατακτήσουν αφού οι περιπέτειες των ηρώων του μας ταξιδεύουν στα πέρατα του τότε γνωστού κόσμου: Ελλάδα, Ρώμη, Ανατολή.
«50 χρόνια Αστερίξ. Ο γαλάτης ήρωας στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης» είναι ο τίτλος της έκθεσης για την οποία το Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, το πρώτο στην Ελλάδα που επιχειρεί μια τέτοιας μορφής προσέγγιση της Ιστορίας, ετοίμασε μια πρωτότυπη παρουσίαση. Το πολύχρωμο σύμπαν των δύο δημιουργών του Αστερίξ, του Ουντερζό και του Γκοσινί, γίνεται έτσι ο καμβάς πάνω στον οποίο αναπτύσσεται η έκθεση για την οποία το Γαλλικό Ινστιτούτο έχει διαθέσει 34 πλάκες σχεδιασμού σε κάδρα, που προέρχονται από όλα τα άλμπουμ που έχουν εκδοθεί ως σήμερα. Ταυτόχρονα σχεδιάστηκαν παράλληλες δράσεις για μεγάλους και μικρούς, δεδομένου μάλιστα ότι η φιλοσοφία του κόμικ βρίσκεται πολύ κοντά στις σύγχρονες μουσειολογικές αντιλήψεις, σύμφωνα με τις οποίες η προσέγγιση των εκθεμάτων πρέπει να γίνεται μέσα από ένα αναγνωρίσιμο και οικείο πλαίσιο.
Οσον αφορά το ερώτημα πώς μπορεί να συνδεθεί ένα κόμικ με αρχαιολογικό μουσείο η απάντηση των συντελεστών της έκθεσης βασίζεται σε δεδομένα που κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει: ότι η αρχαιότητα γίνεται περισσότερο ελκυστική στο κόμικ απ΄ ό,τι στα σχολικά βιβλία, έτσι που πολλοί αρχαιολόγοι και ιστορικοί να ομολογούν ότι ο πρώτος τους δάσκαλος ήταν ο Αστερίξ! Οτι έγκριτοι φιλόλογοι ασχολούνται μαζί του. Αλλά και ότι είναι διασκεδαστικός. Είναι όμως μόνον αυτά; Οχι. Γιατί το καταλυτικό χιούμορ στις ιστορίες του Αστερίξ εξουδετερώνει τη σχολαστική σοβαροφάνεια, οι ζωντανοί διάλογοι αντικρούουν τον καταναγκαστικό διδακτισμό, το σχέδιο σαρκάζει τους κοινωνικούς ρόλους και αναμειγνύει εύστοχα το σήμερα με το χθες. Εν τέλει ο «Αστερίξ» μάς απενοχοποιεί ώστε να μπορούμε να γελάσουμε με τον εαυτό μας όσο και με τους προγόνους μας.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ
η «50 χρόνια Αστερίξ. Ο γαλάτης ήρωας στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης» η Διάρκεια: Μάρτιος- Μάιος 2010 η Ημέρα αφιερωμένη στον Αστερίξ και στο σύγχρονο κόμικ: 2 Μαρτίου στοΓαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης η Πληροφορίες: Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης. Τηλέφωνο: 2310 830.538

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010/"TO BHMA" on line

"Αυτό που έλειψε από την ιστορία της Ισπανίας είναι η λαιμητόμος"

Αυτό υποστηρίζει ο ισπανός συγγραφέας Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε σε συνέντευξή του στο πολιτιστικό ένθετο της εφημερίδας Ελ Μούντο.
"Ποιά είναι το παράπονό μου από την Ιστορία; Είναι ότι από εμάς έλλειψε η γκιλοτίνα του τέλους του 18ου αιώνα. Το πρόβλημα της Ισπανίας, σε αντίθεση με τη Γαλλία, είναι ότι δεν στήθηκε γκιλοτίνα στην Πουέρτα ντελ Σόλ (κεντρική πλατεία της Μαδρίτης) για να εξολοθρευτούν οι παπάδες, οι βασιλιάδες, οι αριστοκράτες", αναφέρει ο δημοφιλής συγγραφέας ιστορικών μυθιστορημάτων.
"Τα κεφάλια του Κάρλος IV και του Φερνάντο VII σε ένα πανέρι, τα κεφάλια μερικών επισκόπων και μερικών άλλων θα είχαν αλλάξει κατά πολύ την ιστορία της Ισπανίας", προσθέτει ο Πέρεθ-Ρεβέρτε στη συνέντευξή του με αφορμή την προσεχή έκδοση του νέου του μυθιστορήματος "El Asedio" (Η Πολιορκία) που αναφέρεται στην πολιορκία της πόλης του Κάντιθ από τα στρατεύματα του Ναπολέοντα το 1811.
Στη διάρκεια της ναπολεόντειας κατοχής, το Κάντιθ υπήρξε η πρωτεύουσα της ελεύθερης Ισπανίας όπου υιοθετήθηκε το φιλελεύθερο Σύνταγμα του 1812, εμπνευσμένο από τις αρχές της Γαλλικής Επανάστασης.
Πηγή:ert on line

Διαβάζουν στον Εβρο

Για το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού των βιβλιοθηκών στο νομό Εβρου, μίλησαν σήμερα σε κοινή συνέντευξη Τύπου ο υφυπουργός Εσωτερικών Γιώργος Ντόλιος και η γενική γραμματέας του υπουργείου Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα που ξεκίνησε πριν από δέκα χρόνια και σήμερα σύμφωνα με τους ομιλητές μετρά επιτυχημένες καταγραφές, τόσο στο επίπεδο της έρευνας για τους αναγνώστες, όσο και στο επίπεδο εκσυγχρονισμού των βιβλιοθηκών.
Είναι αξιοσημείωτο, ότι οι κάτοικοι του Εβρου έχουν γίνει τακτικοί αναγνώστες, αφού το 35,6% των αναγνωστών διάβασε από ένα έως δέκα βιβλία, ενώ το 64,4% διάβασε πάνω από 11 βιβλία.
Με την έρευνα που έγινε επιδιώχθηκε η καταγραφή της αναγνωστικής συμπεριφοράς στις βιβλιοθήκες του νομού Εβρου (Αλεξανδρούπολης, Σαμοθράκης, Φερών, Πέπλου, Δαδιάς, Τυχερού, Σουφλίου, Διδυμότειχου, Ορεστιάδας και νοσοκομείων του Διδυμοτείχου και της Αλεξανδρούπολης, καθώς και της Νομαρχίας).
Στο νομό Εβρου λειτουργούν σήμερα δώδεκα δημοτικές βιβλιοθήκες, υπάρχουν δυο κινητές μονάδες "βιβλιοαυτοκίνητα", που δανείζουν βιβλία, η μία στο στρατό και η άλλη σε απομακρυσμένα σχολεία, δυο κινητές βιβλιοθήκες που δανείζουν βιβλία και εξασφαλίζουν την πρόσβαση στην ανάγνωση των νοσηλευομένων και οκτώ μικρές βιβλιοθήκες που προέκυψαν από τις ομάδες ανάγνωσης.
Παράλληλα με τη δημιουργία των βιβλιοθηκών και των μονάδων βιβλίων, οργανώνονται δράσεις, όπως θεατρικές παραστάσεις, ημερίδες, εκδηλώσεις με τη συνεργασία συγγραφέων και ηθοποιών. Η πρόεδρος της Επιτροπής Παρακολούθησης συντονίστρια του προγράμματος κ. Αθανασία Χρυσανίδου τόνισε ότι, το συγκεκριμένο πρόγραμμα μπορεί να αποτελέσει οδηγό και για άλλες νομαρχίες, ενώ εξήρε τη μεγάλη συμβολή του πρώην νομάρχη Εβρου και νυν υφυπουργού κ. Ντόλιου στη λειτουργία και στην επιτυχία του προγράμματος.
Πηγή:ert on line

"ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ/Η ΕΝΤΥΠΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ"

Εξειδικευμένοι επιστήμονες, ερευνητές, δημοσιογράφοι με ενεργό ρόλο σε νόμιμα ή παράνομα Μέσα Ενημέρωσης στην περίοδο της δικτατορίας, αλλά και πολιτικοί κρατούμενοι της χούντας συμμετέχουν στην ημερίδα με τίτλο «Δικτατορία 1967-1974: Η έντυπη αντίσταση», που οργανώνει το Μορφωτικό Ίδρυμα της ΕΣΗΕΜ-Θ το Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010 στην αίθουσα συνεδρίων της ΕΣΗΕΜ-Θ (Στρ. Καλλάρη 5, 3ος όροφος. Έναρξη: 9 π.μ.).
Με την ημερίδα δίνεται συνέχεια στην προσπάθεια του Ιδρύματος να χαρτογραφηθεί συστηματικά και ολοκληρωμένα το πεδίο του αντιδικτατορικού Τύπου στη Ελλάδα και να φωτιστεί ο ρόλος της δημοσιογραφίας στη σκοτεινή εκείνη επταετία.
Στην αφετηρία της προσπάθειας αυτής βρίσκεται η έκθεση ντοκουμέντων που λειτουργεί στην αίθουσα του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΜ-Θ (Μορκεντάου 1, ώρες λειτουργίας: 10 π.μ.-8 μ.μ.) Το υλικό της, μαζί με τα Πρακτικά της ημερίδας, θα αποτυπωθούν σε τόμο που θα εκδώσει το Μορφωτικό Ίδρυμα το φθινόπωρο του 2010.
Ακολουθεί το πρόγραμμα της Ημερίδας και φωτογραφικό υλικό από την Έκθεση.

ΗΜΕΡΙΔ Α συνεδριακό κέντρο ΕΣΗΕΜ-Θ Σάββατο 27/2/2010
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
09.00-09.30, Έναρξη – Χαιρετισμοί
Α΄ Συνεδρία
Ο αντιδικτατορικός Τύπος εντός και εκτός συνόρων
Πρόεδρος: Μόσχος Βοϊτσίδης, δημοσιογράφος, Πρόεδρος Μορφωτικού Ιδρύματος ΕΣΗΕΜ-Θ
09.30 Αντώνης Λιάκος, Καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
Η δικτατορία 1967-1974: Τί θέλουμε να μάθουμε;
09.45 Βαγγέλης Καραμανωλάκης, Λέκτορας Ιστορίας Πανεπιστημίου Αθηνών, επιστημονικός
συνεργάτης Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ)
Μαρία Κουπαρίτσα, Ιστορικός, ΑΣΚΙ
«Ιστορίες της νύχτας 1967-1974». Καταγραφές και αποτιμήσεις του αντιδικτατορικού
αγώνα
10.00 Μαρία Βλασσοπούλου, Ιστορικός, Ειδικές Συλλογές, Βιβλιοθήκη της Βουλής των
Ελλήνων
Ο Τύπος και οι άνθρωποί του: τεκμήρια της περιόδου της δικτατορίας από μία συλλογή της
Βιβλιοθήκης της Βουλής
10.15 Γιώργος Αναστασιάδης, Καθηγητής στο Τμήμα Νομικής του ΑΠΘ
Η συμβολή της εφημερίδας Θεσσαλονίκη στον αντιδικτατορικό αγώνα
10.30 Πολυμέρης Βόγλης, Επίκουρος Καθηγητής στο Τμήμα Ιστορίας, Αρχαιολογίας και
Κοινωνικής Ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
Εκτός των τειχών: ο αντιδικτατορικός Τύπος στη δυτική Ευρώπη
10.45 Γιώργος Ζεβελάκης, ,δημοσιογράφος
Ο κλεφτοπόλεμος με τη νομιμότητα. Περιοδικά που αντιστάθηκαν στη δικτατορία
11.00-11.15 Ερωτήσεις - Συζήτηση
11.15 – 11.45 διάλειμμα
Β΄ Συνεδρία
Δ ικτατορία και καταστολή των ελευθεριών:
η περίπτωση του Τύπου
Πρόεδρος: Αντώνης Λιάκος, Καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
11.45 Γιάννης Καψής, ,δημοσιογράφος
Ο Τύπος υπό καθεστώς λογοκρισίας
12.00 Μηνάς Παπάζογλου, ,δημοσιογράφος
Τύπος και δικτατορία: το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι
12.15 Νίκος Κιάος, ,δημοσιογράφος
Ενημέρωση στη φυλακή και Τύπος της φυλακής
12.30 Κώστας Παπαϊωάννου, Εκδότης εφημερίδας Το Ποντίκι, 1979-2005
Μονογραφία: Τάσος Δήμου, ένας σπουδαίος αγωνιστής της δημοκρατίας
12.45 Ριχάρδος Σωμερίτης, ,δημοσιογράφος
Το ATHENES-PRESSE LIBRE και η δημοσιογραφική διεθνής των “Ανθελλήνων”
13.00 Αντώνης Κούρτης, ,δημοσιογράφος
Έντυπη αντίσταση από τις σελίδες της εφημερίδας «Θεσσαλονίκη»
13.15 Τριαντάφυλλος Μηταφίδης, Εκπαιδευτικός
Παραγωγή και διακίνηση εντύπων των αντιδικτατορικών οργανώσεων
13.30 Στέλιος Νέστωρ, Επίτιμος ,δικηγόρος
Πολεμώντας τη χούντα με τον Τύπο: νόμιμα και παράνομα έντυπα
13.45-14.00 Ερωτήσεις - Συζήτηση
14.00-15.00 Γεύμα (μπουφές)
15.00-15.30 Επίσκεψη στην έκθεση ντοκουμέντων
«Δ ικτατορία 1967-1974: Η έντυπη αντίσταση»
15.45 – 17.00 Στρογγυλό Τραπέζι
Από τη μαρτυρία στην ιστορία: τι κέρδισε και τι έχασε ο Τύπος από την περιπέτεια
της δικτατορίας
Γιώργος Αναστασιάδης, Καθηγητής στο Τμήμα Νομικής του ΑΠΘ
Γιώργος Βότσης, ,Δημοσιογράφος
ημήτρης Γουσίδης, ,Δημοσιογράφος
Χρίστος Ζαφείρης, ,Δημοσιογράφος
Στέλιος Νέστωρ, Επίτιμος ,Δικηγόρος
Συντονίζει ο Ηλίας Κουτσούκος, Δ ημοσιογράφος, Γενικός Γραμματέας του Μορφωτικού
Ιδρύματος της ΕΣΗΕΜ-Θ
17.00 Λήξη

Κατ' επίφασιν αστυνομικό

Συχνά παραβάλλεται η Ελλάδα προς τσίρκο, μεγάλο ή μικρό, αλλά ουδέποτε προς τσίρκο... ψύλλων. Ομως, ας μην προτρέχουμε. Ο τίτλος του μυθιστορήματος δεν αναφέρεται στην Ελλάδα, ούτε καν στην Αθήνα, που, τελευταία, στα μυθιστορήματα, αλλά και γενικότερα, έχει καταλήξει συνώνυμη του συνόλου της χώρας. Το μυθιστόρημα διαδραματίζεται, εν μέρει, σε μια πόλη που υπάρχει μόνο στη φαντασία του Απόστολου Λυκεσά, όπως εκείνες «οι αόρατες πόλεις» του Ιταλο Καλβίνο. Είναι η πόλη Αμεριμνησία, όπως την αποκαλεί. Περίπου στο μέσο του μυθιστορήματος, σε ένα ένθετο κεφάλαιο, που παρουσιάζεται ως «διάλειμμα» στον κυρίως κορμό, ο αφηγητής και μαζί του οι κορυφαίοι ήρωες του θιάσου την περιγράφουν, ο καθένας από την πλευρά του, με τα μελανότερα χρώματα. Η φανταστική αυτή πόλη έχει μόνο το παρελθόν της για να υπερηφανεύεται. Εντούτοις, το ξεπουλάει ή το μπαζώνει, ελαφρά τη καρδία. Είναι σκεπασμένη από δύσοσμη υγρασία και ως σήμα κατατεθέν προβάλλει, όχι κάποιο αρχαιοελληνικό ή βυζαντινό μνημείο, αλλά το κτήριο του νέου Δημαρχείου. Πρόκειται για ένα «έκτρωμα» που «έθαψε» το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού της πόλης. Σε μία μοναδική κι εκτενέστατη υποσελίδια σημείωση ο κεντρικός ήρωας δημοσιοποιεί «προμελέτη» για την ανατίναξή του, όπου δεν επιμένει στην ποσότητα των εκρηκτικών και τον τρόπο τοποθέτησής τους, αλλά στη φαντασμαγορία των χρωμάτων που θα προκύψει. Ενθυμούμενος, υποθέτουμε, τον Ν. Γ. Πεντζίκη, που για την περιγραφή τής «Μητέρας Θεσσαλονίκης» καταφεύγει στις ζωγραφικές του γνώσεις, καθώς και σε πίνακες των Χατζή, Μαλέα, Παπαλουκά, αυτός, για τη ζωηρότερη αναπαράσταση, επικαλείται πίνακες των Πεντζίκη, Λεφάκη, Βενετούλια και για την τελική σκηνή της πυρπόλησης, συνθέσεις του νεότερου Απόστολου Κιλεσσόπουλου. Μία εξαίρετη περιγραφή, που δείχνει λεπταισθησία, σε συνδυασμό με πεντζίκεια τρέλα.
Κατά τ' άλλα, είναι η δεύτερη φορά μέσα στα τελευταία χρόνια που ένας τρελός Θεσσαλονικιός ανυψώνει ψύλλο σε τίτλο βιβλίου. Προηγήθηκε ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης, με τη συλλογή «Επί ψύλλου κρεμάμενος», από το ομότιτλο διήγημα, που εκτυλίσσεται στην Επανομή Θεσσαλονίκης. Συμπτωματικά, ο Λυκεσάς είναι γεννημένος στην Επανομή, κι αυτός μόνιμος κάτοικος Θεσσαλονίκης, επίσης δημοσιογράφος, αλλά δέκα χρόνια νεότερος του Σκαμπαρδώνη, εμφανισθείς στη λογοτεχνία δώδεκα χρόνια μετά από εκείνον, το 2001. Πάντως, είναι η πρώτη φορά, απ' όσο μπορούμε να ανακαλέσουμε, που θεσσαλονικιός συγγραφέας, θεράπων, ταυτοχρόνως και εναλλάξ, ποίησης και πεζογραφίας, αντί να υμνήσει τον ερωτισμό της γενέτειράς του, αποδοκιμάζει το κατάντημά της. Την αποδοκιμάζει, όμως, συγκαλυμμένα, καθώς στήνει το μυθιστορηματικό «τσίρκο» στη φανταστική Αμεριμνησία, παρομοιάζοντας εκεί ορισμένους κατοίκους της με ψύλλους. Ενώ, αθηναίοι μυθιστοριογράφοι σηματοδοτούν τη βρομιά με την κατσαρίδα, ο Λυκεσάς προτιμά τον νοσογόνο ψύλλο, λόγω του παρασιτικού χαρακτήρα του, αλλά και χάρη στα «τσιρκολάνικα» κόλπα που το εν λόγω έντομο μπορεί να εκτελέσει. Ο,τι ακριβώς και οι ήρωές του, που απομυζούν τους γύρω τους και είναι διατεθειμένοι να κάνουν τούμπες για να κερδίσουν την εύνοια όσων έχουν την εξουσία. Ως κορυφαία αυτού του «τσίρκου» πλάθει μια σαγηνευτική ηρωίδα. Δικηγόρος το επάγγελμα, είναι γεννημένη στο φανταστικό χωριό Ακρωτήρι της Επισκοπής. Πλούσιο σε αρχαιότητες το χωριό, εκείνη τυγχάνει λάτρης τους και ενδοτική στον πειρασμό σφετερισμού τους. Ο συγγραφέας τοποθετεί το χωριό σε απόσταση, με το λεωφορείο, σήμερα πλέον αστικό, περίπου σαράντα λεπτών από την Αμεριμνησία. Οσο, δηλαδή, Ακρωτήρι Επανομής - Θεσσαλονίκη. Ο Λυκεσάς, όχι μόνο δεν σημειώνει πως οποιαδήποτε ομοιότητα με την πραγματικότητα είναι συμπτωματική, αλλά, αντιθέτως, πυκνώνει τα υπονοούμενα για ομοιότητες.
Κατόπιν αυτών, μένει ζητούμενο κατά πόσο το μυθιστόρημά του είναι αστυνομικό κοινωνικής εμβέλειας ή κοινωνικό μετά αστυνομικής χροιάς. Από μια άποψη, το πέπλο του μυστηρίου είναι μάλλον υπερβολικά διάφανο για αστυνομικό μυθιστόρημα. Οι σκηνές, όμως, των φόνων βρίσκονται στο ύψος ενός γνήσιου αστυνομικού. Ιδίως το τελικό μακελειό, όπου τους ιταλούς μαφιόζους τούς αντιμετωπίζει μια κουστωδία τσιγγάνων με μονόκαννες καραμπίνες και επιβαίνοντες στα πλέον αλλοπρόσαλλα οχήματα, από τρίκυκλα έως ημιφορτηγά. Ωστόσο, ο μυστηριώδης πυρήνας του μυθιστορήματος δεν εξυφαίνεται στην Αμεριμνησία και το παρακείμενο Ακρωτήρι, αλλά σε μοναστήρι της Χαλκιδικής. Δύο χρόνια μετά τα αγιορείτικα μυθιστορήματα των Κώστα Ακρίβου και Βασίλη Αλεξάκη, έρχεται ένα ακόμη μυθιστόρημα, που θέλει τους μοναχούς να προβαίνουν σε άνομες πράξεις. Μόνο που στο μυθιστόρημα του Λυκεσά οι πράξεις τους δεν βλάπτουν τους μοναστηριακούς θησαυρούς ούτε καταχρώνται τον εθνικό πλούτο. Το «κόλπο» που σκαρφίστηκαν ο ηγούμενος της φανταστικής μονής τής Αγίας Αθανασίας κι ένας διαπρεπής βυζαντινολόγος και πανεπιστημιακός δάσκαλος, παραπλανά και εκμεταλλεύεται τους Δυτικούς για το καλό του μοναστηριού και εξυπακούεται, με το αζημίωτο, για τους δικούς τους κόπους. Την πονηρή ιδέα τούς την έβαλε σίγουρα ο Διάβολος. Βοήθησε, όμως, κι ένας αγιογράφος μοναχός, ονόματι Θεοφάνης, ιδιαίτερα ταλαντούχος, όπως, άλλωστε, προϊδεάζει η συνωνυμία με τον σημαντικό αγιογράφο του 16ου αι. Πάντως, όλα ξεκίνησαν από την εξαίρετη δουλειά που έκανε σε μια δίπτυχη εικόνα. Αυτή, αντιθέτως, δεν είναι φανταστική. Εμπλέκεται το γνωστό δίπτυχο του σέρβου βασιλιά Στέφανου Μιλούτιν, που σήμερα φυλάσσεται στη Μονή Χιλανδαρίου. Βενετσιάνικης τεχνοτροπίας το εικονογραφικό αυτό δίπτυχο, με 24 μικρογραφίες, ανάγεται στα 1300 μ.Χ. Αυτό ακριβώς ο αγιογράφος, αντί να το συντηρήσει, χάριν παιδιάς, το αντέγραψε.
Ο Λυκεσάς αντιστρέφει τη συνήθη τάξη ενός αστυνομικού. Πρώτα παρουσιάζει τους ήρωες, όπως εμφανίζονται τα νούμερα σε μια παράσταση τσίρκου, και μετά έρχονται οι φόνοι. Προηγούνται οι «κομφερασιέ», που μυθιστορηματικά αντιστοιχούν στους γεννήτορες των ηρώων, ώστε να σκιαγραφηθεί, εν τάχει, ο βίος τους μέχρι το 2007, όπου τοποθετείται το παρόν της αφήγησης. Επονται οι ήρωες, που δεν χωρίζονται, ως είθισται, σε θύματα και θύτες, αλλά στους «ακροβάτες», που είναι οι πρωταγωνιστές στο μυθιστόρημα, όπως, άλλωστε, και στη ζωή, και τους «κλόουν», που επέχουν θέση κομπάρσων. Και οι μεν και οι δε περιγράφονται ως εξαιρετικές περιπτώσεις ανθρώπων, με εκκεντρικές συνήθειες, γι' αυτό και όσα τους συμβαίνουν μοιάζουν με νούμερα του φανταστικού τσίρκου. Δύο τελευταία κεφάλαια αφιερώνονται στους «μάγους», δηλαδή αυτούς που ανατρέπουν την καθημερινή ρουτίνα, και στα «άγρια ζώα», τουτέστιν όσους λυμαίνονται σήμερα τις πόλεις.
Το μυθιστόρημα του Λυκεσά ανήκει στο είδος των βιβλίων που ενδείκνυται να διαβάζονται σε αργούς ρυθμούς, για την απόλαυση κάθε σελίδας, και όχι πηδώντας σειρές ή και σελίδες για την υπόθεση και την έκβαση της πλοκής. Κι αυτό, γιατί ο συγγραφέας συνδυάζει τον πυκνό και συχνά καυστικό σχολιασμό, γενικώς, για τα ανθρώπινα, και ειδικώς, για τα κακώς κείμενα στην Αμεριμνησία με ποιητικές συλλήψεις. Ως ενδεικτικά παραδείγματα αναφέρουμε τις προσευχές του αγιογράφου, όταν οι ερωτιδείς μπλέκονται στη φαντασία του με τους αγγέλους, κάνοντας το πινέλο του να παραστρατεί, και τις κοινωνικοπολιτικές αναλύσεις του διανοούμενου ήρωα, εκείνες που κάνει στο κρεβάτι, με τη σύντροφο δίπλα του, αντί των γνωστών και ενδεικνυόμενων δραστηριοτήτων. Σε μια περίπτωση, λ.χ., της εξηγεί το πώς το ζεϊμπέκικο και τα σκυλάδικα αλώθηκαν, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '80, από αυτούς που, με το έτσι θέλω, το χόρεψαν φορώντας σπορτέξ. Εν ολίγοις, πρόκειται για ένα απολαυστικό μυθιστόρημα με θέμα τους συγχρόνους μας Αμεριμνησιώτες, απευθυνόμενο σε γρηγορούντες αναγνώστες.
Μάρη Θεοδοσοπούλου
Πηγή:enet
*************************************************************************************
Δικηγορίνες με αδυναμία στις αρχαιότητες, κλέφτες και αστυνόμοι, μοναχοί και Ιταλοί μαφιόζοι, ποιητές και γύφτοι. Ασυμβίβαστοι και ξεπουλημένοι. Υποψιασμένοι και ντεμέκ αθώοι. «Μάγοι» που ξεπερνούν τη ρουτίνα, αλλά και «άγρια ζώα» τα οποία λυμαίνονται τις πόλεις και ξεπηδούν από τις σελίδες μιας επικαιρότητας που σαμποτάρει και την πιο προικισμένη φαντασία στο βωμό της ανεξάντλητης διαφθοράς, του καιροσκοπισμού και της υποκρισίας. Πού συμβαίνουν όλα αυτά; Μοναχά σ' ένα «τσίρκο ψύλλων», σε μια πόλη σαν την «Αμεριμνησία», μ' ένα Δημαρχείο- «έκτρωμα» που «έθαψε» το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού εμπνέοντας «εκρηκτικές φαντασιώσεις» στον ήρωα. Μια πόλη στην οποία δύσκολα δε θα αναγνωρίσετε τη Θεσσαλονίκη των τελευταίων 40 χρόνων, όπως την περιγράφει ο δημοσιογράφος Απόστολος Λυκεσάς στο δεύτερο μυθιστόρημά του «Το Τσίρκο των Ψύλλων» («Μεταίχμιο»). Το βιβλίο θα παρουσιαστεί την Τρίτη 23 Φεβρουαρίου, στις 20:00, στο βιβλιοπωλείο «Π. Κυριακίδης» (Αγ. Σοφίας 40, τηλ. 2310/241.613).
Για το βιβλίο θα μιλήσουν
ο Χρίστος Τελίδης, δημοσιογράφος,
η Όλγα Τραγανού-Δεληγιάννη, αρχιτέκτων,
και ο συγγραφέας.
Ατμόσφαιρα μυστηρίου μπολιασμένη με καυστικό χιούμορ, ειρωνεία και αυτοσαρκασµό, σε μια ευθεία αναμέτρηση με τον αναγνώστη -κάτι που επιχειρεί, άλλωστε, 20 τόσα χρόνια και με τους ακροατές του-, ο Απόστολος Λυκεσάς διευκρινίζει στον «Α» σχετικά με τις αστυνομικές πτυχές του βιβλίου: «Η αστυνομική πλοκή χρησιμοποιείται ως όχημα αφήγησης, μπορεί όμως κανείς να το διαβάσει και ως περιπέτεια, αλλά κυρίως ως παραβολή, για την πόλη και τους ανθρώπους που έφτασαν από τα χωριά τους και ξετυλίγουν μέσα από τις ιστορίες του την ιστορία 40 χρόνων. Η αναφορά στη Θεσσαλονίκη είναι σαφέστατη, αλλά και ένας Τρικαλινός μπορεί να διαβάσει την ''Αμεριμνησία'' ως δική του πόλη, ενώ και ο κάθε πολίτης μπορεί να τη διαβάσει ως την Αμεριμνησία μέσα του, ως αδιαφορία για όσα συμβαίνουν».
Περιπέτειες στην Αμεριμνησία
Σκιαγραφώντας το βασικό ήρωά του, υπογραμμίζει: «Είναι ένα πρόσωπο επινοημένο, έξω απ' όλες τις συμβάσεις, που στέκεται απέναντι στα πράγματα, αλλά και στον εαυτό του. Η δική του προσωπικότητα δε μένει έξω από το πλάνο της κριτικής. Και μπορεί κανείς να τον χαρακτηρίσει από ξινό και ιδιόμορφο μέχρι θεωρητικό επαναστάτη. Σαν ένα σφουγγάρι, που ρουφάει την απελπισία, αλλά δεν μπορεί να την εκτονώσει παρά μόνο στη φαντασία του. Μόνον εκεί ανατινάζει το νέο έκτρωμα Δημαρχείο». Στην ερώτηση αν είμαστε τσίρκο με την έννοια της ψυχαγωγίας ή με την έννοια της τραγωδίας, ο ίδιος απαντά: «Παραβολικά βλέπω τους ήρωες και τη ζωή τους στη Θεσσαλονίκη. Ζητάμε στην πολιτική υποκριτικές εξεταστικές 30 χρόνων, ενώ ξέρουμε τι γίνεται. Δεν είναι τσίρκο αυτό; Δεν είναι παράσταση, όπου μπήκαν θριαμβευτικά οι ήρωες μέσα στο προσκήνιο και δεν απέρχονται μέσα σε γενικό γιούχα, μην πω φτύσιμο, οι άλλοι; Υπάρχει μια σκηνή από τον Σαρλό που εκπαιδεύει ψύλλους, των οποίων, όμως, αναπόφευκτα είναι περιορισμένες οι ικανότητες. Τελικά είμαστε μια καρικατούρα και ως τέτοια καταλήγουμε πάντα σε τραγωδία». Οι περιπέτειες της «Αμεριμνησίας», όμως, βρίσκονται μόλις στο πρώτο μέρος μιας τριλογίας με το συγγραφέα να υπόσχεται πολύ πιο ενοχλητική συνέχεια: «Το δεύτερο βιβλίο αφορά στην επικαιρότητα μέσα από μια ιστορία που θα ξεκινά 1.000 χρόνια πριν διατρέχοντας τα σημαντικότερα ιστορικά σημεία της πόλης».

ΓΙΩΤΑ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ,εφημ."ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ"

Το βιβλιοπωλείο "εκτός των τειχών" παρουσιάζει το βιβλίο του Νασίμ Αλάτρας,"Παλαιστίνη,αιτίες και μύθοι,η σύγκρουση στη Μέση Ανατολή από το 1917"

Παρασκευή, 19 Φεβρουαρίου 2010
Ώρα:
7:00 μ.μ. - 10:00 μ.μ.
Τοποθεσία:
Στο κτίριο της ΕΔΟΘ
Οδός:
Πρ. Κορομηλά 51
Περιγραφή
Την Παρασκευή 19 Φλεβάρη και ώρα 7 μ.μ στην Αίθουσα ΕΔΟΘ ((Πρ. Κορομηλά 51 4ος όροφος) θα γίνει παρουσίαση του βιβλίου του δημοσιογράφου Νασίμ Αλάτρας "Παλαιστίνη, αιτίες και μύθοι" από τις εκδόσεις ΚΨΜ, 2009 με τη συμμετοχή του συγγραφέα και με ομιλητές:
-Θοδωρή Ζδούκο Γ.Γραμματέα της ΕΝΙΘ
-Απόστολο Λυκεσά συγγραφέας και δημοσιογράφος
-Βασίλη Τσιράκη συγγραφέας και δημοσιογράφος
Με αφορμή το θέμα του βιβλίου θα γίνει συζήτηση, εκτός από την ιστορική διαδρομή του Παλαιστινιακού, και για τη σημερινή πολιτική και κοινωνική κατάσταση στην περιοχή.
Ο Νασίμ Αλάτρας είναι Παλαιστίνιος που ζει εδώ και πολλά χρόνια στην Ελλάδα. Αρθρογραφεί για θέματα που άπτονται των πολιτικών εξελίξεων στη Μέση Ανατολή στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" και σε ελληνικά και αραβικά ΜΜΕ. Έχει επίσης μεταφράσει στα ελληνικά δυο νουβέλες του Γασσάν Καναφάνι "Άνθρωποι στον ήλιο". Ήταν παραγωγός του ντοκιμαντέρ "Γάζα ερχόμαστε" που προβλήθηκε με μεγάλη επιτυχία στο διεθνές δορυφορικό κανάλι Αλ-Τζαζίρα.
Η ενεργή συμμετοχή του στις δραστηριότητες της παλαιστινιακής κοινότητας στην Ελλάδα και η παρακολούθηση των ελληνικών πολιτικών δρώμενων, του επιτρέπει να παρουσιάσει τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού για αυτοδιάθεση και ανεξαρτησία μέσα από τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Στο βιβλίο του προσπαθεί να αντικρούσει τους μύθους της κυρίαρχης προπαγάνδας για το λεγόμενο κράτος του Ισραήλ και την παραμορφωτική εικόνα για το δίκαιο αγώνα του παλαιστινιακού λαού
***************************************************************************
Για την αντικειμενική αξία του βιβλίου που έγραψε ο Νασίμ Αλάτρας, δημοσιογράφος της εφημερίδας «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» φαντάζομαι πως τοποθετήθηκαν ήδη πολλοί και θα τοποθετηθούν στην συγκεκριμένη παρουσίαση επίσης. Εγώ θα σταθώ περισσότερο στην οπτική γωνία του επιστήμονα του χώρου του βιβλίου που ασχολείται με την ταξινόμηση και την κριτική επιλογή του υλικού του. Απερίφραστα και χωρίς καμμία διάθεση περιττών φιλοφρονήσεων δηλώνω πως είναι από εκείνα τα γοητευτικά βιβλία που ως βιβλιοθηκονόμο σε «παιδεύουν» στην κατάταξη και τη θεματική ευρετηρίαση, ώστε να δώσεις ακριβές στίγμα στον αναγνώστη για το περιεχόμενο. Είναι ένα ανατρεπτικό -εξ αρχής- πολιτικό βιβλίο με καταγραφή ιστορικών και θρησκειολογικών δεδομένων αλλά κι ένα ιστορικό βιβλίο με σαφή πολιτική προσέγγιση καταγγελίας. Ο λόγος πυκνός, ψύχραιμος αλλά όχι ψυχρός-ενίοτε συναισθηματικά φορτισμένος- σκιαγραφεί μια συγκροτημένη εικόνα του ζητήματος, γίνεται δημοσιογραφικός και τεκμηριώνει με ντοκουμέντα κι έρευνα(συχνά με λεπτή ειρωνεία κ χιούμορ),πάντα με το θάρρος της άποψης την ξεκάθαρη έκφραση θέσεων.
Αφήνει έντονη την εντύπωση πως η διαδρομή από τα αμφιθέατρα της ΑΒΣΘ στις σελίδες της εφημερίδας δεν υπήρξε αναίμακτη.
Πάντως, η πειθώς διατρέχει το βιβλίο απ' άκρη σε άκρη το ίδιο όσο και η αγωνία κι ο θυμός που τον πνίγει για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, πέρα από τις ανακρίβειες και τους μύθους .Ιδιαίτερα πικρό είναι το κεφάλαιο για την αριστερά. Και σαφές. Οσο πιο σαφές, τόσο πιο πικρό.. Κάποια ζητήματα χάσκουν σαν πληγές ορθάνοιχτες στην ψυχή του πλανήτη..Για όλους όσοι σκέπτονται ακόμη πως λέξεις όπως «αλληλεγγύη» και «δικαιοσύνη» δεν είναι μόνο λήμματα στο λεξικό. Δεν πρέπει να είναι.
Θυμήθηκα το Mayakovsky που ήθελε «η πένα να ναι ισοδύναμο της ξιφολόγχης» ,διέκρινα μιαν ανυπέρβλητη τρυφερότητα για το χώμα της γης άρα και τον άνθρωπο. Δεν είναι τυχαίο πως στην καταγραφή των απωλειών δεν χρησιμοποιείται η λέξη «κάτοικος» ή «πολίτης» αλλά άνθρωπος. Δεν είναι επίσης τυχαίο πως ο Νασίμ μεταφράζει λογοτεχνία. Κι εντέλει νομίζω πως δεν αφήνει καμμία πέτρα χωρίς να τη σηκώσει, όσοι σκορπιοί κι αν κρύβονται από κάτω .

ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ " ΕΡΗΜΟ ΝΗΣΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ" ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Μια εκπαιδευτική κρεατομηχανή;

Του Κλέαρχου Τσαουσίδη
Ημερομηνία δημοσίευσης: 13/02/2010,εφημ."ΑΥΓΗ"

Η είδηση: Εκπαιδευτικοί, ο Σύλλογος Διδασκόντων στο Γυμνάσιο Χρυσοπηγής Χανίων, απέβαλαν οριστικά δεκατετράχρονη μαθήτρια, διότι μέσω του Facebook ομολόγησε πως «μισεί κι αυτή τη διευθύντριά της». Μια διευθύντρια που, σύμφωνα με πολλά παιδιά, «δίνει συνέχεια αποβολές».
Το σχόλιο: Το πώς λέγεται η κυρία δεν το γνωρίζουμε. Θα μ’ ενδιέφερε, όμως, να μάθω την ειδικότητά της, τι σπούδασε και επιβάλλει (αυτή, ας μη γελιόμαστε) την απομάκρυνση ενός παιδιού από το σχολείο διότι αυτό, το δεκατετράχρονο, δηλώνει πως τη μισεί. Ενώ αυτή; Το παιδί είπε πως νιώθει. Αυτή, η επιστήμονας, εκδήλωσε εμπράκτως το δικό της μίσος. Μήπως και ζήλεια;
Είναι διευθύντρια, άρα γυναίκα κάποιας ηλικίας με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Άραγε έχει επιλέξει μαθήματα παιδαγωγικής στο πανεπιστήμιο; Ίσως, αλλά αυτό ήταν τυπικό. Έχει περάσει από ψυχολόγο για να αναλάβει τη διεύθυνση ενός σχολείου; Όχι βέβαια. Το παιδί είναι βέβαιον ότι θα πάει σε ψυχολόγο, αυτήν και τους υποτακτικούς της μήπως πρέπει να τους δει ψυχίατρος;
Τι έκανε το κοριτσάκι; Είπε αυτό που όλοι, μα όλοι, λέγαμε από μέσα μας στα μαθητικά μας χρόνια για λίγους ή περισσότερους εκπαιδευτικούς. Ανθρώπους αυταρχικούς, που κυκλοφορούσαν με βίτσα στα χέρια, μοίραζαν αποβολές ή κάρφωναν στην ασφάλεια τους πιο ανήσυχους. Από δίπλα, βέβαια, οι άλλοι, οι Εκπαιδευτικοί που δικαιούνται τον τιμητικό τίτλο του Δασκάλου, δίνανε τον αγώνα τους, σε μια χώρα πλήρους αυταρχισμού και ασυδοσίας των εθνικοπαραφρόνων, για να σώζουν τα παιδιά από τα χειρότερα.
Αυτά πριν από την εθνοσωτήριο. Μετά, υποτίθεται πως το κίνημα των εκπαιδευτικών ανάγκασε την πολιτική ηγεσία να υιοθετήσει παιδαγωγικές πρακτικές και όχι στρατοπεδικές. Όμως, η κακώς -κάκιστα- εννοούμενη συναδελφική αλληλεγγύη επέτρεπε και επιτρέπει σε άτομα προβληματικά, άτομα που νοσταλγούν τη βίτσα και τις άλλες απάνθρωπες μεθόδους, ή απλώς είναι ψυχικά διαταραγμένα, να βρίσκονται στα σχολεία και ενίοτε να τα διευθύνουν.
Θυμάμαι το σοκ που έπαθα όταν η Δίωξη Ναρκωτικών Θεσσαλονίκης παρακάλεσε τους δημοσιογράφους να μη γράψουν για τη σύλληψη μαθητών για ναρκωτικά για να μπορέσουν οι γονείς τους να τα βοηθήσουν (την εποχή που για ένα τσιγαρλίκι έτρωγες και τρία χρόνια φυλακή ώστε να βγεις μετά πρεζόνι και μικρέμπορος). Τι είχε συμβεί; Ο διευθυντής του 15ου Γυμνασίου Θεσσαλονίκης είχε καλέσει την ασφάλεια για να συλλάβει τα δεκαπεντάχρονα παιδιά! Το ότι ήταν θεολόγος και επέμενε μέχρι τέλους στην καταδίκη των μαθητών, ας συμβάλει στον προβληματισμό. Οι «κακοί μπάτσοι» σκέφτηκαν τα παιδιά και ο άνθρωπος του Θεού τα πετούσε στα σκουπίδια…
Το γεγονός που αποκαλύφθηκε στα Χανιά δεν είναι μοναδικό. Ακόμη κι εμείς, που φωνάζουμε για μισθούς αξιοπρέπειας στους εκπαιδευτικούς, για συνθήκες σχολείου και όχι φυλακής, σηκώνουμε τα χέρια. Όχι για την απερίγραπτη διευθύντρια. Για τους συναδέλφους της. Και τους άλλους, στην Εύβοια, που έδιωξαν το κοριτσάκι το οποίο είχαν βιάσει οι γόνοι των τοπικών προυχόντων. Και τόσους άλλους…
Η ΕΛΜΕ Χανίων τι κάνει, εκτός από δηλώσεις του τύπου «δεν έχουμε αρμοδιότητα»; Η τοπική κοινωνία; Μια «μάνα» κάρφωσε το κοριτσάκι! Η ΟΛΜΕ; Ο συνήγορος του παιδιού; Είναι δυνατόν να είναι η απόφαση τελεσίδικη και να μην μπορεί να εξεταστεί σε δεύτερο βαθμό; Το υπουργείο με την Ευρωπαία κ. Διαμαντοπούλου έχει άποψη;
Αν ένας εκπαιδευτικός δεν μπορεί να αντιμετωπίσει με διάλογο ένα παιδάκι, αλλά καταφεύγει στην πιο ακραία πρακτική (που δυστυχώς το κράτος την εμπιστεύεται σε άτομα ενδεχομένως συμπλεγματικά ή αδιάφορα), τότε είναι τουλάχιστον ανίκανος. Ακόμη και το πιο άτακτο και προβληματικό παιδί, είναι παιδί. Που ζήτησε και συγνώμη από την αφέντρα του σχολείου. Αυτή θα ζητήσει συγνώμη για την παιδαγωγική της ανεπάρκεια και την αντιεκπαιδευτική της πρακτική ή θα επαίρεται ότι έβαλε το παιδί στη θέση του και «το έκανε άνθρωπο»;
Αυτό το παιδί ποιος θα το στηρίξει, έστω για να κατευνάσει την οργή του (πραγματική ή απόρροια της εφηβικής φάσης του);

ΠΑΙΔΙΑ ΣΚΛΑΒΟΙ

Ο Ικμπάλ Μασίχ, γεννήθηκε στο Πακιστάν το 1982. Στην ηλικία των τεσσάρων, πουλήθηκε από την οικογένειά του σαν σκλάβος σε ένα ταπητουργείο για ένα δάνειο μόλις 16 δολαρίων. Για έξι χρόνια ήταν αναγκασμένος να δουλεύει 12 ώρες την ημέρα, αλυσοδεμένος στο ίδιο σημείο, να φτιάχνει χαλιά, με λιγοστό φαγητό και νερό, με συνεχείς τιμωρίες και εγκλεισμούς σε ένα σκοτεινό υπόγειο γεμάτο υγρασία, διάφορα ερπετά και έντομα και ελάχιστο οξυγόνο..
Στην ηλικία των 10 ο Ικμπάλ το έσκασε από το ταπητουργείο και κατήγγειλε το αφεντικό του στην αστυνομία η οποία όμως δωροδοκήθηκε και τον επέστρεψε πάλι πίσω. Μετά από μερικούς μήνες το ξανάσκασε και κατέφυγε στο Απελευθερωτικό Μέτωπο του Πακιστάν για την Εκμετάλλευση της Παιδικής Εργασίας.. Τους επόμενους μήνες κατήγγειλε ανοιχτά σε τοπικές ομιλίες του τους εκμεταλλευτές εργοδότες οι οποίοι πλούταιναν με την εργασία παιδιών που ζούσαν στη σκλαβιά. Ο Ικμπάλ με μεγάλο πάθος και τη βοήθεια οργανώσεων και ακτιβιστών, μέσα σε ένα χρόνο, τρυπώνοντας κρυφά σε παράνομα ταπητουργεία και βγάζοντας φωτογραφίες των παιδιών που εργάζονταν σε αυτά, κατάφερε να βοηθήσει πάνω από 3,000 παιδιά να ξεφύγουν από τη σκλαβιά και την εξαθλίωση. Το 1992 ο συνολικός αριθμός των παιδιών-σκλάβων στο Πακιστάν υπολογιζόταν στα 7.000.000.
Το 1994 βραβεύτηκε με το Βραβείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Reebok και ξεκίνησε μια παγκόσμια περιοδεία με ομιλίες κατά της παιδικής εργασίας και επισκέψεις σε σχολεία. Ο μικρός χαμογελαστός πρώην σκλάβος γίνεται γρήγορα ένα παγκόσμιο σύμβολο. Λίγους μήνες αργότερα επέστρεψε στο χωριό του στο Πακιστάν για να γιορτάσει μαζί με την οικογένειά του, που ήταν ορθόδοξη, το Πάσχα.
Ο Ικμπάλ Μασί δολοφονήθηκε την ημέρα του Πάσχα του 1995, στη Μουρίτκε, ένα χωριό στο Πακιστάν, από την "Μαφία των Χαλιών". Ήταν περίπου 13 χρονών. Οι εντολείς και οι εκτελεστές της δολοφονίας του δε συνελήφθησαν ποτέ.
Τρεις μέρες, μετά εκατοντάδες παιδιά διαδήλωσαν στους δρόμους της Ινδίας σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη δολοφονία του. Οι μικροί διαδηλωτές ήταν στην πλειοψηφία τους ρακένδυτα παιδιά, εκ των οποίων αρκετά νήπια, καθώς επίσης και ανήλικοι που απελευθερώθηκαν από την καταναγκαστική εργασία μετά από κινητοποιήσεις μελών κοινωνικών οργανώσεων.
Την ιστορία του Ικμπάλ μπορεί να βρει κανείς στο βιβλίο «Ικμπάλ, ένα παιδί ενάντια στην παιδική εργασία» του Φραντσέσκο Ντ 'Αντάμο, εκδόσεις Πατάκη. Ανάλογα παραδείγματα μπορούν να βρεθούν επίσης στην ιστοσελίδα http://masbury.wordpress.com/2008/12/13/5-former-slaves-who-are-changing-the-world/





Το παραπάνω κείμενο έφτασε με email και το δημοσιεύω αυτούσιο.

Sylvia Plath,ιδανική..

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ
Απόδοση από τα αγγλικά: Κλεοπάτρα Λυμπέρη

«Χθες βράδυ», είπε, «κοιμήθηκα μια χαρά
αν εξαιρέσεις δυο αλλόκοτα όνειρα
που ήρθαν λίγο πριν αλλάξει ο καιρός
όταν σηκώθηκα κι άνοιξα όλα
τα πατζούρια, για να μπει στα δωμάτια
ο ζεστός πουπουλένιος άνεμος με το υγρό του φτέρωμα.

Στο πρώτο όνειρο οδηγούσα
κατεβαίνοντας τα σκότη, μέσα σε μια μαύρη νεκροφόρα
με πολλούς ανθρώπους, ώσπου τράκαρα
σ ένα φως κι αμέσως μια γυναίκα
μαινόμενη μας ακολούθησε κι όρμησε καταπάνω μας
να σταματήσει το αυτοκίνητό μας.

Κραυγάζοντας ήρθε στο νησί
Που είχαμε σταματήσει και με μια βλαστήμια
απαίτησε να πληρώσω πρόστιμο
επειδή φέρθηκα σαν αγροίκος επιδρομέας
και κατέστρεψα όλο το αόρατο
εργοστάσιο ηλεκτροφωτισμού του Σύμπαντος.

Άκουσα τότε πίσω μου μια φωνή
να με ειδοποιεί να της κρατήσω το χέρι
και να τη φιλήσω στο στόμα γιατί
μ αγαπούσε κι αν την αγκάλιαζα με θάρρος
θα γλίτωνα όλη την ποινή.
‘Ξέρω, ξέρω’ είπα στο φίλο μου.

Παρ ολ αυτά περίμενα να μου βάλει πρόστιμο
και πήρα της γυναίκας το λαμπερό ένταλμα
(καθώς εκείνη ξέπλενε τη διαδρομή με δάκρυα),
μετά οδήγησα να ρθω σε σένα πάνω στον άνεμο.
Δεν σου λέω για τον εφιάλτη
που μου συνέβη στην Κίνα.»

αναδ.από "Poeticanet.gr"

Πέθανε σε ηλικία 85 ετών ο μεγάλος έλληνας στοχαστής και φιλόσοφος Κώστας Αξελός στο Παρίσι.

Ο Κώστας Αξελός υπήρξε ένας από τους αγωνιστές της εθνικής αντίστασης, φυλακίστηκε και εξορίστηκε από τους Γερμανούς, υποστηρίζοντας πως «ο πραγματικός κομμουνιστής πρέπει να κρατάει στο ένα χέρι το όπλο και στο άλλο τα βιβλία του Ρίλκε».
Η αριστερή του δράση συνεχίστηκε εκτός ΚΚΕ και το 1945 μετέβη στο Παρίσι όπου σπούδασε φιλοσοφία στη Σορβόννη.
Αρχισυντάκτης του πρωτοποριακού τότε περιοδικού Arguments (Επιχειρήματα) από το 1956-1962, ίδρυσε και διηύθυνε την ομώνυμη φιλοσοφική σειρά στις "Εditions de Minuit" στην οποία εκδόθηκαν επίσης και τα περισσότερα από τα βιβλία του.
Πασίγνωστη η διένεξή του με τον Σαρτρ τον οποίο εγκαλούσε για μη πρωτότυπη σκέψη και έκθεση παλαιότερων φιλοσοφικών ιδεών. Ο Σαρτρ με τη σειρά του τον κατηγορούσε επειδή είχε εγκαταλείψει τον κομμουνισμό.
Έχει εκδώσει είκοσι τέσσερα βιβλία και πλήθος κειμένων (γαλλικά, ελληνικά και γερμανικά) που μεταφράστηκαν σε δεκαέξι γλώσσες.
Τον Μάρτιο του 2009 αναγορεύτηκε διδάκτωρ φιλοσοφίας από το Αριστοτέλειο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και αυτή ήταν η τελευταία του επίσκεψη στην Ελλάδα.
Τον Απρίλιο του 2009 κυκλοφόρησε στη Γαλλία από τις εκδόσεις "Les Belles Lettres" το καινούργιο βιβλίο του, με τίτλο "Αυτό που επέρχεται" και πρόσφατα από τις εκδόσεις "Νεφέλη" το έργο "Το άνοιγμα στο επερχόμενο και το αίνιγμα της Τέχνης".

"εμπόριο ανθρώπινων οργάνων παιδιών και ενηλίκων στην Αιτή"

Εντείνεται η απόγνωση, θεριεύει η οργή
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός καταγγέλλει
Η οργή των απλών ανθρώπων, που προσπαθούν να βρουν τροφή
ΠΟΡΤ Ο ΠΡΕΝΣ.--
Η τραγωδία του λαού της Αϊτής δεν έχει τελειωμό. Χιλιάδες άνθρωποι εξακολουθούν να διαβούν κυριολεκτικά στο δρόμο με τη διάρροια και τον τέτανο να θερίζουν, ενώ, σύμφωνα με οργανώσεις αρωγής, έχουν γίνει πλέον αναφορές και για κρούσματα ιλαράς.
Ακόμη να υπάρξει μαζική διανομή πόσιμου νερού, παρά το γεγονός ότι έχει φτάσει στην Αϊτή, σύμφωνα με τον δημοσιογράφο Κέβιν Πίνα στο ραδιοφωνικό δίκτυο KPFA, που πρόσθεσε ότι ακόμη και αυτοί που κατόρθωσαν να σωθούν από το σεισμό, νέοι και ηλικιωμένοι, έχουν εμφανή σημάδια αφυδάτωσης. Οι αμερικανικές δυνάμεις, που υποτίθεται συντονίζουν το έργο αρωγής, έχουν αναπτυχθεί στην πόλη σε στρατηγικά σημεία, κυρίως για την προστασία ορισμένων καίριων κυβερνητικών κτηρίων που δεν έχουν καταστραφεί, τραπεζών και επιχειρήσεων, ενώ όσες φορές αποφασίσουν να διαμοιράσουν ανθρωπιστική βοήθεια αρνούνται να συνεργαστούν με τις τοπικές αρχές και οργανώσεις αρωγής, ώστε να συντονιστούν. Οι αμερικανικές κατοχικές δυνάμεις, αλλά και ο ΟΗΕ γεμίζουν τεράστια φορτηγά με τρόφιμα και νερό και πηγαίνουν σε πολυπληθείς περιοχές πετώντας τη βοήθεια από το φορτηγό, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται συρράξεις - εξ ου και το πρόβλημα της ασφάλειας - και τελικά η διανομή βοήθειας ποτέ δεν είναι επαρκής, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να βυθίζονται ολοένα και περισσότερο στην απόγνωση. Εξαιτίας της «έλλειψης συντονισμού» όσον αφορά τη διανομή τροφίμων, ακυρώθηκε και η διανομή τόνων ανθρωπιστικής βοήθειας που είχε προγραμματιστεί από την Παγκόσμια Πρόγραμμα Τροφίμων, όπως αναφέρει το δίκτυο «Τελεσούρ».
Την ίδια στιγμή, γιατροί και οργανώσεις αρωγής, σύμφωνα με το ΑΡ, προειδοποιούν ότι ήδη υπάρχει έλλειψη φαρμάκων και ιατροφαρμακευτικού υλικού, γεγονός που δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο την περίθαλψη των 200.000 τραυματιών και ενδεχομένως θα συμβάλει στην αύξηση των θανάτων, εξαιτίας των τραυμάτων, των λοιμώξεων και των ασθενειών.
Η εικόνα της καταστροφής και της απόγνωσης μπορεί να γίνει ακόμη πιο τραγική. Και όμως, είναι δυνατόν: «Γίνεται εμπόριο οργάνων παιδιών», θα δηλώσει ο Αϊτινός πρωθυπουργός Ζαν - Μαξ Μπελρίβ κατά τη διάρκεια της αποκλειστικής συνέντευξής του στην Κριστιάν Αμανπούρ, προσθέτοντας ότι βάσει των στοιχείων που έχει συγκεντρώσει η κυβέρνηση της Αϊτής γίνεται εμπόριο οργάνων και όχι μόνο παιδιών, αλλά και ενηλίκων, καθώς τα κυκλώματα αυτά «χρειάζονται όλους τους τύπους οργάνων».
Τέλος, στην πρωτεύουσα της Αϊτής έφτασε χθες ο Πρόεδρος του Εκουαδόρ, Ραφαέλ Κορέα, με μία ακόμη αποστολή τόνων ανθρωπιστικής βοήθειας. Ο Κορέα που εκτελεί και χρέη προέδρου της Ενωσης του Νότου (UNASUR) αναμενόταν να έχει συνάντηση με τον Πρόεδρο Ρενέ Πρεβάλ, κατά την οποία θα του μετέφερε την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του UNASUR, που, εκτός από την αμέριστη αλληλεγγύη και στήριξη για την άμεση αντιμετώπιση των συνεπειών του σεισμού, εκδήλωσαν και την πρόθεσή τους να συμβάλουν με κάθε δυνατό τρόπο στο συντονισμό της ανοικοδόμησης της χώρας βάσει του σχεδίου που θα εκπονήσει η κυβέρνηση της Αϊτής.
αναδ."ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ",30/01/2010