O Τόλης Νικηφόρου στον 102 FM

Η συνέντευξη δόθηκε με την ευκαιρία της απονομής των λογοτεχνικών βραβείων και την βράβευση του Τόλη Νικηφόρου στην εκπομπή "ΑΛΙΕΙΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΩΝ" με τους εξαίρετους δημοσιογράφους αλλά και λογοτέχνες της Θεσσαλονίκης Ηλία Κουτσούκο και Απόστολο Λυκεσά.

Πέθανε σε ηλικία 89 ετών, η λογοτέχνις και ακαδημαϊκός Γαλάτεια Σαράντη.

Η Γαλάτεια Σαράντη, η οποία γεννήθηκε στην Πάτρα το 1920, ήταν πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ηταν η πρώτη γυναίκα που εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, το 1997, στην έδρα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας.
Στα Ελληνικά Γράμματα, εμφανίσθηκε το 1945 από το περιοδικό ''Νέα Εστία'', με το διήγημα ''Το Κάστρο'', ενώ το μυθιστόρημά της ''Επιστροφή'' τιμήθηκε το 1953 με το ''Βραβείο των Δώδεκα''.
Δύο άλλα βιβλία της Γαλάτειας Σαράντη απέσπασαν βραβεία: ''Το παλιό μας σπίτι" -το 1969- απέσπασε το β' Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος και το ''Να θυμάσαι τη Βίλνα'' -το 1979 -το α' Κρατικό Βραβείο Διηγήματος.
Εξάλλου, η Ακαδημία Αθηνών της είχε απονείμει το 1979 το Βραβείο Ουράνη, για το μυθιστόρημα ''Ρωγμές''.
Κατά καιρούς, η Γαλάτεια Σαράντη συνεργάστηκε με την κρατική ραδιοφωνία σε λογοτεχνικές εκπομπές, καθώς και με αρκετά λογοτεχνικά περιοδικά.
Είχε παντρευτεί τον δικηγόρο Σταύρο Πατσούρη, με τον οποίο είχε αποκτήσει δύο παιδιά.
Η κηδεία της Γαλάτειας Σαράντη θα γίνει την Τετάρτη, στις 12 το μεσημέρι, από το Α' Νεκροταφείο Αθηνών

Πηγή:ΕΡΤ-on line

ΚΡΑΤΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ 2009

Μεγάλη η συγκίνηση και η χαρά μου όταν διάβασα - σήμερα ανήμερα Χριστουγέννων - την είδηση για την βράβευση του ποιητή αλλά και πεζογράφου μας Τόλη Νικηφόρου.

http://news.ert.gr/el/politismos/eidiseis/31162-kratika-brabeia-logotexnias-2009



Η φωτιά με τα θλιμμένα μάτια που ακούει σιωπηλή τον συγγραφέα, ο γιός του ζαχαροπλάστη που θα άλλαζε τον κόσμο με ζωγραφιές, τα ποιήματα και η θέα απ’ την εξέδρα της μικρής πόλης. Εκείνος που έχει ξεχάσει εντελώς τα ουσιώδη αλλά θυμάται καθαρά τις λεπτομέρειες, οι επευφημίες και τα χειροκροτήματα, πράγματα κοινά που ξάφνου γίνονται σπουδαία και σημαντικά. Ο άντρας που ήταν κάποτε βαρύς και ασήκωτος και το αδέσποτο σκυλί που υιοθέτησε έναν γάτο.

Κι ακόμη, τα υψίπεδα της νοημοσύνης και η ανταμοιβή της, τα πολιτιστικά σωματεία που έγιναν γραφείο ταξιδιών και κομμωτήριο, οι ανθρώπινοι πόροι, ο ευρύτερος του δημοσίου και οι διαφημιστικές εκστρατείες για τα αρχαία ερείπια. Τα μυστικά που είναι γραμμένα στο νερό, μια χώρα δίχως μονοπάτι, η ατέλειωτη πορεία προς τη θάλασσα και την πατρίδα. Εκείνοι που δίνουν το χέρι και τιμούν τον λόγο τους και τα σκληρά παγκάκια του Λευκού Πύργου.

Μετά τα μυθιστορήματα Το κίτρινο περπάτημα στα χόρτα (2005) και Η εξαίσια ηδονή του βιασμού (2006), δώδεκα διηγήματα του Τόλη Νικηφόρου σε πρώτο πρόσωπο. Καλογραμμένα, ειρωνικά, συγκινητικά. Η φωτιά με τα θλιμμένα μάτια, η κληρονομιά μιας γενιάς και ο δρόμος για την Ουρανούπολη. Τώρα που δεν υπάρχει δρόμος, ποιος είναι ο δρόμος για την Ουρανούπολη;

Απόσολος Λυκεσάς - Το Τσίρκο των Ψύλλων

Σας έχει συμβεί ποτέ να διαβάζετε ένα βιβλίο και ενώ το βιβλίο αυτό δεν είναι καθόλου δύσκολο από άποψη κατανόησης ή γραφής και επιπλέον, είναι απολαυστικότατο, εσείς να μην μπορείτε να το προχωρήσετε με το ρυθμό που θα περιμένατε γιατί οι σελίδες που κάθε φορά τελειώνετε ξεσηκώνουν μέσα σας 1000 ακόμα σκέψεις και 2000 παρορμήσεις που δεν σας αφήνουν να συγκεντρωθείτε και να παρακολουθήσετε τη συνέχεια;

Αυτό ακριβώς έπαθα εγώ με το φρεσκο-κυκλοφόρητο βιβλίο του Απόστολου Λυκεσά, «Το Τσίρκο των Ψύλλων».

Υπήρχαν κεφάλαια ή σελίδες που τις τελείωνα και αναγκαστικά σταματούσα. Έπρεπε να το αφήσω, να κάνω καναδυό γυροβολιές μέσα στο σπίτι, να κατέβει η ταραχή από το λαιμό στο στομάχι, να ‘ρθει και να καθίσει το πράγμα, για να πάω παρακάτω.

Χαρακτηριστική και ξεκάθαρη είναι η αναφορά του συγγραφέα στην πόλη μας και τους πολίτες της, την οποία ζωγραφίζει με απόλυτη ακρίβεια, με μοναδική προσωπική του παρέμβαση στο όνομά της. Αποφασίζει και την ξαναβαφτίζει, πολύ πετυχημένα, κατά τη γνώμη μου, δεν λέω πώς, ανακαλύψτε το μόνοι σας:-)

Πίσω όμως από την πόλη, από το πώς αυτή έχει καταντήσει και από το ποιοι ευθύνονται για την κατάντια αυτή, το βιβλίο, όπως το είδα εγώ, μιλάει για ένα σωρό άλλα πράγματα.

Για την απληστία, για το πώς κάποιοι βρεθήκαν ξαφνικά με «προίκα», για την αδιαφορία, την απάθεια, την «αμεριμνησία» και τα παρεπόμενά της στο άτομο και το σύνολο, για την δουλοπρέπεια με την οποία συμπεριφερόμαστε, χαρίζοντας αφελέστατα σε «αφέντες» ό,τι με κόπο φτιάχνουμε μόνοι μας, υποθηκεύοντας έτσι τις ίδιες τις ζωές μας, για την πλασματική ασφάλεια που νιώθουμε κλεισμένοι στα σπίτια μας και που δεν είναι παρά μια αυταπάτη.

Μιλάει όμως και για την ακεραιότητα του ανθρώπου και τον αγώνα του για την διασφάλισή της, για την διατήρηση αξιών που κάποιοι προσπαθούν να τις υποτιμήσουν κολλώντας τους την γνωστή ταμπελίτσα: «παρωχημένες», για «τρύπια συνθήματα» και για έναν άλλον κώδικα τιμής, αντρίκιο, που διαθέτουν άνθρωποι που αυτή η «πολιτισμένη» κοινωνία τους κρατά στο περιθώριο.

Όμως το βιβλίο δεν είναι δοκίμιο. Είναι ένα υπέροχο λογοτεχνικό βιβλίο, ένα μυθιστόρημα, που έχει δράση, έχει αγωνία, έχει προβληματισμό και ιδέες, κρύβει εκπλήξεις, κρύβει απανωτές κορυφώσεις, διαθέτει φαντασία και προσφέρει άφθονο γέλιο!

Παρελαύνουν περήφανα μέσα του οι αρχές της πόλεις, εντολοδόχοι της θρησκείας, όργανα της τάξης, δικηγόροι, απαθείς πολίτες, Ιταλική μαφία, περήφανοι Ρομ…

Μπλέκονται, φανταστικά κι ευφάνταστα, τα μοναστήρια, η αρχαία κληρονομιά, οι άθλιοι καταυλισμοί των τσιγγάνων και βέβαια, σε εξέχουσα θέση, το πιο «όμορφο» κτίριο της πόλης, προσφάτως υψωμένο κι απλωμένο. Μόνο που του λείπει μάλλον λίγο χρώμα;). Προσφορά με το βιβλίο αυτό λοιπόν, μερικές πινελιές:-)

Τελικά, είτε ευθέως είτε ρίχνοντας μικρά μικρά καρφάκια, καταλήγει να «τα χώνει» παντού, δίχως όμως κανένα ίχνος υπεροψίας. Αντίθετα, πρόκειται για ένα βιβλίο εντυπωσιακής τρυφερότητας και οργής.

Απολαυστικότατος και «προσωπικός» είναι και ο τρόπος γραφής, τόσο από άποψη λόγου όσο και από άποψη δομής. Οι δύο ιδιότητες του συγγραφέα –αυτή του δημοσιογράφου και αυτή του λογοτέχνη- δένονται αρμονικά και δίνουν το προσωπικό του στίγμα. Ποιητικό -αλλά όχι αδέσποτα λυρικό- όπου το συναίσθημα το απαιτεί, στεγνό και «καταγραφικό», όπου η εξιστόρηση των συμβάντων το επιβάλλει. Απόλυτα ισορροπημένο και ταυτόχρονα πρωτότυπο (για τα σύγχρονα τουλάχιστον ελληνικά δεδομένα, απ’ όσο τα γνωρίζω εγώ).

Τέλος, για μένα, το βιβλίο αυτό είναι ένα βιβλίο δικαίωσης σε πολλά πράγματα που σκέφτομαι και νιώθω (και φαντάζομαι και άλλοι γύρω μας).

Δικαίωσης! Όχι εκτόνωσης.

Έχει σημασία η λέξη. Γιατί στις μέρες μας, ό,τι δεν μπορούν να το καταπνίξουν επιχειρούν να το εκτονώσουν για να περάσει πιο ομαλά κι ανώδυνα. Όμως το βιβλίο αυτό φορτίζει μπαταρίες. Δεν τις αδειάζει.

Εν ολίγοις, πρόκειται για ένα λιγάκι «επικίνδυνο», μάλλον «ενοχλητικό» βιβλίο, για τους διαχειριστές της πόλης (και οποιασδήποτε πόλης), αλλά και για τους «χαλαρούς» πολίτες της.

Ενοχλητικό, γι’ αυτό και σημαντικό.

Λέω λοιπόν, μαζί με τα συγχαρητήριά μου για το υπέροχο προαναφερθέν κτίριο, να στείλω στον άρχοντα της πόλης και το βιβλίο αυτό δωράκι.

Κι εγώ η ίδια, να το ‘χω πάντα κάπου δίπλα μου για να κοιτάζω το επίσης πανέμορφο εξώφυλλό του.

Αποσπάσματα πολλά δεν παραθέτω, πρώτον γιατί κάποιοι που το ‘χουν ήδη στα χέρια τους και το διαβάζουν μου ζητήσανε να μην το κάνω και δεύτερον γιατί έχω υπογραμμίσει τουλάχιστον το μισό βιβλίο! Μόνο ένα, που βρίσκεται στις τρεις πρώτες σελίδες και σήμανε αμέσως τον συναγερμό που προοιώνιζε ότι εμένα αυτό το βιβλίο θα μου αρέσει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ!:

“Ο Κύρος Λαύρος έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό. Δεν απαιτεί τίποτε από τους άλλους…Αυτή η ιδιότυπη «νευρική ανορεξία πλεονεξίας» ακούγεται ως προσόν…Όμως από παλιά δεν είχε θετικές συνέπειες για όσους διάβηκαν μ’ αυτή την αρχή στη ζωή τους. Το πλεονέκτημα της αυτονομίας και της συνεπακόλουθης ανεξαρτησίας δεν αναγνωρίζεται πάντα και απ’ όλους ως προτέρημα…Ο Κύρος Λαύρος τα γνωρίζει όλα τούτα. Αλλά επειδή ο μοναδικός του μεγάλος συμβιβασμός μέχρι τώρα είναι αυτός που έχει κάνει με τον εαυτό του, αλίμονο σ’ εκείνους οι οποίοι θα υποστούν όσα είχαν σκεφτεί να του κάνουν. Διότι αν κάτι δεν ξέρει ο Κύρος για τον εαυτό του και είναι αργά πλέον να το μάθει είναι τα όρια της ανοχής του που συνορεύουν με τις εκρήξεις βιαιότητας…”

Εκρηκτικό ξεκίνημα κατά τη γνώμη μου. Πολύ καλύτερη η συνέχεια. Αγαπημένο μου κεφάλαιο: «Τα Τρύπια Συνθήματα».

Καλή ανάγνωση!

…Αν δεν το καταλάβατε, ενθουσιάστηκα!

Το βιβλίο του Απόστολου Λυκεσά «Το Τσίρκο των Ψύλλων» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ.

Φένια

29 χρόνια από τη δολοφονία του John Lennon

Το βράδυ της 8ης Δεκεμβρίου του 1980, ο Μαρκ Τσάπμαν πυροβόλησε και τραυμάτισε θανάσιμα τον Λένον, έξω από την οικία του (στο ιστορικό κτίριο Dakota της Νέας Υόρκης) και ενώ ο τελευταίος επέστρεφε μετά από την ηχογράφηση των τραγουδιών Walking on Thin Ice και It Happened, που προορίζονταν για τον επόμενο δίσκο του. Ο Τσάπμαν είχε προσεγγίσει τον Λένον νωρίτερα την ίδια ημέρα, κατά την αναχώρησή του από το σπίτι του, αποσπώντας μάλιστα ένα αυτόγραφο του. Μετά την επιστροφή του Λένον από το στούντιο ηχογράφησης, ο Τσάπμαν τον πυροβόλησε πισώπλατα, συνολικά τέσσερις φορές[7]. Σύμφωνα με την αυτοψία, οι μισές σφαίρες διαπέρασαν το αριστερό μέρος του σώματός του στο ύψος του στήθους, ενώ οι υπόλοιπες τον τραυμάτισαν κοντά στον αριστερό ώμο. Όλες προκάλεσαν εσωτερική αιμοραγία, ενώ η θανάσιμη σφαίρα διαπέρασε την αορτή του.
Σύμφωνα με τις αναφορές των μαρτύρων και των αστυνομικών αρχών, μετά τη δολοφονία, ο Τσάπμαν παρέμεινε στον τόπο του εγκλήματος μέχρι την άφιξη της αστυνομίας. Εκτός από το όπλο του εγκλήματος, στην κατοχή του υπήρχαν ένα αντίτυπο του δίσκου Double Fantasy, στο εξώφυλλο του οποίου είχε υπογράψει νωρίτερα ο Λένον, ένα αντίτυπο του μυθιστορήματος The Catcher in the Rye του Τ. Ν. Σάλιντζερ, καθώς και κασσέτες με τραγούδια των Beatles. O Λένον οδηγήθηκε αμέσως στο νοσοκομείο Ρούζβελτ, όπου με την άφιξή του επισημοποιήθηκε ο θάνατός του από υποογκαιμικό σοκ, που προκλήθηκε λόγω της μεγάλης απώλειας αίματος. Δύο ημέρες αργότερα, η σορός του αποτεφρώθηκε στο κοιμητήριο του Φέρνκλιφ, στη Νέα Υόρκη. Ο Μαρκ Τσάπμαν καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη. Σε ψυχιάτρους του δικαστηρίου διηγήθηκε πως «κακά πνεύματα» τον παρότρυναν να δολοφονήσει τον Λένον[8] ενώ το 2004 ομολόγησε επίσης πως ένας από τους λόγους που τον ώθησαν στην εγκληματική του ενέργεια ήταν η επιθυμία του να προβληθεί, αισθανόμενος πως μέχρι τότε ήταν ασήμαντος.

"Σπλιτ" και "Η αριστερά και ο κακός ο λύκος"

Τρίτη, 8 Δεκεμβρίου 2009, 8:30 μμ
Το βιβλιοπωλείο Πρωτοπορία, οι Εκδόσεις Οξύ και οι Εκδόσεις Καστανιώτη σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου των βιβλίων του Χριστόφορου Κάσδαγλη "Σπλιτ!" και "Η αριστερά και ο κακός ο λύκος".

Για τα βιβλία θα μιλήσουν μαζί με το συγγραφέα οι: Αντώνης Σουρούνης (συγγραφέας), Ηλίας Κουτσούκος (δημοσιογράφος-συγγραφέας), Κατερίνα Καριζώνη (συγγραφέας). Τη συζήτηση θα συντονίσει ο δημοσιογράφος Αντρέας Σάντερς.

Βιβλιοπωλείο Πρωτοπορία
Λ. Νίκης 3
Παραλία Θεσσαλονίκης , 2310-22.61.90

«Μιλάμε για βιβλία…» με τους Ολλανδούς

"Η Δημοτική Βιβλιοθήκη Ανω Τούμπας (Γρ. Λαμπράκη 187,τηλ.2310950370),
Καλεί τα μέλη της λέσχης ανάγνωσης την Τετάρτη 13/01/2010, στις 8μ.μ, στο πατάρι της βιβλιοθήκης.
Μιλάμε με τα μέλη της λέσχης ανάγνωσης των Ολλανδών της Θεσσαλονίκης για το τα βιβλίο της Tessa de Loo «Οι δίδυμες»
(Gema)"
Μια ιδέα της Ανθής Καραμανλή και της Ντίνας Παπαδοπούλου,μελών της λέσχης ανάγνωσης, γίνεται πραγματικότητα.Υστερα από επικοινωνία τους με τη συντονίστρια της λέσχης ανάγνωσης των Ολλανδών οι οποίοι για επαγγελματικούς ή προσωπικούς λόγους μένουν στην πόλη μας,αποφασίσαμε να κουβεντιάσουμε για ένα βιβλίο που οι ίδιοι πρότειναν και θεωρούν σημαντικό.Η συνάντηση θα γίνει στη βιβλιοθήκη μας,αμέσως μετά τις γιορτές.Σε περίπτωση που καποιο από τα μέλη μας δεν καταφέρει να βρει το βιβλίο,μπορεί να απευθυνθεί για παραγγελία από την Αθήνα στο βιβλιοπωλείο "Παπασωτηρίου"(Τσιμισκή 87&Γρ.Παλαμά,τηλ.2310250808).

Σήμερα έλαβα το ακόλουθο μήνυμα από τον κύριο Γ.Φαρσάρη.Το μεταφέρω αυτούσιο:
"Καλημέρα σας,
Θα ήθελα να σας ενημερώσω για την δωρεάν διανομή του μυθιστορήματος με τίτλο JOHNNIE SOCIETY μέσω του δικτυακού τόπου www.johnnie-society.org
Σας εύχομαι δημιουργική συνέχεια
Με εκτίμηση,
Γιάννης Φαρσάρης"

"Εφυγε" ο Milorad Pavic

Απεβίωσε τη Δευτέρα σε ηλικία 80 ετών ο ακαδημαϊκός, συγγραφέας Μίλοραντ Πάβιτς από έμφραγμα του μυοκαρδίου. Ο Πάβιτς ήταν ο πιο γνωστός και περισσότερο μεταφρασμένος σύγχρονος Σέρβος συγγραφέας. Έγραψε διηγήματα, μυθιστορήματα, ποιήματα, δοκίμια και μελέτες, με τα περισσότερα από τα έργα του να έχουν μεταφραστεί και στα ελληνικά. "Tο Λεξικό των Xαζάρων", τα μυθιστορήματα "Tοπίο ζωγραφισμένο με τσάι", "Η εσωτερική πλευρά του ανέμου", "H τελευταία αγάπη στην Kωνσταντινούπολη", "Kαπέλο από δέρμα ψαριού", "Το Δεύτερο σώμα" είναι κάποια από τα πιο γνωστά έργα του Πάβιτς
(Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ)

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΕΣ ΣΤΑ FM

Ελαβα το πρωί το ακόλουθο mail από το συνάδελφο κ.Κωνσταντίνο Βόγδανο και με ευχαρίστηση το δημοσιεύω:
"Η Ένωση Ελλήνων Βιβλιοθηκονόμων και Επιστημόνων Πληροφόρησης σε συνεργασία με τη Βιβλιοθήκη του Δήμου Ηρακλείου Αττικής και τον Ραδιοφωνικό Σταθμό Επικοινωνία 94fm του Δήμου Ηρακλείου Αττικής είναι στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσουν την έναρξη της πρώτης ραδιοφωνικής εκπομπής στην Ελλάδα που θα αφορά τις βιβλιοθήκες με τίτλο: «Βιβλιοθήκες στα FM».
Η εκπομπή αυτή θα παρουσιάζει τα νέα της Βιβλιοθήκης του Δήμου Ηρακλείου Αττικής καθώς επίσης και νέα από Βιβλιοθήκες από όλη τη χώρα.
Ταυτόχρονα, με παρουσιάσεις και συνεντεύξεις θα δοθεί η ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα διάφορες βιβλιοθήκες και τις υπηρεσίες που αυτές προσφέρουν στους χρήστες τους. Η εκπομπή θα πλαισιώνεται από ραδιοφωνική λέσχη ανάγνωσης, θεματικά αφιερώματα, ανακοινώσεις και μουσική. Θα είναι μία ζωντανή εκπομπή κάθε Κυριακή 10.00 - 12.00 το πρωί.
Η εκπομπή που θα ξεκινήσει να εκπέμπει την Κυριακή 22 Νοεμβρίου από την φιλόξενη συχνότητα του 94FM έχει στόχο να αναδείξει τον πολύπλευρο, πολιτιστικό και μορφωτικό ρόλο των Βιβλιοθηκών στην ελληνική κοινωνία, να αποτελέσει βήμα διαλόγου μεταξύ των βιβλιοθηκονόμων και του κοινού των βιβλιοθηκών, να ψυχαγωγήσει και να ενημερώσει βιβλιοθηκονόμους και χρήστες βιβλιοθηκών, να εξελιχθεί σε μέσο επικοινωνίας και προβολής του έργου που επιτελούν οι Ελληνικές Βιβλιοθήκες.
Παρουσιαστές της εκπομπής θα είναι:
ο Γιώργος Γλωσσιώτης, Αντιπρόεδρος του Δ..Σ. της ΕΕΒΕΠ,
Δημήτρης Πολίτης, Γενικός
Γραμματέας του Δ..Σ. της ΕΕΒΕΠ,
και η Φρόσω Παυλίδου, Προϊσταμένη της Βιβλιοθήκης του Δήμου Ηρακλείου Αττικής.
Την εκπομπή μπορείτε να την απολαμβάνετε στην Αττική από τους 94fm και σε όλη την Ελλάδα από τον δικτυακό τόπο του ραδιοφώνου http://www.94fm.gr
Περιμένουμε την πληροφόρησή σας, για να την μεταφέρουμε ζωντανά μέσα από τα FM και το Internet σε όλη την Ελλάδα στα e-mail: library@94fm.gr , glossiotis@gmail.com , odimpol@gmail.com , pavlidou@iraklio-library.gr , info@eebep.gr .
Καλή ακρόαση!"

Paco Ignacio Taibo, Συνέντευξη

Συνέντευξη του Paco Ignacio Taibo II στον Απόστολο Λυκεσά και στον Δημήτρη Κουγιουμτζόπουλο στον 102Fm της ΕΡΤ3.

(Σημ: Το ηχητικό υλικό είναι σε αμοντάριστη μορφή)

<<Έκλεβε>> πλούσιους πελάτες και έδινε στους φτωχούς

ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΓΙΑ;;;;



62χρονη διευθύντρια τραπέζης στην Γερμανία καταδικάστηκε σε 22 μήνες με αναστολή, αλλά έχασε όλη της την περιουσία.

Σε φιλανθρωπικό κατάστημα είχε μετατρέψει τη VR Bank μια 62χρονη διευθύντρια τραπέζης σε προάστιο της Βόννης, παλιάς πρωτεύουσας της Δυτ. Γερμανίας.«Εκλεβε» σεβαστά ποσά από λογαριασμούς πλούσιων πελατών και τα έδινε σε φτωχούς, οι οποίοι δεν μπορούσαν να πάρουν δάνειο ή απλώς βρίσκονταν στο «κόκκινο» από χρέη.«Ούτε κι εγώ ξέρω τι με έπιανε. Ερχόταν κόσμος και μου ζητούσε βοήθεια. Παραπονούνταν ότι δεν τα βγάζουν πέρα. Πρέπει να με κατέλαβε το σύνδρομο του καλού Σαμαρείτη», απολογήθηκε στο δικαστήριο η Ερικα Μπ. (ψευδώνυμο της εφημερίδας Bild χάριν της προστασίας προσωπικών δεδομένων).Οι περισσότεροι ευεργετηθέντες ήταν συνταξιούχοι του Μπορνχάιμ, μιας κωμόπολης 1.500 κατοίκων. Υποψιάζονταν σιωπηλά ότι ο καλός τους άγγελος έκανε κάποια λαθροχειρία, από τον Δεκέμβριο του 2003 ως τον Φεβρουάριο του 2005.Αλλά φυσικά δεν το συζητούσαν καθόλου, μια και τις περισσότερες φορές η διευθύντρια της VR Bank επέστρεφε ολόκληρα τα ποσά που «αναλάμβανε» από τους «φουσκωμένους» λογαριασμούς για να ενισχύσει τους ισχνούς. Πραγματοποίησε με αυτόν τον τρόπο 117 «φιλανθρωπικές μεταφορές», ύψους 7,6 εκατομμυρίων ευρώ. Βρέθηκε όμως σε αδυναμία να επιστρέψει το 1,1 εκατομμύριο κι έτσι βρέθηκε προ των ευθυνών της.«Δυσκολεύομαι να καταλήξω σε μια δίκαιη ποινή» παραδέχτηκε η δικαστίνα Σούζαν Ούλμπερτ. «Από τη μια η κατηγορουμένη προκάλεσε σοβαρές οικονομικές βλάβες σε πελάτες της. Από την άλλη όμως έχουμε μια πράξη ανιδιοτέλειας, χωρίς το παραμικρό προσωπικό όφελος. Γεγονός που καθιστά αυτή την υπόθεση μοναδική».Τελικά η ευαίσθητη Γερμανίδα τραπεζικός καταδικάστηκε σε 22 μήνες με αναστολή. Τιμωρήθηκε ήδη αρκετά επειδή απολύθηκε από τη δουλειά της, της ακύρωσαν το ασφαλιστήριο συμβόλαιο ζωής κι αναγκάστηκε να πουλήσει το σπίτι της για να αποζημιώσει τους παθόντες.Σήμερα η Ερικα Μπ. ζει με μια σύνταξη 1.000 ευρώ, τη χαμηλότερη στη Γερμανία.

Εγώ απλά να προσθέσω πως διαβάζοντας αυτήν την είδηση συγκλονίστηκα. Ένα μεγάλο μπράβο στην δικαστίνα και θέλω μονάχα να πω για τη γυναίκα αυτή ότι στο στήθος της χτυπάει μια σπάνια καρδιά.

ΑΠΟ paraxena-gr (http://paraxena-gr.blogspot.com/)

"ΤΣΙΡΚΟ ΤΩΝ ΨΥΛΛΩΝ"

"Ποτέ μου δεν τη μεθόδευσα την απελπισία μου.
Σε κάθε χυτήριο δυνατότητας / αυτή η διαβόλισσα…/
  υπήρξα ο απόμερος αλλ’ ανθηρός αντίγνωμος
απαγγέλλοντας απλώς τη δική μου υπέρβαση.."
Ν.Καρούζος
  *********************************
"Αγαπητέ αναγνώστη,
η χειρότερη πλευρά της Αμεριμνησίας είναι μέσα μου.Με έχει καταλάβει.Διάγω εν απογνώσει,μ'αυτό τον πολύποδα να μεγαλώνει την ανημπόρια μου.Δε χρειάζομαι αποδείξεις.Θα μάθεις τι έπαθαν οι ήρωες αυτού του βιβλίου.Εννοώ οι πραγματικοί που έχω γνωρίσει.Με όσα έζησαν και μου εμπιστεύτηκαν.
Μέσα τους ζει μια πλευρά της πόλης,η χειρότερη,για την οποία γράφω...
Και μην ξεχνάς,ο πρώτος που γεύεται την έκπληξη δεν είναι ο συγγραφέας,παρά μόνο αυτοί που τη δημιουργούν."
(από το οπισθόφυλλο)

Κάποιος θα θυμόταν -μειδιώντας-το ερώτημα "Und wozu Dichter in duerftiger Zeit?" του Johann Christian Friedrich Hölderlin.Απαντήσεις και άλλα από αύριο στα βιβλιοπωλεία της πόλης..Επιπλέον κουίζ στην αλληγορία της υπόθεσης.Τί φέρνει στο μυαλό το εκπληκτικό εξώφυλλο?

κάθε μήνα..

Μια φορά το μήνα ποιητές της πόλης,επιλέγουν και διαβάζουν ποιήματα άλλων ελλήνων και ξένων ποιητών.
Γούναρη κ Τσιμισκή 115,στην αίθουσα της Δημοτικής Κίνησης "Θεσσαλονίκη των πολιτών και της οικολογίας".
Από σήμερα και κάθε μήνα..

Τα δέκα χρόνια από το θάνατο του συγγραφέα Νίκου Μπακόλα θα τιμήσει η Κεντρική Δημοτική Βιβλιοθήκη Θεσσαλονίκης την Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009

Η εκδήλωση θα πλαισιωθεί με προβολή οπτικοακουστικού υλικού και έκθεση χειρογράφων, βιβλίων και φωτογραφιών του συγγραφέα.
Τα χειρόγραφα διακρίνονται σε δύο ειδών: τα κείμενα που έγραφε και διόρθωνε με το χέρι και τα κείμενα που έγραφε στον υπολογιστή, αλλά διόρθωνε με το χέρι.
Ξεχωριστή θέση στα εκθέματα θα κατέχει ένα ημερολόγιο γραφείου με κείμενα του συγγραφέα και τίτλο "Θεατρικές εμπειρίες και μνήμες".
Σ' αυτό ο Νίκος Μπακόλας κατέγραφε τις εμπειρίες του από την πρώτη περίοδο της ενασχόλησής του με τη διοίκηση του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (1980-1983).
Είναι η πρώτη φορά που τα κείμενα αυτά παρουσιάζονται ολοκληρωμένα στο κοινό, καθώς έχει προηγηθεί η δημοσίευση μόνο αποσπασμάτων τους σε λογοτεχνικά περιοδικά. Τα κείμενα αναφέρονται, επίσης, σε στιγμιότυπα από την πρώτη του επαφή με θεατρικές παραστάσεις σε παιδική ηλικία, αλλά και το πώς γνώρισε τον Κάρολο Κουν.
"Ο πατέρας μου ήθελε κάποια στιγμή να γράψει και ένα βιβλίο για τη ζωή του σε σχέση με το θέατρο", υπογραμμίζει ο Χριστόφορος Μπακόλας.
Οι φωτογραφίες του, που σύντομα θα προστεθούν και στην ιστοσελίδα www.bakolas.gr, αποτυπώνουν στιγμιότυπα από όλη τη ζωή του συγγραφέα, μερικά από τα οποία είναι ανέκδοτα. Χρονολογούνται μάλιστα από τις αρχές της δεκαετίας του '30 μέχρι το τέλος της ζωής του.
Kάποιες από τις φωτογραφίες, τις οποίες τράβηξε ο ίδιος ο Νίκος Μπακόλας, αποτελούν ιστορικά ντοκουμέντα για το παρελθόν της πόλης, καθώς αφορούν σε γειτονιές, η ξεχωριστή φυσιογνωμία των οποίων έχει αλλοιωθεί σήμερα.

"Η ΕΝΤΥΠΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ"

Το πεδίο του Τύπου στην περίοδο 1967-1974 χαρτογραφεί η νέα έκθεση ντοκουμέντων που προετοίμασε το Μορφωτικό Ίδρυμα της ΕΣΗΕΜ-Θ.
Υπό τον τίτλο ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ 1967-1974: η έντυπη αντίσταση συγκεντρώνονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα περισσότερα από 110 έντυπα που εκδόθηκαν εντός ή εκτός συνόρων, σε συνθήκες παρανομίας ή στα όρια της νομιμότητας.
Τα έντυπα παρουσιάζονται συναρτημένα με ένα συμπαγές σύνολο γραπτών, εικαστικών και ηχητικών πληροφοριών για πρόσωπα, οργανώσεις και συλλογικά σχήματα που τα εξέδιδαν, μαζί με αυθεντικά τεκμήρια αντιστασιακής δράσης, παρακολουθώντας το σκοτεινό χρονικό της χούντας μέσω της διαρκούς προσπάθειας για ανατροπή της και αναδεικνύοντας τον ρόλο της δημοσιογραφίας στην έντυπη αντίσταση.
Η έκθεση θα αρχίσει να λειτουργεί την Τρίτη 17 Νοεμβρίου στην αίθουσα του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΜ-Θ (Μορκεντάου 1, 1ος όροφος) σηματοδοτώντας την έμπρακτη και ουσιαστική συμμετοχή του Ιδρύματος στις εκδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου.
Ο πρόεδρος της Βουλής Φίλιππος Πετσάλνικος θα εγκαινιάσει την έκθεση τη Δευτέρα 30 Νοεμβρίου, στις 6 μ.μ.
Ο κ. Πετσάλνικος, στο πλαίσιο της τελετής εγκαινίων, θα απονείμει επίσης το Βραβείο Μαρκίδες Πούλιου 2009 στον δημοσιογράφο Αλέξανδρο Δερμεντζόγλου, τον οποίο το Μορφωτικό Ίδρυμα της ΕΣΗΕΜ-Θ ομόφωνα αποφάσισε να τιμήσει με τον τρόπο αυτό για την προσφορά του στη δημοσιογραφία και τον πολιτισμό.
Η έκθεση ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ 1967-1974 θα παραμείνει ανοιχτή ως τις 26 Φεβρουαρίου 2010. Είναι επισκέψιμη καθημερινά, από Δευτέρα ως Παρασκευή, τις ώρες 10.00-20.00.

Ψηφίστε το αγαπημένο σας μυθιστόρημα

ΑΘΗΝΑ 12/11/2009
Ανακοινώθηκε από το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου η «βραχεία λίστα» για το Βραβείο Αναγνωστών 2009 Το ΕΚΕΒΙ καλεί τους φίλους του βιβλίου να συμμετάσχουν στη διαδικασία ψηφοφορίας για την ανάδειξη του αγαπημένου ελληνικού μυθιστορήματος της χρονιάς.
Η «βραχεία λίστα» των 15 βιβλίων που κατήρτισαν με την ψήφο τους μέλη Λεσχών Ανάγνωσης από τις 230 που λειτουργούν σ’ όλη την Ελλάδα και την Κύπρο, είναι η εξής (με αλφαβητική σειρά, σύμφωνα με το επώνυμο κάθε συγγραφέα):

Κόκκινο στην πράσινη γραμμή του Βασίλη Γκουρογιάννη, εκδόσεις Μεταίχμιο
(στείλτε ΒΑ 1 στο 54160)
Το τέλος του χρόνου καθυστέρησε του Φίλιππου Δ. Δρακονταειδή, εκδόσεις Μεταίχμιο
(στείλτε ΒΑ 2 στο 54160)
Το πάθος χιλιάδες φορές της Ζυράννας Ζατέλη, εκδόσεις Καστανιώτη
(στείλτε ΒΑ 3 στο 54160)
Οι αλήθειες των άλλων του Νίκου Θέμελη, εκδόσεις Κέδρος
(στείλτε ΒΑ 4 στο 54160)
Ξιφίρ Φαλέρ της Αθηνάς Κακούρη, εκδόσεις Καστανιώτη
(στείλτε ΒΑ 5 στο 54160)
Φίλοι και εραστές του Θοδωρή Καλλιφατίδη, εκδόσεις Γαβριηλίδη
(στείλτε ΒΑ 6 στο 54160)
Ιμαρέτ του Γιάννη Καλπούζου, εκδόσεις Μεταίχμιο
(στείλτε ΒΑ 7 στο 54160)
Ο βιολονίστας του Κώστα Καρακάση, εκδόσεις Ψυχογιός
(στείλτε ΒΑ 8 στο 54160)
Ο μύθος του Ηρακλή Σπίλου του Νίκου Κουνενή, εκδόσεις Μεταίχμιο
(στείλτε ΒΑ 9 στο 54160)
Υγρό φεγγαρόφωτο της Μαρίας Λαμπαδαρίδου-Πόθου, εκδόσεις Κέδρος
(στείλτε ΒΑ 10 στο 54160)
Οι οδοιπόροι της καρδιάς της Εύας Ομηρόλη, εκδόσεις Λιβάνης
(στείλτε ΒΑ 11 στο 54160)
Αν ήταν όλα... αλλιώς της Αλκυόνης Παπαδάκη, εκδόσεις Καλέντης
(στείλτε ΒΑ 12 στο 54160)
Όλα βαίνουν καλώς εναντίον μας του Γιώργου Σκαμπαρδώνη, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα
(στείλτε ΒΑ 13 στο 54160)
Για να δει τη θάλασσα της Ευγενίας Φακίνου, εκδόσεις Καστανιώτη
(στείλτε ΒΑ 14 στο 54160)

Το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου προσκαλεί το αναγνωστικό κοινό να επιλέξει έως τη Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009, το αγαπημένο βιβλίο της χρονιάς, ανάμεσα στα δεκαπέντε της βραχείας λίστας.
Υπενθυμίζουμε ότι το 2005 το αναγνωστικό κοινό βράβευσε την Ευγενία Φακίνου για το βιβλίο της «Η μέθοδος της Ορλεάνης», το 2006 τη Ρέα Γαλανάκη για το βιβλίο της «Αμίλητα βαθιά νερά», το 2007 τον Ανδρέα Μήτσου για το βιβλίο του «Ο κύριος Επισκοπάκης» και το 2008 τον Δημήτρη Μπουραντά για το βιβλίο του «Όλα σου τα ‘μαθα μα ξέχασα μια λέξη».

Πώς ψηφίζετε:
Στείλτε με sms (χρέωση απλού μηνύματος) τον κωδικό που αντιστοιχεί στο βιβλίο της επιλογής σας, στο 54160
Κάθε αναγνώστης έχει δικαίωμα για μία μόνο ψήφο.
Η ψήφος σας καταχωρείται αυτόματα.
(ΕΚΕΒΙ)

ΑΝΙΣΧΥΡΑ ΜΝΗΜΕΙΑ / τοπογραφία του δημόσιου φόνου στην Θεσσαλονίκη

Με την έκθεση «Aνίσχυρα Mνημεία» της ομάδας «κτιστό συμβάν» οργανώνεται κάποια αρχιτεκτονική της πόλης μέσα από επιλεγμένους φόνους που έλαβαν χώρα στον δημόσιο χώρο της. Η Θεσσαλονίκη είναι χαρακτηρισμένη από διάσημους φόνους. Είναι επίσης κοινή σύγχρονη πόλη όπου διαδραματίζονται πολλά “ασήμαντα” εγκληματικά περιστατικά. Στόχος αυτής της αρχιτεκτονικής παρουσίασης είναι να μεταθέσει την υπόθεση του φόνου σε πολεοδομική κλίμακα: η πόλη διαμορφώνεται ως σειρά διαστρωματώσεων που παραλαμβάνουν με διαφορετικούς τρόπους, καταγράφουν και τοποθετούν σε συγκεκριμένες “θέσεις” τους φόνους της πόλης, σαν να οργανώνεται από τον αστικό πολιτισμό κάποια προαποφασισμένη ταξινόμηση με θεατρική δομή.
Ο όρος “Κτιστό Συμβάν” περιγράφει εργασίες που εντάσσονται σε μια (θεωρητική και πρακτική) “περιοχή” όπου χάνεται το όριο ανάμεσα σε κάποια διαδικασία και στα ίχνη της διαδικασίας αυτής: μια κτισμένη ερευνητική διαδικασία, η θεατρική της προετοιμασία και η εξέλιξή της, η συλλογή από τα ίχνη της και από τα αποτελέσματα των εργασιών της.

Διάρκεια:
17 Οκτωβρίου-18 Νοεμβρίου 2009
Κτίριο Δικηγορικού Συλλόγου
Τσιμισκή 103
Τ + 30 2310589140
Δευτέρα-Κυριακή 11:00-20:00
Συντελεστές:
Αριστείδης Αντονάς, Αλέξιος Δάλλας, Φίλιππος Ωραιόπουλος
Συμμετέχοντες:
Έφη Αβδελά, Αθηνά Αθανασίου, Γιώργος Αναστασιάδης, Οντέτ Βαρόν , Γεράσιμος Βώκος, Αλέκα Γερολύμπου, Δημήτρης Δημητριάδης, Στράτος Δορδανάς, Έλλη Ευθυμίου, Ιωάννα Λαλιώτου, Αντώνης Λιάκος, Κωνσταντίνος Λογοθέτης, Απόστολος Λυκεσσάς , Ρίκα Μπενεβίστε , Νίκος Παρασκευόπουλος , Τάσος Σακελλαρόπουλος , Σάκης Σερέφας, Γιάννης Σταυρακάκης, Χαρούλα Φλώρου, Βίλμα Χαστάογλου, Δημήτρης Ψαρούλης, Riccardo Caldura, Julia Chryssostalis, Patrick Hanafin, Anthony Molho , Eyal Sivan
Συνεργάτες:
Βαλεντίνα Κάργα, Κατερίνα Κουτσογιάννη, Εύα Παπαμαργαρίτη, Γιώργος Ρυμενίδης, Ιλιάνα Τσαπατσάτη, Πέτρος Φωκαϊδης, Κατερίνα Χρυσανθοπούλου, Ειρήνη Ωραιοπούλου, Benoit Durandin
Συντονισμός:
Θοδωρής Μάρκογλου
Εταίρος:
Δικηγορικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης
Συνεργαζόμενοι Φορείς:
ΙΑΚ, Ιστορικό Αρχείο Μακεδονίας
Ευρωπαϊκό Κέντρο Επικοινωνίας Πληροφόρησης και Πολιτισμού-
Εθνικό Κέντρο Χαρτών και Χαρτογραφικής Κληρονομιάς – Εθνική Χαρτοθήκη
Αρχείο Εφετείου Θεσσαλονίκης
Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης
ΤΑΜ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Όλα πάνε ρολόι (ή σχεδόν).

Την Κυριακή 8/11/2009 συζητήσαμε στην Λέσχη βιβλίου άνω Τούμπας το βιβλίο της Στυλιάνας Γκαλινίκη <<Όλα πάνε ρολόι (ή σχεδόν)>>.
Όμορφη η ατμόσφαιρα της παρέας - στο ζενίθ της 18 άτομα- και άλλο τόσο η συζήτηση περί του βιβλίου αλλά και γενικότερα, όπου και ακούστηκαν πολλές και ενδιαφέρουσες απόψεις.
Πιστεύω πως η συγγραφέας χάρηκε αυτήν την επίσκεψη της στην λέσχη μας. Όπως έχει συμβεί και με τους προηγούμενους συγγραφείς που μας τίμησαν με την παρουσία τους και αυτήν την φορά οι κριτικές όλων διατυπώθηκαν με ευγένεια όμως δίχως χαϊδέματα και ψεύτικες φιλοφρονήσεις.
Αυτό πιστεύω πως η φιλοξενούμενη μας το εκτίμησε ιδιαίτερα αφού όπως τόνισε και η ίδια την ενδιαφέρει να μάθει τις πραγματικές σκέψεις και απόψεις περί των έργων της όντας νέα συγγραφέας μιας και αυτό είναι το δεύτερο βιβλίο της μετά την συλλογή διηγημάτων <<Ρούχα από δεύτερο χέρι>>.
Μετά από αυτήν την πολύ φιλική συνάντηση θέλω πιστεύω ότι στο μέλλον θα έχουμε και πάλι την ευκαιρία να τα πούμε από κοντά με την συγγραφέα Στυλιάνα Γκαλινίκη.

Ο Ιαν Ράνκιν στη Θεσσαλονίκη.

Ο Ιαν Ράνκιν, ο δημοφιλέστερος συγγραφέας αστυνομικού στη Μεγ. Βρετανία έρχεται στην Ελλάδα, καλεσμένος της αλυσίδας «Public». Στη Θεσσαλονίκη, και συγκεκριμένα στο εμπορικό κέντρο Mediterranean Cosmos, στη Θέρμη, την Πέμπτη, 12 Νοεμβρίου, στις 19.00Με αφορμή τον Μήνα Αστυνομικής Λογοτεχνίας, ο συγγραφέας θα μιλήσει σε αναγνώστες για τον διάσημο αντίηρωά του επιθεωρητή Ρεμπούς.
Ο Ιαν Ράνκιν γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1960 στο Φάιφ της Σκοτίας. Αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. Το πρώτο του μυθιστόρημα με ήρωα τον επιθεωρητή Ρέμπους κυκλοφόρησε το 1987. Τα βιβλία του φιγουράρουν στις λίστες των best seller και μεταφράζονται σε πολλές χώρες του κόσμου. Εχει τιμηθεί με τα βραβεία Chandler-Fulbright, CWA Dagger για το καλύτερο αστυνομικό διήγημα της χρονιάς, με το βραβείο Gold Dagger στην κατηγορία του αστυνομικού μυθιστορήματος, καθώς και με το Edgar Allan Poe για το μυθιστόρημά του «Οι αναστημένοι». Ζει στο Εδιμβούργο, είναι παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών.
Χάϊδώ Σκανδύλα
(Δημ:εφημ."ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ" Δευτέρα,9 Νοεμβρίου 2009

Πεμ12Νόε2009

Ο Ίαν Ράνκιν μιλάει στον Δημήτρη Κουγιουμτζόπουλο στην εκπομπή του 102Fm της ΕΡΤ3 Αλιείς Μαργαριταριών.

Αλμπέρ Καμύ

Τον προηγούμενο μήνα, χάρη στη Λέσχη Ανάγνωσης, γνώρισα τον Καμύ. Αμέσως και αυθόρμητα, έγραψα το παρακάτω ποστ, το οποίο είχα αναρτήσει στο δικό μου μπλογκ. Δυστυχώς, στην συζήτηση για τα συγκεκριμένα βιβλία (Τον Ξένο και την Πανούκλα) δεν μπόρεσα να παραβρεθώ, όμως η Λένα μου ζήτησε να αναρτήσω αυτές τις πρόχειρες εντυπώσεις μου και στο μπλογκ της Λέσχης, έστω και καθυστερημένα, και βέβαια, πώς θα μπορούσα να μην αρπάξω την ευκαιρία να εκφραστώ! Ειδικά που στο μεταξύ, διάβασα και δύο βιβλία του Καμύ επιπλέον – την Πτώση και τη συλλογή διηγημάτων “ Η Εξορία και το Βασίλειο”- και ο ενθουσιασμός μου μεγάλωσε!

Ασύγκριτη απόλαυση η Λογοτεχνία όταν γράφεται με Λάμδα κεφαλαίο!

Γνωρίζοντας τον Αλμπέρ Καμύ…

Αποφασίσαμε, για την επόμενη συνάντηση στην Λέσχη Ανάγνωσης, να διαβάσουμε τα βιβλία “Ο Ξένος” ή “Η Πανούκλα” του Καμύ. Εγώ επέλεξα αρχικά τον Ξένο, τον οποίο όμως διάβασα μέσα σε λίγες μόνο ώρες, καθώς μου ήτανε αδύνατον να τον αφήσω από τα χέρια μου! Πραγματικά, τον λάτρεψα!

Είχα πολύ καιρό να αισθανθώ έτσι με ένα βιβλίο.

Τον ήρωά του τον ερωτεύτηκα στην κυριολεξία.

Και με το που το τελείωσα, ήθελα να το ξαναπιάσω απ’ την αρχή. Έχω ήδη γράψει τις εντυπώσεις μου πρόχειρα σ’ ένα τετράδιο αλλά σκέφτομαι να τις ολοκληρώσω μετά την δεύτερη ανάγνωση. Το βιβλίο μου άρεσε τόσο πολύ που δεν θέλω καν να το συζητήσω! Το νιώθω κάτι σαν προσωπική υπόθεση.

Στο μεταξύ, διαβάζω και την Πανούκλα. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ σε μία ανάλογη πιθανή συγκίνηση. Και δεν έπεσα έξω. Λίγο πριν το τέλος και με συγκλονίζει εξίσου! Υπογραμμίζω συνέχεια κι η καρδιά μου αυξάνει τον ρυθμό της σε κάθε γραμμή.

Είχα αρχίσει να ξεχνάω πως η λογοτεχνία επιτελεί κι αυτή την λειτουργία. Συγκινεί, συγκλονίζει, ενθουσιάζει.

Είχα αρχίσει να συνηθίζω στο να απαιτώ λιγότερα και να περιορίζομαι σε πράγματα που μπορώ να συζητήσω.

Με λίγα λόγια, τα τελευταία βιβλία που διάβασα, αν και καλά, μειώσανε τις προσδοκίες μου.

Και να που ήρθε ο Καμύ να μου θυμίσει, με τον καλύτερο τρόπο, ότι η λογοτεχνία είναι και ιδέες, είναι και τέχνη, είναι και απόλαυση! Ξαναπιάνω επιτέλους, μετά από χρόνια, τον εαυτό μου να βρίσκεται κάπου έξω ή ν’ ασχολείται με κάτι άλλο και να αδημονεί να επιστρέψει πίσω, να συνεχίσει το βιβλίο. Να καρδιοχτυπά κρατώντας το στα χέρια του. Να του κόβεται η ανάσα καθώς διαβάζει, όπως “πνίγεται” κανείς όταν τρώει λαίμαργα. Να θέλει να το φτάσει γρήγορα ως το τέλος και ταυτόχρονα, να εύχεται να μην τελειώσει ποτέ!

Ξέρω ότι θα ακουστώ υπερβολική (ως συνήθως;-)) αλλά, αυτή τη στιγμή, σκέφτομαι ότι είμαι τυχερή που ζω, γιατί έτσι μπόρεσα να διαβάσω και Καμύ!!! (Κι ας άργησα…)

Η Πανούκλα δε, περιγράφει τη ζωή μας όπως είναι ακριβώς! Πιο πιστά δεν γίνεται. Και την έγραψε 60 χρόνια και, πριν! Αναρωτιέμαι τι παραπάνω θα έγραφε αν ζούσε τώρα.

Επίσης, αναρωτιέμαι αυτό που αναρωτιέμαι πάντα όταν διαβάζω βιβλία σαν κι αυτά:

Πώς είναι δυνατόν, αφού όλα αυτά γραφτήκανε, έχουν ειπωθεί κι είχαν και έχουνε ευρεία απήχηση και παραδοχή, να μην μπορέσανε να επηρεάσουνε σημαντικά την ιστορία της ανθρωπότητας και την πορεία της! Εδώ, η απάντηση είναι ίσως ακριβώς η ίδια η Πανούκλα. Μόνο όταν οι άνθρωποι αισθάνονται την ίδια την πανούκλα πάνω τους ΙΣΩΣ να συγκινηθούν ή να ταραχτούν λιγάκι. Το να την διαβάσουν ή να την ακούσουν μόνο, προφανώς, δεν είναι αρκετό να τους πτοήσει στο ελάχιστο. Ακόμη και αν την πιστέψουνε θεωρητικά.

Όχι. Πρέπει να την λουστούνε πρώτα!

Τι να πω;… Κρίμα!...

Τόσος χαμένος χρόνος…

10/10/2009

Φένια

«1989-2009: Twenty years of change – Winners & Losers, What next?».

Το Navarino Network σας προσκαλεί στην παρακάτω εκδήλωση για τα 20 χρόνια από την πτώση του τείχους του Βερολίνου:
Δευτέρα 9 Νοεμβρίου, ώρα 18:00
Αίθουσα Συνεδρίων, 1ος όροφος, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, Εγνατίας 156, Θεσσαλονίκη
Συζήτηση με τους: κ. Remzi Lani, Διευθυντή του Media Institute της Αλβανίας, κ. Ivan Vejvoda, Εκτελεστικού Διευθυντή του Balkan Trust for Democracy της Σερβίας, κ. ¶λεξ Ρόντο, πρώην Πρέσβη επί τιμή της Ελλάδας, και κ. Ματούλα Σκαλτσά, Kαθηγήτρια του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Συντονιστής: κ. Δημήτρης Καιρίδης, Aναπληρωτής Kαθηγητής του Παν. Μακεδονίας.
Μετά τη συζήτηση θα προβληθεί το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ της Deutsche Welle, «Walled In – the inner German border», που αναφέρεται στη σημασία του τείχους για τη Γερμανία και τον κόσμο. Η εκδήλωση θα διεξαχθεί στα Αγγλικά.

Πέθανε ο Κλοντ Λεβί-Στρος

Από την Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales (EHESS) στο Παρίσι ανακοινώθηκε ότι ο Κλοντ Λεβί-Στρος πέθανε τη νύχτα του Σαββάτου προς Κυριακή 1η Νοεμβρίου. Στις 28 αυτού του μήνα, ο διάσημος για την ανάλυση των μύθων και των δομών της συγγένειας γάλλος ανθρωπολόγος θα γινόταν 101 ετών.
Ο Λεβί-Στρος ήταν από τους γενάρχες της στρουκτουραλιστικής προσέγγισης στις κοινωνικές επιστήμες και συνέβαλε όσο λίγοι στη διαμόρφωση της εθνολογίας-ανθρωπολογίας του 20ου αιώνα με έργα όπως Οι Στοιχειώδεις Δομές της Συγγένειας, Άγρια Σκέψη, Θλιβεροί Τροπικοί.
(αναδημ."ΒΗΜΑ ιδεών",on line)

Παρουσίαση βιβλίου της Αλεξάνδρας Μπακονίκα "Ηδονή και εξουσία"

Το βιβλιοπωλείο ΒΙΒΛΙΟΡΥΘΜΟΣ και οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ
σας προσκαλούν στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
"ΗΔΟΝΗ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ"

την Παρασκευή, 6 Νοεμβρίου 2009, στις 8:00 μ.μ.,στο βιβλιοπωλείο ΒΙΒΛΙΟΡΥΘΜΟΣ
(Βασιλέως Ηρακλείου 47, Θεσσαλονίκη).

Θα μιλήσουν ο Ηλίας Κουτσούκος, συγγραφέας-δημοσιογράφος, ο Γιώργος Καλιεντζίδης, ποιητής-δημοσιογράφος, και η ποιήτρια.
Η Αλεξάνδρα Μπακονίκα γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη όπου και ζει. Εργάστηκε ως καθηγήτρια αγγλικών. Ποιήματά της δημοσιεύτηκαν πρώτη φορά στο περιοδικό "Διαγώνιος" το 1983 και έκτοτε σε διάφορα έγκυρα περιοδικά. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές "Ανοικτή γραμμή" (Διαγώνιος, 1984), "Το γυμνό ζευγάρι και άλλα ποιήματα" (Διαγώνιος, 1990), "Θείο κορμί" (Διαγώνιος, 1994), "Μαυλιστικά" (Μπιλιέτο, 1997), "Παρακαταθήκη ηδυπάθειας" (Εντευκτήριο, 2000), "Πεδίο πόθου" (Μεταίχμιο, 2005). Ποιήματά της μεταφράστηκαν στα αγγλικά, στην έκδοση: "Lovers and Lairs. Poems from the Greek", μετ. Richard Scorza (Samkaleen Prakashan, New Delhi, 1992).
(Στοιχεία BIBLIONET)

Φιλολογικό μνημόσυνο Γιώργου Κάτου 1943-2007

Την Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009, ώρα 20.30, στην αίθουσα Πολιτιστικών Εκδηλώσεων 4ου ορόφου του Βαφοπούλειου Πνευματικού Κέντρου, θα πραγματοποιηθεί «Φιλολογικό μνημόσυνο Γιώργου Κάτου 1943-2007»
Ομιλητές: Ντίνος Χριστιανόπουλος,ποιητής-κριτικός
Περικλής Σφυρίδης, πεζογράφος-κριτικός
Ηλίας Κουτσούκος, πεζογράφος
*Την ημέρα της εκδήλωσης θα διανέμεται το βιβλίο που εκδίδει το Β.Π.Κ. για το έργο του συγγραφέα.
Η είσοδος είναι ε λ ε ύ θ ε ρ η για το κοινό
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΟΣ
Γεννήθηκε από Σερραίους γονείς το 1943 στη Θεσσαλονίκη. Από το 1965 έως το 1976 διήυθυνε το βιβλιοπωλείο «Η γωνιά του βιβλίου» (Εγνατία και Αγίας Σοφίας γωνία). Από το 1976 μέχρι το 1996 ήταν ο εκδότης του λογοτεχνικού και καλλιτεχνικού περιοδικού Το Τραμ (από το 1987 και διευθυντής του).Το 1976 ίδρυσε τις Εκδόσεις Εγνατία. Από το 1987 έως το 1995 υπήρξε επίσης εκδότης και διευθυντής της σειράς μικρών βιβλίων Τα Τραμάκια.
Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1965 με το μυθιστόρημα Οι μικροί μας άγγελοι και ακολούθησαν τα εξής βιβλία: Η επιστροφή του Κάιν (μυθιστόρημα, 1966), Άπνοια (μυθιστόρημα, 1970), Η βασιλεία των κατσαρίδων (μυθιστόρημα, 1973), Τα καλά παιδιά (διηγήματα, 1980), Η αγία αλητεία (μυθιστόρημα, 1988), Ιστορίες της νύχτας (διηγήματα, 1991), Το παράπονο του Οδυσσέα (μυθιστόρημα, 1996), Η μοιραία γυναίκα στη ζωή του κυρίου Ιωάννη (μυθιστόρημα, 2004) και Η ορχήστρα της ζωής (αφήγημα, 2004).
Επί σαράντα χρόνια έγραφε Το λεξικό της λαϊκής και της περιθωριακής μας γλώσσας, το οποίο, ύστερα από διάφορες εκδοτικές περιπέτειες, φαίνεται να βρίσκει το δρόμο του για το τυπογραφείο.
Κείμενά του έχουν μεταφραστεί στα γερμανικά, αγγλικά, ιταλικά και ολλανδικά. Τα διηγήματά του «Το γράμμα» και «Τα νεκροταφεία» έγιναν τηλεταινίες οι οποίες προβλήθηκαν από την κρατική τηλεόραση.
Από το 1989 μέχρι το 1990 ήταν τακτικός συνεργάτης του ραδιοσταθμού Antenna Θεσσαλονίκης για θέματα λογοτεχνίας.
Πέθανε στη Θεσσαλονίκη το 2007 (5 Ιουλίου)

Πέθανε η βραβευμένη Ιταλίδα ποιήτρια Άλντα Μερίνι

Πέθανε σήμερα σε ηλικία 78 ετών στο Μιλάνο, η Ιταλίδα ποιήτρια Άλντα Μερίνι, «η πιτσιρίκα από το Μιλάνο», όπως την είχε αποκαλέσει ο σκηνοθέτης Πιερ Πάολο Παζολίνι, μετέδωσε το πρακτορείο ειδήσεων Ansa. Έγραψε πολλές ποιητικές συλλογές, μεταξύ των οποίων η «La Terra Santa», όπου αναφερόταν στην εμπειρία της τρέλας και του εγκλεισμού σε άσυλο και η οποία κέρδισε το 1993 το βραβείο Librex Montale, τη μεγαλύτερη τιμητική διάκριση που απονέμεται σε σύγχρονους ποιητές στην Ιταλία.
Πολλοί Ιταλοί πολιτικοί και διανοούμενοι απέτιναν σήμερα φόρο τιμής σε αυτή «την εμπνευσμένη ποιητική και διαυγή φωνή», σύμφωνα με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Τζιόρτζιο Ναπολιτάνο. Ο Νομπελίστας Ντάριο Φο δήλωσε ότι είχε ζητήσει από την Επιτροπή Νόμπελ να της απονείμει το βραβείο, γιατί ήταν «μία εξαίσια ποιητική μορφή».

(1/11/2009,www.kathimerini.gr με πληροφορίες από AΠΕ - ΜΠΕ )

Επίθεση με αβγά στην Σώτη Τριανταφύλλου

Θρασεία επίθεση με αβγά δέχθηκε τη Δευτέρα το βράδυ η συγγραφέας Σώτη Τριαντάφυλλου σε εκδήλωση για την παρουσίαση βιβλίου της σε πολυχώρο στα Εξάρχεια.
Ομάδα πέντε ατόμων εισέβαλλε στο χώρο και της πέταξε τα αβγά λέγοντας οτι αυτές τις παρουσιάσεις πρέπει να της κάνει στο Κολωνάκι και όχι στα Εξάρχεια.
(Πηγή:ΣΚΑΙ-on line)

ΜΑΡΙΑ ΦΩΤΙΟΥ ΚΑΙ ΟΙ "ΛΩΞΑΝΔΡΑ"/ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΘΝΙΚ

Το Σάββατο,7 Νοεμβρίου από τις 10:30 μ.μ.και ως την Κυριακή 8 Νοεμβρίου στις 1:30π.μ.,η Μαρία Φωτίου και οι "ΛΩΞΑΝΔΡΑ" τραγουδούν στο "LE CIRQUE"(Τσιρογιάννη 3,δίπλα στο "ΝΤΟΡΕ").
Μουσική περιήγηση στην Αρμενία,Ισραήλ,Μικρά Ασία,Γιουγκοσλαυία και Ελλάδα διανθισμένη με λόγια οθωμανικά,ορχηστρικά..Για όλους όσους επιμένουν πως η ποιότητα,ο πολιτισμός,μα κυρίως το να παίρνεις θέση διά της τέχνης είναι στάση ζωής,τελικά.

«Αλιείς μαργαριταριών» στον 102fm του Ρ.Σ.Μ της ΕΡΤ3

Συντάκτης: Έρρικα Ιωαννίδου Πηγή: ΕΡΤ3 Ως «Αλιείς μαργαριταριών» έρχονται οι δημοσιογράφοι Ηλίας Κουτσούκος και Απόστολος Λυκεσάς με μία ζωντανή εκπομπή στον ‘‘ανοικτό Ωκεανό της ερτζιανής επικοινωνίας’’ από τη Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009, καθημερινά, από τις 9 ως τις 11 το πρωί, στον 102fm του Ραδιοφωνικού Σταθμού Μακεδονίας της ΕΡΤ3. Η θεματολογία της εκπομπής αλιεύεται «απ’ το βυθό της καθημερινότητας, απ’τα πελάγη της πολιτικής, από τα ρεύματα της κοινωνίας, από τη θάλασσα των Σαργασσών του πολιτισμού». Με αφορμή την έναρξη της εκπομπής οι δύο δημοσιογράφοι σημειώνουν «Από Δευτέρα ως Παρασκευή, 9 με 11 το πρωί, στον 102fm, γιατί η επικοινωνία σώζει, ευελπιστεί, αναπτερώνει, εξανθρωπίζει και ζητά …τα εαυτής».

Επέζησα στην κόλαση του Αουσβιτς

Η Βάσω Σταματίου εξιστορεί-στον Απόστολο Λυκεσά-τη μαύρη καθημερινότητα και τη ζωή χωρίς όνειρα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εκφράζει το παράπονό της γιατί η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν της έδωσε σύνταξη Εθνικής Αντίστασης.
«Στο Αουσβιτς δεν είχαμε περιθώριο ούτε να ονειρευτούμε. Οι αγαπημένοι μας, η πατρίδα δεν περνούσαν από το μυαλό μας ούτε στον ύπνο.
Ενα πράγμα μόνο κυριαρχούσε. Αν αύριο θα είμαστε ζωντανές. Αν αύριο κάποια από εμάς θα ήταν τυχερή και μέσα στο ζουμί που μας έδιναν για σούπα θα βρίσκαμε ένα κομμάτι πατάτα. Μέσα στο κεφάλι μου αντηχούσε διαρκώς το schnell-schnell (γρήγορα, γρήγορα) που διέταζαν οι Γερμανοί στρατιώτες στη διάρκεια της καταναγκαστικής εργασίας».
Η κα Βάσω Σταματίου είναι ένας μαντατοφόρος από την κόλαση. Είναι η τελευταία ίσως Ελληνίδα χριστιανή που βρίσκεται σήμερα ζωντανή αφού πέρασε από το κολαστήριο του Αουσβιτς Μπιρκενάου, άλλων δύο στρατοπέδων συγκέντρωσης, το Ράβενσμπρικ και το Μάγκντεμπουργ και κατάφερε τελικά να επιζήσει.
Για το καθένα από αυτά τα κολαστήρια η Βάσω Σταματίου δεν ήταν μια όμορφη νέα κοπέλα από την Αριδαία με όνειρα για τη ζωή. Ηταν μόνο ο αριθμός 82224, χαραγμένος για πάντα πάνω στη σάρκα του χεριού της.
Η σύλληψη
Το 1944, ήταν πρωτοετής της Νομικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Μια Επονίτισσα, που τη συνέλαβε στο σπίτι της η Γκεστάπο τρεις μέρες μετά τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στη διασταύρωση Αγίας Σοφίας και Τσιμισκή με αφορμή την επέτειο της 25ης Μαρτίου. Φυλακίζεται στο στρατόπεδο Παύλου Μελά και από εκεί μεταφέρεται με άλλες είκοσι δύο (22) κρατούμενες στις φυλακές Μπάνιτσε του Βελιγραδίου.
Κι από εκεί, τρεις μήνες μετά, στο Αουσβιτς Μπιρκενάου. «Δεν είχαμε ιδέα πού μας πήγαν. Δεν είχαμε ακούσει τίποτα για το Αουσβιτς. Οταν φτάσαμε, αντικρίσαμε μόνο σκελετωμένους ανθρώπους. Οι καμινάδες καίγανε συνέχεια. Είπαμε: μάλλον μας φέρανε για να περιθάλψουμε αυτούς τους δυστυχείς και τουλάχιστον θα φάμε ψωμάκι αφού δουλεύουν οι φούρνοι. Επειτα από λίγο καταλάβαμε...».
Κοιτάζω μια παλιά ασπρόμαυρη φωτογραφία της κας Σταματίου. Είναι μια νεαρή καλλονή με καστανόξανθα σπαστά μαλλιά που πέφτουν μέχρι τους ώμους.
«Τα ωραία μου μαλλιά ήταν δυστυχώς η αφορμή για την πρώτη ταπείνωση. Δεν τους έφτανε που μου τα έκοψαν. Ηταν και ο τρόπος. Μια έκοβαν από εδώ, μια από την άλλη. Ααρμπα. Με περιγελούσαν. Διασκέδαζαν να με κάνουν άσχημη. Κι αυτό ήταν μόνο η αρχή. Το καλωσόρισμα...».
Υτερα ήρθε το νούμερο στο χέρι. Το σημάδι στον ώμο. Κόκκινο για τις πολιτικές κρατούμενες. Μαύρο για τις Τσιγγάνες και τις πόρνες, κίτρινο για τις Εβραίες. Και από την πρώτη μέρα αγγαρεία. «Σκάψιμο. Συνέχεια σκάψιμο. Δεν ξέραμε γιατί σκάβαμε. Κι από πάνω μας έπεφταν οι στάχτες από τα κρεματόρια. Κι αυτή η απαίσια μυρωδιά από καμένη ανθρώπινη σάρκα στα ρουθούνια. Και δουλειά. Δουλειά και ξύλο.
Ξύλο αν σήκωνες έστω το κεφάλι. Ξύλο αν προσπαθούσες να ισιώσεις τη μέση σου, ξύλο αν έριχνες μια ματιά στον φρουρό, διπλό ξύλο από τις κρατούμενες που έπαιζαν τον ρόλο του επιτηρητή. Οι Πολωνέζες έδερναν περισσότερο. Και τα τεράστια σκυλιά τους τα είχαν έτσι εκπαιδευμένα που αν κάποια από εμάς σταματούσε το σκάψιμο να ανασάνει, να ξεμουδιάσει, γάβγιζαν, οπότε πάλι βούρδουλας και το σνελ να ηχεί μέσα στο κεφάλι μας σαν από ηχείο...».
Δεν αντάλλασσαν κουβέντα ούτε το βράδυ, αφού το μόνο που σκέφτονταν ήταν να κοιμηθούν για αντέξουν την επομένη.
«Λέγαμε ότι ήμασταν και «τυχερές» γιατί ήμασταν ζωντανές. Πολλούς Εβραίους μόλις φτάνανε τους πήγαιναν κατευθείαν στα κρεματόρια. Οσοι γλίτωσαν είναι που δεν πρόλαβαν να τους κάψουν και άντεξαν την πείνα και την καταναγκαστική εργασία. Αλλους τους έθαβαν σε μεγάλες τάφρους. Με βάλανε και μένα κάποιες μέρες στο κουβάλημα νεκρών, άνθρωποι δεν θα έλεγες ότι ήταν, ό,τι είχε απομείνει από αυτούς. Και ύπνος χωρίς όνειρα, ένα κενό μες στο κεφάλι».
Η κα Σταματίου χρειάστηκε έξι μήνες για να επιστρέψει στην Ελλάδα μετά την κατάρρευση της Γερμανίας. Επέστρεψε μάλιστα από εκεί που άρχισε το ταξίδι στη φρίκη. Στο στρατόπεδο Παύλου Μελά.
«Τον πρώτο καιρό δεν μιλούσα ούτε στην οικογένειά μου για τα στρατόπεδα. Εκρυβα το νούμερο στο χέρι. Αλλοι το έβγαζαν με εγχειρήσεις. Ηταν ντροπή, ένα στίγμα. Ηρθε και ο εμφύλιος, ξανά κυνηγητά, η Ασφάλεια συνέχεια πίσω μας...»
Εφυγε στην Ιταλία. Στο Μιλάνο σπούδασε Καλές Τέχνες, Ενδυματολογία και Σκηνογραφία. Επέστρεψε και δούλεψε μάλιστα στη Λυρική Σκηνή. Υστερα η ζωή την πήγε στη Ερέτρια και τα τελευταία εφτά χρόνια ζει στη Θεσσαλονίκη με σύνταξη 317 ευρώ του ΟΓΑ.
«Δεν άξιζα μάλλον να πάρω σύνταξη Εθνικής Αντίστασης. Ετσι έκρινε η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Δεν είχα, λένε, επαρκή στοιχεία. Τα στοιχεία του Ερυθρού Σταυρού για τη ζωή μου στα στρατόπεδα, το νούμερο στο χέρι, δεν φτάνουν. Ευχαριστώ πολύ την πατρίδα...».
ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ
Οργή για όσους δεν αναγνωρίζουν τη φρίκη
Στα 84 χρόνια της, ευσταλής και αεικίνητη, σήμερα «δεν έχω μίσος για τους Γερμανούς, είναι δυστυχισμένος όποιος ζει με το μίσος μέσα του», αλλά θυμώνει πολύ «με αυτούς που αρνούνται ότι συνέβη όλη αυτή φρίκη», οργίζεται με όσους λένε «καλά έκανε ο Χίτλερ». Το 1996 κυκλοφόρησε ένα βιβλίο με τη συγκλονιστική περιγραφή όσων έζησε υπό τον τίτλο «Βαρούμ: Μια Ελληνίδα στο Αουσβιτς».
Και ετοιμάζεται τώρα να επισκεφθεί το Αουσβιτς πρώτη φορά μετά τόσα χρόνια. Γιατί θα πάει; «Δεν ξέρω» απαντά, αλλά τα μάτια της τρεμοπαίζουν καθώς φαίνεται να επιστρέφει στο απερίγραπτο, το ανείπωτο της φρίκης που παραμένει αμετάφραστο σε λέξεις και το σηκώνει μόνη της.
Απόστολος Λυκεσάς

(Αναδημοσίευση,εφημ."ΕΘΝΟΣ",27/10/2009)

"έφυγε η Ελλη Παππά.."

Απεβίωσε η δημοσιογράφος και συγγραφέας Έλλη Παππά, τα ξημερώματα, σε ηλικία 89 χρονών. Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1920 και ήταν το μικρότερο από τα πέντε παιδιά της οικογένειας. Αδελφή της ήταν η συγγραφέας Διδώ Σωτηρίου.
Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή η οικογένειά της εγκαταστάθηκε στον Πειραιά. Η Έλλη Παππά φοίτησε στη φιλοσοφική και στη νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, χωρίς όμως να ολοκληρώσει τις σπουδές της, λόγω της Κατοχής, ενώ παράλληλα εργαζόταν ως δημοσιογράφος.
Κατά την εργασία της στην παράνομη έκδοση του Ριζοσπάστη συνεργάστηκε με τον Νίκο Πλουμπίδη και τον Νίκο Μπελογιάννη που έγινε σύντροφός της. Καταδικάστηκαν σε θάνατο και ο Νίκος Μπελογιάννης εκτελέστηκε, αλλά εκείνη όχι λόγω του παιδιού που είχε γεννήσει μέσα στη φυλακή. Αποφυλακίστηκε το 1964.
Εργάστηκε στην ΕΔΑ και ήταν μέλος της συντακτικής επιτροπής της εφημερίδας Δημοκρατική Αλλαγή. Το 1967 συνελήφθη και εξορίστηκε στη Γυάρο. Αποφυλακίστηκε το 1968 λόγω σοβαρής ασθένειας.
Ως δημοσιογράφος εργάστηκε στην Εγκυκλοπαίδεια "Χάρη Πάτση", στην εφημερίδα "Μακεδονία", στο περιοδικό "Γυναίκα", στην εφημερίδα "Εξπρές" και στην εφημερίδα "Έθνος". Δραστηριοποιήθηκε στην μεταπολιτευτική ΕΔΑ και στο ΚΚΕ. Ήταν επίτιμο μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.
Από τα έργα της ξεχωρίζουν οι μελέτες για την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, όπως "Ο Πλάτωνας στην εποχή μας" και η "Σπουδή στο θέμα της Ελευθερίας - Η έννοια της ελευθερίας στον προσωκρατικό υλισμό" καθώς και μελέτες για τον μαρξισμό και τον λενινισμό, όπως ο "Μύθος και ιδεολογία στη ρωσική επανάσταση -οδοιπορικό από το ρωσικό αγροτικό λαϊκισμό στο λαϊκισμό του Στάλιν".
Έγκλειστη στις φυλακές Αβέρωφ πάνω από μια δεκαετία, έγραψε θεατρικά και άρθρα που δημοσιεύθηκαν στον παράνομο Τύπο του ΚΚΕ, στις εφημερίδες και στα περιοδικά της μεταπολίτευσης όπου εργάστηκε και που αναδεικνύουν το ανήσυχο πνεύμα της.
Η Έλλη Παππά, η μαχήτρια της Αριστεράς, αποχαιρέτησε τον αιώνα της, για να συναντήσει τον 21ο, με την ίδια κριτική συγκροτημένη σκέψη που την χαρακτήριζε και τη διαφοροποιούσε από πολλούς της γενιάς της.
O μύθος της προσωπικής της ιστορίας ξεκίνησε από πολύ νωρίς. Όπως η ίδια έγραφε "γεννήθηκα στην Σμύρνη, παραμονή της καταστροφής, πέμπτο παιδί, αθέλητο και παραπεταμένο. Η μάνα μου αρνήθηκε να με θρέψει". Σύμφωνα με όσα η ίδια δήλωνε "επέζησα χάρη στη μεγαλύτερη αδελφή της μητέρας μου. Η καταστροφή έφερε την οικογένεια στον Πειραιά. Την υγεία μου την ανέλαβε η θάλασσα του Πειραιά και την αγωγή μου τα αλητάκια του Πειραιά. Όλα έδειχναν ότι η προλεταριακή μου συνείδηση ήταν εξασφαλισμένη". Την αδερφή της, Διδώ Σωτηρίου την ανέφερε σαν "άγγελο της ζωής μου".
Η κηδεία της θα είναι πολιτική και θα γίνει στο Γ΄ Νεκροταφείο, όπου και θα ταφεί, δίπλα στον σύντροφο της ζωής της, Νίκο Μπελογιάννη.

(Αναδημοσίευση,mega on line)

Δίκτυο Βιβλιοθηκών με Λέσχες Ανάγνωσης

Ξεκινάει η λειτουργία των 59 Βιβλιοθηκών με Λέσχη Ανάγνωσης, οι οποίες εντάσσονται στο δίκτυο των λεσχών του ΕΚΕΒΙ. Η υλοποίηση της ιδέας γίνεται με τη συνεργασία της Ενωσης Ελλήνων Βιβλιοθηκονόμων και Επιστημόνων Πληροφόρησης αποσκοπώντας στην προσέλκυση του αναγνωστικού κοινού στις βιβλιοθήκες σε συνδυασμό με τις τακτικές συναντήσεις μεταξύ των μελών των λεσχών.
Το πρόγραμμα παίρνει σάρκα και οστά με τη συνδρομή και της Εταιρείας Συγγραφέων, όπου λογοτέχνες-μέλη της θα επισκέπτονται περιοδικά τις βιβλιοθήκες και τις Λέσχες Ανάγνωσης για να συζητήσουν για τα βιβλία τους αλλά και για τη συγγραφική τέχνη γενικότερα.

Παρουσίαση βιβλίου

Ο Eκδοτικός Oίκος Ι. ΣΙΔΕΡΗΣ και το βιβλιοπωλείο «Βιβλιορυθμός» σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου του Βασίλη Νόττα "Κοινωνία Επικοινωνία Εξουσία:από τον Βωμό και τον αμβωνα στην οθόνη-περίοδος της προφορικότητας".(ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ Ι. ΣΙΔΕΡΗΣ)
Παρουσιάζουν οι καθηγητές του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Αντώνης Μανιτάκης και Νίκος Ιντζεσίλογλου και ο δημοσιογράφος Παντελής Σαββίδης.Εκ μέρους του εκδοτικού οίκου χαιρετίζει ο Υπεύθυνος της σειράς "Δημοσιογραφία και ΜΜΕ", Επίκουρος Καθηγητής του ΑΠΘ Χρήστος Φραγκονικολόπουλος.
Η εκδήλωση θα γίνει την Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009 και ώρα 19:30,στο βιβλιοπωλείο «Βιβλιορυθμός» (Βασ. Ηρακλείου 47, Θεσσαλονίκη)

"Ολα πάνε ρολόι(ή σχεδόν)"

Στην επόμενη συνάντησή μας την -08/11/2009- θα κουβεντιάσουμε με τη Στυλιάνα Γκαλινίκη για το βιβλίο της "Ολα πάνε ρολόι(ή σχεδόν)"(ΜΕΛΑΝΙ,2009).Η Σ.Γκαλινίκη γεννήθηκε το 1968 και μεγάλωσε στην Ηράκλεια Σερρών. Ζει στη Θεσσαλονίκη. Είναι παντρεμένη και έχει δυο κόρες. Σπούδασε αρχαιολογία στο ΑΠΘ και θέατρο στο "Studio Παράθλαση". Εργάζεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης. Η πρώτη ιστορία του βιβλίου δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Ρεύματα" (1994). Διήγημά της συμπεριλαμβάνεται στην ανθολογία "20+1 ιστορίες" (εκδόσεις Καστανιώτη, 1998).
*
Για να πάρουμε μία ιδέα για την Στυλιάνα Γκαλινίκη,αναδημοσιεύω συνέντευξη που παραχώρησε την 20/01/2009,στην Γκέλυ Μαδεμλή και το περιοδικό CΙΤΥ.

Δ:Από πότε θυμάσαι τον εαυτό σου να αφηγείται (και να καταγράφει) ιστορίες;
Σ:Από την αρχή της εφηβείας. Όπως οι πιο πολλοί νομίζω.
Δ:Μπορείς να μας περιγράψεις με λίγα λόγια την περιπέτεια του βιβλίου, που διαρθρώνεται σε επιμέρους ιστορίες; Ποια συνέλαβες πρώτη;
Σ:Έγραψα πρώτα τις «Γυάλινες μήτρες». Προέκυψε όταν μια φίλη μού είπε ότι αγόρασε ένα χωράφι δίπλα στη λίμνη Κερκίνη. Έτσι, από αυτή τη φράση. Από τέτοιου είδους μικρές αφορμές δημιουργήθηκαν και κάποιες από τις άλλες ιστορίες σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα. Ώσπου συνειδητοποίησα ότι κατά κάποιον τρόπο οι ιστορίες συνδέονταν μεταξύ τους, σαν κάποιος να τις είχε ενώσει ράβοντάς τες με βελόνα και κλωστή. Πρόκειται για ένα πρόσωπο που υπάρχει σαν σιωπηλή κυρίως παρουσία σε κάθε ιστορία, μέχρι να τολμήσει να εκτεθεί το ίδιο.
Δ:Οι ιστορίες του βιβλίου αλληλοσυμπληρώνονται και, εμπλεκόμενες, κορυφώνονται στις τελευταίες σελίδες. Σε τι στόχευες με αυτήν την επιλογή στη δομή του κειμένου;
Σ:Τον αιφνιδιασμό που νιώθουμε και στη ζωή όταν κάτι μας συμβαίνει και, αναλογιζόμενοι πράγματα που παρήλθαν, λέμε «α, θυμάσαι τότε εκείνο και το άλλο, που δεν του δώσαμε σημασία, κι όμως κοίτα τι συνέβη τώρα;». Το στοιχείο της ανατροπής με απασχολεί ιδιαίτερα. Η ανάγνωση κυλάει αμέριμνα, με βεβαιότητες, όπως και η ζωή, αλλά τελικά τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως φαίνονται και σίγουρα δεν είναι γραμμικά.
Δ:Σπούδασες αρχαιολογία. Βρίσκεις πως αυτή σου η εκπαίδευση έχει κάποια σχέση με την ενασχόλησή σου με τη συγγραφή; Αντιστοίχως, η επαφή σου με το θέατρο, (σ.σ. σπούδασε και θέατρο στο «studio Παράθλαση») πώς συνδιαλέγεται με τη συγγραφική δραστηριότητα;
Σ:Ο αρχαιολόγος, όπως ο συγγραφέας, ασχολείται με τη ζωή των άλλων, την οποία ο πρώτος επιχειρεί να αφηγηθεί μέσα από τα ελάχιστα υλικά κατάλοιπά της, ενώ ο δεύτερος επινοεί πρόσωπα και περιβάλλοντα. Η αρχαιολογία είναι κι αυτή μια μορφή αφήγησης, εφόσον προσπαθεί να ανασυνθέσει το παρελθόν των άλλων. Και από τα ευρήματα μιας ανασκαφής μπορούν να προκύψουν πολλές ερμηνείες, δηλαδή πολλές αφηγήσεις. Όσο κι αν η αρχαιολογία έχει σκοπό να δώσει τεκμηριωμένες απαντήσεις, ακόμη και η πιο εμπεριστατωμένη ανασκαφή εμπεριέχει επιλογές, προτεραιότητες, αλλά και θέτει ερωτήματα που εκπορεύονται από τον τρόπο με τον οποίο αφηγείται ο αρχαιολόγος. Θέατρο και γραφή αλληλοτροφοδοτήθηκαν, τουλάχιστον για όσον καιρό ασχολήθηκα με το θέατρο. Πάντως, όταν γράφω, έρχονται στο νου μου εικόνες περισσότερο σαν κινηματογραφικά στιγμιότυπα και λιγότερο σαν θεατρικά δρώμενα.
Δ:Σε κάποια από τις ιστορίες σου παραθέτεις τη γνωστή ρήση του Σαρτρ «η κόλαση είναι οι άλλοι». Φαίνεται να σε απασχολεί πολύ, σε όλες τις ιστορίες σου, αλλά πώς το μεταφράζεις αυτό -με όρους της δικής σου καθημερινότητας;
Σ:Η επικοινωνία είναι το μόνο ζητούμενο της γραφής για μένα. Και επικοινωνία δεν είναι μόνο η ανταλλαγή ωραίων βιωμάτων, αλλά και οδύνης. Οι άλλοι, κι εμείς ως άλλοι, έχουν -και έχουμε- σκιερές γωνίες, αθέατες πλευρές. Η κόλασή μας είναι το πιο δύσκολο, αλλά και το πιο ενδιαφέρον κομμάτι μας.
Δ:Σε ποιο βαθμό αποτελούν οι δικές μας ιστορίες συρραφή ή προέκταση των ιστοριών των άλλων;
Σ:Οι ιστορίες μας εμπεριέχουν τους άλλους και οι ιστορίες των άλλων εμάς. Και όσο πιο πολύ συμβαίνει αυτό, τόσο πιο έντονα και ουσιαστικά ζούμε.
Δ:Υπάρχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία;
Σ:Υπάρχουν αλλά σε μικρό βαθμό, στις λεπτομέρειες. Ας πούμε ότι κάθε ιστορία είναι ένα δωμάτιο στρωμένο με χαλιά, με κάδρα στους τοίχους, με βιβλιοθήκες, πολυθρόνες κ.λπ. Ε, δικές μου είναι οι κορνίζες των κάδρων, ή μια λέξη που κάποτε είπα ή άκουσα μέσα σ’ αυτό το δωμάτιο. Μία από τις ιστορίες, όμως, είναι αυτοβιογραφική, οι «Τρύπιες δεκάρες στα δέντρα». Με ενδιαφέρει πάντως η δημιουργία και όχι η κατάθεση προσωπικών βιωμάτων.
Δ:Η Μαξιμώ, η Δάφνη, η Σκελετούλα, η «Μου»... Ποιον από τους γυναικείους χαρακτήρες αισθάνεσαι πιο κοντά σου;
Σ:Σχεδόν όλες έχουν κάτι δικό μου, ακόμη κι αν αυτό είναι ένα αντικείμενο, μια ανάμνηση ή μια επιθυμία, αλλά μέχρι εκεί. Γιατί, όμως, η ερώτηση αφορά μόνο τους γυναικείους χαρακτήρες; Θα μου πείτε, είναι οι πιο πολλοί. Πάντως, ως συγγραφέας, στον ρόλο του επινοητή και όχι του αφηγητή, «κρύβομαι» πίσω από ένα ανδρικό πρόσωπο.
Δ:Συμμερίζεσαι ή σε έχει απασχολήσει το γνωστό ερώτημα περί διάκρισης αντρικής και γυναικείας λογοτεχνίας;
Σ:Αν και δεν παραβλέπω ότι η συζήτηση αυτή προέκυψε μέσα σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό πλαίσιο, νομίζω ότι δεν με αφορά. Οι ανθρώπινοι χαρακτήρες μου φαίνονται ωραίοι, ενδιαφέροντες, ευτυχείς ή δυστυχείς, και σ’ αυτή τη βάση θα πω μια ιστορία. Όχι ότι τα βιώματα κάποιου λόγω του φύλου του δεν έχουν σημασία, αλλά δεν θα με ενδιέφερε να πω ιστορίες για γυναίκες επειδή είναι γυναίκες, ούτε για τον ίδιο λόγο ιστορίες για άντρες. Βέβαια, ανήκοντας στο θηλυκό γένος, η ματιά μου επηρεάζεται από αυτό. Αλλά όταν κανείς γράφει γίνεται ένας άλλος. Αν θέλετε, αυτή είναι και η μαγεία, η πρόκληση. Μπαίνει στη θέση του άλλου, προσπαθεί να επικοινωνήσει με αυτόν, να τον καταλάβει, να πει την ιστορία του όπως θέλει αυτός.
Δ:Στο «Γυάλινες μήτρες», έστω και δια στόματος μιας ηρωίδας σου, πειραματίζεσαι με την ποίηση. Θα το έκανες και με μεγαλύτερη αφοσίωση, με μια ποιητική συλλογή για παράδειγμα;
Σ:Ίσως. Μου αρέσει η ποίηση, η δυνατότητά της να πει τόσα πολλά πράγματα με λίγες λέξεις.
Δ:Είσαι μητέρα δύο παιδιών. Έχουν διαβάσει, αλήθεια, το βιβλίο;
Σ:Το βιβλίο δεν είναι σίγουρα για τη μικρή μου κόρη που έχει κλείσει τα 12. Η μεγάλη μου κόρη κοντεύει τα 17 και ίσως επιλέξει κάποια στιγμή να διαβάσει αυτές τις ιστορίες που ξέρει από κουβέντες μας ότι έχω γράψει. Μου αρέσει πιο πολύ να αφηγούμαι προφορικά στους δικούς μου αυτά που έγραψα. Μοιάζουν τότε σαν ιστορίες που έχουν πράγματι συμβεί και εισπράττω άμεσα τις εντυπώσεις και τις αντιδράσεις τους, ενώ ταυτόχρονα καταθέτω σε αυτούς πιο ξεκάθαρα το δικό μου κομμάτι. Επικοινωνώ αλλιώς, δηλαδή, μαζί τους με αφορμή τα γραπτά μου.

Ο ΑΛΕΞΗΣ ΖΗΡΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΕΣΤΗ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΣΤΟ UNDERGROUND ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ

Το πρόσφατο βιβλίο του Αλέξη Ζήρα "Η ποίηση της αφής. Δοκίμιο ερμηνείας της ποιητικής του Ανέστη Ευαγγέλου" θα παρουσιαστεί στο «Underground Εντευκτήριο», Δεσπεραί 9, Θεσσαλονίκη (περιοχή Διεθνούς Εκθέσεως, τηλ. 2310 283.223) την Τρίτη 20 Οκτωβρίου, ώρα 8.30 μ.μ., με ελεύθερη είσοδο.
Θα μιλήσουν: ο ποιητής και δοκιμιογράφος Γιάννης Καρατζόγλου, ο φιλόλογος και κριτικός Δημήτρης Κόκορης και ο συγγραφέας του βιβλίου.
Η ποίηση της αφής αποτελεί ουσιαστικά μια απόπειρα διαλόγου με το έργο του Ανέστη Ευαγγέλου (1937-1994), ποιητικό ή πεζό, απόπειρα που διατηρήθηκε ενεργή (με διάφορα κείμενα, δοκίμια ή κριτικές του Ζήρα για τον Ευαγγέλου) τα τριάντα τουλάχιστον τελευταία χρόνια.
Όπως δηλώνει ο ίδιος ο συγγραφέας, «Η ποίηση της αφής μοιάζει, όπως τη βλέπω σήμερα, με την προσπάθεια ενός κολυμβητή που θέλει να πάει ανάποδα στο ρεύμα και αντί να αρκεστεί στις εκβολές του ποταμού αναζητά τις πηγές του. Μελέτη ιστοριογραφική, μελέτη της ποιητικής τεχνικής και του ήθους της, αλλά και ανθρωπολογική μελέτη, καθώς θεωρεί ότι ένας βασικός, γενεσιουργός λόγος ύπαρξης για το έργο του Ανέστη Ευαγγέλου ήταν πάντοτε η συνάντησή του με τον γνωστό ή τον άγνωστο “άλλο”».
Όπως γράφει πάλι ο Ζήρας, στην Εισαγωγή του βιβλίου (εκδόσεις Γαβριηλίδη): «… πώς γινόταν και το 1960 ένας νέος, κλεισμένος στη στατική μετεμφυλιακή Ελλάδα, να δημοσιεύει μια συλλογή ποιημάτων όπου αποτυπωνόταν, με τον πιο σπαρακτικό τρόπο, το βίωμα της απόσχισης ― το κορυφαίο δηλαδή βίωμα πάνω στο οποίο αναπτύχθηκε η συνείδηση του μοντερνισμού; Και πώς γίνεται ένα έργο θρεμμένο από τα πιο νοσηρά εδάφη της εποχής του να βγαίνει τελικά από αυτήν και να παίρνει τη μορφή ενός μαρτυρολόγιου της ύπαρξης, στην απόλυτη γύμνια της;»
Η εκδήλωση, που οργανώνεται από το περιοδικό «Εντευκτήριο» σε συνεργασία με το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, θα ολοκληρωθεί με την προβολή μιας τηλεοπτικής εκπομπής αφιερωμένης στον Ανέστη Ευαγγέλου («Τέχνη και πολιτισμός», παραγωγοί: Σπύρος Κατσίμης και Σταύρος Στρατηγάκης, δημοσιογραφική επιμέλεια: Γιώργος Καραβασίλης, σκηνοθεσία: Γιώργος Παπαδάκης).
(Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο του "Εντευκτηρίου")

ΝΟΜΠΕΛ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ 2009

Στη Χέρτα Μίλερ το Νόμπελ Λογοτεχνίας 2009


Η γεννημένη στη Ρουμανία Γερμανίδα συγγραφέας Χέρτα Μίλερ κέρδισε το φετινό Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Η Ακαδημία της Σουηδίας αναφέρει ότι η Μιλέρ επιλέχθηκε γιατί «με την αφοσίωση στην ποίηση και την ειλικρίνεια της πρόζας, περιγράφει το τοπίο των μη εχόντων».

Η 56χρονη συγγραφέας, που μετανάστευσε στη Γερμανία από την κομμουνιστική Ρουμανία το 1987, έκανε το ντεμπούτο της το 1982 με μια συλλογή μικρών ιστοριών που λογοκρίθηκαν και απαγορεύτηκαν από το ρουμανικό καθεστώς το 1984. Η συλλογή δημοσιεύτηκε τελικά στη Γερμανία, και το έργο της που παρουσίαζε τη ζωή σε ένα μικρό, γερμανόφωνο χωριό στη Ρουμανία ενθουσίασε τους αναγνώστες.

Ακολούθησε το «Τανγκό της Καταπίεσης» στη Ρουμανία. Η ίδια και ο άντρας της αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα εξαιτίας των απόψεων που εξέφραζαν για το καθεστώς στη χώρα και το φόβο σύλληψη από τη μυστική αστυνομία.

Το Βραβείο θα απονεμηθεί στη Μίλερ στις 10 Δεκεμβρίου στη Στοκχόλμη.

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από Associated Press

ΕΔΩ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ VIDEO

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=20&la=1&itmid=1677&ct=9#media-upper-left"