Στην αγορά στοιβάζουν τα ξερά κλαδιά.
Μια λόχμη σκιών είναι φτωχικό παλτό. Κατοικώ
Στο κερένιο ομοίωμα του εαυτού μου, ένα σώμα κούκλας.
Η αρρώστια αρχίζει εδώ: Είμαι στόχος βελών για μάγισσες.
Μόνο ο διάβολος μπορεί να κατατροπώσει το διάβολο.
Το μήνα των πορφυρών φύλλων σκαρφαλώνω σ’ ένα πύρινο κρεβάτι.
Είναι εύκολο να κατηγορήσω το σκοτάδι: το στόμα μιας
πόρτας,
Την κοιλιά του κελαριού. Φύσηξαν κι έσβησε το πυροτέχνημά
μου.
Μια κυρία με μαύρα φτερά σκαθαριού με κρατά σε κλουβί
παπαγάλου.
Πόσο μεγάλα τα μάτια των νεκρών!
Έχω στενό δεσμό μ ένα πνεύμα μαλλιαρό.
Καπνός κάνει κύκλους γύρω από το ράμφος αυτού του άδειου
Λαγηνιού.
Αν είμαι μικρούλα, δεν θα πειράξω κανέναν.
Αν δεν κινούμαι, δεν θα χτυπήσω τίποτα. Έτσι είπα
Καθισμένη κάτω απ’ το καπάκι του δοχείου, μικροσκοπική κι
άψυχη σαν κόκκος ρυζιού.
Δυναμώνουν την φωτιά στα μάτια της κουζίνας, γυρίζοντας
ένα ένα τα κουμπιά.
Είμαστε γεμάτοι άμυλο, οι μικροί λευκοί μου φίλοι. Μεγαλώνουμε.
Αυτό στην αρχή πονάει.Οι κόκκινες γλώσσες θα διδάξουν την
αλήθεια.
Μητέρα των σκαθαριών, μόνο ξέσφιξε το χέρι σου.
Θα πετάξω μες απ’ το στόμα του κεριού σαν πεταλούδα άτρωτη στη
φλόγα.
Δώσε μου πίσω τη μορφή μου. Είμαι έτοιμη να ερμηνεύσω τις μέρες
Που ζευγάρωσα με τη σκόνη στη σκιά μιας πέτρας.
Οι αστράγαλοί μου φωτισμένοι. Η λάμψη ανηφορίζει τους μηρούς
μου.
Χάθηκα, χάθηκα, μες τους μανδύες όλου αυτού του φωτός.
Sylvia Plath
(αναδ.μτφ.ποιήματος από poeticanet)
3 comments:
Αχ ρε Λένα! Καταπληκτικό ποίημα! Καταπληκτική η Sylvia γενικώς! Αγαπημένη μου…Και μερικές φορές, θυμώνω που είναι αγαπημένη μου μια «καταραμένη».
Σε νιώθω. Για άλλους λόγους μάλλον, αλλά δεν έχει σημασία.
Χμ! Θα αντιπαραβάλω: Είμαστε οι αραχνούλες με τις τουρλωτές κοιλίτσες απ’ το βιβλίο του Λυκεσά. Μικρές σ’ έναν μεγάλο βάρβαρο κόσμο. Και δεν έχει σημασία που είμαστε –ούλες με –ίτσες, η προσλαμβάνουσα βαρβαρότητα, είτε ως δράση είτε ως αδιαφορία και παραγνώριση, είναι πραγματική και κυνική (αν καταλαβαίνεις τι εννοώ). Μπορεί και να ‘χουμε την ίδια μοίρα μ’ αυτές στο τέλος. Να μας κάψουν. Χωρίς λόγο. Απλά, επειδή είμαστε “μικρές” και υφαίνουμε τον δικό μας ιστό.
Ωστόσο, μέχρι τώρα ξεγλιστράμε. Και ποιος ξέρει μέχρι πότε.
Κάτι δεν είναι κι αυτό;
Διάβασα το άρθρο σου για το “Τσίρκο των Ψύλλων” στην ΓΑΛΕΡΑ του Ιανουαρίου. Πάρα πολύ ωραίο! Χαίρομαι που οι εντυπώσεις μας συγκλίνουν. Υπέροχο βιβλίο! Πολύ διαφορετικό σε γραφή απ’ ό,τι συνηθίζουμε να διαβάζουμε.
Εσύ το λες πολύ καλά:
“Είναι προφανής η αγάπη του (συγγραφέα) για μιαν αφήγηση που δεν είναι πολιτικώς ορθή. Ασεβεί προς τους κανόνες επιδιδόμενος σε μια σκυταλοδρομία όλων των μορφών του γραπτού λόγου. «Πλέκει» ιστορίες αξιοποιώντας με ταλέντο όλες του τις ιδιότητες, δημιουργώντας σχεδόν καινούριο λογοτεχνικό είδος…”
Φένια,υπάρχουν δύο στίχοι του Mayakovsky που ακριβώς περιγράφουν όσα θάθελα να πω..για περισσότερους του ενός λόγους
"..μητέρα,είμαι εξαίσια άρρωστος..στο παρεκκλήσι της καρδιάς μου καίγονται τα ψαλτήρια.."
Είναι σπουδαίο όπως και να'χει που με καταλαβαίνεις
Post a Comment