Τον προηγούμενο μήνα, χάρη στη Λέσχη Ανάγνωσης, γνώρισα τον Καμύ. Αμέσως και αυθόρμητα, έγραψα το παρακάτω ποστ, το οποίο είχα αναρτήσει στο δικό μου μπλογκ. Δυστυχώς, στην συζήτηση για τα συγκεκριμένα βιβλία (Τον Ξένο και την Πανούκλα) δεν μπόρεσα να παραβρεθώ, όμως η Λένα μου ζήτησε να αναρτήσω αυτές τις πρόχειρες εντυπώσεις μου και στο μπλογκ της Λέσχης, έστω και καθυστερημένα, και βέβαια, πώς θα μπορούσα να μην αρπάξω την ευκαιρία να εκφραστώ! Ειδικά που στο μεταξύ, διάβασα και δύο βιβλία του Καμύ επιπλέον – την Πτώση και τη συλλογή διηγημάτων “ Η Εξορία και το Βασίλειο”- και ο ενθουσιασμός μου μεγάλωσε!
Ασύγκριτη απόλαυση η Λογοτεχνία όταν γράφεται με Λάμδα κεφαλαίο!
Γνωρίζοντας τον Αλμπέρ Καμύ…
Αποφασίσαμε, για την επόμενη συνάντηση στην Λέσχη Ανάγνωσης, να διαβάσουμε τα βιβλία “Ο Ξένος” ή “Η Πανούκλα” του Καμύ. Εγώ επέλεξα αρχικά τον Ξένο, τον οποίο όμως διάβασα μέσα σε λίγες μόνο ώρες, καθώς μου ήτανε αδύνατον να τον αφήσω από τα χέρια μου! Πραγματικά, τον λάτρεψα!
Είχα πολύ καιρό να αισθανθώ έτσι με ένα βιβλίο.
Τον ήρωά του τον ερωτεύτηκα στην κυριολεξία.
Και με το που το τελείωσα, ήθελα να το ξαναπιάσω απ’ την αρχή. Έχω ήδη γράψει τις εντυπώσεις μου πρόχειρα σ’ ένα τετράδιο αλλά σκέφτομαι να τις ολοκληρώσω μετά την δεύτερη ανάγνωση. Το βιβλίο μου άρεσε τόσο πολύ που δεν θέλω καν να το συζητήσω! Το νιώθω κάτι σαν προσωπική υπόθεση.
Στο μεταξύ, διαβάζω και την Πανούκλα. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ σε μία ανάλογη πιθανή συγκίνηση. Και δεν έπεσα έξω. Λίγο πριν το τέλος και με συγκλονίζει εξίσου! Υπογραμμίζω συνέχεια κι η καρδιά μου αυξάνει τον ρυθμό της σε κάθε γραμμή.
Είχα αρχίσει να ξεχνάω πως η λογοτεχνία επιτελεί κι αυτή την λειτουργία. Συγκινεί, συγκλονίζει, ενθουσιάζει.
Είχα αρχίσει να συνηθίζω στο να απαιτώ λιγότερα και να περιορίζομαι σε πράγματα που μπορώ να συζητήσω.
Με λίγα λόγια, τα τελευταία βιβλία που διάβασα, αν και καλά, μειώσανε τις προσδοκίες μου.
Και να που ήρθε ο Καμύ να μου θυμίσει, με τον καλύτερο τρόπο, ότι η λογοτεχνία είναι και ιδέες, είναι και τέχνη, είναι και απόλαυση! Ξαναπιάνω επιτέλους, μετά από χρόνια, τον εαυτό μου να βρίσκεται κάπου έξω ή ν’ ασχολείται με κάτι άλλο και να αδημονεί να επιστρέψει πίσω, να συνεχίσει το βιβλίο. Να καρδιοχτυπά κρατώντας το στα χέρια του. Να του κόβεται η ανάσα καθώς διαβάζει, όπως “πνίγεται” κανείς όταν τρώει λαίμαργα. Να θέλει να το φτάσει γρήγορα ως το τέλος και ταυτόχρονα, να εύχεται να μην τελειώσει ποτέ!
Ξέρω ότι θα ακουστώ υπερβολική (ως συνήθως;-)) αλλά, αυτή τη στιγμή, σκέφτομαι ότι είμαι τυχερή που ζω, γιατί έτσι μπόρεσα να διαβάσω και Καμύ!!! (Κι ας άργησα…)
Επίσης, αναρωτιέμαι αυτό που αναρωτιέμαι πάντα όταν διαβάζω βιβλία σαν κι αυτά:
Πώς είναι δυνατόν, αφού όλα αυτά γραφτήκανε, έχουν ειπωθεί κι είχαν και έχουνε ευρεία απήχηση και παραδοχή, να μην μπορέσανε να επηρεάσουνε σημαντικά την ιστορία της ανθρωπότητας και την πορεία της! Εδώ, η απάντηση είναι ίσως ακριβώς η ίδια η Πανούκλα. Μόνο όταν οι άνθρωποι αισθάνονται την ίδια την πανούκλα πάνω τους ΙΣΩΣ να συγκινηθούν ή να ταραχτούν λιγάκι. Το να την διαβάσουν ή να την ακούσουν μόνο, προφανώς, δεν είναι αρκετό να τους πτοήσει στο ελάχιστο. Ακόμη και αν την πιστέψουνε θεωρητικά.
Όχι. Πρέπει να την λουστούνε πρώτα!
Τι να πω;… Κρίμα!...
Τόσος χαμένος χρόνος…
10/10/2009
5 comments:
Συμφωνώ απόλυτα με τα γραφόμενα σου Φένια. Στις μέρες μας η Πανούκλα είναι και πάλι με τις διάφορες μορφές τόσο κοντά μας. Ίσως και να είναι η ευκαιρία μας.
Αφού σου άρεσε τόσο πολύ ο αγαπημένος μου Καμύ, Φένια, θα σου συνιστούσα να διαβάσεις το φιλοσοφικό του δοκίμιο Ο επαναστατημένος άνθρωπος.
Έτσι είναι Τάσο. Αν και δυστυχώς, νομίζω ότι ακόμα οι άνθρωποι αρέσκονται στο να παραμυθιάζονται. Απορώ τι περιμένουν!
Τόλη, ο Καμύ δεν μου άρεσε απλά. Μ' έκανε να ανακαλύψω πάλι μέσα μου πράγματα που 'χανε σιγάσει. Εννοείται ότι θα ακούσω την πρότασή σου. Φιλοδοξώ να διαβάσω τα πάντα του Καμύ!
Φένια το κείμενό σου ανοίγει μεγάλα θέματα,κάποια από τα οποία κουβεντιάσαμε εκτενώς εκείνο το βράδυ στη λέσχη.Ενας από τους σπουδαίους λόγους που εγώ διαβάζω Camuς είναι πως έζησε με έναν τρόπο σπουδαίο.Οπως έγραφε..Παίρνοντας θέση.Χωρίς να διστάσει να εγκαταλείψει την UNESCO όταν αποδέχθηκε την φρανκική Ισπανία.Υπογράφοντας το κείμενο για τον τερματισμό δολοφονιών πολιτικών κρατουμένων στη μετεμφυλιακή Ελλάδα.Με το βλέμμα μπροστά κι όχι στους καπνούς των κρεματορίων που μαύρισαν τις σελίδες της ιστορίας του 20ου αι..Εγκαταλείποντας γραμμές και δόγματα ξύλινα και προξενώντας την απαξίωση των "συντρόφων" του.. Δυστυχώς έφυγε νωρίς
Εγώ, προς το παρόν, δεν έχω ψάξει την προσωπική του ζωή και πορεία έτσι ώστε να έχω άποψη γι' αυτήν. Ωστόσο, τα βιβλία που διάβασα, τόσο από λογοτεχνική άποψη όσο και από φιλοσοφική, με κάνουν να "υποκλίνομαι".
Post a Comment