"Αντίο" στην Εύη..

Καμμιά φορά η αναζήτηση στο διαδίκτυο κρύβει δυσάρεστες εκπλήξεις.Σε μέγεθος σοκ.Μιλάμε με ανθρώπους στα τηλέφωνα και στην ουσία τους "χάνουμε" διότι τους θεωρούμε δεδομένους.Επειτα δεν επικοινωνούμε πια,πιστεύοντας πως θα είναι πάντα εκεί..Η Εύη ήταν η συγκάτοικός μου στο πρόγραμμα Ariane 1998-2000 "Du conte populaire a l'identite culturelle" που φιλοξενήθηκε στη Γαλλία.
Ηταν ένας άνθρωπος πηγιαίος,με ταμπεραμέντο μεσογειακό και ισχυρή προσωπικότητα.Μου είχε εξηγήσει από την πρώτη στιγμή πως τα προβλήματα τα αντιμετώπιζε με αισιοδοξία και δύναμη.Το "τέλος" ήταν μία λέξη που δεν περιείχε το λεξιλόγιό της.Σχεδίαζε για την Κέρκυρα που λάτρευε το σπουδαίο όραμα για την ανασυγκρότηση της δημόσιας βιβλιοθήκης της.Οταν έγινε διευθύντρια,την ξανάστησε από την αρχή..Κυριολεκτικά.

"Η Ευαγγελία-Μαρία (Εύη) Λάσκαρη κατά τη διάρκεια της ζωής της υπηρέτησε με ειλικρίνεια, συνέπεια και ανιδιοτέλεια τις Δημόσιες Βιβλιοθήκες στην Ελλάδα. Για την Εύη οι βιβλιοθήκες έπρεπε να είναι σύγχρονες, ανοιχτές σε όλους και να ικανοποιούν τις αυξανόμενες ανάγκες των χρηστών δημιουργώντας ταυτόχρονα νέους αναγνώστες.
Η Εύη Λάσκαρη ήταν μια σπάνια προσωπικότητα με αυστηρή βιβλιοφιλική συνείδηση αλλά και επιστημονικά ερείσματα καθώς και ερευνητικές αναζητήσεις, τις οποίες δυστυχώς δεν πρόλαβε να συνεχίσει. Έδωσε πνοή και συνέβαλλε καθοριστικά στη σημερινή μορφή της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Κέρκυρας, στην οποία αφιέρωσε το χρόνο και τις προσπάθειές της.
Η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη της Κέρκυρας αποτελεί κληρονομιά για όλους, ιδίως για όσους διαχειριζόμαστε το παρόν και το μέλλον των υπηρεσιών πληροφόρησης. Για τον λόγο αυτό, όχι ύστατη αλλά διαρκής είναι η αναγνώριση που απευθύνουμε στην Εύη, η οποία ταξίδεψε στις βιβλιοθήκες του ουρανού.
Χριστίνα Μπάνου
Λέκτορας
Τμήμα Αρχειονομίας-Βιβλιοθηκονομίας
Ιόνιο Πανεπιστήμιο
Η Ελληνική Βιβλιοθηκονομική κοινότητα εκφράζει τη λύπη της και τιμά τη μνήμη της Εύης Λάσκαρη που υπηρέτησε το λειτούργημα του βιβλιοθηκονόμου με συνέπεια και αφοσίωση για δεκαετίες."

Ετσι την αποχαιρέτησαν οι συνάδελφοί της.Εγώ,με πολλή συγκίνηση-όσες φορές κι αν ανατρέξω στην προηγούμενη δεκαετία και τις μέρες στο γαλλικό νότο-θα θυμάμαι πως συνάντησα έναν άνθρωπο που τίμησε το νησί του και την επιστήμη μας.Μια γυναίκα που μάλωνε με τους Γάλλους υπεύθυνους του προγράμματος όταν στον ξενώνα διαπίστωνε "pas de chauffage,pas des facilites",χωρίς να τους χαρίζεται. Εναν άνθρωπο που αυτοχαρακτηριζόταν ως "δύσκολος" (και μακάριζε την τύχη που της "έστειλε στο διπλανό κρεβάτι ένα ακόμη πιο δύστροπο στοιχείο,που -έλεος!-διάβαζε ποίηση τις νύχτες,με το φωτάκι κάτω από την κουβέρτα",σύμφωνα με τα λόγια της).Ετσι κολλήσαμε τότε με την Εύη.Ψάχνοντας τα κοινά στοιχεία των λαών της Ευρώπης στους θρύλους και τα παραμύθια, με την αγωνία να σκιαγραφήσουμε την κοινή πολιτιστική ταυτότητα.Εκείνη να σκαρφαλώνει σε λυκοποριές με τα λυκάκια κι εγώ στις ανοιχτές θάλασσες να ταξιδεύω με τη γοργόνα μου.Με εικόνες από παγωμένα βράδια σιμά στην "creche",περιπάτους με τη συντροφιά του mistral και καλοκαιριάτικες μυρωδιές της Toulon.Ετσι θα την κρατάω εντός μου.Σα να μην έφυγε ποτέ.Με την αυταπάτη πως-όταν πάω στην Κέρκυρα-θα είναι εκεί..Στην αναδιαμορφωμένη Δημόσια Βιβλιοθήκη,το όνειρό της..