Πεμπτη, 2 Ιουλιου 2009 11:34
Δικαστήριο στις ΗΠΑ απαγόρευσε την έκδοση βιβλίου που προωθείτο ως «συνέχεια» στο «Φύλακα στη σίκαλη» του Τζ. Ντ. Σάλιντζερ.
Σύμφωνα με την απόφαση, το μυθιστόρημα του Σουηδού Φρέντρικ Κόλτινγκ μοιάζει υπερβολικά στο κλασικό του Σάλιντζερ.
Ο ίδιος ο 90χρονος συγγραφέας του κλασικού αμερικανικού μυθιστορήματος προσέφυγε στη δικαιοσύνη, χαρακτηρίζοντας το βιβλίο «κανονική κλοπή, πολύ απλά».
Ο κ. Κόλτινγκ ισχυρίζεται ότι το βιβλίο του, που παρουσιάζει ένα χαρακτήρα που βασίζεται στον ήρωα του Σάλιντζερ, αποτελεί λογοτεχνικό σχολιασμό και όχι «συνέχεια».
Ωστόσο, η δικαστής Ντέμπορα Μπατς, στο 37σέλιδο πόρισμά της, υποστήριξε ότι ο βασικός χαρακτήρας στο βιβλίο του Σουηδού συγγραφέα αποτελεί «καταπάτηση» του αντίστοιχου του Σάλιντζερ, του Χόλντεν Κόλφιλντ. Πρόσθεσε ότι ο ισχυρισμός του κ. Κόλτινγκ ότι έγραψε το βιβλίο για να διερευνήσει τον χαρακτήρα του Χόλντεν Κόλφιλντ ήταν «προβληματικός και χωρίς αξιοπιστία».
Το δικαστήριο απαγόρευσε επ’ αόριστον την έκδοση, προώθηση και κυκλοφορία του βιβλίου στις ΗΠΑ. Το βιβλίο έχει ήδη κυκλοφορήσει στη Βρετανία.
«Ο Φύλακας στη Σίκαλη», που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1951, αποτελεί το μυθιστόρημα-σύμβολο της εφηβικής αποξένωσης και ένα από τα πιο σημαντικά σύγχρονα αμερικανικά μυθιστορήματα. Παρακολουθεί το Χόλντεν Κόλφιλντ καθώς περιπλανιέται στους δρόμους της Νέας Υόρκης, αφού τον αποβάλλουν από το ιδιωτικό σχολείο στο οποίο φοιτούσε.
Στο μυθιστόρημα του Σουηδού συγγραφέα, ο 76χρονος «κύριος C» περιπλανάται επίσης στους δρόμους της Νέας Υόρκης, αφού έχει αποδράσει από γηροκομείο.
Πηγή: BBC
3 comments:
Απίστευτη είδηση και ενδιαφέρουσα. Έχει να κάνει με το κλασικό θέμα περί πνευματικών δικαιωμάτων. Ο καθένας όμως δεν είναι ελεύθερος να γράψει ό,τι θέλει;
Την καλησπέρα μου!
Νομίζω πως είναι πιο περίπλοκο,κυρίως διότι αφορά σε ένα από τα αριστουργήματα-κατά τη γνώμη μου-της παγκόσμιας λογοτεχνίας.Γενικώς θεωρώ πως όλη αυτή η ιστορία του "sequel" είναι πλαστή και στερείται κινήτρων δημιουργίας κι έμπνευσης.Από την άλλη,με εκνευρίζει αφόρητα η λογοκρισία αυτή καθαυτή.Πιστεύω πως οι άνθρωποι του πνεύματος,με την ουσιαστική έννοια του όρου πρέπει να καταθέτουν άποψη και να θέτουν το μέτρο μόνοι τους.Αυτό είναι στάση ζωής.
Λένα συμφωνώ, επιπλέον δεν πιστεύω ότι οι δικαστές πρέπει να αποφασίζουν για λογοτεχνικά έργα είναι σαν να αναθέτουμε σε τεχνοκράτη να αποφασίσει για την τύχη των πσιδιών του τρίτου κόσμου.
Post a Comment