Έφυγε η Πίνα Μπάους

Πέθανε αιφνιδίως χθες η μεγάλη Γερμανίδα χορογράφος
Η καλλιτεχνική διευθύντρια του Χοροθεάτρου του Βούπερταλ είχε διαγνωστεί μόλις πριν πέντε μέρες με καρκίνο
Μία από τις σημαντικότερες μορφές του παγκόσμιου χορού έφυγε χθες αιφνιδίως από τη ζωή. Η διάσημη Γερμανίδα χορογράφος, χορεύτρια και καλλιτεχνική διευθύντρια του Χοροθεάτρου Βούπερταλ, Πίνα Μπάους, πέθανε σε ηλικία 68 ετών, πέντε ημέρες μετά τη διάγνωση ότι είχε καρκίνο.
«Μόλις την περασμένη Κυριακή βρισκόταν επί σκηνής με τον θίασό της, στην όπερα του Βούπερταλ», δήλωσε η εκπρόσωπος του Χοροθεάτρου, Ούρσουλα Ποπ. Γνωστή στα πέρατα του κόσμου για το μοναδικό εξπρεσιονιστικό της στιλ, η Πίνα Μπάους ήταν η μεγάλη κυρία του σύγχρονου γερμανικού χορού, αναγνωρισμένη διεθνώς. Χορογραφίες της είχαν παρουσιαστεί και στην Ελλάδα, αλλά και στο σινεμά μέσα από την ταινία «Μίλα Της» του Πέδρο Αλμοδοβάρ. Στα σχέδιά της ήταν η κινηματογράφηση μιας 3-D ταινίας, μαζί με τον Βιμ Βέντερς, τα γυρίσματα της οποίας επρόκειτο να ξεκινήσουν τον προσεχή Σεπτέμβριο.
Οπαδός του Εξπρεσιονισμού
Η Πίνα Μπάους είχε γεννηθεί το 1940, στο Ζόλινγκεν της Γερμανίας. Όπως αργότερα αποτύπωσε στο έργο της «Καφέ Μίλερ», είχε ανατραφεί ανάμεσα στους πάγκους της ταβέρνας του πατέρα της. Στα 15 της ξεκίνησε σπουδές μπαλέτου στη Σχολή Φόλκβανγκ του Έσεν, ως μαθήτρια του Κουρτ Γιόος, πρωτεργάτη του γερμανικού εξπρεσιονισμού. Στα 19 συνέχισε με υποτροφία στη Σχολή Τζούλιαρντ της Νέας Υόρκης, όπου συνεργάστηκε με σπουδαίους χορογράφους της αμερικανικής πρωτοπορίας, όπως ο Πολ Τέιλορ και ο Χοσέ Λιμόν.
Το 1962, έπειτα από παράκληση του Γιόος επέστρεψε στη Γερμανία, για να γίνει μέλος του Μπαλέτου Φόλκβανγκ που εκείνος είχε μόλις ιδρύσει. Το 1968 παρουσίασε την πρώτη της χορογραφία με τον τίτλο «Θραύσματα» και την επόμενη χρονιά ορίζεται καλλιτεχνική διευθύντρια και χορογράφος του Στούντιο Χορού Φόλκβανγκ (πρώην Μπαλέτο Φόλκβανγκ).
Το χοροθέατρο του Βούπερταλ
Το 1973 αναλάβει την καλλιτεχνική διεύθυνση της κρατικής σκηνής του μπαλέτου του Βούπερταλ, το οποίο μετατρέπει σε Χοροθέατρο. Ένα χρόνο αργότερα κάνει πρεμιέρα με το έργο «Φριτς» κι ακολουθούν τα «Ιφιγένεια εν Ταύροις», «Επτά Θανάσιμα Αμαρτήματα» και πολλά άλλα έργα που προκαλούν και ταράζουν τα ήθη της εποχής, αφού οι χορευτές εμφανίζονταν επί σκηνής να χειρονομούν, να αφηγούνται τα παιδικά τους όνειρα, να καπνίζουν, να δακρύζουν ή απλώς να αναπνέουν επί σκηνής.
Οι δημότες της πόλης παραπονούνται για τη διαχείριση του δημόσιου χρήματος και η ίδια η Μπάους δέχεται υβριστικά τηλεφωνήματα, αλλά και επιθέσεις, όταν άγνωστοι της επιτίθενται για να τη φτύσουν ή να ορμήξουν και να την πιάσουν από τα μαλλιά.
Η ίδια σκέφτηκε να μεταφέρει την έδρα της στο Παρίσι, ωστόσο, οι χορευτές την κράτησαν στο Βούπερταλ, την πόλη που την άλλαξε μέσα από την καθημερινότητά της. «Με ενδιαφέρει τι είναι αυτό που κινεί τους ανθρώπους», είχε δηλώσει το 1973 στην αρχή της καριέρας της, αποτυπώνοντας την τάση της να χορογραφεί «δημοκρατικά», σε έναν αέναο διάλογο με τους χορευτές της και το κοινό. Οι κριτικοί έκαναν κατά καιρούς λόγο για μια δουλειά πρωτότυπη και άρτια, αμφιβόλου όμως ηθικής. 'Αλλοι χαρακτήρισαν το έργο της «πορνογραφία του πόνου». Η αναγνώριση ήρθε αρχικά από το διεθνές κοινό, για να γίνουν τελικά τα έργα της ανάρπαστα στο Βούπερταλ. Το 2003 της απένειμαν το κλειδί της πόλης.

Αναδημοσίευση από
ΠΟΛΙΤΗΣ - 01/07/2009, Σελίδα: 63