Τόσο κοντά,τόσο μακρυά..

Δύο σημαντικές απώλειες για εντελώς διαφορετικούς,ή τελικά τους.. ίδιους ακριβώς λόγους.
Σε ηλικία 78 ετών «έφυγε» από τη ζωή -μετά από μακροχρόνια μάχη με τον καρκίνο-ο θεατρικός συγγραφέας, με τη μεγαλύτερη ίσως επιρροή στη Βρετανία, Harold Pinter. Είχε συγγράψει περισσότερα από 30 θεατρικά έργα, τα οποία κατατάσσονται από τους κριτικούς μεταξύ των καλύτερων έργων που γράφτηκαν στο δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα.
Η συγγραφική του ιδιότητα δεν περιορίστηκε όμως μόνο στα θεατρικά έργα. Ήταν ποιητής, είχε γράψει σενάρια για ταινίες, πολλά εκ των οποίων ήταν προσαρμογή των έργων του για τον κινηματογράφο.Eίχε σκηνοθετήσει εξάλλου και πολλές θεατρικές παραστάσεις.
Το 1957 έγραψε Το Δωμάτιο, του οποίου ακολούθησε αμέσως το Βουβό γκαρσόνι και την επόμενη χρονιά το Πάρτι Γενεθλίων.
Η επιτυχία τον βρήκε με τον Επιστάτη το 1959, το οποίο έγινε και ταινία το 1963. Μεταξύ των σημαντικών του έργων που ακολούθησαν είναι ο Εραστής (1962), η Επιστροφή (1964), οι Παλιοί Καιροί (1971) και η Προδοσία (1979).
Η δράση του Πίντερ δεν περιοριζόταν όμως μόνο στη συγγραφή και τη θεατρική σκηνοθεσία. Ήταν επίσης ένας πολύ σημαντικός πολιτικός ακτιβιστής, ο οποίος παρενέβαινε συστηματικά και ριζοσπαστικά στα πολιτικά δρώμενα.
Τη δεκαετία του '80 ασκούσε κριτική στον αμερικανό πρόεδρο Ronald Reagan και στη σύγχρονή του Βρετανίδα πρωθυπουργό Margaret Thatcher, ενώ πιο πρόσφατα είχε στρέψει το θυμό του κατά της δέσμευσης του ΟΗΕ στο Κόσοβο (1999), την αμερικανική εισβολή στο Αφγανιστάν (2001) και τον πόλεμο στο Ιράκ (2003), ζητώντας ο Τony Blair κι ο George Bush να δικαστούν για «εγκλήματα πολέμου».
*************************************************
Αντιθέτως ,ιδεολογικός πατέρας της νομιμοποίησης της επιθετικής πολιτικής των ΗΠΑ υπήρξε ο Αμερικανός καθηγητής των πολιτκών επιστημών, Samuel Phillips Huntington, γνωστός στους πολιτικούς προοδευτικούς κύκλους κι ως "Προκρούστης της δημοκρατίας",ο οποίος "έφυγε" μία μέρα αργότερα..Ήταν από τους σημαντικότερους θεωρητικούς της αμερικάνικης κυριαρχίας στον πλανήτη και συνεργάτης πολλών κυβερνήσεων και οργανισμών, αποκλειστικά συντηρητικού ή ακροδεξιού προσανατολισμού. Ταυτόχρονα, διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στη διαπλοκή του μεγάλου κεφαλαίου με το πανεπιστημιακό κατεστημένο των ΗΠΑ. Υπήρξε ιδρυτής (1989), πρόεδρος (1989-2000) και ιθύνων νους του «Ιδρύματος Olin», μέσω του οποίου ο ομώνυμος κολοσσός της χημικής βιομηχανίας χρηματοδοτεί και οργανώνει τη διάδοση των «σωστών» αναλύσεων στους κόλπους της ακαδημαϊκής κοινότητας και των ΜΜΕ, με καταστατικό σκοπό «την ενίσχυση των οικονομικών, πολιτικών και πολιτισμικών θεσμών πάνω στους οποίους στηρίζεται η ατομική πρωτοβουλία».Πολλές από τις ευρείας κλίμακας επεμβάσεις των ΗΠΑ στο Βιετνάμ, ήταν δικής του εμπνεύσεως, όπως η βίαιη μετακίνηση στις πόλεις των αγροτικών πληθυσμών, ώστε να αποκοπούν οι Βιετκόνγκ από την υποστήριξη του αγροτικού πληθυσμού. Για το σκοπό αυτό βομβαρδίστηκαν, κάηκαν με ρίψη ναπάλμ και ισοπεδώθηκαν αγροτικές καλλιέργειες, πολλά χωριά και οικισμοί του νότιου Βιετνάμ, ώστε να εξαναγκαστούν οι κάτοικοι και καλλιεργητές να μαζευτούν στις πόλεις.
Σημαντικότερο από τα συγγράμματά του, το οποίο τον έκανε γνωστό και στην Ελλάδα, ήταν το βιβλίο του «The Clash of Civilizations» (Η σύγκρουση των πολιτισμών, 1996).Σε αυτό το βιβλίο εκφράζεται η άποψη της μετατόπισης των αιτίων μελλοντικών συγκρούσεων μεγάλης κλίμακας. Η θεμελιώδης πηγή συγκρούσεων, γράφει,σ’ αυτό τον καινούριο κόσμο που προέκυψε μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, δεν θα είναι πρωταρχικά ούτε ιδεολογική ούτε οικονομική. Οι μεγάλοι διαχωρισμοί στο εσωτερικό της ανθρωπότητας θα είναι πολιτισμικοί. Τα εθνικά κράτη θα παραμείνουν οι ισχυρότεροι παίκτες στις διεθνείς υποθέσεις, οι κυριότερες όμως συγκρούσεις στην παγκόσμια πολιτική θα προκύψουν ανάμεσα σε έθνη και ομάδες διαφορετικών πολιτισμών. Οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ πολιτισμών θα είναι τα πολεμικά μέτωπα του μέλλοντος.