O Αλαίν Ρομπ-Γκριγιέ γεννήθηκε το 1922 στη Βρέστη. Σπούδασε στην Ανωτάτη Γεωπονική Σχολή. Εμφανίζεται στη λογοτεχνία με το "Gommes" (1953, βραβείο Feneon) και το "Le Voyeur" (1955, βραβείο των Κριτικών), ενώ από το 1955 γίνεται μέλος της εκδοτικής επιτροπής των Editions de Minuit. Από το 1972 διδάσκει στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης (ΝΥU). Συγκεντρωμένα δοκίμιά του, που είχαν δημοσιευθεί πρώτα στον τύπο ή σε περιοδικά και εκδόθηκαν στη συνέχεια υπό τον τίτλο "Pour un nouveau roman" (1963), αποτελούν, μαζί με το "L' Ere du soupcon" της Ναταλί Σαρότ (1956), το μανιφέστο του "Νέου Μυθιστορήματος". Πρόκειται για ένα λογοτεχνικό κίνημα που συγκεντρώνει καινοτόμους συγγραφείς όπως η Σαρότ, ο Μπυτόρ και ο Κλοντ Σιμόν. Κοινό στοιχείο αυτής της ομάδας συγγραφέων είναι η άρνηση της σύμβασης του αναπαραστατικού ρεαλισμού. Διακηρύττουν την πτώχευση της στρατευμένης λογοτεχνίας και υπερασπίζονται την αυτονομία του καλλιτέχνη και την ανάγκη μιας νέας μορφής ικανής να εκφράσει μια νέα πραγματικότητα. Από τους πρώτους που υπέγραψαν το "Μανιφέστο των 121 για το δικαίωμα της ανυπακοής" εναντίον του πολέμου της Αλγερίας, ο Ρομπ-Γκριγιέ αποδεικνύει ότι μπορεί κανείς ταυτόχρονα να είναι "αδέσμευτος" ως συγγραφέας και "στρατευμένος" ως πολίτης που ενδιαφέρεται για τα προβλήματα της εποχής του. Στους κριτικούς που τον κατηγορούν για "αντικειμενισμό" και ψυχρό φορμαλισμό, απαντάει ότι η άρνηση του μεταφυσικού "βάθους" δε συνεπάγεται και εγκατάλειψη του ανθρώπου, ακόμα κι αν ο παραδοσιακός λογοτεχνικός ήρωας έχει εκλείψει. Εκεί που οι λάτρεις της παράδοσης κατακρίνουν τον εικονοκλαστικό του χαρακτήρα, οι "μοντέρνοι" -Μπαρτ και Μπλανσό μεταξύ άλλων- αποκαλύπτουν τις αντικειμενικές, υποκειμενικές, φαινομενολογικές, ψυχολογικές, παιγνιώδεις κλπ. όψεις του έργου του. Και ο Ρομπ-Γκριγιέ εξακολουθεί με το χαρακτηριστικό του χιούμορ, να αναπροσδιορίζει τη θέση του και να παράγει κείμενα που ακόμα και σήμερα υπερβαίνουν τις κριτικές ερμηνείες. Έτσι, το φθινόπωρο του 2001, η έκδοση της "Επανάληψης" αποτέλεσε και πάλι ένα από τα γεγονότα της λογοτεχνικής σεζόν. Ο Γκριγιέ πράγματι προβάλλει με υποδειγματικό τρόπο, τη στενή σχέση που υπάρχει μεταξύ κριτικής και δημιουργίας, σχέση που χαρακτηρίζει τον μοντερνισμό: τα "νέα μυθιστορήματά" του, που σχολιάζουν και περιπαίζουν τις ίδιες του τις αφηγηματικές τεχνικές, προεκτείνουν τα κριτικά του δοκίμια και μας καλούν να προβληματιστούμε πάνω στα μέσα με τα οποία εμείς οι ίδιοι επινοούμε τον εαυτό μας, και στον τρόπο με τον οποίο αφηγούμαστε τη ζωή μας. Από το 2004,ήταν ανάμεσα στους "Αθάνατους" της Academie Francaise.
(Τα περισσότερα στοιχεία δανεισμένα από sites εκδοτικών οίκων)
2 comments:
Ευτυχώς που υπάρχουν τα blogs και μαθαίνουμε την αποδημία των μη διάσημων λογοτεχνών. Μη διάσημος(εν Ελλάδι) αλλά πολύ σημαντικός.
Να συμπληρώσω μόνο για τα βιβλία του που έχουν εκδοθεί στην χώρα μας: Η επανάληψη(Πόλις),Η ζήλεια(Σμίλη),
Το σπίτι των ραντεβού(Νεφέλη),Στιγμιότυπα-Τροπισμοί-νέο μυθιστόρημα(Κάλβος).
Δυστυχώς το Gommes και το Voyeur παραμένουν ανέκδοτα.
Και για μένα Ναυτίλε ευτυχώς αφού συγγενικά μου πρόσωπα,συντάκτες ειδήσεων,στον "παλιό καλό" χώρο του ραδιοφώνου επιμένουν να μας ενημερώνουν για άλλα ενδιαφέροντα εκτός από τα συνήθη "σκουπίδια" της τηλεόρασης κι όχι να μας απαξιώνουν ως κοινό.Ευχαριστώ για την προσθήκη της βιβλιογραφίας.Περιμένω πάντα τις παρατηρήσεις σου
Post a Comment