"φεγγάρι μάγια μου'κανες..."

Ακόμη μου αρέσει να κοιτάζω ψηλά το φεγγάρι,
όταν τόσο απόλυτα ξεκάθαρο σχεδιάζει το όριο ουρανού και θάλασσας,
στην παγωμένη νύχτα..
Σε φόντο με την υφή του μαύρου της Φένιας,
"πυκνό,τρυφερό και βελούδινο"
Ετσι που ακούω γύρω μου κι εντός τον ποιητή:
********************************************

Aφησε με νάρθω μαζί σου ,τί φεγγάρι απόψε!
Είναι καλό το φεγγάρι,
- δε θα φαίνεται που άσπρισαν τα μαλλιά μου.
Το φεγγάρι θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου.
Δε θα καταλάβεις. Άφησε με να ρθω μαζί σου.
Όταν έχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι,
αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες,
ένα δάχτυλο αχνό γράφει
στη σκόνη του πιάνου
λησμονημένα λόγια
– δε θέλω να τα ακούσω .
Σώπα……………
«Α, φεύγεις; Καληνύχτα.»
Όχι δεν θα έρθω. Καληνύχτα.
Εγώ θα βγω σε λίγο. Ευχαριστώ.

"Η σονάτα του σεληνόφωτος"
Γιάννης Ρίτσος