Συντάκτης: Αθηνά Σαλούστρου
Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ(13-10-2008)
Ο διάσημος Τσέχος συγγραφέας Μίλαν Κούντερα, δημιουργός του περίφημου έργου "Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι", κατέδωσε το 1959 ένα φοιτητή στην αστυνομία της Τσεχοσλοβακίας και με βάση την κατάθεσή του ένα τρίτο άτομο καταδικάστηκε σε κάθειρξη 22 χρόνων, σύμφωνα με δημοσίευμα του περιοδικού "Respekt". "Σήμερα, στις 16.00, ο φοιτητής Μίλαν Κούντερα, γεννηθείς την 1η Απριλίου του 1929 στο Μπρνο, παρουσιάστηκε ενώπιον της υπηρεσίας για να αναφέρει (ότι κάποιος φοιτητής θα συναντηθεί το απόγευμα με τον Μίροσλαβ Ντβόρατσεκ)... Ο τελευταίος είναι λιποτάκτης από τον στρατό και την άνοιξη του προηγούμενου έτους είχε μεταβεί στη Γερμανία, όπου είχε εισέλθει παρανόμως", αναφέρει η έκθεση της αστυνομίας με την κωδική ονομασία 624/1950. Μετά την καταγγελία, ο Ντβόρατσεκ συνελήφθη και οδηγήθηκε ενώπιον της δικαιοσύνης, που τον καταδίκασε σε κάθειρξη 22 χρόνων. Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του ο Ντβόρατσεκ είχε οδηγηθεί σε στρατόπεδο καταναγκαστικών έργων σε ορυχείο ουρανίου, όπως πολλοί άλλοι πολιτικοί κρατούμενοι εκείνη την εποχή. Αποφυλακίστηκε το 1963, όταν ο Μίλαν Κούντερα μόλις είχε εκδώσει τη συλλογή διηγημάτων "Γελοίοι Έρωτες", με την οποία έκανε τα πρώτα του βήματα, σύμφωνα με το δημοσίευμα του περιοδικού "Respekt".
Την εποχή εκείνη ο Κούντερα ήταν 21 χρόνων και σύμφωνα με το δημοσίευμα, δεν γνώριζε προσωπικώς τον φοιτητή που κατήγγειλε, αλλά μετέφερε στην αστυνομία πληροφορίες που είχε ακούσει από τρίτο άτομο.
Ο Ντβόρατσεκ, Τσέχος πιλότος, είχε φύγει από την Τσεχοσλοβακία το 1948, όταν η χώρα πέρασε στον έλεγχο του Κομμουνιστικού Κόμματος. Σε στρατόπεδο προσφύγων στο Μόναχο είχε στρατολογηθεί από μία τσεχοσλοβακική μυστική υπηρεσία που χρηματοδοτείτο από τους Αμερικανούς και στη συνέχεια επέστρεψε στη χώρα του για να εργαστεί ως ταχυδρόμος. Ο Μίροσλαβ Ντβόρατσεκ είναι σήμερα 80 χρόνων και ζει στη Σουηδία.
Ο συγγραφέας αρνήθηκε να απαντήσει στις ερωτήσεις του περιοδικού Respekt για την υπόθεση Ντβόρατσεκ.
4 comments:
Προσωπικά έχω την άποψη ότι το κάθε λογοτεχνικό δημιούργημα άπαξ και δημοσιευτεί ακολουθεί τη δική του πορεία απεξαρτημένο από τη ζωή του δημιουργού του . Τα βιογραφικά του απασχολούν τους βιογράφους κι αυτούς που διαβάζουν τις βιογραφίες και τις διάφορες ειδήσεις για τη ζωή των συγγραφέων .
Υ.Γ Προσωπικά το θεωρώ πολύ λογικό να έχει γίνει κάτι τέτοιο .Ο Κούντερα δε θα είναι ο πρώτος ούτε ο τελευταίος . Αλλά σε τι επηρεάζει αυτό την προσφορά του στη λογοτεχνία ; Θα την κρίνουμε τώρα με άλλα κριτήρια ;
Για μένα ο Κούντερα ως συγγραφέας είναι κορυφή, αν και διαφωνώ με ιδέες του στα βιβλία του πάρα πολλές φορές.
Εγώ πιστεύω ότι ΕΧΕΙ σημασία ποιος είναι αυτός που λέει ή γράφει κάτι και το τι συνέπεια και συνάφεια υπάρχει ανάμεσα σ' αυτά τα δύο. Ωστόσο, ο Κούντερα δε νομίζω ότι φάσκει κι αντιφάσκει πουθενά.
Ο ίδιος τελικά βγήκε και τα διέψευσε αυτά. Αλλά κι αυτό να μην συνέβαινε, αν καταλαβαίνω σωστά αυτός ο Ντβόρατσεκ ήταν κατάσκοπος των Αμερικανών. Ε κι εγώ θα τον κατέδιδα!
Αυτό το ζήτημα ναυτίλε,είναι ένας από τους προβληματισμούς που συχνά μας απασχολούν στις συναντήσεις μας κι οι απόψεις που εκφράζονται επειδή ακριβώς διίστανται, έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.Εγώ-όπως κι η Φένια-είμαι από εκείνους που θέλουν το δημιουργό να είναι μαχητής κι όχι κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους,αδιάφορος για την καθημερινότητα.Αν διαβάσεις το σημερινό post για τον Pamouk,θα καταλάβεις τί εννοώ.Οχι,δεν αθωώνω τον Ezra Pound που υπήρξε φασίστας, λόγω της προσφοράς του στην ποίηση.Ισα-ίσα..Διότι εκείνη περίπου την εποχή ο Μανόλης Αναγνωστάκης φορτωνόταν τις καταδίκες του σε θάνατο και πίστευε πως "σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις..".Προτιμώ κυρίως η στάση ζωής του δημιουργού να υπερασπίζεται ιδανικά κι οράματα ουτοπίας.Σε πείσμα κάθε ισοπέδωσης.Και ξέρεις,έχω κατά νου πολλούς ανθρώπους των γραμμάτων που αγαπώ ακριβώς γι'αυτό.Ενδεικτικά αναφέρω το Brecht, το Sartre..Κι έναν πολύ αγαπημένο ήρωα..Το δολοφόνο του Α.Λυκεσά στο μυθιστόρημά του "Μπλάνκο"(ΕΣΤΙΑ).Αν δεν το έχεις διαβάσει στο προτείνω από καρδιάς..
Νομίζω ότι παρομοιες συζητήσεις είχαν γίνει και για τος Γκύντερ Γκρας. Θα συμφωνήσω με το Ναυτίλο ότι "κάθε λογοτεχνικό δημιούργημα άπαξ και δημοσιευτεί ακολουθεί τη δική του πορεία απεξαρτημένο από τη ζωή του δημιουργού του". Το αν συμπαθούμε και θαυμάζουμε έναν λογοτέχνη ως άνθρωπο είναι ένα θέμα αλλά το να θαυμάζουμε τα δημιουργήματά του είναι εντελώς ξεχωριστό. Και εγώ δεν θαυμάζω τον Σελίν και τον αντισημιτισμό του, αλλά λατρεύω το "ταξίδι στην άκρη της νύχτας", όπως και το "Τενεκεδένιο ταμπούρλο" του Γκύντερ Γκρας. Οι συγγραφείς είναι άνθρωποι, με ελαττώματα και ανασφάλειες. Καταδικάζω τις λανθασμένες/ανήθικες/παρανομες κλπ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ τους αλλά ποτέ δεν αλλάζω στάση απέναντι στο έργο τους.
Post a Comment