Ο Schemkel του ακροβάτη των λέξεων

Μόλις τέλειωσα την μετάφραση ενός ποιήματος (από τα γερμανικά )του Zbigniew Herbert.Για έναν άγγελο αιρετικό.Το Schemkel.Εναν άγγελο που,"... αν οι αγιογράφοι φτιάχναν όπως ήταν,θα κουβαλούσαν την ενοχή της βλασφημίας τους".Η επιθυμία να ψάξω γι'αυτόν γεννήθηκε κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης του τελευταίου βιβλίου του Η.Κουτσούκου "Φάτε μόνοι".

Ο έβδομος άγγελος συνάντησε τον Ηλία Κουτσούκο στις παρυφές του "μπραφ",στο εσωτερικό μονοπάτι της επινόησης,εκεί όπου "είναι σα να ζείς ένα ψέμα που παίζεται στ'αλήθεια,ή μιαν αλήθεια που γίνεται θρύψαλα και ψέμα".Φορώντας μαύρη καπαρντίνα ο Schemkel,με την καύτρα του τσιγάρου ανάμεσα στα δάχτυλα, φωτίζει ένα βιβλίο τόσο δα,ασφυκτικά γεμάτο εν τούτοις από το πάθος ενός εφήβου οργισμένου στα 50+ , όπως και στα 15 του.

Εχω την τύχη να γνωρίζω τον Ηλία Κουτσούκο από παλιά και βρήκα τη νουβέλα απλώς συγκλονιστική. Οσο κι η αλήθεια.Γεύτηκα τις γροθιές του πατέρα,έκλαψα για τον τρελούτσικο,έπαιξα ξύλο με τους γόηδες του σχολείου(αγνοώντας και τη δική μου σωματική διάπλαση).Αναμέτρησα τη δύναμη με το πείσμα της ψυχής .Μύρισα όλα τα αρώματα που κοινωνούν δυό κορμιά γοητευμένα το ένα από το άλλο.

Τότε (και τώρα) ο Κουτσούκος ένας τύπος κάπως αλλόκοτος που βρίζει και μαζεύει εντός του κατακλυσμό εικόνων .Σπάζει -λόγω και έργω- το θολό καθρέφτη της μίζερης ελληνικής επαρχίας και της μικροαστικής πρωτεύουσας της δεκαετίας του '60.(Θα λέει τα σύκα-σύκα -επωνύμως- στο ακόμη πιο θολό τοπίο της ΕΡΤ,κάποιες δεκαετίες αργότερα, τα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα).

Ενας θυμωμένος ερωτευμένος που ονειρεύεται με ήχους και φωνές σε κείνες τις "μέρες ραδιοφώνου",διαβάζει λογοτεχνία, τον κάνει έξαλλο η αδικία και τον εξοργίζει η υποκρισία του συστήματος.Στη βία αμύνεται με αυτοσαρκασμό κι ειρωνεία,μαθαίνοντας να κλαίει με γενναιότητα προς τα μέσα. Οταν αυτό δεν είναι αρκετό,αναχωρεί προς τον "πιο όμορφο κήπο του κόσμου,των μαλλιών της".Διακριτικά κοντά του ένας άγγελος που λέει ψέματα,αλλά μετεωρίζεται μεταξύ ουρανού και προβλήτας για να προσέχει "επτά από εμάς".

Με γλώσσα αβίαστη,φυσική-'οπως μιλάει-ο Κουτσούκος μετατρέπει τον εσωτερικό μονόλογο σε ποτάμι που παρασύρει στην ιστορία του.

Κι ο Schemkel,ούτε ξανθός,ούτε στήριγμα θρόνων και θόλων,ούτε στρατηλάτης.

Μονάχα ΑΤΕΛΗΣ.Και καταδικασμένος από το παρελθόν.

Η προδοσία απλό γεγονός καθημερινότητας στον κόσμο που ζούμε,πάνω ή κάτω,δεν έχει σημασία.Δίπλα στον ήρωα,μέσα στον ήρωα ,με μόνο σκοπό να αποτρέψει τη δική του καταδίκη.Να μην παραιτηθεί από το όνειρο.Να αντισταθεί μέχρι να το ζήσει,να το πλάσει όπως τις ιστορίες του.Με χρώματα του Fra Angelico και "μικρές νυχτερινές μουσικές".Με οργή,έρωτα και τη δύναμη της τρέλας στο μάτι.Να ζήσει τη ζωή όπως θέλει αυτός κι όχι οι δυνατοί του κόσμου.

Οσοι τον ξέρουμε,τον "ίλαρχο της ερημίας" με το "μαύρο πουλί στο βλέμμα",γνωρίζαμε ότι το κατάφερε.Τώρα μάθαμε το πώς.

Περίπου όπως το περιγράφει στους στίχους του ο Mayakovsky:

"...τη ζωή μου σα σκοινί,πάνω απ'την άβυσσο την τέντωσα.Σαν ακροβάτης πέρασα ταχυδακτυλουργώντας με τις λέξεις..."

O ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΠΤΑ

Είχα πιει πολύ
και ξερνούσα στο μπάνιο
όταν κατάλαβα να στέκεται πίσω μου
κι η σκιά του
Τεράστια τον χώρο να καλύπτει
Σκέφτηκα… τώρα μάλιστα
Σαν τον Ελπήνορα κατάντησες οράματα να βλέπεις…

Όμως Εκείνος μίλησε
ήρεμα καθησυχαστικά
παρ’ όλο που διέκρινα μια κούραση
στην αποκόσμια, απροσδόκητη φωνή του.
«Είναι τριακοστή τρίτη φορά
απ’ τη μέρα που ανέλαβα να σε προσέχω…
Δεν είσαι πια παιδί
Σκέψου ταυτόχρονα πως πρέπει νάμαι στη Βομβάη
προσέχοντας ένα τετράχρονο με χρόνια πνευμονία,
πρέπει να βρίσκομαι στην Κίνα
δίπλα σε κάποιο γεροντάκι
που σκέφτεται ν' αυτοκτονήσει
μετά το θάνατο της κόρης του,
πρέπει να κάνω διπλοβάρδιες
μέσα σε μια παμπάλαια θερμοκοιτίδα
σ’ ένα μωρό με αναπνευστικά από τη Μολδαβία
κι ακόμα ν’ αγωνίζομαι
να μη μου φύγει
ένας πυγμάχος είκοσι χρονών μέσα στο κώμα του
Έχω και δυο δίδυμους –σκλήρυνση κατά πλάκας–…
Εσύ τουλάχιστον
θάπρεπε μέσα στην ορθολογική σου απιστία
να σέβεσαι όσους τους έχουν αναθέσει
τέτοιες αποστολές…»
Γύρισα να τον δω
κι ένιωσα μόνο τον αέρα απ’ τις φτερούγες του
που άνοιξαν…

Τότε θυμήθηκα ένα καλόγερο παππού
που μου 'χε πει στο Όρος:
Είτε πιστεύεις είτε όχι
κάθε επτά από εμάς
μας προστατεύει κι ένας Άγγελος
μέρα και νύχτα
κι είναι υπόλογος για την υπόσταση μας…

Ηλίας Κουτσούκος
Απο τον "Ακροβάτη των Λέξεων"

Νέος Ζοζέ Σαραμάγκου!

Πριν περίπου ένα χρόνο στην συζήτηση που είχαμε με τον Ζοζέ Σαραμάγκου τον Δεκέμβριο στην Πάτρα όπου είχαμε την τεράστια χαρά και την τύχη να τον συναντήσουμε από κοντά, μάθαμε ότι το νέο του βιβλίο θα ονομάζεται "Διαλείψεις θανάτου". Ψαχνοντας στο ίντερνετ απόψε με το τίτλο αυτό για να το γραψω σε κάποιο άλλο post, ανακάλυψα ότι πριν ελάχιστες μέρες ...κυκλοφόρησε! Δεν ονομάστηκε τελικά έτσι, αλλά ακολούθησε τους τίτλους δύο προηγούμενων βιβλίων του, ("Περί τυφλότητας" και "Περι φωτίσεως" ) και πήρε τον τίτλο "Περί Θανάτου".

"Αν στο Περί τυφλότητος, η τύφλωση ήταν καθολική, αν στο Περί φωτίσεως, η φώτιση ήταν γενικευμένη, στο Περί Θανάτου ο θάνατος λειτουργεί με διαλείψεις σε μια μικρή χώρα 10.000.000 κατοίκων, φέρνοντας σε απόγνωση, μετά την αρχική ευφορία, ασφαλιστικές εταιρείες, εργολάβους κηδειών, οίκους ευγηρίας, νοσοκομεία, εκκλησία, κυβέρνηση, οικογένειες. Η μαφφία (με 2 φ τη θέλει ο συγγραφέας) θα αναλάβει να δώσει λύσεις, αλλά ο θάνατος θα αντεπιτεθεί με τη μορφή μιας μυστηριώδους και γοητευτικής γυναίκας…"


Απόλυτως δημοκρατικά -από μόνος μου δηλαδή- αποφάσισα ότι το επόμενο βιβλίο που θα διαβάσουμε στην λέσχη θα είναι σίγουρα αυτό!
Αντίρρηση κανείς;

Γιατί μ'αγάπησες (Μ.Πολυδούρη)

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες στα περασμένα χρόνια. Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα και σε βροχή, σε χιόνια, δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα, μόνο γι' αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο κ' έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα, μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν με την ψυχή στο βλέμμα, περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο της ύπαρξής μου στέμμα, μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν.

Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες και στη ματιά σου να περνάη είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο να παίζει, να πονάη, μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες.

Γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες και μου άπλωσες τα χέρια κ' είχες μέσα στα μάτια σου το θάμπωμα - μια αγάπη πλέρια, γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε γι' αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου. Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα, σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα, γι' αυτό η ζωή μου εδόθη. Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη μένα η ζωή πληρώθη. Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια. Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια, μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.
Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες έζησα, να πληθαίνω τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες κ' έτσι γλυκά πεθαίνω μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες.
***
p.s:Καμμιά φορά,έστω χωρίς λόγο ή ακριβώς γι΄αυτό,αξίζει να θυμόμαστε τέτοιους στίχους

ΜΠΛΑΝΚΟ 2

"Μια ολόκληρη μικρή μυθολογία τείνει να μας κάνει να πιστέψουμε πως η απόλαυση (και ιδιαίτερα η απόλαυση του κειμένου) είναι μία ιδέα της δεξιάς.Η δεξιά ξαποστέλνει με ανάλογο τρόπο στην αριστερά καθετί που είναι αφηρημένο,πληκτικό,πολιτικό κρατώντας για τον εαυτό της την απόλαυση"(Rolan Barthes).
Κάποιοι συγγραφείς προχώρησαν κι άλλο.Ο νομπελίστας Gao Xingjian -αναφερόμενος στην εμπειρία του να γράφει κανείς στην Κίνα τη μαοική περίοδο-σημειώνει πως "η συμπόρευση πολιτικής και λογοτεχνίας είναι ολέθρια".Ο Borges βάζει τα πράγματα σε διαφορετική διάσταση:"έχω πολιτικές απόψεις,έντονες,είμαι στρατευμένος στη λογοτεχνία σαν άτομο,όχι ως συγγραφέας.Δεν κάνω στρατευμένη λογοτεχνία"
Με βιβλία όπως το "Μπλάνκο" καταρρίπτεται ο μύθος της μονομανίας της αριστεράς με τη λογοτεχνία και την κουλτούρα,αλλά και το ότι η πνευματική απόλαυση αλλοιώνεται όταν το κείμενο θέτει πολιτικοκοινωνικούς προβληματισμούς.Ο Απ.Λυκεσάς χρησιμοποιεί ως πρόσχημα την ιδέα του -κατασυκοφαντημένου-αστυνομικού μυθιστορήματος και γράφει ένα βαθύτατα πολιτικό κι εξίσου απολαυστικό λογοτεχνικό έργο.
Η πρόφαση των αλλεπάλληλων φόνων θέτει σταδιακά κι ευρηματικά τους στόχους.Πρώτα η βαρβαρότητα σε κάθε της μορφή.Από τα ακριβά "γκάζια" της ασφάλτου μέχρι τις φόλες που κάποιοι φιλεύουν στα αδέσποτα.Ακολούθως,ο μικροαστισμός που ενδύεται με μιζέρια ο γείτονας και με μεγαλομανία ή υπεροψία η "διανόηση".Από κοντά η τηλεαποβλάκωση,η παραθυρολογία.Με ειρωνεία και σαρκασμό (ενίοτε κι αυτοσαρκασμό γ) αποκαλύπτεται ο τελικός στόχος:το σύστημα κι οι στυλοβάτες του,η κάθε μορφής εξουσία (πολιτικοί,δημοσιογράφοι,αστυνομία) .Πρέπει να αποδομηθούν.Επιστρατεύονται διάφοροι τύποι δολοφόνων που λειτουργούν ανεξάρτητα.Ο τιμωρός των φονιάδων των αδέσποτων,ο δράκος της Εθνικής,ο τρελαμένος με τη λογοτεχνία.Αλλά,καθώς τα πράγματα δεν είναι ακριβώς αυτά που φαίνονται.. κι ο αστυνόμος.. και οι "επί χάρτου" δολοφόνοι,οι συνταξιούχοι detectives και ...(ο ίδιος ο Λυκεσάς ίσως?)
Η σύλληψη του μύθου ευφυέστατη,η πλοκή εξαιρετικά ενδιαφέρουσα,η γλώσσα εκπληκτικά μεταμορφώνεται.Γίνεται δημοσιογραφική στα άρθρα,ευκρινής στην ιστόρηση των γεγονότων και "ρέει" προς την ποίηση στους εμβόλιμους μονολόγους.
Η απροσδόκητη ανατροπή των τελευταίων σελίδων, το δίλημμα, επιτάσσει ανάγνωση σε επίπεδο αλληγορίας.Αλλωστε "είχαν όλοι ανάγκη από ένα δράκο κι εγκλήματα για να σπάσουν την πλήξη τους".Η βόμβα φεύγει από τα χέρια του δολοφόνου περνάει στο δημοσιογράφο κι ως σκυτάλη παραδίδεται στο διευθυντή του.Θα έχει άραγε αποδέκτη τον υπουργό?Προσωπικό το ερώτημα.
Κλείνοντας,θυμάμαι την κουβέντα που έκανα με τον Απ.Λυκεσά όταν κυκλοφόρησε το "Μπλάνκο" κι απαντάω τώρα,στο τότε ερώτημά του,εάν δηλαδή πίστεψα πως εξακολουθεί να ζεί ο φονιάς των συγγραφέων."Απερίφραστα":Ευτυχώς,είναι ακόμη ζωντανός,δια χειρός του συγγραφέα-γεννήτορά του κι ενίοτε κρύβεται εντός μου.Ισως κι εντός σας...

BOOKER 2007

Δελτίο Τύπου
Και το βραβείο Booker στις Εκδόσεις Καστανιώτη!
Μετά το Νόμπελ Λογοτεχνίας 2007 που κέρδισε η Ντόρις Λέσινγκ για το σύνολο του έργου της (το τελευταίο της βιβλίο Η σχισμή, θα κυκλοφορήσει σύντομα από τις εκδόσεις μας), η ανακοίνωση του ονόματος της Ανν Ενράιτ για το βραβείο Booker έφερε μεγάλη χαρά στις Εκδόσεις Καστανιώτη. Κατά τη διάρκεια της Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου στη Φρανκφούρτη, οι Εκδόσεις Καστανιώτη κατέληξαν σε συμφωνία για τα δικαιώματα του βιβλίου της Ανν Ενράιτ -από τα αουτσάιντερ της λίστας του βραβείου Booker- η οποία από χθες το βράδυ (16 Οκτωβρίου 2007) κρατάει στα χέρια της το βραβείο και την επιταγή των 50 χιλιάδων λιρών. Το βιβλίο της The Gathering (πρωτότυπος τίτλος) πρόκειται να κυκλοφορήσει από τις Εκδόσεις Καστανιώτη τον Δεκέμβριο του 2007 σε μετάφραση Αύγουστου Κορτώ και με τον τίτλο Η συγκέντρωση.
Η Ανν Ενράιτ, 45 ετών, είναι η δεύτερη Ιρλανδή γυναίκα που κερδίζει το βραβείο, μετά την Άιρις Μέρντοχ (1978). Το Booker έχουν επίσης κερδίσει οι Ιρλανδοί Ρόντυ Ντόιλ (1993) και Τζον Μπάνβιλ (2005) με το μυθιστόρημά του Η Θάλασσα, που κυκλοφορεί επίσης από τις Εκδόσεις Καστανιώτη.Στην ανακοίνωση που έκανε ο πρόεδρος της επιτροπής, Xάουαρντ Ντέιβις, είπε μεταξύ άλλων: «Το βιβλίο ρίχνει μια αυστηρή ματιά στην ιστορία μιας ταλαιπωρημένης οικογένειας. Ένα δυνατό, αλλά ταυτόχρονα σκοτεινό και πολλές φορές οργισμένο βιβλίο». Όταν ανακοινώθηκε από την επιτροπή το όνομα της Ανν Ενράιτ η πρώτη αντίδραση της συγγραφέως ήταν η έκπληξη και, όπως είπε η ίδια, παρόλο που βρισκόταν στη μικρή λίστα, η πιθανή βράβευσή της παρέμενε στη σφαίρα της φαντασίας. Η Ανν Ενράιτ διηγείται την ιστορία της εννιαμελούς οικογένειας Χέγκαρτι, που μαζεύονται στο Δουβλίνο για την κηδεία του αδελφού τους Λίαμ, για να ξαναζήσουν ένα σκοτεινό μυστικό της παιδικής τους ηλικίας.

ΝΟΜΠΕΛ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ 2007,DORIS LESSING,"Εκανε έπος τη γυναικεία εμπειρία"

ΠOΛITIΣMOΣ
Hμερομηνία δημοσίευσης: 12-10-07,ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Στην Ντόρις Λέσινγκ το Νομπέλ Λογοτεχνίας Η Σουηδική Ακαδημία τίμησε για το 2007 την 88χρονη συγγραφέα, που με το έργο της «έκανε έπος τη γυναικεία εμπειρία»
Νικος Βατοπουλος
Η Ντόρις Λέσινγκ είχε βγει για ψώνια την ώρα που η Σουηδική Ακαδημία ανακοίνωνε τη βράβευσή της με το Νομπέλ Λογοτεχνίας 2007. «Προσπαθούμε να την εντοπίσουμε πριν το ακούσει στις ειδήσεις», δήλωσε μετά την αναγγελία ο ατζέντης της Τζόναθαν Κλόιζ. Στα 88 της, η Ντόρις Λέσινγκ είχε τα τελευταία χρόνια μια διαρκή υποψηφιότητα για την ανώτατη διάκριση που τη βρίσκει παραγωγική όσο ποτέ. Το νέο της μυθιστόρημα «Σχισμή» (με αναφορά στη γυναικεία σεξουαλικότητα) θα κυκλοφορήσει τον Δεκέμβριο στα ελληνικά (εκδ. Καστανιώτη) και είναι μία παραβολή για τις σχέσεις ανάμεσα στα δύο φύλα, από τις προσφιλείς της θεματικές περιοχές, αν και η ίδια έχει δηλώσει την απόστασή της από τον φεμινισμό. Η Ντόρις Λέσινγκ, όμως, γυναίκα στρατευμένη σε πολλά επίπεδα μαχητικής διανόησης, έχει ταυτιστεί στη συνείδηση του μεγάλου κοινού για την προσέγγιση των κάθε λογής συστημάτων εξουσίας και ελευθερίας. Η Σουηδική Ακαδημία της απένειμε το Νομπέλ επειδή «έκανε έπος τη γυναικεία εμπειρία», αλλά και επειδή «με σκεπτικισμό, πάθος και δύναμη προβολής υπέταξε έναν πολιτισμό δύο ταχυτήτων στην εξαντλητική παρατήρηση». Ο πολιτισμός δύο ταχυτήτων δεν είναι μόνο τα δύο φύλα αλλά και οι συγκρουόμενες δυνάμεις της αποικιοκρατίας, του καπιταλισμού, του σοσιαλισμού, της οικολογίας.
Εικοστός αιώνας
Η Ντόρις Λέσινγκ, πολυγραφότατη και μεταφρασμένη σε όλον τον κόσμο, με πιο διάσημο, ίσως βιβλίο της, το φεμινιστικό «Χρυσό Σημειωματάριο» (1962), βασίζει όλο το έργο της στην έννοια της αλλαγής ενός κόσμου που στα βασικά του συστατικά παραμένει εν τούτοις αναλλοίωτος. Η Λέσινγκ είναι από τις χαρακτηριστικές περιπτώσεις στρατευμένων λογοτεχνών που είναι προϊόντα του καιρού τους. Η εμπειρία της στη Νότια Ροδεσία, στα πρώτα χρόνια της ζωής της, τη χαλύβδωσε κατά της αποικιοκρατίας. Ο φασισμός, ο ναζισμός και ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος την έστρεψαν μέσα από ένα κύμα έντονου ιδεαλισμού στον κομμουνισμό. Εφυγε από το βρετανικό κομμουνιστικό κόμμα στη δεκαετία του ’50, όταν κατάλαβε ότι «η ΕΣΣΔ ήταν πολύ κακή περίπτωση».
Σε όλη της τη ζωή ακολουθούσε κύκλους ανάμεσα στην έλξη σε μαζικά συστήματα πίστης και στην ανάγκη για διαφοροποίηση. Οπως είχε πει κάποτε, όλες οι ακλόνητες αλήθειες της νιότης της κατέρρευσαν και εξαφανίστηκαν: το απαρτχάιντ, ο κομμουνισμός, ο ναζισμός, η βρετανική αυτοκρατορία. «Γιατί λοιπόν να πιστεύει κανείς σε οποιοδήποτε είδος μονιμότητας ή διάρκειας;».
Με το πρώτο της, ήδη, μυθιστόρημα («The Grass Is Singing», 1950), η σχέση ανάμεσα σε μια λευκή γυναίκα και τη μαύρη υπηρέτριά της, η Ντόρις Λέσινγκ προκάλεσε αίσθηση. Αλλά η στροφή της στο γράψιμο ήταν η κορύφωση μιας πορείας που ξεκινούσε το 1919, όταν γεννήθηκε στο σημερινό Μπαχταράν του Ιράν. Οι γονείς της ήταν Αγγλοι, που μετοίκησαν στη Νότια Ροδεσία το 1925 ακολουθώντας ένα νέο ρεύμα Βρετανών εποίκων στην Αφρική. Η Ροδεσία θα σφραγίσει τη Λέσινγκ. Αν και δεν είχε επίσημη παιδεία, δέχτηκε κατ’ οίκον διδασκαλία και η ανελεύθερη ζωή στην Αφρική την πλάκωνε και την έθλιβε. Το 1949, έχοντας ήδη έναν πρώτο γάμο και δύο παδιά, έφυγε για πάντα για την Αγγλία. Είχε ένα νέο κομμουνιστή σύζυγο, τον Γκότφριντ Λέσινγκ, και ένα τρίτο παιδί μαζί του.
Η ζωή στην Αγγλία είναι και η αρχή για τη λογοτεχνική της πορεία. Τα βιβλία της τα υποδέχθηκαν οι φεμινίστριες με ενθουσιασμό καθώς ήταν από τα πρώτα που μιλούσαν για την πολιτική του σεξ και των σχέσεων. Η Λέσινγκ, αν και καταπιάστηκε με πολλά θέματα, ακόμη και με την επιστημονική φαντασία (μέσα από το φλερτ της με την ουτοπία και τη φιλοσοφία της οικολογίας), αφιέρωσε το μεγαλύτερο κομμάτι του έργου της στην αποικιοκρατία και τη γυναικεία χειραφέτηση. Ηταν από τις πρώτες Αγγλίδες που στα μέσα του 20ού αιώνα γύρισαν την πλάτη σε οτιδήποτε συμβόλιζε τον προπολεμικό κόσμο.
Η Ντόρις Λέσινγκ θα λάβει χρηματικό έπαθλο 1.091.000 ευρώ.
Αυτοβιογραφικά
Παιδικά χρόνια «Μεγάλωσα σε μία φάρμα, είχα μια υπέροχη παιδική ηλικία. Μια εμπειρία που με διαμόρφωσε ήταν να ακούω τη μητέρα μου να παίζει Μπετόβεν και Σοπέν στο πιάνο και την ίδια ώρα να ακούω απέξω τον ήχο τυμπάνων. Δύο διαφορετικές μουσικές έπαιζαν μαζί. Ως παιδί δεν έβλεπα τίποτε παράδοξο σε αυτό, έπρεπε να μεγαλώσω για να καταλάβω ότι τα αφρικανικά τύμπανα και ο Σοπέν δεν ήταν ακριβώς κομμάτια του ίδιου φαινομένου».
Αποικιοκρατία «Με οδηγούσε στην τρέλα. Ηξερα ότι έπρεπε να φύγω. Αυτό που με εντυπωσιάζει σήμερα είναι ότι είχα τη συγκρότηση να οργανώσω τη φυγή μου, γιατί στο κάτω κάτω ήμουν πολύ νέα, δεν είχα κανέναν να με υποστηρίξει. Δεν ήταν που άφηνα πίσω τα παιδιά μου, ήταν ότι έπρεπε να φύγω. Οποιος δεν το έχει ζήσει, δεν μπορεί να ξέρει».
Παιδεία «Δεν πήγα και πολύ στο σχολείο. Ο,τι έμαθα το έμαθα μέσα από τα δικά μου διαβάσματα».
«Χρυσό Σημειωματάριο» «Δεν είναι για την απελευθέρωση των γυναικών. Είναι για το πώς να βλέπεις από διαφορετικές οπτικές και όχι μόνο από την προβλέψιμη και την πιο στενόμυαλη».
Φεμινισμός «Πολλές αλλαγές χρεώνονται υπέρ του φεμινισμού ασχέτως αν είναι καλές ή κακές. Δεν μας αρέσει ιδιαίτερα η αυτο-κριτική».
Κομμουνιστές «Ορισμένοι ήταν θαυμάσιοι άνθρωποι που ανέλυαν εύστοχα την κοινωνία μας. Αλλά έλεγαν μεγάλες ανοησίες για τα διεθνή ζητήματα και τη Σοβιετική Ενωση».
Αλλαγή «Οταν μου λένε “το βιβλίο σας, μου άλλαξε τη ζωή», σκέφτομαι: αν δεν ήσουν έτοιμος να αλλάξεις, κανένας συγγραφέας δεν μπορεί να σε παρασύρει στην αλλαγή».
Για το τελευταίο της βιβλίο «Ορισμένοι θα αιφνιδιαστούν. Είναι ένα βιβλίο που δεν σέβεται την πολιτική ορθότητα».

Νέα εκπομπή: "Οι κεραίες της εποχής μας"

Απόψε στις 22.00 στην ΕΤ1 μία πολύ ενδιάφέρουσα νέα εκπομπή ελληνικής παραγωγής με τίτλο "Οι κεραίες της εποχής μας" κάνει πρεμιέρα και η οποία αναμφίβολα φαίνεται ότι αξίζει προσοχής.

"Έντεκα διάσημοι συγγραφείς, ανοίγουν την πόρτα του σπιτιού τους στη Μικέλα Χαρτουλάρη και τον Ανταίο Χρυσοστομίδη. Οι Μάριο Βάργκας Λιόσα, Ναντίν Γκόρντιμερ, Τζον Λε Καρέ, Ίαν Μακ Γιούαν, Χάρι Μούλις, Τζον Μπάνβιλ, Άμος Οζ, Ορχάν Παμούκ, Ζοζέ Σαραμάγκου, Αντόνιο Ταμπούκι και Γιασμίνα Χάντρα, περιγράφουν τη ζωή, τις ιδέες και το έργο τους, σε μια εξαιρετικά φιλόδοξη και μοναδική για τα διεθνή δεδομένα παραγωγή της ΕΡΤ. Η κάμερα μπαίνει στα σπίτια των σπουδαίων αυτών δημιουργών, ανιχνεύει τους χώρους στους οποίους γράφουν, στέκεται στις πόλεις όπου κατοικούν και δημιουργούν και τους εκμαιεύει τις πιο προσωπικές τους σκέψεις και ανησυχίες. Στόχος της εκπομπής είναι να αποδείξει ότι η λογοτεχνία είναι μια υπόθεση που αφορά όλους μας, αφού είναι στενά δεμένη με τη ζωή και τους προβληματισμούς του καιρού μας."


Η εκπομπή κάνει απόψε πρεμιέρα με τον ισραηλινό συγγραφέα Άμος Οζ.




Γιατί ευτυχώς η τηλεόραση δεν είναι μόνο σκουπίδια. Αν κάνουμε τις σωστές επιλογές τηλοψίας, τότε αυτό το ηλεκρονικό κουτί μπορεί να αποδειχτεί ένα υπέροχο μέσο.

Νέα καταγγελία για την Α. Δρούζα!

Να πάρει άμεσα θέση το ΕΣΡ

Πρός: ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ (Ε.Σ.Ρ.)Πανεπιστημίου & Αμερικής 5, 10564 ΑθήναΤηλ.: 210-3354500, Fax: 210-3319881, Email:ncrtv@otenet.gr

Συντασσόμενοι με την κίνηση και των υπολοίπων bloggers κατά των εξευτελιστικών για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια εκπομπών της Δρούζα, καταγγέλλουμε την εκπομπή "ΜΠΟΡΩ" του Star Channel που προβλήθηκε στις 5-10-2007 με παρουσιάστρια τη αμφιλεγόμενη για το δεοντολογικό των εκπομπών της δημοσιογράφου Άννας Δρούζα.Η εκπομπή της πρόβαλε videos και φωτογραφίες τα οποία είχαν ως κεντρικά πρόσωπα τα παιδιά από το μοιραίο τροχαίο στα Τέμπη, λίγες ώρες πριν από το ατύχημα που κόστισε τη ζωή σε 21 από αυτά.Απαιτούμε από το ΕΣΡ να διακόψει αμέσως αυτή την εκπομπή ως πρόγραμμα χαμηλής ποιότητας που εκμεταλλεύεται και εξευτελίζει την ανθρώπινη προσωπικότητα και αξιοπρέπεια σε στιγμές ανθρώπινου πόνου.Το e-mail αυτό θα δημοσιευτεί και σε πλήθος blog όπως επίσης και σε διαδικτυακές εκπομπές μας μέσω shoutcast.com και live365.com και αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα η όποια απόφαση του Συμβουλίου να περάσει από έντονη κριτική όχι μόνο στα Ελληνικά blogs αλλά από ολόκληρη την κοινότητα των bloggers, ως επίσης των επισκεπτών και των διαδικτυακών ακροατών σε ολόκληρο το διαδίκτυο.

Δυο κουβέντες απο εμένα. "Κόψτε την"

ΓΕΡΟΝΤΟΚΟΡΗ,Sylvia Plath

Τώρα αυτό το συγκεκριμένο κορίτσι
κατά τη διάρκεια ενός εθιμοτυπικού περιπάτου στον Απρίλιο
με τον τελευταίο της αρραβωνιαστικό,

βρήκε τον εαυτό της,ξαφνικά, αφόρητα χτυπημένο
από την άταχτη οχλαγωγία των πουλιών
και την αταξία των φύλλων.

Αρρωστη απ'αυτόν το θόρυβο,
παρατήρησε τις χειρονομίες του εραστή της να ανισορροπούν τον αέρα,
το βήμα του να διαφεύγει ακανόνιστο
διαμέσου μιας απόλυτης αναστάτωσης από φτέρες και λουλούδια.
Εκρινε τα πέταλα σε σύγχυση,όλη την εποχή ατημέλητη.

Πως επιθύμησε το χειμώνα τότε!
Ευσυνείδητα αυστηρός στην τάξη του,
από άσπρο και μαύρο
πάγο και βράχο,το κάθε συναίσθημα μέσα σε όρια,
κι η παγωμένη πειθαρχία της καρδιάς,
ακριβής σα μια νιφάδα.

Αλλά εδώ μια άνθηση
απειθάρχητη αρκετά για να εντείνει
τις πέντε βασιλικές της αισθήσεις
σε μια χυδαία πολυχρωμία.
Μια προδοσία που δεν ήταν για να την ανεχτεί.

Ασε τους ηλίθιους να παραπατούν χαμένοι
στο φρενοκομείο άνοιξη
Εκείνη αποσύρθηκε με χάρη.

Και γύρω από το σπίτι της έβαλε
ένα τέτοιο φράγμα από σύρμα κι εξέταση
ενάντια στο στασιαστή καιρό
έτσι που κανένας επαναστάτης άνδρας
δε θα μπορούσε να το σπάσει

Με κατάρα,γροθιά,απειλή
ή έστω έρωτα

Καλό Μήνα...

ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΙ ΕΝΑΣ ΑΝΤΡΑΣ
Juan Gelman (Αργεντινή, 1930)


Μια γυναίκα κι ένας άντρας παρασυρμένοι απ` τη ζωή,
μια γυναίκα κι ένας άντρας πρόσωπο με πρόσωπο
κατοικούνε μέσα στη νύχτα,
ξεχειλίζουν από τα χέρια τους,
ακούγοντας ν` ανεβαίνουνε ελεύθεροι στη σκιά,
το κεφάλι τους ακουμπά σε μια υπέροχη παιδική ηλικία
που φτιάξανε μαζί,
γεμάτη φως, γεμάτη ήλιο,
μια γυναίκα κι ένας άντρας δεμένοι από τα χείλη
πλημμυρίζουν την αργή νύχτα με τη θύμησή τους,
μια γυναίκα κι ένας άντρας
πιο ωραίοι ο ένας για τον άλλον
έχουν τη θέση τους πάνω στη γη.


Έτσι. Για ν` αποχαιρετίσουμε και τον Σεπτέμβρη
και να ξεκινήσουμε καινούργιο μήνα με ευαισθησία.
Καλό μήνα σε όλους!

Φένια