Εφυγε..

"Ήταν πατριώτη ένας λαός
ένας μεγάλος τοπικός εχθρός.

Θέλανε νά 'χουν όλοι το σπιτάκι τους
καθημερινά το μεροκαματάκι τους
νά 'χουν ακόμα κι άμα θα κακογεράσουν
μια συνταξούλα για να μην πεινάσουν.

Νιώθεις πατριώτη τι εχθρός
ήταν τούτος ο παλιολαός...

Θέλανε να μην περπατούν στα τέσσερα",

φτώχυνε τα γράμματα η αναχώρησή σου
Ιάκωβε Καμπανέλη της αγέρωχης αντίστασης,του ορθού αναστήματος
που δεν γονάτισε ούτε στις διώξεις,ούτε στην αποθέωση..

Με ένα βιβλίο ταΐζεις ένα αδέσποτο!

e-net,on line,Κυριακή 27 Μαρτίου 2011
Τώρα όλοι μπορούν να βοηθήσουν τα αδέσποτα, απλά ξεκαθαρίζοντας τη βιβλιοθήκη τους! Το φιλοζωϊκό σωματείο Αδεσποτολόγιο, διοργανώνει το επόμενο Σαββατοκύριακο 2 και 3 Απριλίου, παζάρι με βιβλία και μικροαντικείμενα, τα έσοδα του οποίου θα διατεθούν για τις δράσεις του.
Ρίξτε μια ματιά λοιπόν στα βιβλία που έχετε διαβάσει, είναι σε καλή κατάσταση αλλά δεν θέλετε πιά ή σε οτιδήποτε άλλο μικροαντικείμενο όπως κόσμημα ή διακοσμητικό και επικοινωνήστε με το adespotakia@gmail.com για να το παραλάβουν οι εθελοντές του Αδεσποτολογίου. Όσι θέλουν απλά να πάνε στο παζάρι για να αγοράσουν δώρα βοηθώντας τα αδέσποτα, μπορούν να επισκευθούν από τις 11 το πρωΐ έως τις 7 το απόγευμα την αίθουσα εκδηλώσεων Liquimar TankersManagment, Αλωπεκής 1-3 και Ηροδότου στο Κολωνάκι.
Το Αδεσποτολόγιο ξεκίνησε τον Απρίλιο του 2008, σαν μια ολιγομελής παρέα με αγάπη για τα ζώα που ζουν στο δρόμο, ενώ από το Σεπτέμβριο του 2010 ξεκίνησε την λειτουργία του και σαν σωματείο. Μαζί τους ξεκίνησε και ένα blog, το www.adespotologio.blogspot.com, με σκοπό να ευαισθητοποιήσει περισσότερο κόσμο να κάνει κάτι για τα αδέσποτα της γειτονιάς του. Προτεραιότητες του σωματείου είναι: Η στείρωση των ζωών και η υιοθεσία τους, η ενθάρρυνση του κόσμου να υιοθετήσει ένα αδέσποτο ζωάκι που ζει στο δρόμο παρά να αγοράσει κάποιο. Επίσης η ομάδα του Αδεσποτολογίου φροντίζει καθημερινά, ταΐζοντας, παρέχοντας ιατρική φροντίδα και στειρώνοντας, δεκάδες αποικίες αδέσποτων ζώων σε όλη την ΑΘήνα. Όποιος θέλει να βοηθήσει είτε μεταφέροντας κάποιο ζώο με αυτοκίνητο προς κτηνιάτρους ή σπίτια υιοθεσίας, είτε φιλοξενώντας ένα αδέσποτο μέχρι να βρει σπίτι, μπορεί να στείλει e-mail στο adespotakia@gmail.com. Για περισσότερες πληροφορίες ή και για ζωάκια που δίνονται για υιοθεσία μπορείτε να επισκευθείτε και το www.adespotologio.gr

Νέοι Εκδότες – νέοι συγγραφείς Νέα Τάξη – νέα καθήκοντα

του Λουκά Αξελού | 24 Φεβρουαρίου 2011
Είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταγράψει κανείς σε ένα σύντομο σημείωμα ζητήματα, προβλήματα και διλήμματα από τον χώρο του βιβλίου και της κίνησης των ιδεών χωρίς να τα αδικήσει. Για όσους συστηματικά ασχολούνται με τον χώρο αυτό είναι, πλέον, σαφές ότι οι αλλαγές που συντελέστηκαν τα τελευταία χρόνια υλοτόμησαν –κυριολεκτικά– το «παραδοσιακό δάσος», με τις νέες λεωφόρους των σύγχρονων τεχνολογιών που δημιούργησαν τα ογκώδη νέα συγκροτήματα αλλά και τις σύγχρονες «εκδοτικές παράγκες».
Ασφαλώς τα ζητήματα που αναδεικνύει η νέα εκδοτική-πολιτιστική πραγματικότητα δεν είναι ανεξάρτητα από τη συνολική πορεία των πραγμάτων στην ευρύτερη κοινωνικοπολιτική σφαίρα. Η κυριαρχία της λογικής των αγορών, η υποβάθμιση του ουσιαστικού γνωσιολογικού και αισθητικού υποβάθρου, η πλήρης αποσύμπλεξη της ηθικής από την πολιτική και η ανάδειξη ενός πολυπολιτισμικού τσελεμεντέ ως αποκλειστικής συνταγής της «νέας σύγχρονης σκέψης», δεν αφήνει ανεπηρέαστο τον ευρύτερο χώρο του βιβλίου και της κυκλοφορίας των ιδεών.
«Tηλεορασοποίηση»και στο βιβλίο
Οι άνθρωποι που σήμερα κυριαρχούν και χειρίζονται τις τύχες του βιβλίου έχουν από καιρό ήδη παραβιάσει την συνδυαστική αρχή της ανάγκης ισορροπίας ανάμεσα στην πολιτισμική δημιουργία και την εμπορική αποτελεσματικότητα και λειτουργούν ως καλοί ή κακοί μαθητές της σχολής του Σικάγου.
Κοινός πλέον τόπος είναι ότι η επιβολή των σύγχρονων τεχνολογιών, η επικράτηση των οπτικοακουστικών ΜΜΕ, αλλά και ο τρόπος «γραφής» των κειμένων, αποτελούν μια πραγματικότητα που εν μέρει ανατρέπει τους παραδοσιακούς τρόπους πρόσληψης της γνώσης. Η «τηλεορασοποίηση» επηρέασε δραστικά όχι μόνον τον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο, αλλά και το βιβλίο. Αργά αλλά σταθερά, οι εφημερίδες και τα περιοδικά γνώμης εκτοπίζονται και είναι εμφανής η μειωμένη αντίσταση στη «λογική» της εικόνας και των αριθμών. Τώρα πια θεωρείται φυσικό να κατασκευάζουμε και βιβλία. Και νομίζω ότι δεν υπερβάλλω όταν επισημαίνω ότι τα τελευταία χρόνια δεκάδες βιβλία «φτιάχτηκαν» στην προσπάθεια του ανταγωνισμού και της νεοπλουτίστικης άποψης κάποιων συγγραφέων και εκδοτών που έχουν μπερδέψει την κυκλοφορία ιδεών με την κυκλοφορία των επιταγών και στοχεύουν, μέσω της συσσώρευσης χάρτινων «φερέτρων», να μονοπωλήσουν το βιβλίο στην Ελλάδα.
Μα θα αντιτάξει κανείς: Όλα τα κακά συμβαίνουν σε αυτόν τον τόπο; Προφανώς όχι. Φαινόμενα αντίστοιχα προηγήθηκαν και στη Βόρεια Ευρώπη και Αμερική που πολλοί έχουν ως αποκλειστικό πρότυπο. Η επικράτηση όμως των μεγάλων εκδοτικών συγκροτημάτων δεν είχε ως αποτέλεσμα το «τέλος της ιστορίας», ούτε όπως κάποιοι αφελώς φαντάζονται, εξαφάνισε την υπόλοιπη εκδοτική πανίδα και χλωρίδα, τμήματα της οποίας πέρασαν στην «Αντίσταση», ανοίγοντας ένα παρατεταμένο ιδεολογικοπολιτικό αντάρτικο, σχηματίζοντας θύλακες συνειδητών αναγνωστών, που εν τοις πράγμασι «συμμετέχουν στον αγώνα», ενισχύοντας τις εκδοτικές εκείνες εστίες που εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν το βιβλίο ως κατεξοχήν διαρκές πολιτισμικό αγαθό.
Η λογική της ποιότητας
Ίσως εδώ, πρέπει να κάνω κάτι σαφές. Η κριτική μου στη «συγκέντρωση και συγκεντροποίηση», δεν αποτελεί συνηγορία υπέρ του ελάσσονος και κατ’ επέκτασιν «καταγγελία» του μείζονος. Δεν υποστήριξα ποτέ εξιδανικευμένες απόψεις επιστροφής στην «αρχική συγγραφική-εκδοτική αθωότητα», πολλώ δε μάλλον στάθηκα πάντα κριτικός στην απαράδεκτη τσαπατσουλιά και προχειρότητα πολλών «αθώων μικροβιοτεχνών».
Το πρόβλημα λοιπόν έγκειται στο να κατανοήσουμε σήμερα τα όρια δράσης του σύγχρονου εκδοτικού «χόμο καταφέρτζικους». Ιδιαίτερα μάλιστα όταν αυτό αφορά στον ίδιο τον πολιτισμό μας. Πιο απλά: με βάση τα «στατιστικά» δεδομένα θα υποκλιθούμε στην λογική των αριθμών ή με το συνεπαγόμενο κόστος θα αντιτάξουμε την λογική του ποιος-ποιον, την λογική της ποιότητας, αφού πάντα η ποιότητα ήταν, είναι και θα είναι το τελικό κριτήριο για την αξία ενός έργου;
Είναι, διερωτώμαι, ένδειξη πολιτισμικής αναβάθμισης ο «εξορθολογισμός» του βιβλίου διά της εξαφανίσεως των μικρών εκδοτικών οίκων και της μετατροπής ακόμα και άξιων συγγραφέων σε μαζικούς παραγωγούς τυποποιημένων έργων; Τι άραγε επιδιώκουμε εν τέλει; Τη φαστφουντοποίηση και του βιβλίου, ενός «πνευματικού εδέσματος» με κατεξοχήν απαιτήσεις γευσιγνωσίας;
Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε τρόπο πνευματικής διατροφής;
Όλοι όσοι επιζητούν την επικράτηση μιας διαφορετικής λογικής στο τι τρώμε, οφείλουν να γνωρίζουν ότι ο συλλογισμός τους είναι ανεπαρκής, αν δεν θέσουν αφετηριακά το ζήτημα και στο τι διαβάζουμε.
Η ανακύκλωση σκουπιδιών είναι, ως απεδείχθη, χρήσιμη στην οικονομικοκοινωνική σφαίρα, παράγοντας νέα προϊόντα. Η ανακύκλωση σκουπιδιών όμως στις ιδέες παράγει μόνον σκουπίδια.

αναδ:pressinaction.gr

Ο Δάνης Κουμασίδης πάει φεστιβάλ..

Ο φίλος Δάνης Κουμασίδης από τη Θεσσαλονίκη, πήγε στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, είδε ταινίες και μας έστειλε τη δική του ανταπόκριση από τη διοργάνωση...


«Από τις 11 ως τις 20 Μαρτίου έλαβε χώρα στη Θεσσαλονίκη ένα ελπιδοφόρο συμβάν: το 13ο Φεστιβάλ Ντοκυμαντέρ – Εικόνες του 21ου αιώνα. Ελπιδοφόρο αφενός εξαιτίας της ποιότητας των ταινιών που παρουσιάστηκαν και αφετέρου εξαιτίας της προσέλευσης και της συμμετοχής του κοινού σε αυτές – ένα κοινό που μόνο «κοινό» δε θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κανείς. 233 ταινίες από 52 χώρες αι αύξηση προσέλευσης που κινήθηκε γύρω στο 20%.
Ο ορισμός των ντοκυμαντερ ως ‘ταινιών τεκμηρίωσης’ αποκτά σήμερα ολοένα και μεγαλύτερη σημασία καθώς η τεκμηρίωση μπορεί πιο εύκολα και εύπεπτα να ολισθήσει στην προπαγάνδα μιας και οι κάθε είδους και μορφής εξουσίας αναζητούν πιο έμμεσους, υπόρρητους τρόπους για να επιβάλλουν τα «μηνύματά» τους. Υπ’ αυτή την έννοια το ντοκυμαντερ σήμερα έχει μια ακόμη δυσκολότερη αποστολή, να υπερβεί δηλαδή τη στείρα προπαγάνδα των παλαιοτέρων εποχών, όψεις της οποίας σήμερα μοιάζουν κωμικές – είδαμε για παράδειγμα τα προπαγανδιστικά βίντεο του Ισραήλ με σκοπό να πείσουν για την κυριότητά του επί τον πορτοκαλιών της Γιάφα ή τις προσπάθειες του Σοβιετικού κράτους να πείσει για την ανάπτυξη της γυναικείας χειραφέτησης στο εσωτερικό του.

Ορισμένες από τις κορυφαίες στιγμές του φεστιβάλ:
Γιάφα, ο μηχανισμός του πορτοκαλιού (Jaffa, the Orange’s clockwork)
του Eyal Sivan
(88 λεπτά, 2009, συμπαραγωγή Ισραήλ, Γαλλίας, Βελγίου, και Γερμανίας)
Τα παγκοσμίως γνωστά και δημοφιλή πορτοκάλια της Γιάφα –προαστίου του Τελ-Αβίβ- ως επίδικο μιας σύγκρουσης μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων όχι μόνο για την ιδιοκτησία αλλά κυρίως για την ευρύτερη χρήση τους. Ουσιαστικά πρόκειται για μια μορφή άσκησης πάνω σε ζητήματα κοινωνιο-αγροτικής οικονομίας και στο βάθος βιολογίας. Η ιστορία της καλλιέργειας του πορτοκαλιού αποκαλύπτει μια παρελθοντική σχετικά αρμονικότερη συνύπαρξη των δυο κοινοτήτων αλλά στη συνέχεια έναν άνισο ανταγωνισμό μηχανισμών προπαγάνδας επί της κυριότητας του. Μια διαμάχη οικονομική που εν τέλει αναδεικνύει εξαιρετικά ισχυρές όψεις του συμβολικού. Μια οικονομική πηγή για τους Ισραηλινούς, μια χαμένη ευκαιρία για τους Παλαιστινίους… Πολύ καλή η δουλειά του –παρόντα στο φεστιβάλ- σκηνοθέτη, κυρίως στο επίπεδο άντλησης και διερεύνησης του αρχειακού υλικού. Θα μπορούσε η διάρκειά του να είναι λίγο μικρότερη.
Οργισμένος Δεκέμβρης
Των Άκη Κερσανίδη, Χρύσας Τζελέπη
(63 λεπτά, 2010)
Τα γεγονότα, ή η εξέγερση, του Δεκέμβρη του 2008 προξένησαν παγκόσμιο ενδιαφέρον, δημιούργησαν νέα –προς ώρας αναπάντητα- ερωτήματα και προκάλεσαν την εμφάνιση νέων θεωρητικών επεξεργασιών, όπως αυτή του Mike Davis που ομιλεί περί σύγχρονων ‘τυφλών’ εξεγέρσεων στον Δυτικό κόσμο. Πέραν όμως αυτών, ανέδειξε και νέα πολιτικά υποκείμενα, όχι ακριβώς με τη μορφή που είχαμε συνηθίσει ως τώρα. Το ντοκυμαντέρ ακολουθεί το χρονικό των γεγονότων των 3 εκείνων εβδομάδων (εντοπισμένα στο χωρικό πεδίο της Θεσσαλονίκης) αλλά και τα συνεπακόλουθα ερωτήματα που κλόνισαν τις βεβαιότητές μας. Σημαντική λεπτομέρεια: πέραν του σκηνοθετικού διδύμου, στην πραγματοποίηση του ντοκυμαντερ συνέβαλαν με παροχή υλικού πλήθος ανθρώπων. Πρόκειται άραγε για μια νέα μορφή δόμησης των ταινιών που ακολουθεί το πνεύμα των νέων μορφών πολιτικής (ή αντί-πολιτικής κατ’ άλλους) έκφρασης;
Η έρημος της απαγορευμένης τέχνης (The dessert of Forbidden Art)
των Amanda Pope – Tchavdar Georgiev
(80 λεπτά, Ρωσία-Ουζμπεκιστάν Ηνωμένες Πολιτείες)
Κατ’ εμέ η συγκλονιστικότερη στιγμή του φεστιβάλ. Που μπορεί να οδηγήσει το πάθος ενός ανθρώπου για τη τέχνη, και δη την απαγορευμένη, λογοκριμένη τέχνη; Στην περισυλλογή 40.00 περίπου έργων τέχνης, και στο σημαντικότερο μουσείο της ρωσικής τέχνης του 20ου αιώνα! Ο Ιγκόρ Σαβίτσκι, κάτω από τη μύτη της ΚGB και ενίοτε με κρατικά χρήματα που εμφανιζόταν να πηγαίνουν σε άλλους σκοπούς, έστησε ένα μουσείο στην πόλη Νούκους του φτωχού Καρακαλπακιστάν, επαρχίας του Ουζμπεκιστάν 2.500 χιλιόμετρα μακριά από τη Μόσχα, συλλέγοντας και σώζοντας τα έργα αντιφρονούντων, ομοφιλοφύλων και παραγκωνισμένων καλλιτεχνών της ΕΣΣΔ – η ιστορία θυμίζει λίγο την αντίστοιχη της συλλογής Κωστάκη. Το ντοκυμαντέρ αφηγείται την ιστορία και τις ακαταπόνητες προσπάθειες του σε πρώτο πρόσωπο με τη φωνή του Μπεν Κίνγκσλι και παραθέτοντας τις μαρτυρίες των παιδιών ορισμένων καλλιτεχνών τα έργα των οποίων σώθηκαν. Ο Ιγκόρ Σαβίτσκι πέθανε έχοντας δώσει ότι είχε και δεν είχε προς ενίσχυση της συλλογής και με κατεστραμμένους πνεύμονες εξαιτίας της φορμόλης που χρησιμοποιούσε για τη συντήρηση των έργων καθώς ήταν η πιο οικονομική λύση. Σήμερα, το πάμφτωχο μουσείο και η διευθύντριά του αρνούνται να πουλήσουν οποιοδήποτε έργο παρότι δεν έχουν τα οικονομικά μέσα ούτε για να εκθέσουν το μεγαλύτερο μέρος της συλλογής. Άκρατος ιδεαλισμός σε εποχή οικονομικής βαρβαρότητας; Η τέχνη έχει πάντα απαντήσεις…
Το όνομά της είναι Σαμπίν (Elle s’ appelle Sabine – Sandrine Bonnaire)
(85 λεπτά, Γαλλία, 2007)
Απαιτείται ιδιαίτερη τόλμη κα δύναμη για να καταγράφεις και να συνδράμεις την αυτιστική αδερφή σου, πόσο μάλλον εάν είσαι γνωστή ηθοποιός… H Σαντρίν Μποναίρ το έκανε για πάρα πολλά χρόνια. Το αποτέλεσμα; Μια χαρακτηρογραφία μιας δύσκολης μα προικισμένης προσωπικότητας αλλά και η κατάδειξη της αποτυχίας των θεραπευτικών – επί της ουσίας «σωφρονιστικών»- θεσμών.

Ε.Χ. Γονατάς (Μιχάλης Λυκούδης)
(41 λεπτά, Ελλάδα, 2010)
Η ομάδα openlit.gr από το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο μας προσέφερε αυτό το εξαιρετικό μίνι πορτραίτο που σκοπό είχε τον εκπαιδευτικό πειραματισμό σχετικά με τη διδακτική της λογοτεχνίας, εν τούτοις «στέκεται» άνετα στα μάτια οποιουδήποτε θεατή. O Eπαμεινώνδας Γονατάς (1924-2006) υπήρξε σημαντική μορφή των ελληνικών γραμμάτων. Συνοδοιπόρος μεγάλων μορφών της ελληνικής ποίησης (Εγγονόπουλος, Σαχτούρης, Καχτίστης) και περισσότερο απ’ όλους φίλος με τον Παπαδίτσα με τον οποίο εξέδωσαν το βραχύβιο λογοτεχνικό περιοδικό Πρώτη Ύλη. Το θεωρητικό ζήτημα που ανακύπτει με το έργο του Γονατά είναι κυρίως η δυσκολία ταξινόμησης του σε κάποιο ρεύμα. Στο ντοκυμαντέρ, επί παραδείγματι, ο σημαντικός κριτικός και ποιητής Γιάννης Δάλλας τον κατατάσσει πολύ κοντά σε κάτι αντίστοιχο της εξπρεσσιονιστικής φόρμας ενώ η ίδια συζήτηση έλαβε χώρα και σχετικά με τις υπερρεαλιστικές του επιρροές. Σημαντικό είναι και το μεταφραστικό έργο του συγγραφέα (Πόρτσια, Γκολ, Λίχτενμπεργκ και Φλομπέρ – τον οποίο θεωρεί και μεγάλο του «δάσκαλο») Στην ταινία εμφανίζεται και ο ίδιος ο Γονατάς, σε αποσπάσματα από την εκπομπή της ετ1 Παρασκήνιο. Μακάρι από τα ελληνικά πανεπιστήμια να προκύπτουν κι άλλες τέτοιες ερευνητικές εργασίες και ασφαλώς να τους παρέχονται περισσότερα μέσα. Μια φράση από την ταινία: «Η λογοτεχνία είναι συνενοχή και αλληλεγγύη».
Το ντοκυμαντέρ δεν είναι μόνο παροχή πληροφορίας, δηλαδή ένα είδος εκπαιδευτικής τηλεόρασης προοριζόμενο για την μικρή οθόνη ή για το ιντερνετ. Απαιτείται αδιαμφισβήτητα να διέπεται από κανόνες αισθητικής… Είναι αξιέπαινο το γεγονός πως το φεστιβάλ ντοκυμαντερ έχει κατορθώσει να καθιερωθεί στη συνείδηση του κοινού και να έχει ένα ‘καλό’ όνομα στο εξωτερικό. Μένουν τα ουσιαστικότερα βήματα της αποδοχής του από την κοινωνία στο επίπεδο των fiction films.»

Δάνης Κουμασίδης
αναδ:cinepivates.blogspot.com

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Παρασκευή, 11 Μαρτίου · 7:30 μ.μ. - 9:30 μ.μ.
Τοποθεσία: Κεντρική Δημοτική Βιβλιοθήκη Θεσσαλονίκης, Εθνικής Αμύνης 27 & Αλεξ. Σβώλου

Το βιβλίο του Απόστολου Λυκεσά "Το τσίρκο των ψύλλων", των εκδόσεων Μεταίχμιο, θα παρουσιαστεί στην Κεντρική Δημοτική Βιβλιοθήκη,
Εθνικής Αμύνης 27, την Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011, και ώρα 19:30.
Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι:
Ηλίας Κουτσούκος, Δημοσιογράφος-Συγγραφέας
Τριαντάφυλλος Η. Κωτόπουλος, Λέκτορας Ελληνικής Λογοτεχνίας του Πανεπιστήμιου Δυτικής Μακεδονίας
Ελισάβετ Γρηγοριάδου, Φιλόλογος, Μεταπτυχιακή Φοιτήτρια Δημιουργικής Γραφής

Η είσοδος είναι ελεύθερη.

Eργαστήρι Βιβλίου του ΕΚΕΒΙ: Συνάντηση γνωριμίας (2/3/2011)

Η δραστηριότητα που θα αναπτύξει το Εργαστήρι Βιβλίου του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου στη Θεσσαλονίκη παρουσιάστηκε σήμερα σε ανοιχτή συνάντηση των διδασκόντων με τους συμμετέχοντες στα σχετικά σεμινάρια. Η διευθύντρια του ΕΚΕΒΙ Κατρίν Βελισσάρη και ο λογοτέχνης και από τους πρώτους διδάσκοντες του Εργαστηρίου Στρατής Πασχάλης ανέπτυξαν τις γενικές αρχές και τους στόχους των σεμιναρίων, που για πρώτη φορά διοργανώνονται φέτος και στη Θεσσαλονίκη, σε συνεργασία με την ΕΣΗΕΜ-Θ και το Μορφωτικό Ίδρυμά της.
Οι διδάσκουσες, Σοφία Νικολαΐδου (σεμινάριο μυθιστορήματος) και Άσπα Χασιώτη (σεμινάριο διόρθωσης κειμένων) συζήτησαν με τους συμμετέχοντες ζητήματα που αφορούν στο περιεχόμενο και τον τρόπο διεξαγωγής των σεμιναρίων.
Τα σεμινάρια του εαρινού κύκλου (από τις 14 Μαρτίου έως τις 20 Μαΐου 2011) θα γίνουν με το εξής πρόγραμμα: Συγγραφή μυθιστορήματος, κάθε Πέμπτη, 17.00-20.00. Διόρθωση κειμένων, κάθε Τρίτη, 17.00-20.00. Τα σεμινάρια θα πραγματοποιούνται στην αίθουσα του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΜ-Θ (Μορκεντάου 1 και Λεωφόρος Νίκης, 1ος όροφος).
Στα μέλη της ΕΣΗΕΜ-Θ που θέλουν να εγγραφούν στα σεμινάρια παρέχεται από το ΕΚΕΒΙ έκπτωση 20% στα δίδακτρα.
Η περίοδος υποβολής αιτήσεων για συμμετοχή παρατείνεται ως την Καθαρή Δευτέρα 7 Μαρτίου.
Περισσότερες πληροφορίες είναι διαθέσιμες από το ΕΚΕΒΙ: Μαρία Θεοδωρίδου, τηλ.: 210-9200300, 210-9200336, seminaria@ekebi.gr

(Πηγή:www.esiemth.gr)

"Η κρίση θα μας κάνει καλύτερους αναγνώστες?"(της Εύης Καρκίτη)

*«Ερχεται χρωματιστός χαρτοπολτός λήθης και ηλιθιότητας»
Λένα Διβάνη, συγγραφέας

«Ημουν κι εγώ ανάμεσα σ’ αυτούς που ήλπιζαν πως μέσα στην ανασφάλεια της γενικευμένης κρίσης οι Ελληνες αναγνώστες θα στραφούν σε μια σειρά βιβλίων που θα μπορούσαν να τους διευκολύνουν να κατανοήσουν (πολιτική, οικονομία, φιλοσοφία και φυσικά καλή λογοτεχνία). Και προφανώς μια ομάδα στράφηκε εκεί. Αλλά είναι η μικρότερη. Η μεγαλύτερη διάλεξε, όπως πάντα, τον εύκολο δρόμο: να λησμονήσει, να ξεχαστεί με ένα «Αρλεκιν» (όπως ξεχνάει με το «Μάστερ σεφ» ότι δεν έχει να φάει). Είναι η πρόχειρη λύση - πάντα ήταν. Είναι, επίσης, μια κάποια λύση και για τα βιβλιοπωλεία που αγωνιούν επίσης επιχειρηματικά. Φοβάμαι, όμως, πως θα συντομεύσει ακόμη περισσότερο ο χρόνος παραμονής στις προθήκες και τους πάγκους των βιβλιοπωλείων για τα κανονικά βιβλία. Και θα γεμίσουμε από χρωματιστό, χαρτοπολτό λήθης και ηλιθιότητας...».

*«Οι αναγνώστες δε θα μετακινηθούν στο ποιητικό»
Ρούλα Μπούμπα, υπεύθυνη κεντρικού βιβλιοπωλείου

«Δεν πιστεύω ότι η οικονομική κρίση θα επηρεάσει τις προτιμήσεις του αναγνωστικού κοινού. Οσοι διάβαζαν καλά βιβλία θα εξακολουθήσουν να τα επιλέγουν, ενώ οι οπαδοί του ελαφρού βιβλίου δε θα κάνουν αναγνωστική στροφή. Αναμφίβολα, όμως, η κρίση θα επηρεάσει βαθιά το βιβλίο σε αριθμούς. Θα πουληθεί λιγότερη λογοτεχνία ή δοκίμιο. Το μόνο που βλέπω να μένει ανεπηρέαστο, τουλάχιστον προς το παρόν, είναι το σχολικό βοήθημα, το οποίο πάντα αγόραζαν οι μαθητές. Από την άλλη, όμως, αξίζει να σημειωθεί πως παρατηρείται «κινητικότητα» σε τίτλους που αφορούν την ίδια τη κρίση. Ενα κομμάτι του κοινού αναζητά στις εκδόσεις αυτές απαντήσεις και ερμηνείες για τις εξελίξεις που επηρεάζουν τις ζωές όλων. Στην ποιοτική διαμόρφωση, όμως, του εκδοτικού τοπίου κρίσιμο ρόλο θα παίξουν και οι επιλογές των εκδοτών. Υπάρχει πάντα ο φόβος να στραφούν εναντίον της ποιότητας, θεωρώντας πως με «εύπεπτα» βιβλία θα έχουν εμπορικά καλύτερη τύχη, αλλά ακόμη και τα «ελαφρά» βιβλία που είναι γραμμένα με τηλεοπτική λογική θα πουλήσουν λιγότερο. Οι αλλαγές έχουν ήδη αρχίσει να φαίνονται».

*"Ελπίζω τα δεδομένα να οδηγήσουν πάλι στην αμφισβήτηση"
Λένα Παπαθανασίου,βιβλιοθηκονόμος

‎"Η απουσία πολιτικής βιβλίου, βιβλιοθηκών αλλά & συστηματικής καλλιέργειας της φιλαναγνωσίας στη χώρα μας οδήγησε στην αντιμετώπιση του βιβλίου ως μέσου επιβολής γνώσης του εκπαιδευτικού σύστηματος ,ή ζήτημα που αφορούσε μειοψηφίες.
Ως επαγγελματίας του χώρου, καταγράφω στην εγχώρια πραγματικότητα τα τελευταία χρόνια μια πληθωριστική παραγωγή βιβλίων ελληνικών με κατεύθυνση «αγοράς».Με πολλή προσοχή θα έπρεπε να χρησιμοποιούμε και τον όρο «λογοτεχνία».Δυστυχώς τα «ευπώλητα» είναι η κυρίαρχη τάση ανάγνωσης.
Αντιθέτως, την εποχή της δικτατορίας και αργότερα της μεταπολίτευσης ,η λογοτεχνία συλλάβιζε την ουτοπία, ακουμπούσε οργή στα γκάζια της τέχνης .Ηθελε τις «..λέξεις να καρφώνονται σαν πρόκες»*,γεμάτες θυμό. Κι αργότερα, όταν τα κινήματα και τα πρόσωπα έκαιγαν σε συνθήκες βραδείας καύσεως την προσδοκία, με επιμονή ψέλλιζε την τρυφερή διαθήκη:
"..θα τον αλλάξουμε τον κόσμο,παρ΄όλ΄αυτά,Μαρία".**
Στην κοινωνία που αποθεώνει την εικόνα, την ανεξέλεγκτη πληροφορία, τη μαλθακότητα είναι κοινό μυστικό πως η άρθρωση λόγου διαμετρικά αντίθετου προς το «πολιτικώς ορθό» γίνεται μία εύπεπτη «γαργάρα».
Θέλω να πιστεύω αυθαίρετα πως τα σκληρά δεδομένα της εποχής, θα οδηγήσουν πάλι στην αμφισβήτηση. Δεν είναι θέμα τοπογραφίας .Η ανθρωπογεωγραφία είναι αυτή που δημοκρατικά καταρρίπτει πάσης φύσεως δεδομένα. Η εμπειρία μου στη λέσχη ανάγνωσης αυτό καταδεικνύει.«Υποψιασμένοι» άνθρωποι που ενημερώνονται διαβάζοντας, είναι πολίτες με δημιουργικά συναισθήματα κι υπερασπίζουν απόψεις, ενίοτε με έντονη αντιπαράθεση ,συγκρούσεις,ένταση. Αυτή η διεργασία είναι βαθιά πολιτική κι ελπιδοφόρα.
Το βιβλίο είναι μόνο η αφορμή.
Η κατά τον χαρακτηρισμό του Brecht, "ένα όπλο"."

"ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ,27/2/2011)