Η ταινία του Ν. Τζίμα "Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο" επιστρέφει στις κινηματογραφικές αίθουσες

16/06/2009
Η ζωή και η δράση του Νίκου Μπελογιάννη, όπως εξιστορήθηκαν με την ταινία του Νίκου Τζίμα, "Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο", επιστρέφουν την Πέμπτη, μετά από 29 χρόνια, στις κινηματογραφικές αίθουσες της Αθήνας.
Ο Νίκος Μπελογιάννης είναι σύμβολο ομορφιάς, ανθρωπιάς, ποίησης και αγωνιστικότητας, είπε ο δημιουργός της ταινίας στη συνέντευξη Τύπου που πραγματοποιήθηκε με αφορμή την επανέκδοσή της από την εταιρεία διανομής New Star.
Εξηγώντας γιατί θέλησε να κάνει αυτή την ταινία, ο Νίκος Τζίμας είπε ότι παρακινήθηκε από την ακτινοβόλο προσωπικότητα του Ν. Μπελογιάννη, την οποία και θέλησε να μεταφέρει, και, αφετέρου, επειδή, όπως είπε, θέλησε να αποδώσει το πολιτικό κλίμα της εποχής που έζησε ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο.
Μάλιστα, σε αυτό το σημείο, ο σκηνοθέτης θυμήθηκε μια δίστηλη κριτική της εφημερίδας "New York Times", έπειτα από την προβολή της ταινίας στην Αμερική, στην οποία ο δημοσιογράφος συντασσόταν με την τοποθέτηση του Ν. Τζίμα, σχετικά με το ότι ?ενώ οι Γερμανοί εισέβαλαν στην Ελλάδα με πολλές στρατιωτικές δυνάμεις, οι Αμερικάνοι ``εισέβαλαν`` με πολλά δολάρια και πολλούς πράκτορες.
Επιπλέον, μιλώντας για το πώς η ταινία υπήρξε αφορμή για εθνική συμφιλίωση μεταξύ αριστερών και δεξιών, ο Νίκος Τζίμας εξιστόρησε περιστατικό, κατά το οποίο, γύρω στο 1980, όταν ο τότε υφυπουργός προεδρίας κυβερνήσεως, Αθ. Τσαλδάρης είχε κόψει την ταινία, ζήτησε στη συνέχεια από τον σκηνοθέτη μια κόπια, την οποία είδε μόνος του και κατόπιν με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και την Ελένη Βλάχου.
Σύμφωνα πάντα με τον σκηνοθέτη, στη συνέχεια με κάλεσε και μου είπε ότι έκανα αντικειμενική παρουσίαση των γεγονότων και δεν έκανα προπαγάνδα υπέρ κάποιου κόμματος. Κατά την ίδια εξιστόρηση, ο Αθ. Τσαλδάρης του ανέφερε ότι πρέπει να κάνουν όλοι την αυτοκριτική τους και πρόσθεσε αυτολεξεί, όπως σημείωσε ο Ν. Τζίμας, ημείς ήδη την κάνουμε.
Σχετικά με τον κινηματογραφικό Μπελογιάννη που ενσάρκωσε ο τότε και νυν καθηγητής ιταλικής φιλολογίας, Φοίβος Γκικόπουλος, ο σκηνοθέτης είπε ότι τον επέλεξε αφού τον γνώρισε τυχαία ως διερμηνέα του Ιταλού ηθοποιού Τζιαν Μαρία Βολοντέ, στον οποίο είχε προτείνει αρχικά το ρόλο.
Ο ηθοποιός, ωστόσο, παρουσίασε όγκο κατά τα γυρίσματα και έτσι ο Νίκος Τζίμας έπεσε πάνω στον διερμηνέα του, τον Φοίβο Γκικόπουλο, ο οποίος τελικά πήρε τον, μοναδικό, ρόλο στη ζωή του.
Επιπλέον, για την ταινία μίλησαν και δύο εκ των πρωταγωνιστών της, ο βουλευτής του ΚΚΕ, Κ. Καζάκος και ο Αντ. Αντωνίου που υποδύθηκε τον συναγωνιστή του Ν. Μπελογιάννη, Νίκο Πλουμπίδη.
Εκείνο που πρέπει να ελπίζουμε είναι οι νέοι να γνωρίσουν όχι μόνο την ταινία, αλλά και τους αγωνιστές που είχαμε?, είπε ο κ. Αντωνίου.
Στη συνέντευξη Τύπου παρέστη επίσης η βουλευτής του ΚΚΕ, Λ. Καφαντάρη.
Πηγή :ΑΘΗΝΑΙΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΑΡΙΟΣ!

O Μωρίς Ζάρ, πατέρας του Ζαν-Μισέλ Ζαρ, σημαντικός μουσικός, έγραψε μεταξύ άλλων μουσική για γνωστές ταινίες όπως ο Λώρενς της Αραβίας (όσκαρ μουσικής), Δόκτωρ Ζιβάγκο, οι Καταραμένοι, ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς, ο κύκλος των χαμένων ποιητών. Πέθανε στις 28/3/2009.
Βλέποντας την είδηση του θανάτου του στις ειδήσεις ο Σέιν Φιτζέραλντ, τελειόφοιτος κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Δουβλίνου, θεωρεί ότι πρόκειται για ευκαιρία να πραγματοποιήσει ένα πείραμά του.
Προσθέτει στο λήμμα της Wikipedia το παρακάτω κείμενο σαν λόγια του ίδιου του συνθέτη: One could say my life itself has been one long soundtrack. Music was my life, music brought me to life, and music is how I will be remembered long after I leave this life. When I die there will be a final waltz playing in my head, that only I can hear. (Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι η ζωή μου είναι η μουσική μιας ταινίας. Η μουσική ήταν η ζωή μου, η μουσική με έφερε στη ζωή και μουσική θα είναι ο τρόπος που θα με θυμούνται όταν θα φύγω από αυτή τη ζωή. Όταν πεθάνω θα παίζει στο μυαλό μου ένα τελευταίο βαλς, γιατί μόνο αυτό θα μπορώ να ακούσω)
Το απόσπασμα είναι ολότελα φανταστικό, δεν είναι λόγια του Μωρίς Ζαρ ή οποιουδήποτε άλλου αλλά ένα κείμενο που έγραψε ο Σέιν Φιτζέραλντ, προσεκτικά είναι αλήθεια ώστε να μην προσβάλει την μνήμη του. Το συγκεκριμένο κείμενο διαγράφτηκε σχετικά γρήγορα από το λήμμα της Wikipedia γιατί δεν είχε παραπομπή. (Για την ακρίβεια διαγράφτηκε από το προσωπικό της wikipedia τρεις φορές, καθώς ο συντάκτης του το ανέβαζε πάλι).
Με μια άλλη διατύπωση, το συγκεκριμένο απόσπασμα ήταν ορατό στο λήμμα της wikipedia αρκετές ώρες, ίσως για μια μέρα, διάστημα που αποδείχτηκε ότι ήταν αρκετό για να το βρουν δημοσιογράφοι σε όλο τον κόσμο και να το περιλάβουν σε νεκρολογίες, αφιερώματα και άρθρα για τον συνθέτη. (Δεν αποκλείεται μερικά από τα κείμενα αυτά να αντέγραφαν άλλα και όχι την wikipedia)
Η εξαπάτηση δεν έγινε αντιληπτή παρά μόνο ύστερα από άρθρο του Σέιν Φιτζέραλντ στους Irish Times, στις αρχές Μαΐου. Ελάχιστες εφημερίδες στο κόσμο ενημέρωσαν τους αναγνώστες τους και ζήτησαν συγγνώμη για την παραπλάνηση.
Υπάρχει μια επιφανειακή κριτική σχετικά με τις εφημερίδες, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και την ποιότητα της ενημέρωσης. Αν ξύσουμε λίγο κάτω από αυτή την επιφάνεια φτάνουμε σε καταστάσεις που μπορεί να μας ενδιαφέρουν.
Η ποιότητα της δουλειάς μας εξαρτάται από τις πηγές που χρησιμοποιούμε και από τον τρόπο που ελέγχουμε και επαληθεύουμε την αξιοπιστία και την εγκυρότητα τους. Είναι κάτι που έχει να κάνει με την ουσία της δουλειάς μας και τις δυσκολίες που πρέπει να είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε. Ας πούμε ως βιβλιοθηκάριοι βοηθάμε μια ομάδα μαθητών να κάνει μια εργασία και η εργασία αυτή μηδενίζεται από τον καθηγητή γιατί αναφέρεται σε φανταστικά και ανυπόστατα γεγονότα.
Αν η Βιβλιοθήκη αποτελεί τον Ναό της Γνώσης, αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε τι που περιλαμβάνει αποτελεί εικόνισμα αλλά ότι η Βιβλιοθήκη αποτελεί το σωστό μέρος για να μάθει κάποιος τι είναι γνώση και πως αποκτιέται, πως διαπιστώνεται η αξιοπιστία και η εγκυρότητα μιας πληφορορίας, πως οι πληροφορίες αξιολογούνται και συντίθενται σε γνώση. Αυτό το πράγμα μαθαίνεται στην Βιβλιοθήκη και είναι μια ευθύνη που ανήκει σε πολλούς, αλλά νομίζω ότι υπάρχει κι ένα μικρό μέρος της ευθύνης στη πλάτη κάθε βιβλιοθηκάριου που κάνει τη βάρδιά του σε κάποια μικρή βιβλιοθήκη σε κάποιο μέρος του κόσμου.
Υποθέτω ότι πριν οποιοδήποτε σχόλιο οι περισσότεροι θα προσπαθήσουν να εξακριβώσουν ότι πραγματικά συνέβη κάτι τέτοιο, ότι υπάρχουν αυτά τα πρόσωπα, ότι ο Σέιν Φιτζέραλντ έκανε αυτό το πείραμα, ή, αν αυτό το κείμενο είναι το πείραμα ή η φάρσα. Κάτι που εύκολο για ένα βιβλιοθηκάριο που έχει τόσα στοιχεία.
Είναι ωραίο να είσαι βιβλιοθηκάριος !

(το έλαβα από το συνάδελφο Σπύρο Πιέρρο και θεωρώ πως είναι ενδιαφέρον)

ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ "ΕΡΗΜΟ ΝΗΣΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ"

ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΒΡΑΔΙΑ. ΠΟΛΛΟΙ ΦΙΛΟΙ, ΠΟΛΛΟΙ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΩΣ ΑΡΚΕΤΟΙ ΝΕΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
ΜΑΛΛΟΝ Η ΕΛΠΙΔΑ ΔΕΝ ΣΒΗΝΕΙ ΕΥΚΟΛΑ ΣΤΟ ΕΡΗΜΟ ΝΗΣΙ.

ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΗ Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ, ΔΙΑΛΕΧΤΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ, ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ, ΟΜΟΡΦΕΣ ΜΕΛΩΔΙΕΣ ΠΙΑΝΟΥ. ΤΙ ΑΛΛΟ ΝΑ ΘΕΛΕΙ, ΤΙ ΑΛΛΟ ΝΑ ΖΗΤΗΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟΛΗ, ΤΖΟΥΛΙΑ, ΗΛΙΑ

ΑΛΛΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΙΝΔΙΑΝΩΝ ΚΑΙ ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ
ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΣΕΙ ΤΗΝ ΣΙΩΠΗΛΗ ΤΟΥ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΤΟΛΗ ΓΙΑ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΚΟΜΑ.

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΒΡΑΔΙΝΟ

"..Είναι μεγάλη συγκίνηση να απιθώνει κανείς στην αριστερή του παλάμη ένα καινούριο βιβλίο του. Να κοιτάζει το νιογέννητο με έκπληξη, ύστερα να χαϊδεύει απαλά το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλό του, να το ξεφυλλίζει. Να το αφήνει δίπλα για λίγο και να το ξαναπιάνει. Είναι μεγάλη ερωτική συγκίνηση, ακόμη κι όταν είναι κανείς πολύτεκνος όπως εγώ.

Αυτή τη συγκίνηση, που ήδη νιώθω νοερά, θέλησα να μοιραστώ μαζί σας απόψε. Και να σας πω, όπως η κουκουβάγια για τα παιδιά της, ότι σίγουρα είναι ένα πολύ όμορφο βιβλίο.."(Τόλης Νικηφόρου)

Αναδημοσίευσα τα λόγια του ποιητή της συντροφιάς μας από το ιστολόγιό του "Ενα λιβάδι στην ομίχλη που ονειρεύεται",όχι μόνο διότι το έργο του συνολικά αποτελεί μεγάλη παρακαταθήκη για τη λογοτεχνική ιστορία αυτής της πόλης,αλλά κυρίως γιατί ζει τη ζωή του ως ποιητής.Κι αυτό είναι το σπουδαίο.Απόψε,στο βιβλιοπωλείο Κυριακίδη(Αγ.Σοφίας 40),μετά τις 8.30,με Η.Κουτσούκο και Τ.Φορτούνη,θα πούμε περισσότερα.