επιλογή βιβλίων για ανάγνωση

Νομίζω ότι θα ήταν προτιμότερο, την ερχόμενη Κυριακή, και μετά τον σχολιασμό της σοβαρότατης ψυχικής ασθένειας που διαβάσαμε, να προτείνουμε όλοι βιβλία για ανάγνωση και να καταρτίσουμε ένα κατάλογο. Φυσικά, η σειρά θα αποφασίζεται με απλή πλειοψηφία. Ήδη εγώ, σε πρώτη φάση, προτείνω,

1. To Διπλό Βιβλίο του Δημήτρη Χατζή
2. Το Κιβώτιο του Άρη Αλεξάνδρου
3. Το Μηδέν και το Άπειρο του Άρθουρ Καίσλερ
4. Το Μεγάλο Ταξίδι του Χόρχε Σέμπρουν
5. Ο Πρώτος Άνθρωπος του Αλμπέρ Καμύ (το τελευταίο ημιτελές βιβλίο του που διέκοψε ο θάνατός του).

"Μια φορά κι έναν καιρό..."

Ενας από τους πλέον επικίνδυνους τρόπους που χρησιμοποίησαν οι μηχανισμοί της κοινωνίας για την συνειδητή αλλοτρίωση της φαντασίας και την επιβολή της κυρίαρχης ιδεολογίας, ήταν τα παραμύθια ( αν κι όχι βέβαια γενικευμένα) . Σε πολλά από αυτά ζούνε ευτυχισμένοι λαοί με βασιλιάδες κι οι κοπέλες περιμένουν πρίγκηπες..Οποιος παραβαίνει τις εντολές δέχεται στους ώμους του το ξέσπασμα όλων των δεινών του κόσμου και στο τέλος μαγικά η ζωή δικαιώνει τους φρόνιμους και υπάκουους.
Το "καλό" και το "κακό" είναι ξεκάθαρο κι ο ρόλος του παραμυθά επίσης.Να πείσει με τη γλαφυρότητα της πένας (τηρουμένων των αναλογιών σήμερα,να αξιοποιήσει τη σκηνοθετική του μπαγκέτα) . Σε βάθος χρόνου να συμψηφίσει. Σε μέρες τηλεαποβλάκωσης να αθωώσει. Σε εποχές μαζικής νάρκης να "εγείρει" συμπάθειες. Κι οι αμφιβολίες που θα σπείρει, μεγέθους φυσαλίδας στον αφρό,νανούρισμα φλοίσβου. Ως εκεί. Ολοι άνθρωποι είμαστε και τη δικαίωση προσδοκούμε. Επιμένω ,ως εκεί. Στα παραμύθια...

Πόσο βούτυρο στο τομάρι της κοινωνίας;

Πολύ βούτυρο στο τομάρι του σκύλου.

Προσωπικά το βιβλίο μου δημιούργησε δυο αντιμαχόμενα συναισθήματα. Αρχικά θα πρέπει να ομολογήσω ότι μου άρεσε η γραφή, το βιβλίο έρεε και δεν σε άφηνε να το αφήσεις. Καλογραμμένο. Επί της ουσίας όμως έχω κάποιες ενστάσεις. Όπως είπε και ο ίδιος ο συγγραφέας μπορεί η «λογοτεχνία να θέτει αμφιβολίες» αλλά θεωρώ πως σε κάποια ζητήματα είναι επιβεβλημένο να έχεις άποψη και να διαλέγεις πλευρά. Είναι διαφορετικό ένας συγγραφέας να πραγματεύεται π.χ την αυτοδικία και να σε αφήνει να διαλέξεις πλευρά και διαφορετικό είναι να πραγματεύεται ένα γεγονός με ιστορική υπόσταση, τεράστια σημασία και (κατά την ταπεινή μου άποψη) να μην δίνει με σαφήνεια τις θέσεις και των δυο πλευρών. Εξηγώ. Μπορεί το συγκεκριμένο βιβλίο να αρέσει και να είναι απολύτως κατανοητό στη γενιά του συγγραφέα αλλά υπάρχουν αναγνώστες που αφενός δεν έζησαν τα γεγονότα αφετέρου δεν διδάχθηκαν ποτέ την ιστορία της περιόδου και αυτοί που έπρεπε να τους τα έχουν πει π.χ γονείς να μην το έχουν κάνει ποτέ.

«Μεγάλος μάγκας ο Εικοσιδυος» μου είπε ένας φίλος στον οποίο πάσαρα το βιβλίο.
«Δεν πειράζει που στον ελεύθερο του χρόνο βασάνιζε και σκότωνε» του απάντησα.
«Αφρός αφρός» μου είπε γελώντας και άλλαξε θέμα.
Τον καταλαβαίνω. Δεν ξέρει και πολύ λογικά ταυτίζεται.
Δεν είναι όμως αυτό άδικο και επικίνδυνο;

Προσωπικά μπορεί να κατάλαβα τα υπονοούμενα για το στρατό με το στουπέτσι, για την εκκλησία με τον ψάλτη – βασανιστή, για την πολυφωνία – ομορφιά – δημοκρατία με το παγώνι αλλά έχω τεράστιες αμφιβολίες αν θα το καταλάβει ένας 20χρονος αναγνώστης ο οποίος μεγαλώνει μέσα σε μία κοινωνία όπου η μαγκιά, τα λεφτά και η καλοπέραση είναι ακρογωνιαίοι λίθοι της καθημερινότητας του.

Ιδιαίτερα σε μία εποχή που τα μεγαλύτερα των εγκλημάτων είτε εντός είτε εκτός των τειχών παραμένουν ατιμώρητα. Γράφοντας αυτές τις σειρές παρακολουθώ ειδήσεις και έχω απασφαλίσει. Ψάχνανε αντιεισαγγελείς του Αρείου Πάγου τους υπεύθυνους για το σκάνδαλο των ομολόγων. Βρήκαν τις αποδείξεις και ο Εισαγγελέας άσκησε δίωξη κατά παντός υπευθύνου αποφεύγοντας να προσωποποιήσει τις κατηγορίες. Μα είναι ποτέ δυνατόν αναρωτιέμαι; Και τότε και τώρα τα εγκλήματα έχουν ονοματεπώνυμο και αυτή είναι η ουσία.

Αφιέρωσα πολύ χρόνο προσπαθώντας να απαντήσω στο ερώτημα αν κρινόμαστε ως άνθρωποι συνολικά ή φτάνει μία στιγμή για να σημαδέψει ολόκληρη τη ζωή μας Διατηρώντας ακόμα και τώρα επιφυλάξεις νομίζω πως μάλλον επικρατεί το δεύτερο.

"Oι Κυριακές της συνάφειας"

Μιλάμε τις Κυριακές.Η πρώτη μου σκέψη είναι ότι αυτή η προσπάθεια κρατεί καλά και ενδιαφέρει όλους μας. Παλιούς και νέους (σε σχέση με τη συμμετοχή), νέους και νεώτερους (σε ότι αφορά την ηλικία της καρδιάς και του πνεύματος).
Χαρακτηριστήκαμε κάποιοι από εμάς, περίπου ερήμην, τη δεκαετία του 80 "γενιά της αλλαγής".Μόνο που συλλαβίζαμε την ουτοπία με στίχους του Νικηφόρου,ακουμπούσαμε την οργή μας στα γκάζια του Κουτσούκου και πιστεύαμε ότι μπορούμε να "ενοχλήσουμε το σύμπαν" διαβάζοντας τον Καρούζο.Κι αργότερα,όταν τα χρόνια,τα κινήματα και τα πρόσωπα έκαιγαν σε συνθήκες βραδείας καύσεως την προσδοκία,επιμέναμε στης Γώγου την τρυφερή διαθήκη:"..θα τον αλλάξουμε τον κόσμο,παρ΄όλ΄αυτά,Μαρία".
Οποια μέθοδο ανάλυσης κι αν επιλέξει ο καθένας στον πολιτικό του προβληματισμό,νομίζω θα συμφωνήσει σε τούτo.Μείναμε λίγοι να αγωνιούμε.Τόσο λίγοι ώστε να χωράμε σε ένα πατάρι.Η κάπως έτσι.Ο φίλος της εφηβείας Γρηγόρης, οι ποιητές της πόλης που ακόμη "δεν παραδέχτηκαν την ήττα"(χωράνε κι οι διαφωνούντες), κυρίως όμως ένα σμάρι νέων παιδιών που-παραδόξως για τα δεδομένα της εποχής-διαβάζουν,σκέπτονται,αμφισβητούν κι αρθρώνουν λόγο.Για αγωνίες κι όνειρα.Δεν είναι θέμα τοπογραφίας.Η ανθρωπογεωγραφία είναι αυτή που δημοκρατικά καταρρίπτει πάσης φύσεως "αποστάσεις".Οπως έγραψε ο Oscar Wilde:"Ολοι ζούμε στον υπόνομο,μα κάποιοι κοιτάμε τα αστέρια".
Μιλάμε τις Κυριακές.Το βιβλίο είναι μόνο η αφορμή.Η κατά τον χαρακτηρισμό του Brecht, "ένα όπλο".

Ένα Αμερικανικό Όνειρο

«ENA AMEΡΙΚΑΝΙΚΟ ΟΝΕΙΡΟ» Norman Mailer ΠΛΕΘΡΟΝ, 1988 είναι το βιβλίο για την επόμενη συνάντηση που θα γίνει την Κυριακή 1 Ιουλίου. Βεβαίως οι συναντήσεις είναι ανοικτές για όλους. Σε περίπτωση που αντιμετωπίσετε δυσκολίες στην αναζήτηση του βιβλίου ένα τηλεφωνάκι στην υπέυθυνη της λέσχης μπορεί να βοηθήσει. Επίσης μπορείτε να κάνετε reply στο post αν θελετε βοήθεια και θα σας απαντήσω immediately...

πολύ μέλι στις σελίδες των βιβλίων

Που είναι πιο εύγευστο και υγιεινό από το βούτυρο και, στο κάτω κάτω, δεν μας έφταιξε σε τίποτα το καϋμένο το σκυλάκι. Νομίζω ότι χθες ήταν η καλύτερη (ως τώρα) συγκέντρωσή μας και μια πραγματικά απολαυστική βραδιά. Όχι μόνο αναλύσαμε μέχρι λιποθυμίας το "πολύ βούτυρο στο τομάρι του σκύλου", όχι μόνον είπαμε ιστορίες παλιές και ενημερώθηκαν οι νεώτεροι για τις συνθήκες της σκοτεινής δεκαετίας του "60, όχι μόνον συμφωνήσαμε και διαφωνήσαμε αδελφικά αλλά, ε, ναι, ψιλολύσαμε και το σύνολο σχεδόν των λογοτεχνικών αλλά και των παγκόσμιων προβλημάτων. Κυρίως χάρη στην εύγλωττη και χαριτωμένη παρουσία των Γιώργου Σκαμπαρδώνη και Ηλία Κουτσούκου, στις εύστοχες ερωτήσεις και παρατηρήσεις όλων, και στην προσέλευση τριών νέων μελών εκτός της γνωστής παλιοπαρέας των εθισμένων. Ποιος ήταν εκείνος που πρότεινε να μετονομαστεί η Λέσχη Ανάγνωσης σε Λέσχη Συγγραφέων;

Τα μέλη της λέσχης διαβάζουν...

"Λέσχη Ανάγνωσης ονομάζεται μια ομάδα ανθρώπων που έχουν συμφωνήσει να συναντιούνται σε τακτά διαστήματα και να συζητούν για βιβλία που αποφάσισαν να διαβάσουν από κοινού..."

[Φυσικά όταν λέμε "από κοινού" δεν εννούμε αυτό ακριβώς!..]

Ποιος είπε ότι η ανάγνωση ενός βιβλίου είναι απαραίτητα κάτι μοναχικό;Τρία μέλη της λέσχης μας επί τω έργω...

Καλοκαιρινός ήλιος, μια σκιά κάτω από ένα δέντρο στα χορτάρια, ένα δροσερό αεράκι να σε φυσά, βιβλίο, παρέα, συζήτηση και καφές, χρειάζεσαι αλήθεια κάτι παραπάνω για να περάσεις καλά το μεσημέρι της Κυριακής;

Χαιρετίσματα

Αγαπητέ Δημήτρη Μαμαλούκα,με χαρά βρήκα τα σχόλιά σου στο blog μας.Εύχομαι καλά ταξίδια στα βιβλία σου και σε διαβεβαιώνω πως σε περιμένουμε -όταν ανέβεις Θεσσαλονίκη-στην (όχι χαμένη) βιβλιοθήκη της Ανω Τούμπας,να μιλήσουμε για βιβλία,εκδότες (που δεν έχουν ακόμη πέσει θύματα απαγωγής) και όχι μόνο...

Πένθος για την Αμαλία

Οι bloggers της Ελλάδας τιμούν την Παρασκευή 1η Ιουνίου τη μνήμη της Αμαλίας Καλυβινού, η οποία εξιστόρησε στο ιστολόγιό της την τραγική περιπέτειά της με τον καρκίνο, τον οποίο οι γιατροί καθυστέρησαν 17 χρόνια να διαγνώσουν. Η Αμαλία «έφυγε» τα ξημερώματα της περασμένης Παρασκευής...
Η 30χρονη φιλόλογος έμαθε μόλις πριν από πέντε χρόνια ότι πάσχει από καρκίνο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεκάδες γιατροί έλεγαν ότι πρόκειται απλώς για ιδιοπάθεια, ένας χρόνιος πόνος που δεν μπορούσε να εξηγηθεί.
Ένας καλοήθης όγκος στο πόδι της- ένα νευρίνωμα- δεν διαγνώστηκε και δεν αντιμετωπίστηκε ποτέ, με αποτέλεσμα να εξελιχθεί σε καρκίνο που οδήγησε στον ακρωτηριασμό του ποδιού της, αναφέρουν Τα Νέα της Τρίτης.
Γραφειοκρατία
Από το 1984, όταν ήταν μόλις 8 χρόνων, μέχρι το 2001 είχε επισκεφθεί δεκάδες γιατρούς για τους αφόρητους πόνους στο πόδι της. Το τελευταίο διάστημα η Αμαλία έδινε μάχη με τον καρκίνο του πνεύμονα- 47 όγκους είχαν εντοπίσει οι γιατροί.
Πριν από ενάμιση χρόνο, η Αμαλία έφτιαξε ένα blog, όπου μοιράστηκε όλο τον πόνο της ζωής της και περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια τις εξετάσεις και τους γιατρούς που μιλούσαν για «ιδιοπάθεια».
«Εξαιτίας σου, γιατρέ μου, έχω χάσει απολαύσεις αμέτρητες, έχω διακόψει τις σπουδές μου πάνω από τρεις φορές, έχω στερηθεί ταξίδια, δεν φόρεσα ποτέ μίνι φούστα λόγω της ατροφίας, έχω αντιμετωπίσει παράλογη γραφειοκρατία, έχω υπάρξει θύμα οικονομικής εκμετάλλευσης από γιατρούς, έχω υπάρξει υποψήφιο θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από γιατρό, έχω νοσηλευθεί σε βρώμικα νοσοκομεία με αδιάφορους γιατρούς και νοσοκόμες, έχω περιμένει άπειρες ώρες σε ουρές νοσοκομείων ή ΙΚΑ για μία σφραγίδα», έγραφε στις 7 Απριλίου η 30χρονη φιλόλογος.
Η άτυχη Αμαλία εξιστορεί την απίστευτη ταλαιπωρία της στο ΙΚΑ και τον ΕΟΦ για να πάρει έγκριση για το μόνο φάρμακο που θα μπορούσε να την βοηθήσει. Τελικά, όμως, αποδείχθηκε ανεπαρκές.
Η Αμαλία έγραψε το τελευταίο μήνυμα στο blog στις αρχές Μαΐου. Καθημερινά δεχόταν στο fakellaki. blogspot. com εκατοντάδες μηνύματα συμπαράστασης από όλη τη χώρα
Στη μνήμη της Αμαλίας, σήμερα, όλοι οι bloggers θα αφιερώσουν τις σελίδες τους στην «Ημέρα Αμαλίας», με σύνθημα «Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...».
Για όσους ήθελαν να κάνουν κάτι παραπάνω από το να γράψουν απλώς ένα ηλεκτρονικό μήνυμα, η οικογένεια της Αμαλίας έδωσε την ιδέα της προσφοράς στην ίδρυση του ογκολογικού νοσοκομείου για παιδιά και σε όποια άλλη προσπάθεια αφορά τον καρκίνο.

Το συγκεκριμένο άρθρο το πέτυχα στο in.gr και ακόμα και τώρα αρκετές ώρες μετά αισθάνομαι ανίκανος να εκφραστώ με λέξεις ....