Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, Τοπίο και Μνήμες

Η μικρού μήκους ταινία παρουσιάζει την ιστορία του τοπίου και της χρήσης της περιοχής του Μουσείου Βυζαντινού Πολιτισμού στη Θεσσαλονίκη και στοχεύει να καταγράψει, να προβάλλει και να διαφυλάξει τις προσωπικές αναμνήσεις και τη συλλογική μνήμη.

Συνεντεύξεις Ντίνου Χριστιανόπουλου, Ντίνου Παπασπύρου, Στέλιου Γούτη και απαγγελίες ποιημάτων από Τόλη Νικηφόρου, Αλεξάνδρας Μπακονίκα κ.α.
 
H ταινιοθήκη εδώ:
http://www.mbp.gr/html/gr/mu_periohi.htm

Χριστουγεννιάτικη συμμαχία για τον στολισμό της Θεσσαλονίκης

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΓΝΑΤΙΑ ΩΣ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Η Αριστοτέλους γίνεται τεράστιο γιορτινό πάρκο

Σε χριστουγεννιάτικο θεματικό πάρκο θα μετατραπεί η πλατεία Αριστοτέλους, την περίοδο των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, μετά από το σύμφωνο συνεργασίας που υπέγραψαν ο δήμος Θεσσαλονίκης και το Επαγγελματικό Επιμελητήριο.
Πρόκειται να αξιοποιηθεί ολόκληρη η οδός και η πλατεία Αριστοτέλους, από τη θάλασσα έως την οδό Εγνατία.
Μεταξύ άλλων, θα τοποθετηθεί φωτεινό πλωτό δέντρο αστεριών μέσα στη θάλασσα, συστοιχία τεσσάρων δέντρο, παγοδρόμιο, τρενάκι, καρουζέλ, δημιουργικό εργαστήριο, ταχυδρομικό κουτί για τα γράμματα των παιδιών προς τον Άγιο Βασίλη.

Πηγή: ΑΠΕ

Ευχές για τη συνέχεια..

Ερήμην κι off the record ενημερώθηκα πως η λέσχη ανάγνωσης Ανω Τούμπας, αναζητάει υπάλληλο που τις Κυριακές θα ανοιγοκλείνει την πόρτα της βιβλιοθήκης. Σε όσους νομίζουν πως ο συντονισμός μιας λέσχης ανάγνωσης είναι θέμα χώρου κι ο ρόλος του συντονιστή εξαντλείται σε αυτόν του κλειδοκράτορα, εύχομαι ειλικρινά «καλή επιτυχία».Από καρδιάς..

Διεθνές Συνέδριο στο ΕΙΕ για τις υπηρεσίες των βιβλιοθηκών σε περιόδους οικονομικής κρίσης

Διεθνές συνέδριο με θέμα "Επαναπροσδιορίζοντας τις προσφερόμενες υπηρεσίες των Βιβλιοθηκών σε περιόδους οικονομικής κρίσης" διοργανώνει, για 7η χρονιά, η Οργανωτική Επιτροπή Ενίσχυσης Βιβλιοθηκών (ΟΕΕΒ). Το συνέδριο πραγματοποιείται στις 6 και 7 Οκτωβρίου 2011, στο αμφιθέατρο του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών (Βασ. Κωνσταντίνου 48, Αθήνα).
Το 7ο συνέδριο της Επιτροπής αφιερώνει τις εργασίες του στον τρόπο με τον οποίο οι βιβλιοθήκες, εν μέσω οικονομικής κρίσης, συνεχίζουν να προσφέρουν ποιοτικές υπηρεσίες στο κοινό τους. Στο νέο οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον, οι βιβλιοθήκες καλούνται να αντιμετωπίσουν και να διαχειριστούν τις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται, με σωστό σχεδιασμό, συνεργασίες και καινοτόμες δράσεις.
Διατηρώντας τον διεθνή χαρακτήρα του συνεδρίου, έχουν προσκληθεί να παραστούν έγκριτοι ομιλητές από τη Γερμανία, την Ελλάδα, τις ΗΠΑ, την Ισπανία, την Ιταλία και την Ολλανδία. Οι ομιλητές θα περιγράψουν την κατάσταση και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι βιβλιοθήκες στις χώρες τους και θα αναφερθούν σε παραδείγματα και προτάσεις για την αντιμετώπισή τους.
Η Οργανωτική Επιτροπή Ενίσχυσης Βιβλιοθηκών ιδρύθηκε το 2003 και αποτελεί μοντέλο ισομερούς και ισότιμης αντιπροσώπευσης και συνεργασίας των φορέων που την απαρτίζουν, με στόχο να προσφέρει γνώσεις και υποστήριξη στην ελληνική βιβλιοθηκονομική κοινότητα για τη βελτίωση των παρεχομένων υπηρεσιών.
Τα μέλη της Επιτροπής αποτελούν οι παρακάτω φορείς: Goethe-Institut Αθηνών και Θεσσαλονίκης, Ινστιτούτο Θερβάντες Αθηνών, Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών, Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Αθηνών, Κέντρο Πληροφόρησης της Αμερικανικής Πρεσβείας στην Αθήνα, Υπουργείο Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης & Θρησκευμάτων, Ένωση Ελλήνων Βιβλιοθηκονόμων & Επιστημόνων Πληροφόρησης, Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος, Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης, Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, Ευρωπαϊκή Επιτροπή - Αντιπροσωπεία στην Ελλάδα, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, ΑΤΕΙ Θεσσαλονίκης, Δημοτική Βιβλιοθήκη Θεσσαλονίκης, Αμερικανικό Κολλέγιο Θεσσαλονίκης και Αμερικανική Γεωργική Σχολή. Στο φετινό συνέδριο συμμετέχει επίσης η Βασιλική Ολλανδική Πρεσβεία στην Αθήνα.
Η Επιτροπή εκδίδει επίσης το ηλεκτρονικό βιβλιοθηκονομικό περιοδικό ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ, που κυκλοφορεί τρεις φορές το χρόνο, με συνεντεύξεις, άρθρα, παρουσιάσεις βιβλιοθηκών και νέα από τον ελληνικό και διεθνή βιβλιοθηκονομικό χώρο.
Η συμμετοχή στο Συνέδριο είναι δωρεάν. Περισσότερες πληροφορίες, με δυνατότητα online εγγραφής, παρέχονται στον δικτυακό τόπο της Επιτροπής: http://www.goethe.de/synergasia.

www.ekt.gr, με πληροφορίες από ΟΕΕΒ
Πηγή:Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης,14/9/2011

Έκτακτη έκκληση: Λιμός στην Ανατολική Αφρική

Η χειρότερη ξηρασία των τελευταίων 60 χρόνων οδηγεί καθημερινά στην πείνα και στο θάνατο χιλιάδες ανθρώπους στο Κέρας της Αφρικής, μια τεράστια περιοχή που καλύπτει την Κένυα, τη Σομαλία, την Αιθιοπία, το Τζιμπουτί και την Ουγκάντα. 12,5 εκατομμύρια άνθρωποι κινδυνεύουν από την πείνα. Η Κένυα έχει κηρυχτεί σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ενώ η Σομαλία βρίσκεται επίσημα σε κατάσταση λιμού.

Οι άνθρωποι μετακινούνται μαζικά σε αναζήτηση τροφής και πολλοί δεν καταφέρνουν να φτάσουν στο προορισμό τους. Οι γυναίκες στην Κένυα δένουν σκοινί γύρω από τη μέση τους σφίγγοντας το στομάχι τους για να μη νιώθουν την πείνα. Mια πρακτική που μπορεί να οδηγήσει σε θάνατο όταν λύνουν ξαφνικά τα σχοινιά επειδή βρήκαν τροφή. Συχνά η τροφή που βρίσκουν δεν είναι τίποτα άλλο από άγρια φρούτα που δεν πρέπει να καταναλώνονται διότι είναι δηλητηριώδη.



Η έλλειψη νερού και τροφής έχει σκοτώσει τα ζώα από τα οποία εξαρτάται η τροφή και το εισόδημα εκατομμυρίων. Η ξηρασία έχει καταστρέψει σε ορισμένες περιοχές τρεις σοδειές στη σειρά. Το αποτέλεσμα είναι 250.000 παιδιά να υποσιτίζονται. Ο υποσιτισμός τους οδηγεί στην καθυστερημένη σωματική και πνευματική ανάπτυξη και μέχρι και στο θάνατο. Κάθε μέρα χωρίς φαγητό κοστίζει στην ανάπτυξή τους και στο μέλλον τους. Και το μέλλον είναι δύσκολο.


Η ActionAid βρίσκεται ήδη δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους διανέμοντας τροφή και νερό. Η δράση μας έχει ανακουφίσει 220.000 ανθρώπους, αλλά οι ανάγκες είναι και θα είναι για καιρό τεράστιες. Έτσι, θα παραμείνουμε στην περιοχή με στόχο να φτάσει η βοήθειά μας σε άλλους 150.000 ανθρώπους.

Η προσπάθεια που γίνεται από όλη την οργάνωση είναι πολύ μεγάλη. Επικεντρωνόμαστε στους πιο ευάλωτους – παιδιά, γυναίκες, ηλικιωμένους και ανάπηρους. Για τους επόμενους μήνες, και όσο θα υπάρχει ανάγκη, θα μοιράζουμε συστηματικά τροφή και νερό σε σχολεία και κοινότητες, τροφή για τα ζώα, πετρέλαιο για αντλίες νερού, σπόρους ανθεκτικούς σε δύσκολες καιρικές συνθήκες, φάρμακα και είδη πρώτης ανάγκης. Παράλληλα προστατεύουμε τις γυναίκες και τα παιδιά από τη βία που υφίστανται όταν μεταναστεύουν, ενημερώνουμε τον ευπαθή πληθυσμό για τα δικαιώματά τους, συμμετέχουμε σε επιτροπές αντιμετώπισης της βίας που ξεσπάει για την διεκδίκηση των περιορισμένων πόρων και πιέζουμε τις τοπικές κυβερνήσεις αλλά και τη διεθνή κοινότητα για άμεση αποδέσμευση χρημάτων για την αντιμετώπιση αυτής της πρωτοφανούς κρίσης.

Η ActionAid Ελλάς συμμετέχει στη συγκέντρωση πόρων. Γνωρίζουμε ότι οι καιροί είναι δύσκολοι στη χώρα μας, αναγνωρίζουμε ότι όλοι με κάποιον τρόπο βιώνουμε την οικονομική κρίση που πλήττει την Ελλάδα. Παρόλα αυτά, αυτές τις ημέρες υπάρχουν συνάνθρωποί μας που δένουν τα στομάχια τους για να μην αισθάνονται πείνα, άνθρωποι που για μέρες δεν μπορούν να ταΐσουν τα παιδιά τους και άνθρωποι που πεθαίνουν γιατί τους λείπει το πιο αυτονόητο, λίγο νερό. Θεωρούμε ότι αυτό μας αφορά.


Εάν θέλετε να στηρίξετε την προσπάθειά μας, καλέστε στο 210-9212321.

Και η πιο μικρή εισφορά έχει αξία και μπορεί να κάνει τη διαφορά. 

http://www.actionaid.gr/Article/appeal2011/27-263.html


Διαβάστε και ένα σχετικό άρθρο για τις αιτίες του λιμού πλην της ξηρασίας
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=298876

Ο Κώστας Καζάκος αιτιολογεί το «όχι» στο «Μεγάλο μας Τσίρκο»

Αναλυτική επιστολή του γνωστού καλλιτέχνη και βουλευτή προς τα ΜΜΕ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 13/09/2011,"tovima/on line"
Ο Κώστας Καζάκος, με μια επιστολή του προς τα ΜΜΕ, γνωστοποιεί την πρόθεση και απόφασή του να μην συμμετάσχει στο ανέβασμα - αναβίωση του έργου του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Το μεγάλο μας τσίρκο» παραγωγής του Κρατικού Βορείου Ελλάδος, επισημαίνοντας ότι ο ίδιος δεν είχε ποτέ αποδεχθεί πλήρως την πρόταση του καλλιτεχνικού διευθυντή του ΚΘΒΕ. Μάλλον όμως η επιστολή έρχεται λίγο καθυστερημένα, αφού ήδη ήταν γνωστό ότι τη σκηνοθεσία στο «Τσίρκο» έχει αναλάβει ο Σωτήρης Χατζάκης.
«Οταν μου προτάθηκε να σκηνοθετήσω το "Μεγάλο μας τσίρκο"», λέει στο «Βήμα» ο Κώστας Καζάκος, «δεσμεύθηκα να μελετήσω την ιδέα και να εξετάσω τις συνθήκες κάτω από τις οποίες θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί αυτή η παράσταση». Καθώς όμως οι δικές του προϋποθέσεις δεν ήταν εφικτό να γίνουν αποδεκτές από τη διεύθυνση του ΚΘΒΕ και αφού συνειδητοποίησε ότι η πρεμιέρα είναι προγραμματισμένη για τον προσεχή Νοέμβριο, «και όχι τον Ιανουάριο του 2012», όπως λέει (σ.σ. στην ανακοίνωση του ρεπερτορίου 2011-2012, στα τέλη του περασμένου Ιουνίου, είχε αναγραφεί ως μήνας έναρξης ο Νοέμβριος του τρέχοντος έτους), αποφάσισε να μην προχωρήσει.
«Το μεγάλο μας τσίρκο» πάντως θα ανοίξει τη σεζόν στο ΚΘΒΕ _στο Βασιλικό Θέατρο_ όπoυ και θα παιχθεί για δύο μήνες. Μετά τις γιορτές η παράσταση θα κατέβει στην Αθήνα όπου σε συνεργασία με το Ακροπόλ, θα φιλοξενηθεί στη σκηνή της οδού Ιπποκράτους.
Η επιστολή Κ. Καζάκου έχει ως εξής:
«Τον Ιούνιο ή στις αρχές Ιουλίου του φετινού καλοκαιριού, ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος Σωτήρης Χατζάκης, παλαιόθεν συνάδελφος και φίλος, μου πρότεινε ν' αναλάβω το ανέβασμα του Τσίρκου για τον Ιανουάριο του 2012, με την ευκαιρία του εορτασμού των 100 χρόνων από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης.
Κάθε πέντε με δέκα χρόνια, εξετάζαμε με τον Καμπανέλλη και τον Ξαρχάκο, την ιδέα μιας καινούργιας παράστασης του Τσίρκου. Και πάντα καταλήγαμε στο συμπέρασμα, ότι πρέπει να χτίσουμε ένα καινούργιο Τσίρκο επί σκηνής, με επίκαιρη σάτιρα, που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της δοσμένης πραγματικότητας. Και αφήναμε την παλιά παράσταση στην ησυχία της. Αισθανόμαστε βαριά ευθύνη για τις εικόνες που είχε συγκρατήσει στη μνήμη του το Κοινό, από την εποχή του 1973. Εδώ πρέπει να κατανοηθεί ότι το 50% της επιτυχίας εκείνης της παράστασης του 1973, το έφερε μαζί του το ίδιο το Κοινό, ως αποσκευή του. Εκφράστηκε δηλαδή, η ανάγκη της εποχής. Ο φανερός και κοινός εχθρός, η λαϊκή ομοψυχία κ.λπ. Εξέθεσα αμέσως τις σοβαρές μου επιφυλάξεις και επεσήμανα τους κινδύνους, που εγκυμονεί ένα τέτοιο εγχείρημα, κατά την άποψή μου. Οι συγκυρίες, βέβαια, έχουν επαναφέρει το έργο του Καμπανέλλη στην επικαιρότητα κατά τρόπο δραματικό. Για να πετύχει η καινούργια παράσταση το ίδιο αποτέλεσμα, νομίζω ότι πρέπει να εξασφαλιστούν ορισμένες προϋποθέσεις. Και εξηγούμαι: Πολλοί ρόλοι που τότε παίχτηκαν από πρωτόβγαλτους και άγνωστους στο Κοινό ηθοποιούς, τώρα θα πρέπει να παιχτούν από γνωστούς πρωταγωνιστές. Ο υποκριτικός κώδικας που χρησιμοποιήθηκε τότε, ήταν ο κώδικας της παλιάς λαϊκής επιθεώρησης. Η άμεση συνεννόηση του ηθοποιού με τους θεατές. Οι ηθοποιοί δηλαδή, "έκλειναν το ματάκι", όπως λέμε στη γλώσσα μας, στους θεατές. Κι αυτό για να λειτουργήσει πρέπει να είσαι ο άνθρωπός τους. Να είσαι η Τζένη τους ή ο Νιόνιος τους. Επειτα πρέπει να βρεθεί ο τρόπος να αποφευχθούν οι συγκρίσεις. Θα ήταν καταστρεπτικό να βλέπει κανείς την καινούργια παράσταση και να νοσταλγεί την Καρέζη, τον Ξυλούρη ή τον Παπαγιαννόπουλο. Εξήγησα ποιος θα μπορούσε να είναι αυτός ο τρόπος, πάντα κατά τη γνώμη μου. Ακολουθεί το υπερβολικό κόστος. Η παράσταση χρειάζεται καμιά πενηνταριά νοματαίους επί σκηνής, μαζί με τους δέκα μουσικούς. Μεταξύ των τριών σκηνών και της πασαρέλας, κινούνται όγκοι ανθρώπων αλλιώς πολλά επεισόδια θα χάσουν τη σημασία τους. Και εξήγησα πως θα έβλεπα την αναβίωση της παλιάς παράστασης: Τη φαντάζομαι σαν ένα φεστιβαλικό γεγονός, ιδιαίτερου ενδιαφέροντος, που θα χτιστεί σε μεγάλο χώρο, με τρεις σκηνές και πασαρέλα και θα παιχτεί για πέντε με δέκα παραστάσεις, όσο χρειάζεται για να υποδεχτεί το Κοινό που θα επιθυμούσε να το ιδεί. Και όχι σε ένα συμβατικό θέατρο, ιταλικού τύπου, της μιας υπερυψωμένης σκηνής, που θα ανοίξει τις πόρτες του για καθημερινές παραστάσεις, όπως συνηθίζεται. Και για να γίνω συγκεκριμένος, θυμίζω σε όσους το έζησαν, τη Θεσσαλονίκη, τον Σεπτέμβριο του 1974, στο Παλαί ντε Σπορ, όπου σε έξη μόνο παραστάσεις, παρακολούθησαν το έργο 52.000 θεατές. Με τη χουντική Χωροφυλακή της Γ΄ Υποδιεύθυνσης, να έχει ζώσει το χώρο και να εμποδίζει ανοιχτά την προσέλευση του Κοινού. Στις αρχές Αυγούστου, το Κ.Θ.Β.Ε. άλλαξε τον προγραμματισμό του και αντί το Γενάρη του 12, αποφάσισε ν' ανεβάσει το έργο, το Νοέμβρη του 11. Οπότε σταμάτησε κάθε συζήτηση από την πλευρά μου. Η ιδιαίτερη σχέση μου με την παλιά παράσταση, δεν μου επιτρέπει άλλη αντιμετώπιση. Με στενοχωρεί μόνο το γεγονός ότι μέχρι και τις τελευταίες μέρες, στις ανακοινώσεις του Κ.Θ.Β.Ε., εμπλέκεται το όνομά μου, ως υπεύθυνου της παράστασης».
Από την πλευρά του, το ΚΘΒΕ απαντά στην επιστολή Καζάκου, χωρίς ωστόσο να δηλώνει ότι σκηνοθέτης στο «Μεγάλο μας Τσίρκο» θα είναι ο ίδιος ο καλλιτεχνικός διευθυντής του, Σωτήρης Χατζάκης.
«Η πρόταση του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος για το ανέβασμα της παράστασης "Το Μεγάλο μας Τσίρκο" έγινε από τον Καλλιτεχνικό Διευθυντή του Κ.Θ.Β.Ε. στον κ. Σταύρο Ξαρχάκο και στον κ. Κώστα Καζάκο για να τιμήσουμε τη μνήμη του μεγάλου Ιάκωβου Καμπανέλλη, αλλά και γιατί η αισθητική και η ιδεολογία του έργου είναι διαχρονική ούτως ώστε να θεωρείται επιβεβλημένη η επαφή του κοινού με το συγκεκριμένο κείμενο στις δραματικές μέρες που ζούμε. Η διαφωνία του κ. Κώστα Καζάκου για τη συμμετοχή του στη συγκεκριμένη παράσταση κινήθηκε σε επίπεδο οικονομικό και καλλιτεχνικό. Οι απόψεις του για το έργο, σεβαστές και η εκτίμησή μας στο πρόσωπό του δεδομένη. Ομως, κάθε κείμενο εμβιώνεται από τις καινούργιες γενιές και επαναπροσδιορίζεται στον χώρο και στον χρόνο γιατί αυτό είναι δικαίωμα και υποχρέωση της Τέχνης του Θεάτρου. Για τους λόγους αυτούς, το Κ.Θ.Β.Ε. προχωρεί σε συμπαραγωγή με το θέατρο "Ακροπόλ" στο ανέβασμα του έργου με την τιμητική για εμάς συμμετοχή του κ. Σταύρου Ξαρχάκου, όπως είχε αρχικά σχεδιαστεί».

Βιβλιοθήκες «φυτρώνουν» στα πάρκα της Θεσσαλονίκης Στόχος να φέρουν τους αναγνώστες στους δημόσιους χώρους της συμπρωτεύουσας

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:to vima-on line
Αν και ιδιαίτερα δημοφιλής συνήθεια στο εξωτερικό, το διάβασμα στο... γκαζόν δεν έχει ακόμα διαδοθεί στη χώρα μας. Αυτό φιλοδοξούν να αλλάξουν οι βιβλιοθήκες που "ξεφυτρώνουν" στα πάρκα της Θεσσαλονίκης.
Πνοή ζωής στα πάρκα της Θεσσαλονίκης φιλοδοξεί να δώσει μια ομάδα νέων. Οπλο της τα… βιβλία. Με στόχο να κινητοποιήσουν τους κατοίκους της πόλης για να απολαύσουν τους δημόσιους χώρους παρέα με το αγαπημένο τους βιβλίο, οι εθελοντές της ομάδας «Why not» σε συνεργασία με τον Ομιλο UNESCO Νέων Θεσσαλονίκης αποφάσισαν να δημιουργήσουν «πλανόδιες» δανειστικές βιβλιοθήκες στα πάρκα της πόλης. Αυτές τιτλοφορούνται «Pop Up Libraries», το οποίο αποδίδεται στα ελληνικά ως «βιβλιοθήκες που… ξεφυτρώνουν», καθώς δημιουργούνται αυθόρμητα και με ό,τι υλικά μέσα διαθέτει η γειτονιά: σεζλόνγκ, πλαστικά καρεκλάκια, μαξιλάρες, κιλίμια και φυσικά πολλά (παλαιά) βιβλία και περιοδικά!
Διαβάζοντας στο γκαζόν
«Ανέκαθεν έβρισκα όμορφη την εικόνα ανθρώπων κάθε ηλικίας να διαβάζουν σε απόλυτη γαλήνη το βιβλίο τους στο πάρκο. Ζευγάρια, φοιτητές, ηλικιωμένοι, γονείς με μικρά παιδιά, όλοι φαίνονται να απολαμβάνουν την ηρεμία της ανάγνωσης σε συνδυασμό με το όμορφο περιβάλλον του πάρκου. Ολα αυτά, φυσικά, τα είχαμε δει μέχρι πρότινος μόνο σε χώρες του εξωτερικού. Πρόσφατα, λοιπόν, σκεφτήκαμε: γιατί όχι και στην Ελλάδα;» αναφέρει μιλώντας στο «Βήμα» η 25χρονη Δέσποινα Πολυχρονίδου, μέλος της ομάδας «Why not», ενός πολυσυλλεκτικού συνόλου νέων της Θεσσαλονίκης που δραστηριοποιούνται - όπως χαρακτηριστικά λένε - για να «βγάλουν τους ανθρώπους από τα σπίτια τους» και να επαναπροσδιορίσουν τη σχέση του πολίτη με τον δημόσιο χώρο.
Η επόμενη βιβλιοθήκη θα διοργανωθεί την Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου, ώρα 12.00-19.00 στο Πάρκο του Ήχου, στη Nέα Παραλία Θεσσαλονίκης, μετά το Ναυτικό Όμιλο.
Σε τι διαφέρει μία «πλανόδια βιβλιοθήκη» από ένα κοινό ανταλλακτικό παζάρι βιβλίων; Και πώς μπορεί μία βιβλιοθήκη που «φυτρώνει» σε ένα πάρκο να αλλάξει τη σχέση των πολιτών με αυτό; «Η βασική διαφορά της "pop up" βιβλιοθήκης από ένα ανταλλακτικό παζάρι είναι ότι η ανταλλαγή βιβλίων εν προκειμένω έχει δευτερεύοντα χαρακτήρα. Το βασικό είναι να έρθουν οι πολίτες να διαβάσουν στον δημόσιο χώρο. Οχι μόνο να δώσουν και να πάρουν βιβλία αλλά να απολαύσουν την συνύπαρξη στο πάρκο και την ανάγνωση του βιβλίου με το αεράκι και το θρόισμα των φύλλων. Να αγαπήσουν αυτόν τον διαφορετικό τρόπο ψυχαγωγίας», τονίζει η κυρία Πολυχρονίδου.
Δημιουργώντας τις βιβλιοθήκες της γειτονιάς
Η 26χρονη Χριστίνα Βλάχου, έτερο μέλος της ομάδας, έχει περάσει όλες τις καλοκαιρινές και φθινοπωρινές εξεταστικές περιόδους διαβάζοντας… στα πάρκα. «Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στην Κομοτηνή το διάβασμα στο πάρκο ήταν μία από τις πιο αγαπημένες μου συνήθειες. Ανέκαθεν μου έκανε εντύπωση, όμως, ότι ένας μοναχικός άνθρωπος με το βιβλίο του σε δημόσιο χώρο θεωρείται παράξενο φαινόμενο στην Ελλάδα. Γι' αυτό αρκετοί είναι οι πολίτες που θα ήθελαν να το τολμήσουν αλλά νιώθουν άβολα ή ντρέπονται. Αυτό φιλοδοξούμε να το αλλάξουμε με τη δημιουργία των πλανόδιων βιβλιοθηκών. Λαμβάνοντας το θετικό μήνυμα, ελπίζουμε ότι οι λάτρεις του βιβλίου θα κινητοποιηθούν ώστε σταδιακά να "φυτρώσουν" βιβλιοθήκες σε όλες τις γειτονιές της Θεσσαλονίκης», αναφέρει η ίδια.
Το διάβασμα… προστατεύει τον δημόσιο χώρο
«Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε όλοι ότι το να δραστηριοποιηθούμε για να κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο δεν απαιτεί να ξεθάψουμε το διαβατήριο μας και να ταξιδέψουμε σε τόπους μακρινούς. Πολλές φορές τα πράγματα είναι τόσο απλά όσο το να πάρουμε τρία παλιά μας βιβλία και μία πλαστική καρέκλα και να κατεβούμε στο πάρκο της γειτονιάς μας», τονίζει μιλώντας στο «Βήμα» ο κ. Μπάμπης Παπαϊωάννου, μέλος του Ομίλου UNESCO Νέων Θεσσαλονίκης, μίας μη κυβερνητικής οργάνωσης που οργανώνει δράσεις για τον πολιτισμό, τις επιστήμες, την εκπαίδευση και το περιβάλλον της Θεσσαλονίκης, υπό την αιγίδα της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής της UNESCO.
«Στις δύσκολες εποχές που διανύουμε έχει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον η προσπάθεια να βγάλουμε τους πολίτες από τα σπίτια τους. Κάθε δράση που φέρνει τους ανθρώπους της γειτονιάς πιο κοντά με ελάχιστα υλικά μέσα και με βασικό γνώμονα την συνύπαρξη στο δημόσιο χώρο, θέτει ένα λιθαράκι στην προσπάθεια της αλλαγής της καθημερινότητας όλων μας», προσθέτει ο κ. Παπαϊωάννου.
Η εγκατάλειψη των δημόσιων χώρων από τους πολίτες, άλλωστε, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την καταστροφή τους. Αντιστρόφως, η αξιοποίησή τους από ανθρώπους κάθε ηλικίας συνηγορεί προς την προστασία τους και τον εξωραϊσμό τους. Αυτό διαπίστωσε η 25χρονη Βερόνικα Ευγενίδου, η οποία επέστρεψε πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη, μετά από μεταπτυχιακές σπουδές στην Αθήνα.
«Στην Αθήνα διάβαζα μόνο σε βιβλιοθήκες ή καφετέριες. Τα περισσότερα πάρκα μαστίζονται από την εγκατάλειψη, ενώ αρκετά είναι επικίνδυνα καθώς λαμβάνουν χώρα σε αυτά κάθε είδους παράνομες δραστηριότητες. Υπό αυτές τις συνθήκες, οι απλοί άνθρωποι της γειτονιάς δεν τα αξιοποιούν και αυτό εντείνει ακόμα περισσότερο τις συνθήκες εγκατάλειψης και παρανομίας. Μόλις ενημερώθηκα για την διοργάνωση των πλανόδιων βιβλιοθηκών ενθουσιάστηκα. Είναι σημαντικό να δραστηριοποιηθούμε όλοι για να μην αφήσουμε τα πάρκα και την παραλία της Θεσσαλονίκης να ρημάξουν, όπως έχει συμβεί σε τόσους άλλους χώρους στις ελληνικές πόλεις», τονίζει και προσθέτει με νόημα: «Άλλωστε δεδομένου του υψηλού κόστους των βιβλίων στις μέρες μας, η ανταλλακτική βιβλιοθήκη είναι ένας εξαιρετικός τρόπος να διασκεδάσουμε κάνοντας οικονομία!»
Info
Για να συμμετάσχετε χρειάζεστε μόνο μία σακούλα με μερικά από τα βιβλία ή περιοδικά που θα θέλατε να ελευθερώσετε από την βιβλιοθήκη σας ( μέγιστος αριθμός: 10 βιβλία). Μόνη προϋπόθεση είναι να βρίσκονται σε καλή κατάσταση.
Ελλη Ισμαηλίδου

Ο πολυτάραχος βίος του Έρνεστ Χέμινγκγουεϊ στην Ελληνοαμερικανική Ένωση

Αθήνα

Η ίδια η ζωή του ήταν κινηματογραφική. Ένα μυθιστόρημα το οποίο έπρεπε να «ρουφήξει» ως την τελευταία σελίδα. Ο λόγος για τον Έρνεστ Χέμινγκγουεϊ, τον συγγραφέα, πολεμιστή, πολεμικό ανταποκριτή (είχε καλύψει δημοσιογραφικά και τη Μικρασιατική καταστροφή), κυνηγό λιονταριών, διάσημο ψαρά, τρανό πότη και μανιώδη ταξιδευτή. Η έκθεση «Έρνεστ Χέμινγκγουεϊ: Από τη ζωή στο έργο» που φιλοξενείται στην Ελληνοαμερικανική Ένωση από τις 19 Σεπτεμβρίου εξερευνά τον μύθο του σπουδαίου λογοτέχνη, 50 χρόνια μετά τον θάνατό του.

Εν έτει 1977 ο Βρετανός συγγραφέας, Άντονι Μπέρτζες, έγραφε: «Δεν αρκούνταν στο να είναι απλώς εξαιρετικός κυνηγός, ψαράς, πυγμάχος και αρχι-αντάρτης. Έπρεπε να μετατρέψει τον εαυτό του σε ομηρικό μύθο, κάτι που συνεπάγεται ότι έπρεπε να προσποιείται και να λέει ψέματα, αντιμετωπίζοντας τη ζωή σαν μυθοπλασία».

Ως έφηβος, ο Χέμινγκγουεϊ γράφει άρθρα στην εφημερίδα του σχολείου του στο Σικάγο, ενώ όταν ξεσπά ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος δεν διστάζει να καταταγεί στον αμερικανικό στρατό. Ο έρωτάς του για την νοσοκόμα Άγκνες Φον Κουρόφσκι θα αποτελέσει έμπνευση για το βιβλίο του «Αποχαιρετισμός στα Όπλα».

Στις ΗΠΑ συναντά την πρώτη του σύζυγο, Ελίζαμπεθ Χάντλεϊ Ρίτσαρντσον, μια γυναίκα κατά οκτώ χρόνια μεγαλύτερή του, η οποία τον συντηρεί ενώ εκείνος ασχολείται με τις συγγραφικές του απόπειρες.

Σε ηλικία 23 ετών ο συγγραφέας έρχεται και στην Ελλάδα.

Φεύγει για το Παρίσι, όπου συναναστρέφεται καλλιτέχνες και λογοτέχνες. Σειρά έχει η Ισπανία, χώρα που κερδίζει την καρδιά του Χέμινγκγουεϊ. Το έργο του «Κι ο ήλιος ανατέλλει» είναι εμπνευσμένο από τα έργα και τις ημέρες του στην Παμπλόνα.

Ο Χέμινγκγουεϊ ταξιδεύει στην Αφρική με τη δεύτερη σύζυγό του -η ήπειρος φιλοξενείται σε μυθιστορήματα και διηγήματά του. Ακολουθεί ο τρίτος γάμος του με την δημοσιογράφο Μάρθα Γκέλχορν και η εγκατάσταση στην Κούβα.

Ακολουθεί ένας τέταρτος γάμος με την Μαίρη Ουέλς το 1946. Το ποτό έχει φανερές επιπτώσεις στον άλλοτε δυνατό άνδρα. Οι λογοτεχνικοί κύκλοι έχουν αρχίσει πλέον να τον θεωρούν καλλιτεχνικά «ξοφλημένο».

Ο Χέμινγκγουεϊ απαντά με τη νουβέλα «Ο γέρος και η θάλασσα», η οποία του χαρίζει βραβείο Πούλιτζερ.

Η κατάθλιψή του, όμως όλο και μεγάλωνε.

Στις 2 Ιουλίου του 1961, μόλις τρεις εβδομάδες προτού συμπληρώσει τα 62 του χρόνια, ο συγγραφέας σηκώνεται από το κρεβάτι, γεμίζει με σφαίρες το κυνηγετικό του δίκαννο, το τοποθετεί στο μέτωπό του και πυροβολεί, όπως ακριβώς κάνει και ο πατέρας του στις 6 Δεκεμβρίου του 1928.
Πενήντα χρόνια μετά τον θάνατό του, η Ελληνοαμερικανική Ένωση διοργανώνει μια έκθεση αφιερωμένη στη ζωή και το έργο του διάσημου συγγραφέα.
Ο επισκέπτης της έκθεσης θα έχει την ευκαιρία να δει φωτογραφίες που παρουσιάζονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, καθώς και οπτικοακουστικό υλικό.
Το πρωτότυπο αρχειακό υλικό από την συλλογή του Μουσείου της Ελληνικής Συλλογής Νόμπελ προβάλλει πτυχές από την πολυτάραχη ζωή του, ενώ ταυτόχρονα παρουσιάζεται και το ιστορικό πλαίσιο εντός του οποίου ο Χέμινγουεϊ επηρεάστηκε και έγραψε τα σημαντικότερα έργα του.
* Η έκθεση παρουσιάζεται στην Γκαλερί της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης, από τις 19 Σεπτεμβρίου έως τις 18 Οκτωβρίου 2011. Η είσοδος είναι ελεύθερη.

Newsroom ΔΟΛ

Πηγή: http://news.in.gr/culture/article/?aid=1231126627

100 καινούργια βιβλία για το φθινόπωρο

Κλασική μυθοπλασία, επανάκαμψη έπειτα από χρόνια γνωστών ελλήνων λογοτεχνών, προσωπικές αναμνήσεις, non fiction αφηγήσεις, βιογραφίες προκλητικών προσώπων που έγραψαν Ιστορία, περίεργα λεξικά, αναθεωρητικές ιστορικές απόψεις, αριστουργήματα της ξένης λογοτεχνίας που για πρώτη φορά κυκλοφορούν στη χώρα μας, γραμμένα όλα από γνωστά, αλλά και άγνωστα ονόματα, αποτελούν το μενού των φθινοπωρινών βιβλίων τα οποία συλλέξαμε και σας παρουσιάζουμε. Επιλέγουμε τους τίτλους που θα συζητηθούν περισσότερο και μιλάμε με έλληνες συγγραφείς και βιβλιοπώλες που δίνουν το στίγμα της εποχής.


Ελληνική Λογοτεχνία

Συγγραφείς που έχουν δημιουργήσει εθισμό στο κοινό τους κάνουν νέα εμφάνιση το εφετινό φθινόπωρο. Η Ιωάννα Καρυστιάνη γράφει διηγήματαμε μια διαφορετική ματιά στην ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων (Καστανιώτης), ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης με το «Περιπολών περί πολλών τυρβάζω»και ο Γιάννης Κιουρτσάκης με «Το ζητούμενο του ανθρώπου » (Πατάκης), ο Τάκης Θεοδωρόπουλος με το βιβλίο «Η επιδημία », ο Σωτήρης Δημητρίου με το δικό του «Οι άσκοποι » και η Ερση Σωτηροπούλου με διηγήματα (Πατάκης), η Ζυράννα Ζατέλη με ένα απάνθισμα κειμένων της που κείτονται διάσπαρτα σε επιφυλλίδες (Καστανιώτης), ο Δημήτρης Νόλλας με συγκέντρωση όλων των διηγημάτων του σε έναν τόμο (Καστανιώτης). Ο Περικλής Σφυρίδης με «Το πάρτι και άλλα διηγήματα» (Εστία). Στον χώρο των αστυνομικών ιστοριών επανακάμπτει η κυρία Αθηνά Κακούρη με νέα συλλογή διηγημάτων στις εκδόσεις Καστανιώτη και ο Πέτρος Μαρτινίδης με ατιτλοφόρητο αστυνομικό από τη Νεφέλη. Η Αγγελική Σμυρλή με το δικό της μυθιστόρημα «Η διάψευση», όπου αναφέρεται στο Κυπριακό και στα προβλήματα της συνύπαρξης Ελληνοκυπρίων- Τουρκοκυπρίων. Ο Γιώργος Ξενάριος δέκα χρόνια μετά το «Σμιλεύοντας το φως » με το «Στα όρια του κόσμου » για μια φανταστική Ελλάδα, τη Γη της Επαγγελίας. Η Ευρυδίκη Τρισόν-Μιλσανή με την «Καλλιτεχνική σκευωρία», ένα μυθιστόρημα με φόντο τον κόσμο της τέχνης (Κέδρος). Ο Τηλέμαχος Κώτσιας στο βιβλίο του «Ο χορός της νύφης » μεταφέρει ηπειρώτικο άρωμα από τα βάθη των αιώνων στο σήμερα (Ψυχογιός). Πρωτοεμφανιζόμενη η 28χρονη Βασιλική Πέτσα με τη νουβέλα της «Θυμάμαι» (Πόλις) γύρω από ένα φονικό σε μικρή επαρχιακή πόλη που φέρνει στο φως όλα τα ηθικά και ψυχολογικά αδιέξοδα που υπέβοσκαν ως τότε στη ζωή των ανθρώπων.

Επανέρχονται οι ευπώλητοι Μάρα Μεϊμαρίδη με μυθιστόρημαποταμό στα παράλια της Μικράς Ασίας και ο Μίμης Ανδρουλάκης («Οι γυναίκες που κρύβουν κάτι») με τις ονειροφαντασιώσεις ενός καθηγητή ειδικού στις οικονομικές προβλέψεις, και τα δύο στον Καστανιώτη. Ο Γιώργος Μανιώτης στο μυθιστόρημά του «Τώρα» παρωδεί τον καθημερινό παραλογισμό που βιώνουμε όλοι μας, στις εκδόσεις Ψυχογιός.

Μια σειρά βιβλίων επανασυστήνονται στο ελληνικό κοινό: Τα Απαντα του Νίκου Καχτίτση επανεκδίδουν οι εκδόσεις Κίχλη αρχίζοντας με τον «Εξώστη» του 1964, ενώ οι εκδόσεις Αγρα θα κυκλοφορήσουν σε μετάφραση της Τιτίκας Δημητρούλια το γαλλικό μυθιστόρημα «Republique Βastille» της Μέλπως Αξιώτη. Επανεκδίδεται το τελευταίο μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Κοτζιά « Φανταστική περιπέτεια » (Κέδρος), το οποίο είχε τιμηθεί με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος το 1986 και παραδόξως φαντάζει εξίσου επίκαιρο σήμερα. Επίσης επανεκδίδονται η «Φωνή » του Χρήστου Χωμενίδη και η συλλογή διηγημάτων «Από το ίδιο ποτήρι και άλλες ιστορίες » του Μισέλ Φάις (Πατάκης).

Μένης Κουμανταρέας
«Οι αλεπούδες του Γκόσπορτ»
Κέδρος

«Είναι τελείως αυτοβιογραφικό. Είχε παραμείνει θαμμένο στο αρχείο από το 1959 ως σήμερα. Είναι η αποτύπωση της εμπειρίας μου στην Αγγλία όπου με είχε στείλει ο πατέρας μου το 1949, όταν ήμουν 18 χρονών. Οπωσδήποτε είναι ένα νεανικό έργο, το οποίο όμως έκρινα ότι θα μπορούσε να δει το φως της δημοσιότητας χωρίς να ντρέπομαι. Εχω κάνει πολλές αλλαγές αλλά καμία που να προδίδει το ύφος της εποχής».

Δοκίμια που προκαλούν

Ο Ουμπέρτο Εκο ξέρει να προκαλεί τη σκέψη ακόμη και όταν γράφει για ένα μικρό θέμα. Την τεχνική του αυτή θα βρούμε στη συλλογή δοκιμίων με τίτλο «Δημιουργώντας τον εχθρό» (Ψυχογιός) όπου συνυπάρχουν περιστασιακά κείμενα σχετικά με το Απόλυτο, τους λόγους για τους οποίους κλαίμε ως τον Β. Ουγκό και τα Wikileaks. Για τους εντρυφούντες στους κλασικούς της ψυχανάλυσης υπάρχει ο Ζακ Λακάν με τίτλο «Ακόμη, κι άλλο: σεμινάριο 20» (Ψυχογιός) και στην ίδια κατηγορία των «ψυ» βιβλίων υπάρχει η μελέτη του Ερβιν Γκόφμαν«Η παραφροσύνη της θέσης» (Αλεξάνδρεια), για τη θέση του ατόμου με ψυχικά προβλήματα, από τη στιγμή που παραμένει εκτός ψυχιατρείου. Η Τζούντιθ Μπάτλερ στο ρηξικέλευθο «Η αξίωση της Αντιγόνης» (Αλεξάνδρεια) ερμηνεύει την ηρωίδα ως έκφραση σεξουαλικής ελευθερίας, πολιτικής δράσης και ανυπακοής. Μια επαναστατική ερμηνεία του χριστιανικού Ευαγγελίου προτείνει ο Τerry Εagleton στο «Λογική, πίστη και επανάσταση » (Πατάκης) εξαπολύοντας δριμεία επίθεση στον θεσμικό χριστιανισμό. Τη θρησκευτική πίστη εξετάζει και η γλωσσολόγος και ψυχαναλύτρια Τζούλια Κρίστεβα στο «Αυτή η απίστευτη ανάγκη για πίστη» (Μεταίχμιο) αλλά και την ανάγκη για αγάπη στις «Ιστορίες αγάπης» (Κέδρος).

Ξαναβρίσκοντας την πολιτική και την οικονομία

Το φαινόμενο των ακροδεξιών κομμάτων στις ευρωπαϊκές χώρες στην εποχή μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μελετά ο ολλανδός πολιτικός επιστήμονας Cas Μudde στο βιβλίο «Λαϊκιστικά ριζοσπαστικά δεξιά κόμματα στην Ευρώπη» (Επίκεντρο), ενώ ο έλληνας ομόλογός του στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Ανδρέας Πανταζόπουλος ασχολείται με την ελληνική διάσταση του λαϊκισμού στη μελέτη «Λαϊκισμός και εκσυγχρονισμός 1965-2005» (Εστία). Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς την πρόοδο θέτει το ερώτημα ο ιταλός ιστορικός Μassimo L. Salvadori στο βιβλίο του « Η ιδέα της προόδου » (Σαββάλας).

Η κρίση εμπνέει τους εκδότες. Από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος έχουμε το «RΕWΟRΚ: Στήσε τη δική σου επιχείρηση» των Jason Fried και David Ηeinemeier Ηansson ένα βιβλίο που στηρίζεται στην εμπειρία των δύο συγγραφέων, πώς να διατηρήσεις κερδοφόρα μια μικρή εταιρεία που βασίζεται στην τεχνολογία χωρίς να χρειαστεί να τη μεγαλώσεις και το «Μηδέν φόρος: Φορολογικοί παράδεισοι και οι άνθρωποι που κλέβουν τον κόσμο» του Νicholas Shaxson, ένα βιβλίο ερευνητικής δημοσιογραφίας. Την τρέχουσα οικονομική μας κατάσταση εξετάζουν ο καθηγητής Μάνος Ματσαγγάνης στο« Η κοινωνική πολιτική σε δύσκολους καιρούς» (Κριτική), και ο καθηγητής Νότης Μαριάς, στο «Το μνημόνιο της χρεοκοπίας και ο άλλος δρόμος» (Λιβάνης). Μετά το πολυδιαβασμένο περυσινό «Δόγμα του Σοκ» της Ναόμι Κλάιν οι εκδόσεις Λιβάνη εκδίδουν μια συλλογή άρθρων της ακτιβίστριας δημοσιογράφου με τίτλο «Φράχτες και παράθυρα . Ενα οικονομικο-κοινωνικό πρόγραμμα με σεβασμό στον άνθρωπο και στο περιβάλλονπροτείνει ο βρετανός οικονομολόγος Τim Jackson στο «Ευημερία χωρίς ανάπτυξη» (Κέδρος).

Βιογραφίες, από τον Στιβ Τζομπς στον Μπαχ

Την πολυτάραχη ζωή και τη συναρπαστική προσωπικότητα του εμπνευσμένου ιδρυτή της Αpple, Στιβ Τζομπς, παρουσιάζει ο Γουόλτερ Αϊσακσον στο βιβλίο «Steve Jobs,O θρύλος της Silicon Valley» (Ψυχογιός). Ενδιαφέρον θα έχει και η αυτοβιογραφία του εριστικού Βρετανού Κristopher Ηitchens, « Ηitch- 22,Αμφισβητίας εκ πεποιθήσεως » (Μεταίχμιο) με πολλές ιστορίες από τις σχέσεις του με την οικογένεια, πολιτικούς, διανοουμένους και δημόσια πρόσωπα της εποχής μας. Ο διάσημος γάλλος συγγραφέας και φιλόσοφος Εντγκάρ Μορέν γεννήθηκε από γονείς εβραϊκής καταγωγής που είχαν ζήσει πολλά χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Στο βιβλίο του «Ο Βιντάλ και οι δικοί του» (Επίκεντρο) αναφέρεται στα χρόνια που έζησε η οικογένειά του στη Θεσσαλονίκη, στις αρχές του 20ού αιώνα, αναπαριστώντας την ατμόσφαιρα της πολυεθνικής Θεσσαλονίκης της εποχής. Η Κατίνα Τέντα-Λατίφη , παλιά αντάρτισσα του Δημοκρατικού Στρατού, γράφει τη βιογραφία του καθηγητή της Ιατρικής και αντιστασιακού Πέτρου Κόκκαλη «Ο καθηγητής Πέτρος Σ.Κόκκαλης (1896-1962)» (Εστία). Τέλος, η σημαντικότερη βιογραφία του Μπαχ των τελευταίων εκατό χρόνων, «Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ. Ο λόγιος μουσικός», του καθηγητή του Χάρβαρντ Christoph Wolff, θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Νεφέλη.

Ιστορία, μια καταφυγή για εξηγήσεις

Δύο ιστορικές μελέτες, έργο αναφοράς η καθεμία στον τομέα της, θα εκδώσει τους επόμενους μήνες το Μορφωτικό Ιδρυμα Εθνικής Τραπέζης, την «Ιστορία της αρχαίας ελληνικής κοινωνίας» του καθηγητή Αρχαίας Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης Fritz Gschnitzer και το «Ο αρχαίος κόσμος μετά τον Μέγα Αλέξανδρο, 323-30 π.Χ.» του καθηγητή Αρχαίας Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Λέστερ Graham Shipley. Μια άλλη πρόταση στην ιστορία είναι η προκλητική «Λαϊκή ιστορία του κόσμου» (Τόπος) του βρετανού σοσιαλιστή, ακτιβιστή και εκδότη Chris Ηarman. Αν ήταν αναπόφευκτη η πτώση της πολυσυζητημένης Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και η άνοδος του ναζισμού εξετάζει ο ιστορικός Ηeinrich Α. Winkler στο «Βαϊμάρη, η ανάπηρη Δημοκρατία (1918-1933)» (Πόλις). Απολογισμό της κατάστασης στην Ανατολική Ευρώπη τον χειμώνα του 1989 επιχειρεί ο δημοσιογράφος και αυτόπτης μάρτυρας Βικτόρ Σεμπέστιεν στο «Η πτώση της Σοβιετικής Αυτοκρατορίας- Η επανάσταση του 1989» (Ψυχογιός). Ο Αντώνης Λιάκος μελετάει τις μεταμορφώσεις της ιστορικής συνείδησης στο «Αποκάλυψη,Ουτοπία και Ιστορία» (Πόλις).

Η φιλοσοφία στο προσκήνιο

Στο έργο του Θουκυδίδη αφιερώνεται ο τρίτος τόμος της « Ελληνικής ιδιαιτερότητας» (Κριτική) του Κορνήλιου Καστοριάδη , ανακαλύπτοντας στον αρχαίο ιστορικό έναν κόσμο που μοιάζει εκπληκτικά με τον δικό μας. Το τελευταίο έργο του έτερου σημαντικού έλληνα φιλοσόφου στη Γαλλία, του Κώστα Αξελού, θα κυκλοφορήσει από την Εστία, μια συλλογή κειμένων με τίτλο «Αυτό που επέρχεται, αποσπάσματα μιας προσέγγισης».

Αλέξης Πανσέληνος
«Σκοτεινές επιγραφές»
Μεταίχμιο

«Το 2009 ξεκίνησα να γράφω αυτό το βιβλίο λίγο σαν πρωτάρης. Ποτέ δεν γράφω το ίδιο πράγμα, ποτέ με τον ίδιο τρόπο, πάντα αλλάζω τονικότητα, αλλά αυτό το βιβλίο δεν θυμίζει και πολύ τα παλαιότερα γραψίματά μου, μάλλον ακολουθεί τις αλλαγές μέσα μου. Οι αλλαγές έξω πήγαιναν μαζί, χέρι-χέρι. Η ανατροπή η δική μου σαν να ξέβαφε μέσα στην πραγματικότητα...».

Κώστας Μμουρσελάς
«Στην άκρη της νύχτας»
Πατάκης

«Είναι ένα θρίλερ που εξελίσσεται σε ερωτική ιστορία ή μάλλον μια ερωτική ιστορία που εξελίσσεται σε θρίλερ. Έχει κάποια σχέση με τον Παπαδιαμάντη και τι ανάγκασε αυτόν τον διάσημο συγγραφέα, στο πιο διάσημο διήγημά του, να βάλει ένα τόσο ασήμαντο και λάθος φινάλε; Ίσως φταίει μια γυναίκα. Πρόκειται για μια πολύ απλή ιστορία που για να τη διηγηθώ χρειάστηκα πάνω από διακόσιες τόσες σελίδες. Τόσο λίγες».

Ανέκδοτη Σωτηρίου

Μικρό δείγμα γραφής από το ανέκδοτο μυθιστόρημα της Διδώς Σωτηρίου «Τα παιδιά του Σπάρτακου, που θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Κέδρος. Είναι από το πρώτο μέρος του μυθιστορήματος,που διαδραματίζεται στο Σουφλί. Οι πέντε αδερφάδες του, ακόμη και η εννιάχρονη η Βασιλειώ, δούλευαν στα δυο μεγάλα εργοστάσια μεταξιού που είχαν αφεντικά Εβραίους. Αυγές ξεκινούσαν για τη δουλειά, μαζί με εκατοντάδες άλλες εργάτριες. Βάζαν τα τσοκαράκια τους και με τη μπουκιά στο στόμα παίρνανε δρόμο κι απόδρομο μη χαθεί δευτερόλεπτο από το δωδεκάωρο μεροκάματο. Ο Νεόφυτος έκλεινε τα μάτια του κι άκουγε εντυπωσιασμένος τον ρυθμικό χτύπο που κάναν τα τσόκαρα στα καλντερίμια.
“Νάτους! Νάτους ου στρατός τ΄ Σπάρτακου!”

Βασίλης Χατζηιακώβου
Ιανός

«Βλέπω ότι το βιβλιόφιλο κοινό συνεχίζει να κρατιέται γύρω από το βιβλίο.Το ανακαλύπτουν και άλλοι άνθρωποι που τώρα μπαίνουν στο βιβλιοπωλείο για να ενημερωθούν.Το βιβλίο είναι φάρμακο για καταφυγή εναντίον της κρίσης.Βλέπουν μερικοί ότι βοηθάει.Επίσης ανακαλύπτουν ότι το βιβλίο είναι ένα καλό και φθηνό δώρο.Σε αυτό έχουν συμβάλει και οι εκδότες που κρατούν τις τιμές χαμηλά.Πολλοί από αυτούς,αλλά και βιβλιοπωλεία,δημιουργούν τμήματα με προσφορές σε πολύ καλά βιβλία».

Σοφίκα Ελευθερουδάκη
Ελευθερουδάκης

«Θέλω να είμαι λίγο αισιόδοξη.Τα βιβλία έχουν φθηνύνει,οι εκδότες έχουν κάνει μια μεγάλη προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση και ο κόσμος ανταποκρίνεται.Εμείς τον Αύγουστο ανοίξαμε το Βazaar στην Πανεπιστημίου 15,δίπλα στο νέο κεντρικό κατάστημά μας,και η είδηση μεταδόθηκε από στόμα σε στόμα.

Εχουμε μαζέψει βιβλία που τους δίνουμε μια δεύτερη ευκαιρία,τα οποία είτε ήταν πολύ ακριβά στον καιρό τους είτε είχαν τυπωθεί σε μεγάλα τιράζ και τώρα δίνονται σε εξαιρετικά καλές τιμές.Βρίσκεις βιβλία με τριάμισι ακόμα και με ένα ευρώ».

Ξένη Λογοτεχνία

Καταξιωμένοι συγγραφείς, κλασικά κείμενα, από καιρό οφειλόμενες μεταφράσεις, αλλά και νεοεμφανιζόμενοι με ελκυστική γραφή και ενδιαφέρουσα θεματολογία συνθέτουν το πανόραμα της μεταφρασμένης λογοτεχνίας που θα διαβάσουμε τους επόμενους μήνες. Κυριαρχούν και εφέτος οι αγγλόφωνοι συγγραφείς, αξίζει όμως να σημειωθεί η μικρότερη αλλά σημαντική παρουσία και άλλων φωνών.

Τo αριστούργημα του Κάρλος Φουέντες, η «Τerra Νostra» του 1975, που θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Αγρα, είναι η μεγάλη άφιξη του φθινοπώρου στη μεταφρασμένη λογοτεχνία. Ο σπουδαίος μεξικανός συγγραφέας, που κατ΄ επανάληψη αναφέρεται στις συζητήσεις για τα βραβεία Νομπέλ, ερευνά τις μεσογειακές ρίζες του ισπανικού πολιτισμού προσπαθώντας να ανακαλύψει τι πήγε στραβά στον πολιτισμό αυτόν, ενώ στο τελευταίο του μυθιστόρημα «Η θέληση και η τύχη» (Καστανιώτης) μια κομμένη κεφαλή διηγείται τη σύγχρονη ιστορία του Μεξικού.

Την απάνθρωπη σταλινική Ρωσία των γκουλάγκ αναπαριστά, πριν από τον Αρθουρ Καίσλερ και τον Αλεξάντρ Σολζενίτσιν, η καταγγελτική μυθοπλασία του Βικτόρ Σερζ στο «Μεσάνυχτα στον αιώνα» (Scripta) του 1939, ενώ ο Αλβανός Ισμαήλ Κανταρέ στο «Μοιραίο δείπνο» (Μεταίχμιο) μας μεταφέρει στο Αργυρόκαστρο του 1943.

Τo ποιητικό ερωτικό μυθιστόρημα «Το μουνί της Ιρέν» του σουρεαλιστή Λουί Αραγκόν και δύο αφηγήματα του Πεσσόα, το αστυνομικό «Υπόθεση Vargas» και η «Ωρα του Διαβόλου», θα κυκλοφορήσουν από τη Νεφέλη. Στον χώρο του φανταστικού, θα διαβάσουμε τον «Δράκουλα» του Μπραμ Στόουκερ σε ατμοσφαιρική μετάφραση του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη από τις εκδόσεις Κίχλη και το πολυσυζητημένο διεθνώς αποκαλυπτικό «2666» (Αγρα), το τελευταίο μυθιστόρημα του ταλαντούχου και πρόωρα χαμένου Χιλιανού Ρομπέρτο Μπολάνιο.

Η μεγάλη κυρία της αμερικανικής δημοσιογραφίας Τζόαν Ντίντιον στο αυτοβιογραφικό «Η χρονιά της μαγικής σκέψης» (Κέδρος) δίνει ένα συγκινητικό χρονικό της απώλειας και του πένθους μετά τον θάνατο του συζύγου της. Από τους Αμερικανούς της νέας γενιάς μάς έρχεται το δεύτερο βιβλίο στα ελληνικά τού αυτόχειρα πεζογράφου και δοκιμιογράφου Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας, η συλλογή διηγημάτων «Αμερικανική λήθη» (Κέδρος), όπως επίσης και το μυθιστόρημα «Αυτοκρατορικές απολαύσεις»του εκκεντρικού Μπρετ Ιστον Ελις που διαδραματίζεται στη σύγχρονη Καλιφόρνια του πλούτου και της τρυφηλότητας. Από τον Νέο Κόσμο, επίσης, ο Ερικ Λάρσον στο μυθιστόρημά του «Στον κήπο με τα θηρία, ένα συναρπαστικό χρονικό της ανόδου του Τρίτου Ράιχ» (Μεταίχμιο) αναπαριστά το πολιτικό παρασκήνιο που οδήγησε στη δημιουργία του ναζισμού στη Γερμανία, ενώ ο βραβευμένος με Μπούκερ Αυστραλός Πίτερ Κάρεϊ μας ταξιδεύει στην Αμερική την εποχή του Αλέξις ντε Τοκβίλ με το ιστορικό μυθιστόρημα «Ο παπαγάλος και ο Ολιβιέ στην Αμερική» (Ψυχογιός).

Οι Ευρωπαίοι

Από τις Βρετανικές Νήσους ο Σκωτσέζος Αντριου Ο΄ Χέιγκαν στο μυθιστόρημα «Η ζωή και οι απόψεις του σκύλου Μαφ και της φίλης του, της Μέριλιν Μονρόε» (Πόλις) αφηγείται τη ζωή της θρυλικής ντίβας με τη φωνή του σκύλου της. Ο Στίβεν Κέλμαν στα «Εγγλέζικα σπαστά» (Μεταίχμιο) παρουσιάζει τη δύσκολη προσαρμογή ενός νεαρού από την Γκάνα σε μια σκληρή γειτονιά του Λονδίνου. Ο Ιρλανδός Σεμπάστιαν Μπάρι στο «Εις γην Χαναάν» (Καστανιώτης) ανατρέχει σε στιγμές της ιρλανδικής ιστορίας του πρώτου μισού του 20ού αιώνα και της μετανάστευσης στην Αμερική. Ο Αγγλος Αλαν Χόλινγκχερστ στο «Παιδί του ξένου» (Καστανιώτης) αποτυπώνει την κλυδωνιζόμενη αριστοκρατία της Βρετανίας κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, ενώ στις ίδιες εκδόσεις τον βραβευμένο Ισπανό Ενρίκε Βίλα Μάτας στην πρόσφατη «Δουβλινιάδα» απασχολεί το τέλος του κόσμου και της λογοτεχνίας.

Ενας διακεκριμένος νευρολόγος με διαταραχές μνήμης κατασκευάζει με τη φαντασία του την εναλλακτική βιογραφία του στο «Κορσακόφ» (Πόλις) του Ερίκ Φοτορινό . Στις ίδιες εκδόσεις ο πρωτοεμφανιζόμενος Τριστάν Γκαρσία αναφέρεται στο κίνημα της χειραφέτησης των ομοφυλοφίλων στη Γαλλία της δεκαετίας του ΄80 και στην εμφάνιση του ΑΙDS στο μυθιστόρημα «Η καλύτερη πλευρά των ανθρώπων». Από τη Γαλλία επίσης ο Λοράν Γκοντέ με το μυθιστόρημα «Στο έλεος του κυκλώνα» (Μεταίχμιο) ζωντανεύει τον πανικό και τη βία στην κοινωνία μιας Νέας Ορλεάνης που σπαράσσεται από τον κυκλώνα. Ο Ελβετός Μάρτιν Ζούτερ συνδυάζει εξωτισμό, χρήμα, ευζωία και αισθησιασμό στον «Μάγειρα του έρωτα»(Καστανιώτης).

Πορνογραφίας λεξικό κ.ά.

Το «Λεξικό της πορνογραφίας» (Καλέντης), θα εκπλήξει σίγουρα την εκδοτική αγορά. Πρόκειται για μια συλλογική έκδοση των Πανεπιστημιακών Εκδόσεων της Γαλλίας υπό τη διεύθυνση του Ρhilippe di Folco που κωδικοποιεί μια αρχαία πρακτική που έχει αποκτήσει στις μέρες μας τεράστιες εμπορικές διαστάσεις.

Γι΄ αυτούς που αναζητούν το γιατί και το πώς στη φιλοσοφία υπάρχει ένα λεξικό που ταξινομεί την πολιτική και φιλοσοφική σκέψη. Είναι «Η πολιτική σκέψη στον 20ό αιώνα: Ενα λεξικό για τον 21ο αιώνα» (Σαββάλας) των Robert Βenwick και Ρhilip Green.

Ευγενία Φακίνου
«Το τρένο των νεφών»
Καστανιώτης

«Ηταν ένα στοίχημα για μένα.Ακριβώς επειδή δεν ταξίδεψα ποτέ στη Λατινική Αμερική,προσπάθησα να αναπληρώσω το κενό με πολύ διάβασμα.Το τρένο των νεφών είναι υπαρκτό στη Λατινική Αμερική,κάνει τώρα ένα ταξίδι τουριστικού ενδιαφέροντος,αλλά κάποτε ταξίδευε κατά μήκος των ορυχείων στις κορυφογραμμές των Ανδεων από την Αργεντινή ως τη Χιλή.Η υπόθεση έχει να κάνει με την Οδύσσεια του Κανένα ή του Καθένα.Είναι μια λατινοαμερικανική Οδύσσεια όπου σε κάθε βαγόνι συναντάς ένα κομμάτι της λατινοαμερικανικής ιστορίας και λογοτεχνίας».

Σώτη Ττριανταφύλλου
«Για την αγάπη της γεωμετρίας»
Πατάκης

«Είναι το πικρότατο χρονικό της νιότης.Κεντρική ηρωίδα η Ανατολή Μπότσαρη που μεγαλώνει όπως μπορεί σε μια μεσοαστική οικογένεια στο κέντρο της Αθήνας...Τα γεγονότα: ένας εφηβικός έρωτας,μια εγκατάλειψη,άλλη μία εγκατάλειψη,δύο αποτυχίες απανωτές,ύστερα αρρώστιες,αναρρώσεις: να γονατίζεις επτά φορές και να σηκώνεσαι οκτώ...Ακολουθούν μία αυτοκτονία,ο συνηθισμένος εφιάλτης του εγκλεισμού,ταπεινώσεις,απώλειες,συμβιβασμοί.Το πικρότατο χρονικό της νιότης».

Οι καθιερωμένοι


Γνωστοί συγγραφείς κάνουν την καθιερωμένη ετήσια εμφάνισή τους. Ο Καστανιώτης συνεχίζει την έκδοση των έργων του Τζ. Ντ. Σάλιντζερ με το «Φράνυ και Ζούι» και οι εκδόσεις Πόλις επανεκδίδουν την «Πατρική κληρονομιά» του Φίλιπ Ροθ. Ενα ακόμη έργο του Ορχάν Παμούκ, το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Τζεβντέτ μπέη και υιοί», θα κυκλοφορήσει από την Ωκεανίδα, η οποία ετοιμάζει και το «Γιατί πράγμα μιλάω, όταν μιλάω για το τρέξιμο» του Ιάπωνα Χαρούκι Μουρακάμι, μια προσωπική εξομολόγηση για το τρέξιμο και τη συγγραφή. Από τις ίδιες εκδόσεις θα κυκλοφορήσει σε τρεις τόμους το ογκώδες αμφιλεγόμενο αλλά δημοφιλές μυθιστόρημα «Ο Ατλας επαναστάτησε» της Αμερικανίδας Αϊν Ραντ, μια φανταστική αφήγηση του 1957 για την προοδευτική κατάρρευση της κοινωνίας σε μια δυστοπική Αμερική.

Πηγή: http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=417773

Συνέντευξη του Δάνη (μας) στο Vakhikon.gr

Ιορδάνης Κουμασίδης. Ετών (σχεδόν) 32. Υπ. Διδάκτορας φιλοσοφίας, με δυο λογοτεχνικά βιβλία, δυο μεταφράσεις, πολλές δημοσιευμένες κριτικές, άρθρα και, εσχάτως, θεατρικά κείμενα. "Στάχτη του Καλοκαιριου", 1 και 2 Σεπτέμβρη στη Θεσσαλονίκη.
Στα 10 μέτρα λοιπόν!
Ή στις 10 ερωτήσεις.
Γιατί "Στάχτη του Καλοκαιριού";
Γιατί θα είναι πια 1 και 2 Σεπτέμβρη και θα έχει μείνει μόνο η στάχτη. Κι επειδή είναι ένα από τα ωραιότερα ελληνικά ποιήματα που έχουν γραφτεί.
Ποίημα;
Του Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου. Ενός από τους 2-3 μεγαλύτερους ποιητές της ελληνικής γλώσσας. Και, όπως μου θύμισαν πρόσφατα, ενός ποιητή που κάποιος άλλος ποιητής, ζωντανός, δεν τον συμπεριέλαβε στην ανθολόγηση των 100 καλύτερων ποιητών του 20ου αιώνα! Συμπεριέλαβε βέβαια τον εαυτό του.
Γιατί θεατρικό αναλόγιο;
Επειδή είναι ολοκαίνουργιο κείμενο. Επειδή η απλότητα του αναλογίου – πρόκειται κυρίως για ανάγνωση- είναι δύσκολή και συνάμα ηδονική. Κι επειδή στη Θεσσαλονίκη σπανίως παρουσιάζονται θεατρικά αναλόγια.
Γιατί τρεις γυναίκες;
Γιατί πάντα περνούν πολλές γυναίκες απ τη ζωή μας, αλλά δε μένουν παραπάνω από δύο ή τρεις. Το διαπίστωσα σε κουβέντα με τον ποιητή Αντρέα Καρακόκκινο.
Γιατί ένας άνδρας;
Μπορεί να είναι τρεις. Ή και κανένας.
Τι σημαίνει σήμερα να γράφει κανείς;
Περίπου ότι σημαίνει και να αναπνέει. Και σίγουρα περισσότερα από το να μιλάει (ασκόπως).
Εν τέλει πεζογράφημα, ποίηση, θεατρικό έργο, κριτική ή φιλοσοφία;
Όλα! Ίσως και άλλα. Η γραφή είναι ενιαία. Οι αποκλίσεις και παρεκκλίσεις της μας δίνουν την ομορφιά.
Υπάρχει νέα λογοτεχνική γενιά;
Ασφαλώς! Στις ηλικίες 25 με 35 γίνεται χαμός. Ειδικά στη Θεσσαλονίκη και ειδικότερα στην ποιητική γραφή. Επειδή όμως ζούμε σε εποχή έκρηξης της πληροφορίας, χρειάζεται περισσότερος χρόνος για να ξεχωρίσουν από το χυλό του διαδικτύου και του marketing των οίκων. Και βέβαια να πάψουν να πληρώνουν για να βγάζουν τα βιβλία τους.
Ποιους λογοτέχνες θαυμάζεις;
Θα σταματούσα να γράφω εάν μου το ζητούσαν ο Μισέλ Ουελμπέκ, η Αμελί Νοτόμπ, η Έρση Σωτηροπούλου, ο Βασίλης Αλεξάκης, ή η Αλεξάνδρα Δεληγιώργη. Νεκρούς δεν αναφέρω γιατί φτάνει πια με την παρελθοντολαγνεία. Κι επειδή είναι λίγο δύσκολο να μου το ζητήσουν.
Μπορεί η λογοτεχνία να αλλάξει τον κόσμο;
Πόσους τόμους έχω στη διάθεσή μου να απαντήσω; Δεν απαντά κανείς αποφθεγματικά και άσκεπτα σε τέτοιες ερωτήσεις. Ας απαντήσω αντίστροφα: τι μπορεί να αλλάξει οριστικά τον κόσμο; Το σίγουρο είναι ότι η λογοτεχνία αλλάζει τον εαυτό (επιμέλεια εαυτού, να σμιλέψουμε τον εαυτό μας σαν έργο τέχνης κλπ.), άρα αλλάζει ένα κομμάτι του κόσμου, μικρό αλλά υποψιάζομαι σημαντικότατο.
Η Στάχτη του καλοκαιριού θα παρουσιαστεί στο καφέ μπαρ Έντεχνο από τις Άννυ Τσολακίδου, Μάρα Τσικάρα και Δανάη Τίκου υπό τη σκηνοθετική επιμέλεια της Αναστασίας Κουμίδου.
Πέμπτη 1 και Παρασκευη 2 Σεπτέμβρη στις 9μμ.
Είσοδος Ελεύθερη, κρατήσεις στο 2310280553
* Το αφήγημα του Ιορδάνη Κουμασίδη Ερωτικό Παραλήρημα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λογείον.

Χωρίς τον Λυκούργο Καλλέργη το θέατρο

"ΤΟ ΒΗΜΑ-on line"
Πέθανε σήμερα Σάββατο, σχεδόν αιωνόβιος, ο σπουδαίος ηθοποιός
«Δεν το επέλεξα _ μάλλον εκείνο με επέλεξε» μου είχε απαντήσει ο Λυκούργος Καλλέργης όταν τον είχα ρωτήσει γιατί επέλεξε το επάγγελμα του ηθοποιού. «Και αν ο χρόνος επέστρεφε πίσω θα το επέλεγα εγώ, βασικά και κατ’ ανάγκην ψυχική και πνευματική».
Ο Λυκούργος Καλλέργης, ο οποίος πέθανε σήμερα Σάββατο, στις 10 π.μ. στο νοσοκομείο «Γ. Γεννηματάς» σε ηλικία 98 ετών, άφησε πίσω του πλούσιο έργο, όχι μόνον ως ηθοποιός με περισσότερα από 60 χρόνια καριέρας στο θέατρο, στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση, αλλά και ως πολιτικός.
Γεννημένος στις 7 Μαρτίου του 1914 στην Κρήτη, ο γιος του πρωτοπόρου σοσιαλιστή ηγέτη και οργανωτή της πρώτης Εργατικής Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα Σταύρου Καλλέργη, μετοίκησε στην Αθήνα σε ηλικία 10 ετών και ξεκίνησε τις θεατρικές σπουδές του πλάι στον Κάρολο Κουν και τη Λαϊκή Σκηνή. Υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη και ηθοποιός του Θεάτρου Τέχνης. Από τότε πρωταγωνίστησε σε πολλούς θιάσους του ελεύθερου θεάτρου και υπήρξε επί 18 χρόνια πρωταγωνιστής του Εθνικού (όπου διετέλεσε καθηγητής της Δραματικής Σχολής). Ασχολήθηκε με την αρχαία τραγωδία, τον Γουίλιαμ Σαίξπηρ, τον Ερρίκο Ιψεν, τον Αντον Τσέχοφ, τον Αύγουστο Στρίντμπεργκ, τον Μαξίμ Γκόρκι και τον Ευγένιο Ο'Νιλ και συνεργάστηκε με την ελίτ της υποκριτικής, από τη Μαρίκα Κοτοπούλη και τον Αιμίλιο Βεάκη ως την Κατίνα Παξινού και τον Αλέξη Μινωτή.
Ο Λυκούργος Καλλέργης μπήκε στον κινηματογράφο το 1948 με την ταινία «Ο κόκκινος βράχος» και από τότε εμφανίστηκε σε πάρα πολλές ταινίες, τόσες που αν του ζητούσες να τις απαριθμήσει απέξω δεν θα μπορούσε. Θυμόταν όμως περιστατικά που διάνθισαν τις εμπειρίες του, όπως «το αλησμόνητο τραγούδι της Καρέζη “Μην τον ρωτάς τον ουρανό” στο “Νησί των Γενναίων”», τον καπετάνιο του κρουαζιερόπλοιου στο «Ραντεβού στη Βενετία» όταν «πλήρωμα και επιβάτες με μπέρδευαν με τον αληθινό καπετάνιο και γίνονταν πολλά κωμικά επεισόδια», αλλά και το δυνατό χαστούκι που ως πατέρας της έδωσε στην Αλίκη Βουγιουκλάκη στο «Ο Μιμίκος και η Μαίρη» «και που τη βοήθησε να παίξει καλύτερα τον ρόλο της».
Στα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια άρχισε να ασχολείται ενεργά με την πολιτική και το 1977 εξελέγη βουλευτής του ΚΚΕ στην Α' Περιφέρεια Αθηνών. Οταν του είχα ζητήσει να σχολιάσει κατά πόσον τα αριστερά φρονήματά του τον ταλαιπώρησαν ως επαγγελματία, η απάντησή του ήταν «αρκετά, αλλά ας μην τα θυμόμαστε.».
Στις 14 Μαΐου του 2007 ο Καλλέργης αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτωρ του τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Η κηδεία του θα γίνει την Τρίτη 30 Αυγούστου, στις 17.00, στο Α' Νεκροταφείο της Αθήνας.

«Έφυγε» από τη ζωή ο συγγραφέας Νίκος Θέμελης

Αθήνα
Την τελευταία του πνοή άφησε το απόγευμα του Σαββάτου ο συγγραφέας Νίκος Θέμελης, ο οποίος επί σειρά ετών υπήρξε συνεργάτης του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη.

Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και συνέχισε τις σπουδές του στη Γερμανία, όπου το 1975 έκανε και το Διδακτορικό του σε θέματα Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων.

Εργάστηκε στην Αγροτική Τράπεζα, στο υπουργείο Οικονομικών και στη Νομική Υπηρεσία του Συμβουλίου Υπουργών στις Βρυξέλλες.

Από το 1981 υπήρξε συνεργάτης του Κώστα Σημίτη, ακολουθώντας τον στα υπουργεία Γεωργίας, Εθνικής Οικονομίας, Παιδείας, Βιομηχανίας και στα πρωθυπουργικά του καθήκοντα μεταξύ 1996-2004.

Έχει εκδώσει τα μυθιστορήματα: Η αναζήτηση (1998), Η ανατροπή (2000), Η αναλαμπή (2003), Για μια συντροφιά ανάμεσά μας (2005), Μια ζωή δυο ζωές (2007) και Οι αλήθειες των άλλων (2008).

Θεματολογικά, στα μυθιστορήματά του αναφέρεται σε μια μεγάλη περίοδο του ελληνισμού των τελευταίων τριών αιώνων, τόσο στο χώρο της διασποράς όσο και στο χώρο της αναδυόμενης νεοελληνικής αστικής τάξης.

Η αναπαράσταση της εποχής -με πραγματολογικό υλικό και μυθοπλασία- αποτελεί τον καμβά όπου υφαίνεται η σύγκρουση ιδεών, η αμφισβήτηση και η ανατροπή στερεοτύπων, οι κοσμοϊστορικές αλλαγές της κεντρικής Ευρώπης, αλλά και τα μυστήρια της ψυχής, καθώς και ζητήματα που σχετίζονται με την ατομική και τη συλλογική ταυτότητα.

Τα συλλυπητήρια μηνύματα

Ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, εξέφρασε τη λύπη του για το θάνατο του Νίκου Θέμελη, «ενός στελέχους με συνεπή παρουσία και μεγάλη συμβολή στην πολιτική ζωή της χώρας και στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ.

» Ενός καταξιωμένου συγγραφέα, με πλούσιο και πρωτοπόρο έργο που παρακολουθεί με μια σύγχρονη ματιά την πορεία και τις αναζητήσεις της Ελληνικής κοινωνίας. Ενός ευαίσθητου και ικανού ανθρώπου του οποίου η απουσία θα είναι αισθητή. Στην οικογένειά του εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια.»

Ο υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος δήλωσε σχετικά: «Ο Νίκος Θέμελης, ένας σπουδαίος Έλληνας, άνθρωπος του πνεύματος της πολιτικής και της επιστήμης, έφυγε σήμερα το απόγευμα από κοντά μας. Εκφράζουμε συλλυπητήρια στους συγγενείς και τους οικείους του. Θα τον θυμόμαστε για πάντα με αγάπη, σεβασμό και εκτίμηση.»

Η πρόεδρος της Δημοκρατικής Συμμαχίας Ντόρα Μπακογιάννη, έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Ο Νίκος Θέμελης υπήρξε μια ξεχωριστή περίπτωση επιστήμονα, διανοούμενου και δημόσιου άνδρα, ο οποίος με την πορεία του κόσμησε τα ελληνικά γράμματα και την πολιτική ζωή.

» Διακρίθηκε για το ήθος και την εντιμότητά του και αποτέλεσε παράδειγμα συμπεριφοράς για τις κρίσιμες θέσεις εξουσίας που πέρασε.

» Με το έργο του ως συγγραφέας φώτισε με έναν ιδιαίτερο τρόπο τη σύγχρονη ελληνική ιστορία και τις αλλαγές της ελληνικής κοινωνίας. Εκφράζω στην οικογένεια του και στους φίλους του τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια.»

Πηγή: http://news.in.gr/culture/article/?aid=1231124560

Στάχτη του Καλοκαιριου

Το θεατρικό έργο του θα παρουσιάσει ο Ιορδάνης Κουμασίδης

την Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου και την Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου,στις 9:30 μ.μ.
στο
Καφέ-Μπαρ Έντεχνο
Ι. Δέλλιου 4
με τις
Άννυ Τσολακίδου
Μάρα Τσικάρα
Δανάη Τίκου
Σκηνοθετική επιμέλεια: Αναστασία Κουμίδου
Πρόκειται για την πρώτη παρουσίαση,υπό μορφή αναλογίου,του θεατρικού κειμένου του Ιορδάνη Κουμασίδη 'Στάχτη του Καλοκαιριου'.Τρεις γυναίκες, 20, 30, και 40 ετών διηγούνται τη γνωριμία τους με τον ίδιο (;) μυστηριώδη νεαρό άνδρα.
Μετά το τέλος της παράστασης ακολουθεί συζήτηση με τους συντελεστές της.
Είσοδος Δωρεάν, κρατήσεις απο 17 Αυγούστου στο 2310280553

Xορηγοί, εξωστρέφεια, να γίνει η Θεσσαλονίκη «μοντέλο»

AΠOΨH στην "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ on line",13/8/2011

Του Σπυρου Πεγκα*

Μέσα από την εποχή αναταράξεων που διανύουμε, προκύπτει μια σημαντική, σχεδόν δομική αλλαγή στον τρόπο άσκησης της πολιτικής εξουσίας στη χώρα μας. Η αλλαγή αυτή εκφράζεται άλλοτε με βίαιο και άλλοτε με ήπιο τρόπο. Στον Δήμο Θεσσαλονίκης έχουμε συνειδητά αποφασίσει την ήπια αποδόμηση κακών πρακτικών του παρελθόντος και την ανάληψη μιας διαφορετικής και προσαρμοσμένης στα σημεία των καιρών πολιτικής προσέγγισης.
Στον τομέα του πολιτισμού είναι σχηματικά τρεις οι βασικοί άξονες που καθορίζουν την πολιτική μας: α. Βιωματική καλλιέργεια παιδείας και πολιτισμού με πρωτοβουλίες δικές μας, π.χ. Νύχτες στα Μουσεία, Σεμινάρια Σύγχρονου Χορού με Zambrano, αλλά και επιλεγμένες εισαγωγές σημαντικών έργων που σηματοδοτούν τη σύγχρονη πολιτιστική εξέλιξη. Στόχος είναι να φέρουμε στην πόλη αυτό που αύριο θα είναι σημαντικό και επίκαιρο σε παγκόσμιο επίπεδο και όχι αυτό που ήταν πριν από μια δεκαετία, β. διεθνοποίηση των τοπικών φεστιβάλ και εκδηλώσεων, ανάδειξη και εξαγωγή των τοπικών δυνάμεων και καλλιέργεια εξωστρέφειας και γ. χρηστή οικονομική διαχείριση σε συνδυασμό με ανάπτυξη των υποδομών πολιτισμού του δήμου.
Για το 2011 η Αντιδημαρχία Πολιτισμού, Παιδείας και Τουρισμού εξασφάλισε ήδη 410.000 ευρώ σε χορηγίες για δραστηριότητες που ήδη έκανε (Περίπατος Πολιτισμού) ή που θα κάνει («Δημήτρια», Γαστρονομικό Φεστιβάλ). Το ποσό αυτό αγγίζει το 50% του ανελαστικού μέρους του προϋπολογισμού της Διεύθυνσης Πολιτισμού. Η θετική ανταπόκριση ιδιωτών χορηγών συνοδεύεται από ανάλογη αντιμετώπιση κρατικών φορέων, όπως η Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς, που αντιλαμβάνονται τον εποικοδομητικό τρόπο διαχείρισης των χρημάτων, καθώς και την προβολή της δικιάς τους συνδρομής. Το ίδιο ισχύει και για τα μεγάλα πνευματικά ιδρύματα της χώρας, τα οποία κατανοούν την ισχυρή πρόθεσή μας να προχωρήσουμε στην αναμόρφωση και ανάπτυξη των δικών μας υποδομών. Ετσι, συνεργαζόμαστε με το Iδρυμα Νιάρχος για την αναβάθμιση του δικτύου των Δημοτικών Βιβλιοθηκών. Η Θεσσαλονίκη είναι αυτή τη στιγμή η ελπίδα για ένα διαφορετικό ελληνικό παράδειγμα αντίθετο στη γενική εικόνα της χώρας.
Μια άλλη πηγή σημαντικών κεφαλαίων είναι τα Ευρωπαϊκά Προγράμματα, όπου η Αντιδημαρχία Πολιτισμού έχει ήδη καταθέσει δύο προτάσεις ως leader και άλλες τρεις ως εταίρος με θέμα την πολιτιστική ανάδειξη της πόλης και την ανάπτυξη της δημιουργικής οικονομίας (creative economy) με αναφορά στις τοπικές δημιουργικές και καλλιτεχνικές δυνάμεις.
Τέλος, πιστεύουμε στην ουσιαστική συνένωση δυνάμεων. Συνεργαζόμαστε με το ΥΠΠΟΤ στο πρόγραμμα «Θεσσαλονίκη: Σταυροδρόμι Πολιτισμών», «συνεταιριζόμαστε» στις προσπάθειές μας με όλους τους πολιτιστικούς φορείς, αλλά και τα διεθνή φεστιβάλ της πόλης (Κινηματογράφου, Ντοκιμαντέρ, Βιβλίου, Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης, Φωτο-Μπιενάλε) και σκεφτόμαστε με τρόπο μητροπολιτικό κοινές δράσεις με τους όμορους δήμους. Μια τακτική που ελπίζουμε σύντομα να ευοδωθεί και έμπρακτα με μια ηχηρή και παραδειγματική κίνηση μητροπολιτικής αντίληψης.
* Ο κ. Σπύρος Πέγκας είναι αντιδήμαρχος Πολιτισμού, Παιδείας και Τουρισμού του Δήμου Θεσσαλονίκης.

Βιβλία, οι μέλισσες που μεταδίδουν τη γύρη από μυαλό σε μυαλό

Κυπριακή Λέσχη Βιβλίου, Παραλίμνι Μια εστία διαλόγου και πνευματικής αναζήτησης
31/07/2011," Σημερινή"
Του Μάριου Δημητρίου
Η Λέσχη φιλοδοξεί να σπάσει το γόρδιο δεσμό με την απομόνωση και τη ρουτίνα της καθημερινότητας
Ένα φιλόξενο σπίτι για τους ανθρώπους και τις ιδέες, αυτό της παιδιάτρου Δέσποινας Οικονόμου στο Παραλίμνι. Ιδιαίτερα από τον περασμένο Φεβρουάριο, που μαζί με καλούς φίλους της ίδρυσε την Κυπριακή Λέσχη Βιβλίου, σφύζει από κίνηση και ζωή, φυσική και πνευματική, αφού δύο βράδια τη βδομάδα συναντώνται τα μέλη της (οι έφηβοι κάθε Σάββατο και οι ενήλικες κάθε Τετάρτη) με τα βιβλία τους παραμάσχαλα, που τα διαβάζουν και τα συζητούν, συχνά μέχρι και τα μεσάνυχτα.
Η απομόνωση και η ανάδειξη της οντότητας
Μια όμορφη εστία διαλόγου, συντροφικότητας, φιλίας και πνευματικής αναζήτησης, η Λέσχη φιλοδοξεί να σπάσει το γόρδιο δεσμό με την απομόνωση και τη ρουτίνα της καθημερινότητας, ιδιαίτερα των νέων στην ελεύθερη περιοχή Αμμοχώστου αλλά και σε όλη την Κύπρο, όπως μας είπε η Δέσποινα Οικονόμου. «Συζητούμε για κάτι περισσότερο από το τι έφαγα, τι ήπια, τι ρούχα φόρεσα», είπε χαρακτηρισικά. Να υπενθυμίσουμε ότι η Δρ Οικονόμου είναι αντιπρόεδρος της Παιδιατρικής Εταιρείας Κύπρου και μέλος της Επιτροπής Εφηβικής Υγείας της Εταιρείας - είναι μια από τις δύο ερευνήτριες που σε συνεργασία με τη Μονάδα Εφηβικής Υγείας της Β΄ Παιδιατρικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και με το ΤΕΠΑΚ, διεξήγαγαν έρευνα σε Γυμνάσια και Λύκεια της Κύπρου, τη σχολική χρονιά 2009-2010 και αποκάλυψαν ότι σχεδόν το 35% των παιδιών ηλικίας 14-16 χρονών στην Κύπρο συμμετείχαν στα διαδικτυακά παιχνίδια τύχης, δηλαδή καταπιάνονται με τον τζόγο στο διαδίκτυο και εκατοντάδες είναι εθισμένοι στο διαδίκτυο.
«Αυτό σημαίνει ότι πολλά παιδιά είναι κλεισμένα σε ένα δωμάτιο και βέβαια το θέμα της απομόνωσης, που σπρώχνει σε λάθος δρόμους, αφορά όλη την Κύπρο», μας είπε η Δρ Οικονόμου, αναφερόμενη στα πολύ υψηλά ποσοστά κατάχρησης στο διαδίκτυο, στα ατυχήματα, στη χρήση ναρκωτικών και αλκοόλ και στην παραβατικότητα. «Σε κάθε μας συνάντηση», τόνισε, «βασική αρχή της Λέσχης μας είναι ο σεβασμός της διαφορετικότητας του άλλου, η σε άνετο και ευχάριστο κλίμα συζήτηση, η προτροπή για ενεργή συμμετοχή όλων των μελών της ομάδας και ανάπτυξης γόνιμου και εποικοδομητικού διαλόγου, με σκοπό αφ’ ενός την ανάδειξη της οντότητας του κάθε μέλους και αφετέρου τη συμμετοχή του ως μέρος ενός συνόλου με κοινούς στόχους και ενδιαφέροντα».

Από την ανάγνωση, στην επικοινωνία

Με εκπλήττει η αίσθηση της απομόνωσης σε μια κοινότητα σαν το Παραλίμνι, που παρά την τουριστική ανάπτυξη, διατηρεί τα παραδοσιακά της στοιχεία.

-Αυτό με προβλημάτισε κι εμένα. Η εξήγηση βρίσκεται στην τεχνολογία που «σπρώχνει» τους νέους να κλειστούν στον εαυτό του ο καθένας. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι δεν υπάρχουν χώροι για να μπορέσουν άνετα τα παιδιά και οι μεγαλύτεροι να λειτουργήσουν. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, δεν υπάρχει στο Παραλίμνι ένα πάρκο ή ένας άλλος χώρος που να μπορούν να πάνε τα παιδιά να περπατήσουν, να τρέξουν, να γυμναστούν, χωρίς να συνοδεύονται απαραίτητα από τους γονείς τους. Δεν μπορούν να λειτουργήσουν συντροφικά, εκτός αν καθίσουν σε μια καφετερία ή μπουν στο κομπιούτερ τους. Χάθηκαν οι αλάνες από τις γειτονιές, αφού τσιμεντώθηκαν όλες, στο βωμό της λεγόμενης ανάπτυξης.

-Η συμμετοχή στη Λέσχη, σπάζει πραγματικά το φράγμα της απομόνωσης;

- Το βιβλίο στην ουσία είναι μια μοναχική δραστηριότητα. Ένας άνθρωπος κάθεται κάπου και διαβάζει. Εμείς μετατρέπουμε αυτή τη μοναχική δραστηριότητα σε συντροφιά. Δηλαδή ο αναγνώστης ενός βιβλίου συναντά ακόμα έναν άνθρωπο ή περισσότερους και μοιράζεται μαζί τους τις σκέψεις του, τους προβληματισμούς του. Ό,τι βγει από την ανάγνωση, το κάνει επικοινωνία. Και ταυτόχρονα δημιουργεί και περισσότερους φίλους, όπως μου είπε το πιο νεαρό μέλος μας, ο 7χρονος Γιωργάκης: «Στη Λέσχη, μου αρέσει να διαβάζω βιβλία, αλλά και να κάνω καινούργιους φίλους» κι αυτό είναι πολύ σπουδαίο, το να μπορείς σήμερα να μιλάς με τους άλλους. Και βέβαια, πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε ότι οι φίλοι μας είναι αυτοί που βρισκόμαστε τετ α τετ και όχι αυτοί του Facebook, που μας κάνουν «φίλους» χωρίς να τους ξέρουμε.

«Είμαστε ακόμα στην αρχή»

ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΗ και αισιόδοξη, η Δρ Οικονόμου τόνισε ότι «είμαστε ακόμα στην αρχή ως Κυπριακή Λέσχη Βιβλίου. Έχουμε μέλη μας καμιά 60ριά άτομα απ' όλη την ελεύθερη περιοχή Αμμοχώστου, το Παραλίμνι, τη Δερύνεια, τη Σωτήρα, μέχρι το Αυγόρου και τις Βρυσούλες, και στόχος μας είναι να προχωρήσουμε στη Λάρνακα, στη Λευκωσία και σε άλλες περιοχές, με παραρτήματα εκεί. Θέλουμε να θεωρήσει κάθε Κύπριος ότι ανήκει σε αυτή τη Λέσχη, ότι δεν έχει τοπικιστικό χαρακτήρα, ότι είναι για όλη την Κύπρο».

-Τι σου δίνει δύναμη να συνεχίζεις, αφού η δραστηριότητα αυτή σού παίρνει τόση πολλή προσπάθεια και χρόνο, πέρα από την καθημερινή εργασία σου ως παιδίατρος;

-Συνεχίζω αυτή την προσπάθεια γιατί νιώθω ότι προσφέρω χαρά και αγάπη στους άλλους, κάτι που τους κάνει να νιώθουν καλά. Κι έτσι νιώθω κι εγώ καλά. Οι συναντήσεις μας της Τετάρτης, που είναι για τους ενήλικες, αρχίζουν από τις 9 μ.μ. και συνεχίζουν συχνά μέχρι και μετά τα μεσάνυχτα. Αναλύουμε κάποιο βιβλίο που διαβάζει κάποιος, χωρίς να είναι ανάγκη να το διαβάσουν όλοι, λέει την περίληψη και τα σημαντικά, κατά την άποψή του, στοιχεία. Καθόμαστε εδώ, όχι για καφέ, αλλά με συμμετοχή του καθενός. Πρόσφατα συζητήσαμε για την τραγωδία στο Μαρί με την ομάδα των εφήβων και εκπλάγηκα γιατί διαπίστωσα ότι διαβάζουν εφημερίδες, βλέπουν ειδήσεις στην τηλεόραση και έχουν κρίση και άποψη για ζητήματα της επικαιρότητας.

Είναι γεγονός ότι το διάβασμα βοηθά στην ανάπτυξη και της προφορικής έκφρασης, αλλά και της αυτοπεποίθησης. Στη διάρκεια των συναντήσεών μας, δίνεται η ευκαιρία στον καθένα να εκφράσει την άποψή του. Ο συντονιστής δίνει το λόγο στον καθένα και πρέπει να μιλήσουν όλοι, περιλαμβανομένων των ντροπαλών ή των επιφυλακτικών. Ένας πατέρας μού είπε ότι είναι ιδιαίτερα ευχαριστημένος, γιατί το παιδί του έχει πιο πολλή ευφράδεια, από τον καιρό που συμμετέχει στις συζητήσεις της Λέσχης. Δεν είμαστε, λοιπόν, απλώς μια λέσχη ανάγνωσης, είμαστε κάτι περισσότερο, αφού θέλουμε να αυξήσουμε τη φιλαναγνωσία, αλλά και να μυήσουμε τους νέους μας στο ποιοτικό βιβλίο, μπαίνοντας στα δικά τους ενδιαφέροντα.

«Προσμένω την Τετάρτη ανυπόμονα»

ΚΩΣΤΑΣ Σιόκουρος 38 χρονών, Παραλίμνι, πρώην μάγειρας: «Εκτός του ότι αγοράζω βιβλία, συνηθίζω να επισκέπτομαι τη Δημοτική Βιβλιοθήκη στη Δερύνεια και δανείζομαι και βιβλία για αρκετά τώρα χρόνια. Από την υπεύθυνη της βιβλιοθήκης, την κ. Ελευθερία, έμαθα για την Κυπριακή Λέσχη Βιβλίου και τη Δέσποινα Οικονόμου. Και αυτό το έψαχνα πολύ καιρό.

-Γιατί;

-Γιατί αγοράζω χρόνια βιβλία, μου αρέσει πολύ να διαβάζω και ό,τι έχει σχέση με το βιβλίο.

-Ποιο είναι το αγαπημένο σου;

-«Ο κώδικας Ντα Βίντσι» του Νταν Μπράουν. Το διάβασα πιο γρήγορα απ' όλα τα βιβλία στη ζωή μου, έμεινα ξάγρυπνος μέχρι το πρωί για να το τελειώσω, αφού με μάγεψε η πλοκή. Είδα και την ταινία, αλλά με απογοήτευσε, δεν έχει καμιά σχέση με το βιβλίο. Τώρα που έχω ελεύθερο χρόνο (είμαι σε μια φάση της ζωής μου που αποφάσισα να αλλάξω επαγγελματική κατεύθυνση), μπορεί να διαβάζω ένα βιβλίο τη βδομάδα, δύο ή και τρεις ώρες κάθε απόγευμα στη βεράντα μου. Διαβάζω επίσης το βράδυ στο δωμάτιό μου, πριν κοιμηθώ.

-Φίλους έχεις;

-Έχω δυο τρεις φίλους, που τους γνώρισα σχετικά πρόσφατα στη Λάρνακα. Το παράξενο είναι ότι έχουμε κοινά κάποια πράγματα, αλλά όχι την αγάπη για το βιβλίο. Έρχονται οι φίλοι μου στο σπίτι μου, βλέπουν όλα εκείνα τα βιβλία στο ράφι, στο τραπέζι του σαλονιού, τα ανοίγουν για μια στιγμή και τα αφήνουν αδιάφοροι. Προτιμούν να δουν μια ταινία ή να κάνουν κάτι άλλο και βέβαια δεν μπορείς να τους αναγκάσεις να διαβάσουν ένα βιβλίο. Νιώθω ότι στη ζωή μας πολλά είναι επιφανειακά, δεν δίνουμε έμφαση στην επικοινωνία. Είναι λοιπόν μια καλή ευκαιρία η Λέσχη, για να συζητήσεις πράγματα που σε προβληματίζουν, εξωτερικεύεις πράγματα που αλλιώς δεν θα εξωτερίκευες σε ένα φίλο σου.

-Τι άλλαξε στη ζωή σου από τότε που άρχισες να έρχεσαι εδώ;

-Το είπα από την πρώτη φορά που ήρθα εδώ, ότι ενθουσιάστηκα γιατί έχω ένα κοινό με άλλα άτομα, νιώθω ότι έχω κάπου να πηγαίνω τη συγκεκριμένη μέρα, έχω ένα πρόγραμμα που ακολουθώ. Δεν έρχομαι επειδή με αναγκάζουν ή επειδή δεν έχω τίποτε άλλο να κάνω, αλλά επειδή το θέλω. Προσμένω την Τετάρτη ανυπόμονα.

-Είσαι ανύπαντρος, αντιλαμβάνομαι…

-Δεν νομίζω ότι θα παντρευτώ ποτέ, γιατί είμαι δύσκολος στις σχέσεις μου - ούτε συγκάτοικο δεν μπορώ να έχω. Είναι δύσκολη η συμβίωση, χρειάζεται συμβιβασμούς και εγώ αγαπώ την ανεξαρτησία μου και προτιμώ να είμαι μόνος μου, παρά σε μια σχέση που να νιώθω καταπιεσμένος. Και το βιβλίο είναι μια διέξοδος σε όλα αυτά. Μπορείς να το πάρεις παντού, στο σπίτι, στην παραλία κλπ, δεν σε περιορίζει.

-Σου αρέσει το ότι εδώ στη Λέσχη, έχεις επαφή με ανθρώπους διαφόρων ηλικιών;

-Μου αρέσει πολύ, είναι σπουδαίο. Έχω φιλίες με μικρότερους και μεγαλύτερους από μένα. Για μένα δεν τίθεται ζήτημα ηλικίας. Μπορείς να μάθεις και από τους έφηβους και από τους ενήλικες και από τους ηλικιωμένους. Φτάνει να έχεις κάτι κοινό μαζί τους.

Συναυλία και έκθεση βιβλίου την Παρασκευή

Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ και συζήτηση βιβλίων στην Κυπριακή Λέσχη Βιβλίου συμπληρώνεται αρμονικά με διάφορες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις που, όπως μας είπε η Δρ Οικονόμου, έχουν σκοπό να κεντρίσουν το ενδιαφέρον των νέων μας, προκειμένου να πλησιάσουν φιλικά το βιβλίο σε συνδυασμό με τα δικά τους ενδιαφέροντα (μουσική, ζωγραφική, αθλητισμό κλπ).

Σε αυτό το πλαίσιο, πραγματοποιείται την ερχόμενη Παρασκευή 5 Αυγούστου 2011, συναυλία και έκθεση βιβλίου στην πλατεία Λευκόλλα, στον Πρωταρά. Η έκθεση βιβλίου θα διαρκέσει από τις 7 μ. μ. - 9 μ. μ. και αμέσως μετά θα ακολουθήσει η συναυλία με τον Αντώνη Οικονόμου και το συγκρότημα Tsak Mpam στις 9 μ. μ. - 10.45. Είναι η δεύτερη παρόμοια εκδήλωση που οργάνωσε η Λέσχη - η πρώτη έγινε πρώτη στις 28 Απριλίου 2011. Tο συγκρότημα Τσακ Μπαμ αποτελείται από 11 νεαρούς φοιτητές από το Παραλίμνι, την Αγία Νάπα, τη Δερύνεια και άλλες κοινότητες της ελεύθερης περιοχής Αμμοχώστου. Ο 23χρονος Αντώνης Οικονόμου, που τραγουδά και παίζει κιθάρα, σπούδασε φωνητικά και κιθάρα, και ασχολείται με τη μουσική από 7-8 χρονών.

«Γίνομαι καλύτερος άνθρωπος»

ΜΑΡΙΑ Ζορλή, από το Αυγόρου, αισθητικός, μητέρα δύο παιδιών 6 και 4 χρονών: «Η Δέσποινα είναι η παιδίατρος των παιδιών μου, αλλά γνωριστήκαμε από πριν, όταν τραγουδούσα με τον Αντώνη, τον γιο της. Δεν είχα σχέση με το βιβλίο, αλλά όταν διάβασα το συγκλονιστικό «Το δάκρυ του κρίνου» της Γιώτας Φώτου, μέσα σε τρεις μέρες, αγάπησα τα βιβλία. Νιώθω ότι με την ανάγνωση βιβλίων γίνομαι καλύτερος άνθρωπος, ανακαλύπτω πράγματα για μένα, βλέπω τα καλά και τα κακά μου, και συνεχίζω πιο ομαλά το πνευματικό ταξίδι μου. Είμαι ενθουσιασμένη με τη Λέσχη και θέλω να γίνει γνωστή σε όλη την Κύπρο».

Δώρα Χαρίτου από το Παραλίμνι, κομμώτρια, μητέρα τεσσάρων παιδιών 17, 18 (διδύμων) και 21 χρονών: «Πάντα μου άρεσαν τα βιβλία γιατί με χαλαρώνουν, ταξιδεύω με αυτά και παρόλο που ως σύζυγος, μητέρα και εργαζόμενη έχω πολλές ευθύνες, εντούτοις βρίσκω πάντα χρόνο για διάβασμα. Για μένα είναι μια εκτόνωση, εμπλουτίζω τις γνώσεις μου και απολαμβάνω τις ήρεμες -και ρομαντικές για μένα- συζητήσεις στη Λέσχη».

«Μου αρέσει να είμαι διαφορετική»…

ΑΛΛΑ τρία μέλη της Κυπριακής Λέσχης Βιβλίου. Από αριστερά η Έλενα Πίτσιλλου 10 χρονών από την Ξυλοφάγου, η Ραφαέλλα Κώστα 13 χρονών από τη Σωτήρα και η Κυριακή Ζαχαρία 15 χρονών από το Φρέναρος. Μας είπε η Έλενα: «Γνώρισα πολλούς φίλους εδώ, όποτε μπορώ έρχομαι. Μου αρέσει να διαβάζω βιβλία για τις ζωές άλλων. Έγραψα δύο βιβλία. Το πρώτο, δώδεκα σελίδων, «Η φάρμα με τα ζώα», το έγραψα όταν ήμουν 6 χρονών. Τα ζώα φεύγουν από τη φάρμα γιατί δεν τους αρέσει και τις κότες τις κλέβει μια αλεπού και έχουν διάφορες περιπέτειες. Μετά, μετανιώνουν που έφυγαν και πάνε πίσω. Τώρα προσπαθώ να γράψω με βάση το Ημερολόγιο του Σπασίκλα, ενός 10χρονου στην ηλικία μου, που είναι διαφορετικός από τα άλλα παιδιά. Είμαι κι εγώ διαφορετική, γιατί στις περισσότερες φίλες μου αρέσει η Μπάρμπι, ενώ σ’ εμένα καθόλου. Εμένα μου αρέσει το ποδόσφαιρο, το τένις, η μουσική… μου αρέσει να είμαι διαφορετική, δεν θα μου άρεσε να έχω κοινά χαρακτηριστικά με τις φίλες μου. Οι διαφορετικοί μεταξύ τους άνθρωποι μπορεί να περάσουν καλύτερα μαζί, από αυτούς που μοιάζουν μεταξύ τους».

Για τη Ραφαέλλα είναι σημαντική η Λέσχη γιατί, όπως μας είπε, της δίνει την ευκαιρία για καινούργιες γνωριμίες, με βάση την κοινή αγάπη για το βιβλίο. Πρόσθεσε ότι από τότε που συμμετέχει στην ομάδα, διαβάζει περισσότερο από πριν. Της αρέσει ιδιαίτερα η ψυχολογία. Αγαπημένο της βιβλίο το «Μάθε να αγαπάς τον εαυτό σου».

Η Κυριακή μάς πληροφόρησε ότι άρχισε να διαβάζει βιβλία από μικρή, στο δημοτικό. «Το βιβλίο σε ωριμάζει», σχολίασε λακωνικά. Τώρα η Κυριακή διαβάζει το «Τη νύχτα που γύρισε ο χρόνος» της Νοέλ Μπαξέρ, που περιγράφει, όπως μας είπε, «τα σκληρά βιώματα στην προσπάθεια επιβίωσης». Υπέμνησε ότι περιμένει με ανυπομονησία τις συναντήσεις της Λέσχης, γιατί της δίνουν χαρά, βελτιώνουν την ψυχολογία της, τη χαλαρώνουν από το άγχος των μαθημάτων και ικανοποιούν την ανάγκη της για κοινωνικοποίηση.

Μοναδικό εγχείρημα

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Monday 01 August 2011 "ΤΑ ΝΕΑ-ON LINE"

«No rest for the dead» («Ο νεκρός δεν γνωρίζει ανάπαυση»). Αυτός είναι ο τίτλος ενός βρετανικού αστυνομικού θρίλερ που έχει την εξής μοναδικότητα: το έχουν γράψει από κοινού 26 συγγραφείς -συγγραφείς που αν αθροίσεις τις πωλήσεις των βιβλίων τους, αυτές αντιστοιχούν σε δεκάδες εκατομμύρια αντίτυπα.

Σύμφωνα με τα Νέα, η ιδέα ανήκει στον Αντριου Γκάλι, εκδότη του περιοδικού «Strand Magazine» που ειδικεύεται στο αστυνομικό μυθιστόρημα και τα διηγήματα μυστηρίου.

Στην αρχή, ο Γκάλι προσκάλεσε δώδεκα συγγραφείς για τη δημιουργία του βιβλίου, που θα έκαναν ο καθένας από ένα κεφάλαιο. Το αποτέλεσμα όμως ήταν ένα ημιτελές μυθιστόρημα οπότε προσκάλεσε επιπλέον συγγραφείς καταλήγοντας τελικά στον αριθμό 26. Ανάμεσά τους ο Τζέφρι Ντίβερ, που πρόσφατα ολοκλήρωσε την νέα περιπέτεια του Τζέιμς Μποντ, ο Αλεξάντερ ΜακΚολ Σμιθ και η Κάθι Ράικς.

Η συγγραφή κράτησε τέσσερα χρόνια. Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν ότι έπρεπε οι συγγραφείς να πεισθούν να γράψουν με ενιαίο ύφος, αλλά και να εισπράξουν μόνο μια συγκεκριμένη αμοιβή χωρίς άλλα δικαιώματα από την κυκλοφορία του βιβλίου. Ο λόγος είναι ότι τα έσοδα από τις πωλήσεις θα δοθούν στην Εταιρεία Λευχαιμίας και Λεμφωμάτων, καθώς ο Αντριου Γκάλι έχασε το 1997 τη μητέρα του από λευχαιμία.

«Δεν έχει ξανασυμβεί, στην ιστορία του βιβλίου να συμμετέχουν από κοινού τόσο πολλοί συγγραφείς στη δημιουργία ενός θρίλερ» είπε ο Γκάλι στο Reuters.

Το «No Rest For the Dead» έχει πρωταγωνιστή τον Τζον Ναν, έναν αστυνομικό που συνέβαλε στην καταδίκη μιας γυναίκας για τον φόνο του συζύγου της, ενός επιμελητή σε μουσείο του Σαν Φρανσίσκο.

Δέκα χρόνια αργότερα ο Ναν πείθεται ότι συνέλαβε τη λάθος γυναίκα, αλλά πλέον είναι πολύ αργά, καθώς η Ρόσμαρι έχει εκτελεστεί. Ο Ναν αποφασίζει να μαζέψει όλους όσοι ήταν παρόντες τη νύχτα που πέθανε ο Κρίστοφερ Τόμας και να ανακαλύψει τι στ' αλήθεια συνέβη, εξετάζοντας κάθε ύποπτο χωριστά...

Όπως ξεκαθαρίζει ο Γκάλι, «δεν πρόκειται για μια άλλη Αγκαθα Κρίστι και τον Ηρακλή Πουαρό της, όπου μαζευόταν το γκρουπ των υπόπτων και ο ντετέκτιβ έλεγε τις λεπτομέρειες της υπόθεσης δείχνοντας στο τέλος τον ένοχο».

Υπάρχουν φλας μπακ και η ζωή ενός αστυνομικού που έχει καταστραφεί. Είναι η ιστορία μιας λύτρωσης ύστερα από ένα τεράστιο λάθος και αυτό αλλάζει σημαντικά τα δεδομένα» καταλήγει.

"Criminal στην άμμο"

Επειδή ο χειμώνας ήταν δύσκολος και το καλοκαίρι προβλέπεται ακόμη δυσκολότερο, φέτος η καλοκαιρινή πρόταση ανάγνωσης περιλαμβάνει μόνο αστυνομική (?) λογοτεχνία. Αμαρτία που έχω εξομολογηθεί πολλάκις στις συναντήσεις της λέσχης ανάγνωσης. Κι εξιλεώνομαι κλείνοντας το μάτι καθώς συλλαβίζω το «αστυνομική»..όπως χιλιάδες αναγνώστες ανά την υφήλιο .Σχεδόν συνωμοτικά.. σε ένα γοητευτικό παιχνίδι με την συνενοχή των συγγραφέων. Ο νοών νοείτω..Εάν αυτό δεν επαρκεί, στις 20/7/2011,μετά τις 8 το βράδυ ,μιλάμε στο πατάρι της βιβλιοθήκης της Ανω Τούμπας για το βιβλίο της Μάρως Δούκα «Αρχαία σκουριά».Για όσους δεν το έχουν στην πρώτη του έκδοση του 1979 από τον «ΚΕΔΡΟ»,το επανεκδίδει ο «ΠΑΤΑΚΗΣ».
• «Ελληνικά εγκλήματα,4» (ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ)
• «Είσοδος κινδύνου» (ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ)
• «Ο άνρωπος που έκλεψε τη Τζοκόντα» Martin Page (ΑΓΡΑ)
• «Το βιβλιοπωλείο των σκιών» Μ.Birkegaard (ΠΑΤΑΚΗΣ)
• «Το βιβλίο των νεκρών» P.Cornwell (ΩΚΕΑΝΙΔΑ)
• «Η βιβλιοθήκη των νεκρών» Glen Cooper (ΠΑΤΑΚΗΣ)
• «Στο καλό μυθιστόρημα» Laurence Cosse (ΠΟΛΙΣ)
• «Το φονικό καλοκαίρι» Sebs. Japrisot (ΚΕΔΡΟΣ)
• « ο Μαιγκρέ και το ακέφαλο πτώμα» G.Simenon (ΑΓΡΑ)
• «Η παγωμένη πριγκίπισσα» C.Lackberg (ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ)
•«Ο ποιοτικός φόνος» John Le Carre (ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ)
•«Η ηρεμία του ισχυρότερου » H.Veit (ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ)
•«Για μια χούφτα βινύλια» Χ.Παπαδημητρίου (ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ)
•«Ο κύριος Μάριος μετάνιωσε αργά» Μ.Πολιτοπούλου (ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ)
•«Ληξιπρόθεσμα δάνεια» Π.Μάρκαρης (ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ

Λύσεις δίνει ο λαός, -όχι η κοινή γνώμη- …αν σκέφτεται και λίγο

Μία συνέντευξη του Γιάννη Μανωλεδάκη στον Απόστολο Λυκεσά για την
«Hμερησία του Σαββάτου», (12/2/2006) με αφορμή τις αποκαλύψεις για τις τηλεφωνικές υποκλοπές, με παρατηρήσεις όμως που έχουν διαχρονική ισχύ σε ότι αφορά το αίτημα για δικαιοσύνη.
"Το συγκεκριμένο θήραμα είναι πολύ μεγάλο για τον ιστό της δικαιοσύνης. Το θηρίο αυτό το εκθρέψαμε εμείς και τώρα πλέον διαπιστώνουμε ότι δεν μπορούμε να το πιάσουμε". Στο δυσοίωνο αυτό συμπέρασμα καταλήγει ο ομότιμος καθηγητής ποινικού δικαίου του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και ακαδημαϊκός κ. Ιωάννης Μανωλεδάκης σχολιάζοντας τις αποκαλύψεις των τηλεφωνικών παρακολουθήσεων.
Για τον κ. Μανωλεδάκη οι Ολυμπιακοί αγώνες λειτούργησαν ως Δούρειος Ίππος για την είσοδο και μόνιμη εγκατάσταση στη χώρα μυστικών υπηρεσιών οι οποίες δρουν τώρα αυτόνομα πέρα από κάθε σκοπό για τον οποίο ήρθαν και μακριά από τον έλεγχο των θεσμικών αρχών. Ο Μολιέρος και ο Ντενί Ντιντερό, καταλήγει ο καθηγητής, μας είχαν συμβουλεύσει από καιρό για τα παθήματα των… αφεντάδων αλλά, καθίσταται σαφές, ότι δεν ήμασταν καλοί μαθητές τους.
Ερ. Είναι παράδοξο που σε καιρούς άκρας ιδιώτευσης το ιδιωτικό συντρίβεται ακόμη και σε επίπεδο του πρωθυπουργού της χώρας;
Απ. Αυτό είναι σύμπτωμα της εποχής. Το ιδιωτικό συνθλίβεται από ένα αόρατο μη κρατικό εξουσιοδοτημένο όργανο, σίγουρα μυστικές υπηρεσίες που εξυπηρετούν μια εξουσία, η οποία σαφώς δεν είναι το ελληνικό κράτος. Τα κλασικά ατομικά δικαιώματα ήταν η κατοχύρωση του πολίτη, με τις δυνατότητές του να προσφύγει στα δικαστήρια εναντίον της κατάχρησης των εξουσιών από τις αρχές της χώρας του. Τα δικαιώματα αυτά καταπατούνται πλέον από μηχανισμούς άλλους, οικονομικά συμφέροντα, συγκροτήματα, και μυστικές υπηρεσίες, πέρα από τον έλεγχο του κράτους.
Όταν δίνεις εξουσία σε μηχανισμούς όπως εταιρείες ασφάλειας, σεκιουριτάδες, για τους ολυμπιακούς αγώνες -ήρθαν εδώ όλα της γης τα έθνη, Αμερικάνοι, Άγγλοι, Ισραηλινοί-, αυτοί έχουν μια τάση αυτονόμησης. Όταν αυτούς τους μηχανισμούς τους υπερτρέφεις η καταχρηστική τους λειτουργία μπορεί να φάει και εσένα τον ίδιο. Μπορεί να στραφεί κατά του πρωθυπουργού σου, των υπουργών σου. Ισχύει το "ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες". Όσο τους δίνεις δύναμη ακόμη και με παλαιότερες δηλώσεις τύπου Μητσοτάκη που έλεγε στους αστυνομικούς το φοβερό "το κράτος είστε εσείς" τόσο αυτονομούνται και αργά ή γρήγορα φτάνει η στιγμή να καταπιέσουν και εσένα τον ίδιο που έκανες τις παραχωρήσεις.
Ερ. Θεωρείτε κομβικό σημείο τους ολυμπιακούς;
Απ. Φωνάζανε τότε να έχουμε ασφάλεια. Και ήρθανε οι κάμερες, τα ζέπελιν, τα συστήματα ασφαλείας. Λίγο μυαλό να έχει κανείς μπορεί να φανταστεί τι θα συμβεί στη συνέχεια. Τώρα πώς να τους ελέγξουν; Νομίζω ότι ένας από τους μηχανισμούς εκείνων των ημερών είναι αυτός που μας απασχολεί σήμερα. Δεν ξέρω βέβαια ποια υπηρεσία είναι από πίσω. Υποτίθεται ότι η ανάκριση θα μας το αποκαλύψει. Αλλά εξ όσων γνωρίζω στην ιστορία αυτού του τόπου καμιά ανάκριση σε τέτοια ζητήματα δεν βρίσκει τον πραγματικό δράστη. Κινούμαστε στην περιοχή του… περίπου. Διότι ο φόβος υπερτερεί. Τι νομίζετε ότι είναι ο εισαγγελέας; Δεν είναι ένας άνθρωπος με οικογένεια; Μπορεί να τα βάλει με το σύστημα; Μπορεί να βγει και να πει εγώ έχω καταλήξει σε αυτόν κι αυτόν;
ΕΡ. Σκληρό αυτό, και ίσως καταλήγει απαξιωτικό να ακούγεται από έναν άνθρωπο που διδάσκει στη σχολή δικαστών. Kαι αποκαρδιωτικό για όλους εμάς.
Απ. Σκληρό είναι αλλά καθόλου απαξιωτικό. Η έρευνα γίνεται για το θεαθήναι. Λίγο να ησυχάσει η κοινή γνώμη, λίγο να αποκατασταθεί η τρωθείσα αξιοπρέπεια του κράτους, λίγο να μαλακώσουν τα πράγματα…το καλύτερο άλλοθι.. Ποιος πιστεύει ειλικρινά ότι σε τέτοιες περιπτώσεις βγαίνει άκρη; Ποιος σκότωσε τον Κένεντυ; Ποιος σκότωσε αυτόν που σκότωσε τον Αμερικανό πρόεδρο; Άπειρα ποιος και καμιά απάντηση.
Στη συγκεκριμένη υπόθεση έχουμε καθαρή κατασκοπεία. Εμπλέκεται ο πρωθυπουργός ως θύμα και πέντε επιτελικοί υπουργοί. Δεν μπορούμε να μιλάμε λοιπόν για δικαστική διαλεύκανση της υπόθεσης. Μπορεί να την πληρώσει κάποιος υπάλληλος για αμέλεια, μη έγκαιρη παρατήρηση φύλαξη και αναγγελία του συμβάντος, εξιλαστήρια θύματα πάντα βρίσκονται. Όπως στην υπόθεση ξυλοδαρμού του Πολυζογώπουλου. Εγώ δεν πιστεύω ότι αυτοί οι δύο, είναι οι πραγματικοί δράστες. Μακάρι να ήταν ένα τυχαίο γεγονός. Αν ήταν όμως οργανωμένο τότε αυτοί που μαθαίνουμε δεν μου φαίνονται για δράστες.
Στην σχολή δικαστών, προσπαθούμε να εμπνεύσουμε ένα υψηλό φρόνημα ανεξαρτησίας σκέψης, νομικής κατάρτισης και ήθους αλλά δεν μπορούμε να τους κάνουμε υπεράνθρωπους.
Όσο για την αποκαρδίωση … η δικαιοσύνη είναι όντως η έσχατη καταφυγή των απλών ανθρώπων έναντι της εξουσίας. Αλλά μην ξεχνάτε ότι δεν υπάρχει τίποτα απόλυτο. Εγώ δεν περιμένω από τη δικαιοσύνη να βρει ποιος παρακολουθούσε τον πρωθυπουργό της χώρας. Περιμένω να κανονίζει τις καθημερινές διαμάχες των ανθρώπων. Τώρα είναι σαν να ζητάμε από τον γιατρό να θεραπεύσει έναν καρκίνο στο τελευταίο του στάδιο.
Ερ. Οι υπόθεση με τους Πακιστανούς είναι ίδιας υφής ζήτημα;
Απ. Φωτοτυπία. Δώσαμε το δικαίωμα, να μας βοηθήσουν για παράδειγμα για τη 17 Νοέμβρη, δεσμευτήκαμε, το προκαλέσαμε ή δεν μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά, και μπήκαν στη μέση δυνάμεις ξένων υπηρεσιών. Από τη στιγμή που πάτησαν το ποδαράκι τους εδώ, και κατά κάποιον τρόπο νομιμοποιήθηκε η παρουσία τους, θα κάνουν και πράγματα που εξυπηρετούν μόνο τους ίδιους
Ερ. Δηλαδή δεν υπάρχει γιατρειά σε αυτή την παθογένεια;
Απ. Μόνο η λιγότερη επαφή με τέτοιες καταστάσεις. Λιγότερη προσφυγή σε αυτούς τους μηχανισμούς. Σε αυτή την ασθένεια, το αντιβιοτικό- ίσως ακουστεί αόριστο αυτό αλλά δεν είναι- είναι η παιδεία. Η μουσική που ακούμε, τα βιβλία που διαβάζουμε, ο τρόπος που διασκεδάζουμε πρέπει να κατατείνουν στο σκέπτεσθαι. Διαφορετικά καταλήγεις με πολιτικό αλτσχάιμερ. Έτσι την πατήσαμε με τους ολυμπιακούς. Δεν μπορούμε τώρα να τους πούμε σηκωθείτε και φύγετε. Είναι τέτοια η διαπλοκή που δεν μπορείς να ξεφύγεις. Η ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα υπηρετών που ήταν τόσο αναγκαίοι για τον κύριο τους ώστε γίνανε δυνάστες τους. Εμείς για τους ολυμπιακούς στην προσπάθεια να αποφύγουμε μια προβοκάτσια παραδοθήκαμε σε μηχανισμούς ξένων δυνάμεων. Όλοι αυτοί φοβούμαι ότι έμειναν στη χώρα. Όσο κι αν λειτουργεί το κράτος και η δικαιοσύνη δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Εδώ έχουν αυτονομηθεί σε διεθνές επίπεδο τι να κάνουμε εμείς; Είναι τόσο μεγάλο αυτό το ζώο που δεν το πιάνει η αράχνη. Ο ιστός έχει σκιστεί.
Ερ. Ναι αλλά και το διακύβευμα είναι μεγάλο. Λύση δεν υπάρχει;
Απ. Αργά το σκεφτήκαμε. Δεν θα έπρεπε να αναλάβουμε τους ολυμπιακούς. Αλλά όταν ρωτήθηκε ο κόσμος το 85% είπε πολύ κάναμε και τους πήραμε. Γιατί οι Έλληνες όπως και κάθε λαός είμαστε και λίγο αφελείς. Μας ενδιαφέρει η επίδειξη, η πρόσκαιρη δόξα και δεν εμβαθύνουμε. Είμαστε μόνο για τα φρου φρου και δεν βάζουμε το μυαλό να δουλέψει. Εμείς "να περνάμε καλά" -αυτή δεν είναι η φράση κλισέ της μόδας;- και όλες τις δυσάρεστες σκέψεις τις αποδιώχνουμε. Φίλοι μου Αθηναίοι ζούσαν σε μια έξαψη, μια έξαρση μεγαλείου, δεν καταλάβαιναν ότι υποθηκευόταν ολόκληρη η χώρα. Η κοινή γνώμη στην πολιτική είναι ο πλέον άθλιος σύμβουλος. Λύσεις δίνει ο λαός, όχι η κοινή γνώμη που περνά εύκολα από τα "ωσαννά" στον "άρον άρον σταύρωσον" αυτόν. Αλλά φυσικά μιλώ για έναν λαό παιδευμένο που σκέφτεται. Μπορεί να έχει ένα δίκιο ο κόσμος αν πει ότι τον παραπλάνησαν αλλά δεν θα έπρεπε να σκεφτεί και λίγο;

Δύο βιβλία για την κρίση

Παρότι η αγορά βιβλίου, στην Ελλάδα και διεθνώς, δοκιμάζεται σκληρά από την οικονομική κρίση των τελευταίων χρόνων, το πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό δοκίμιο φαίνεται να διαφεύγουν του κανόνα, καταγράφοντας το αυξημένο ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού για τα μεγάλα, ανοιχτά προβλήματα του καιρού μας. Ιδιαίτερα τα βιβλία που αναφέρονται στην υπό εξέλιξη κρίση και τις επιπτώσεις της καταγράφουν αξιόλογες πωλήσεις, γεγονός που ενθαρρύνει τους εκδοτικούς οίκους σε ανάλογα εγχειρήματα.
Δύο από τα τις τελευταίες εκδόσεις αυτού του είδους είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας από τις εκδόσεις «Μεταίχμιο». Πρόκειται για το δοκίμιο του Μαρκ Ρος «Η Τράπεζα: Πως η Goldman Sachs κυβερνά τον κόσμο», σε μετάφραση Αριστέας Κομνηνέλλη (352 σελ., 16.60Ε) και για το έργο του Αλέν Τουρέν «Μετά την κρίση: Από την κυριαρχία των αγορών στην αναγέννηση της κοινωνίας», σε μετάφραση Μαρίας Μαλαφέκα (248 σελ, 13,30Ε). Πολύ διαφορετικά στην οπτική και το ύφος τους- το πρώτο διαβάζεται απνευστί σαν αστυνομικό μυθιστόρημα, ενώ το δεύτερο αποπνέει τη σοβαρότητα της επιστημονικής ανάλυσης- θίγουν, καθένα με τον τρόπο του, σημαντικά ερωτήματα που σχετίζονται με την τρέχουσα κρίση που αναστατώνει τη ζωή μας, όπως υποδηλώνει και η μεγάλη απήχηση που είχαν στο ευρωπαϊκό, αναγνωστικό κοινό.
"Η Τράπεζα"
Ο Μαρκ Ρος είναι Γάλλος δημοσιογράφος, γεννημένος στις Βρυξέλλες, επί 20 χρόνια ανταποκριτής της Le Monde στη χρηματιστική καρδιά της Ευρώπης, το Σίτι του Λονδίνου. Το τελευταίο του πόνημα, το οποίο απέσπασε το γαλλικό βραβείο οικονομικού βιβλίου το 2010, εστιάζει στη διαβόητη τράπεζα επενδύσεων Goldman Sachs, πολύ γνωστή στην Ελλάδα λόγω του ρόλου που έπαιξε στο επίμαχο δάνειο, επί κυβέρνησης Σημίτη, το οποίο επέτρεψε στη χώρα μας να ενταχθεί στην ΟΝΕ συγκαλύπτοντας (με το αζημίωτο για την πολυεθνική τράπεζα) το μέγεθος του χρέους. Το τελευταίο διάστημα, ο τραπεζικός κολοσσός, που ατενίζει, από τον ουρανοξύστη του, στη Δυτική Λεωφόρο του Μανχάταν, τις πεδιάδες της παγκόσμιας οικονομίας, έχει γίνει αλεξικέραυνο επικρίσεων σε πολλές χώρες του κόσμου, λόγω του ρόλου που παίζει σε επιθετικές εξαγορές στρατηγικής σημασίας εθνικών επιχειρήσεων από το πολυεθνικό κεφάλαιο (όπως, για παράδειγμα, στην εξαγορά της ευρωπαϊκής χαλυβουργίας Arcelor από τον όμιλο Mittal).
Με τη ζωντανή, δημοσιογραφική γραφή του, ο Ρος μας μεταφέρει στην «άγρια», μετεμφυλιακή Αμερική του 1869, όπου δύο Γερμανοί μετανάστες, ο Σαμουήλ Ζακς και ο Μάρκο Γκόλντμαν ιδρύουν μια τράπεζα, η οποία επρόκειτο να επιβιώσει, παρά τη ρετσινιά της «γερμανοφιλίας» της, δύο παγκοσμίων πολέμων και να γιγαντωθεί στις δύο ιστορικές κρίσεις του 1929 και του 2007, επιβεβαιώνοντας τη ρήση του Τζον Κένεντι ότι «κάθε κρίση είναι ευκαιρία για καινούργιες κατακτήσεις». Μέσα από την ιστορία της εταιρείας, ο συγγραφέας μας προσφέρει τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε τη μετεξέλιξη του παγκόσμιου καπιταλισμού από την εποχή της βιομηχανικής ανάπτυξης και του κοινωνικού συμβολαίου στην καινούργια φάση της αχαλίνωτης χρηματιστικής κερδοσκοπίας, με την ολέθρια εναλλαγή ανάμεσα σε φούσκες και κραχ. Το σημείο θέασης που επέλεξε ο Ρος είναι όντως προνομιακό, καθώς ο τραπεζιτικός κολοσσός έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στο κραχ της ψηφιακής οικονομίας, το 2000, στη φούσκα της αμερικανικής αγοράς ακινήτων και στην κρίση χρέους πολλών χωρών, από την οποία αποκόμισε τεράστια κέρδη τζογάροντας πάνω στη χρεωκοπία τους.
Το βιβλίο του Ρος μας αποκαλύπτει τα μυστικά ενός ολόκληρου κόσμου, όπου πρωταγωνιστούν οι κοντοκουρεμένοι και φρεσκοξυρισμένοι σαραντάρηδες με τα σκούρα, αυστηρά κοστούμια, τα άσπρα πουκάμισα και τις άχρωμες γραβάτες, που κάνουν έρωτα δίπλα στο Blackberry και περιουσίες δίπλα σε οικονομικά πτώματα επιχειρήσεων και κρατών. Είναι αυτοί οι γιάπηδες- «αξιωματικοί» της Goldman Sachs, οι κατά Ρος «οικονομικοί δολοφόνοι», που παίρνουν τη θέση των πρακτόρων της CIA επί εποχής Μοσαντέκ, Σουκάρνο και Αλιέντε, εξασφαλίζοντας με «ειρηνικά» μέσα το ίδιο αποτέλεσμα με εκείνο που εξασφάλιζαν χθες οι ερπύστριες των τεθωρακισμένων και τα βασανιστήρια των ασφαλιτών- τη χαλιναγώγηση και τη λεηλασία ολόκληρων εθνών.
"Μετά την κρίση"
Ο Αλέν Τουρέν δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Από τους πιο γνωστούς εν ζωή κοινωνιολόγους, κέρδισε διεθνή φήμη ήδη το 1971 με το βιβλίο του «Η μεταβιομηχανική κοινωνία», που καθιέρωσε και τον αντίστοιχο όρο, ενώ τα επόμενα χρόνια ίδρυσε το πρώτο mainstream κέντρο παρακολούθησης και μελέτης των κοινωνικών κινημάτων, δίνοντας έμφαση στη Νέα Αριστερά του Μάη του ’68, στα κινήματα της Λατινικής Αμερικής και στην πολωνική «Αλληλεγγύη».
Το τελευταίο βιβλίο του Γάλλου διανοητή (πρωτότυπη έκδοση από τον οίκο Seuil, 2010) αντιμετωπίζει την κρίση όχι ως στενά οικονομικό, αλλά ως ευρύτερο κοινωνικό συμβάν, όχι ως απλό μηχανισμό αναδιανομής πλούτου, αλλά ως πραγματικό εργαστήριο αλλαγής της όλης κοινωνικής δομής. Προεκτείνοντας παλιότερες αναλύσεις του, ο Τουρέν υποστηρίζει ότι η «κρίση του αιώνα» ωθεί στα άκρα τη διάλυση του μοντέλου κοινωνικής ολοκλήρωσης που είχε διαμορφώσει η εποχή του βιομηχανικού, εθνοκεντρικού καπιταλισμού, προς όφελος της πλήρους εξατομίκευσης των οικονομικών «συντελεστών», στο πλαίσιο μιας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Ακολουθώντας τη γραμμή ανάλυσης του Πολάνι, υποστηρίζει ότι η χρηματοποίηση του καπιταλισμού οδηγεί στην ολοένα και μεγαλύτερη απόσπαση της οικονομίας από την κοινωνία, θέτοντας σε κρίση όλες τις παραδοσιακές συλλογικότητες, ιδιαίτερα δε (αλλά όχι μόνο) τις δύο κυριότερες μορφές οργάνωσης και εκπροσώπησης των εργαζόμενων τάξεων, το κόμμα και το συνδικάτο. Από εδώ και ο αμφιλεγόμενος αφορισμός του συγγραφέα «Η κοινωνία δεν υπάρχει πια».
Μακράν του να υιοθετεί μια αντικαπιταλιστική και πολύ περισσότερο μαρξιστική οπτική, ο Τουρέν προσπαθεί, πάντως, να κρατήσει μια κριτική ματιά απέναντι στον νέο «Μεγάλο Μετασχηματισμό» της εποχής μας, σημειώνοντας ότι η αυξανόμενη ανασφάλεια, που αναβλύζει από όλους τους πόρους της καθημερινότητας, διευκολύνει την επιβολή αυταρχικών λύσεων. Κατ’ αυτό τον τρόπο θίγει ένα από τα μείζονα ερωτήματα που θέτει η υπό εξέλιξη κρίση, κατά πόσο δηλαδή η διά βίου λιτότητα και αποδόμηση του κοινωνικού κράτους είναι, τελικά, συμβατή με τη διατήρηση της αστικής δημοκρατίας, στη μορφή που γνωρίσαμε.
Κατά τον Γάλλο κοινωνιολόγο, η κρίση θέτει όλα τα έθνη ενώπιον του ιστορικού διλήμματος: Καταστροφή ή Αναμόρφωση. Ως καταστροφή εννοείται ο αυξανόμενος κοινωνικός αποκλεισμός ολοένα και μεγαλύτερων μερίδων του πληθυσμού, νέες μορφές τυραννίας και παλινδρόμηση σε «πολιτιστικούς πολέμους» με άξονα τη φυλή, το έθνος και τη θρησκεία. Λιγότερο σαφές είναι σε τι συνίσταται η κοινωνική «αναμόρφωση» και από ποιους θα έρθει, αφού ο συγγραφέας μόλις μας έχει παρουσιάσει ως τελεσίδικο τον «θάνατο της κοινωνίας» και των συλλογικοτήτων. Στο τελευταίο μέρος του βιβλίου του πλανώνται κάποιες αόριστες ιδέες περί κινημάτων «δικαιωμάτων» στη θέση της παραδοσιακής πάλης των τάξεων, ωστόσο τα ερωτήματα μένουν ανοιχτά, περιμένοντας την απάντησή τους όχι τόσο από το «γκρίζο δέντρο της θεωρίας», όσο από το «πράσινο δέντρο της ζωής» (Χέγκελ).

Πηγή:aristerovima