Λογοτεχνική συνάντηση στη Ραψάνη

O Λεωνίδας Εμπειρίκος σε μια λογοτεχνική συνάντηση στη Ραψάνη,στο θεατράκι του ΜΗΤΙΑ το Σάββατο 10 Ιουλίου και ώρα 9 μ.μ.Μίλησε για τον άνθρωπο και δημιουργό πατέρα του ΑΝΔΡΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟ και κυρίως για νέα ευρήματα γύρω από το σπουδαίο έργο με τα οποία αποκαθίσταται το μεγάλο αρχείο του,με την τόσο σπουδαία σημασία για τα ελληνικά και ευρωπαϊκά γράμματα.
"Η βραδιά της δεκάτης Ιούλη εδώ στο πέτρινο θεατράκι του Μήτια στη Ραψάνη ήταν ένα δημιούργημα ανθρώπων για να τη χαρούν άνθρωποι που αγαπάνε.
Ο Λεωνίδας Εμπειρίκος ήρθε αυθόρμητα χωρίς καμιά αντίρρηση σ’ έναν όμορφο τόπο,αλλά τόσο αφημένο στην τύχη του,όπως γίνεται με όλα τα ωραία την εποχή ετούτη και στη χώρα μας.Ο γιός του μεγάλου ποιητή Ανδρέα Εμπειρίκου δεν ήρθε να πει ένα λόγο ίσιο, ατσάκιστο γεμάτο γνώσεις,αλλά να εκφράσει συναισθήματα αγαπητικά,που βγήκαν από μια συνεχή επαφή με το έργο του πατέρα του ,το οποίο δεν έχει τελειωμό.Μίλησε για καινούργια πράγματα «στοιχεία» που βρήκε σε χειρόγραφα , διόρθωσε ημερομηνίες που βρέθηκαν λάθος σύμφωνα με τα νέα δεδομένα και μας ανακοίνωσε πως είναι πολλά ακόμα που πρέπει να ερευνηθούν.Πάνω απ’ όλα όμως , μέσα από τον ενθουσιασμό του λόγου του , το ύφος των λέξεων ,που έκφραζαν έρωτα για τέχνη και άνθρωπο , πέρασε αθόρυβα αλλά και τόσο δυνατά στους τυχερούς που βρέθηκαν στη συνάντηση μια ατμόσφαιρα δροσερής ζέστης , προσφορά και μαζί επίθεση σε μια κακή στιγμή μας η οποία τείνει να κυριαρχήσει και να μας πάρει το καλό που έχουμε από την ομορφιά του τόπου , που όσο μπορεί αντιστέκεται με δυσκολία σ’ εκείνη που αποθρασύνεται.
Φοβάμαι πως κυριαρχεί με τη βοήθεια πολλών υπευθύνων ,μας επιτίθεται μας φοβίζει και δυστυχώς αλλάζει τον τρόπο σκέψης μας , για να μην είμαστε αυτοί του χθες , αλλά οι άλλοι του σήμερα .
Η βραδιά αυτή της δεκάτης Ιούλιου ήταν μια αντίσταση σε όλο αυτό το νοσηρό νότιο συννεφόκαμα και όσοι εκλεκτοί την έζησαν ένιωσαν το δροσερό αεράκι του Ολύμπου , που στα πόδια του είναι κτισμένο το θεατράκι , και του Κίσαβου απέναντι του. Οι ώρες εκείνες ήταν γεμάτες από την παρουσία του, καλού μας με παντελή απουσία οποιουδήποτε αχαμνού .
Ευχαριστούμε τον Λεωνίδα Εμπειρίκο που με την όλη του παρουσία έδειξε γνήσια την αγάπη του και μας έκανε να τον αγαπήσουμε και μείς . Ευχαριστούμε το Σπύρο Κανιούρα που μας έβαλε σωστά στο πνεύμα του έργου του μεγάλου ποιητή .Η βραδιά διοργανώθηκε από το παραδοσιακό καφενείο ΜΗΤΙΑ και τη Δημοτική βιβλιοθήκη Ραψάνης.Η βραδιά έκλεισε με τις μελωδίες της πιανίστριας Αντιγόνη Μάσια , που ταξίδεψε με τις μουσικές του Χατζηδάκη και της Ευανθίας Ρεμπούτσικα."
Ετσι περιέγραψε τη βραδυά ο Βασιλης Σιουζουλής .

*Την είδηση την πήρα από το Θοδωρή Ρεβενάκη,δυστυχώς αργά.Αυτό απλώς ενισχύει την ευχή το παρόν καλοκαίρι της πενίας(κυριολεκτικά και μεταφορικά) να γεμίσει τέτοια γεγονότα..

living library

">
Μία άλλη, διαφορετική βιβλιοθήκη: http://www.youtube.com/watch?v=yHp38I9TVWg
Το έλαβα από τη συνάδελφο-στο Νομικό Σπουδαστήριο του Νομικού τμήματος του
Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστήμιο Αθηνών- Βασιλική Στρακαντούνα.
Στη συνέχεια ο συνάδελφος Σπύρος Πιέρρος με κατατόπισε περισσότερο,με το άρθρο της "Ελευθεροτυπίας"(3/9/2009):
Η Ζώσα Βιβλιοθήκη
Από τον ΧΡΗΣΤΟ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ mich@enet.gr,www.bavzer.blogspot.com
ΣΤΗ ΔΑΝΙΑ, όπου δεν ασχολούνται με τα μικροπολιτικά και τα ευτελή της καθημερινότητας, κάποιοι άνθρωποι με μυαλό, φαντασία
και ευαισθησία, κάθησαν και σκέφτηκαν, και βρήκαν έναν ακόμη τρόπο για να «θεραπεύσουν» διάφορες προκαταλήψεις (φυλετικές,
θρησκευτικές, οικονομικές, κ.λπ.) και να φέρουν τους πολίτες πιο κοντά τον έναν στον άλλον.
Η καινούργια τους πρωτοβουλία ονομάζεται «Ζώσα Βιβλιοθήκη», ήδη
λειτουργεί στην Κοπεγχάγη και έχει κάνει αίσθηση διεθνώς. Η Βιβλιοθήκη,
λοιπόν, αυτή, όπως διαβάζουμε και σε σχετικό ρεπορτάζ στην ηλεκτρονική
έκδοση του γερμανικού περιοδικού «Σπίγκελ», www.spiegel.gr, επιτρέπει
στους «αναγνώστες» να «δανείζονται» και να «διαβάζουν» «ανθρώπινα
βιβλία». Για παράδειγμα, μερικά από τα πιο δημοφιλή τέτοια «βιβλία», από
αυτά που στην κανονική αγορά θα τα λέγαμε και «μπεστ σέλερ», είναι: οι
ιστορίες μιας πρώην στριπτιζέζ, ενός πρόσφυγα που ζούσε σε κοντέινερ
πλοίου και ενός αστυνομικού που εργαζόταν στην πιο σκληρή βάρδια «της
πιο άγριας περιοχής της πόλης».
ΜΠΟΡΕΙΣ, δηλαδή, να πας στη «Ζώσα Βιβλιοθήκη» της Κοπεγχάγης, να
ψάξεις εκεί, στο κομπιούτερ, τα διαθέσιμα «βιβλία», και να ζητήσεις να
«δανειστείς», για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα (π.χ. 2 ώρες, κάθε πρωί,
για μία εβδομάδα), ένα πρόσωπο που έχει να σου πει κάποια ιστορία, και που να θέλει να συζητήσει μαζί σου γι' αυτήν.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Ρόζα Φέλτμαν, η οποία έχει 4 παιδιά, δύο από προηγούμενο γάμο της και 2 με τον τωρινό
σύντροφό της, με τον οποίο γνωρίστηκε στην Κοπεγχάγη, έχοντας περάσει «11 μαρτυρικά χρόνια», όπως λέει η ίδια, ως
πρόσφυγας στην Ελλάδα. Εργάστηκε ως στριπτιζέζ σε μπαρ της Θεσσαλονίκης από τα 18 της χρόνια - δουλειά που βρήκε, λέει, στις
μικρές αγγελίες, και που της έδινε «καλά, αφορολόγητα λεφτά». (Ελλάς αθάνατη!)
Η ΡΟΖΑ είναι ένα από τα «55 Ζωντανά Βιβλία», που «διατίθενται» τώρα από τη Βιβλιοθήκη της Κοπεγχάγης. Υπάρχουν «ανθρώπινα
βιβλία» που μπορεί να τα «δανειστεί» κάποιος μαζί και με άλλους - να «δανειστεί», δηλαδή, μια ομάδα ή παρέα ανθρώπων, τον
29χρονο Μαμέτ, που ήρθε από το Ιράν στα 6 του χρόνια και για άλλα τόσα ζούσε με τη μητέρα του και άλλα 3 παιδιά στο κοντέινερ
ενός πλοίου, σε άθλιες συνθήκες, παράνομος. Η «ανάγνωση τέτοιων βιβλίων βοηθά στην ανταλλαγή γνώσεων, στην καλύτερη
συνειδητοποίηση του μεγέθους του προβλήματος που αντιμετώπισε ο... αφηγητής, στην κατανόηση των συνηθειών του, του
διαφορετικού τρόπου της ζωής του», γράφει το «Σπίγκελ». Ο αστυνόμος Νιμ, που κάνει βάρδιες «στις πιο άγριες συνοικίες της
πόλης», αποκαλύπτει στο περιοδικό πόσο τον έχει βοηθήσει αυτή η επαφή με τους «αναγνώστες» του. Ηδη, λέει, έχουν
σχηματιστεί ομάδες εθελοντών, που θα βοηθούν «να κάνουμε τις γειτονιές πιο ασφαλείς και πιο ανθρώπινες».
ΜΙΑ ΣΚΕΨΗ
«Ολα τα χρώματα συμφωνούν μεταξύ τους. Στο σκοτάδι»
Φράνσις Μπέικον (1561-1626), Αγγλος φιλόσοφος, επιστήμονας, δικηγόρος, πολιτειολόγος.
ΕΝΑΣ ΑΡΙΘΜΟΣ
1.050χιλιόμετρα μήκος καταλαμβάνουν τα ράφια στη μεγαλύτερη βιβλιοθήκη στον κόσμο, που είναι εκείνη του Κογκρέσου, στις
ΗΠΑ. Εχει περίπου 32 εκατομμύρια βιβλία, από τα οποία τα 2,6 εκατομμύρια είναι νομικά βιβλία, γεγονός που την κάνει και τη
μεγαλύτερη νομική βιβλιοθήκη στον κόσμο.
Για επιπλέον πληροφόρηση,http://humanlibrary.org/

",,με την ουτοπία αρχίζει,ο σύγχρονος σοσιαλισμός",Karl Kautsky

Στις 6 Ιουλίου 1535, εκτελέστηκε με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, ο Άγγλος συγγραφέας, πολιτικός και διανοητής, Τόμας Μουρ, δημιουργός του όρου «Ουτοπία». Γιος του δικαστή σερ Τζον Μορ, γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου του 1478 στο Λονδίνο. Σπούδασε Λατινικά και Λογική στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης ενώ το 1494 επέστρεψε στο Λονδίνο για να διδαχτεί από τον πατέρα του τη νομική επιστήμη, ωστόσο, σύντομα την εγκατέλειψε για να γίνει μοναχός. Παρά το γεγονός ότι αρχικά εντάχθηκε στο τάγμα των Φραγκισκανών, υπερίσχυσε μέσα η αίσθηση του καθήκοντος να υπηρετήσει τη χώρα του και αποφάσισε να ασχοληθεί με την πολιτική.
Η διαφωνία του με τη στάση του Ερρίκου έναντι της Εκκλησίας, τον ανάγκασε να παραιτηθεί από τα αξιώματα του. Τον Ιούνιο του 1533 αρνήθηκε να παραβρεθεί στη στέψη της Άννας Μπολέιν, γεγονός που εξόργισε τον βασιλιά. Την επόμενη χρονιά κλήθηκε ενώπιον επιτροπής να ορκιστεί πίστη και υποταγή στο βασιλικό ζεύγος. Αναγνώρισε τη Μπολέιν σα βασίλισσα αλλά αρνήθηκε να πάρει τον όρκο καθώς διαφωνούσε με την αποκήρυξη του Πάπα και την ανακήρυξη του Ερρίκου ως επικεφαλής της Εκκλησίας της Αγγλίας. Πέντε ημέρες αργότερα φυλακίστηκε και την 1η Ιουλίου του 1535 οδηγήθηκε σε δίκη. Κρίθηκε ένοχος για εσχάτη προδοσία και αποκεφαλίστηκε στις 6 Ιουλίου. Το 1886 οσιοποιήθηκε από την Καθολική Εκκλησία και το 1935 ανακηρύχθηκε Άγιος από τον Πάπα Πίο ΧΙ.
Παράλληλα με την πολιτική του καριέρα, ασχολήθηκε και με τη συγγραφή, με την «Ουτοπία» (1515) να αποτελεί το πιο γνωστό από τα έργα του. Ο τίτλος του βιβλίου υπήρξε λογοπαίγνιο του ίδιου που σημαίνει έναν τόπο που δεν υπάρχει. Στην «Ουτοπία» του Μουρ αντιπαραβάλει την εριστική κοινωνική ζωή των χριστιανο-ευρωπαϊκών κρατών με την τέλεια δομημένη κοινωνία ενός φανταστικού μη χριστιανικού νησιού. Μία κοινωνία που υπάρχει με γνώμονα την αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων, χωρίς ατομική ιδιοκτησία και χωρίς ανθρώπινη εκμετάλλευση. Από πολλούς μελετητές θεωρήθηκε ότι το κομουνιστικό κράτος του Καρλ Μαρξ μοιάζει με την Ουτοπία του Τόμας Μουρ.
Το «φλερτ» της Ουτοπίας του Μουρ με την πραγματικότητα εξετάζει στην ανάλυσή του στο «Βήμα», καθηγητής του Τμήματος Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, Θεόδωρος Παπαγγελής:
Το «φλερτ» ουτοπίας και πραγματικότητας
«Η αναζήτηση της ιδεώδους κοινωνίας και της άριστης πολιτείας είναι ένα από τα χαρακτηριστικότερα εδάφια στο εγκόλπιο του πολιτικού και φιλοσοφικού στοχασμού της Δύσης. Η Ανατολή διέπρεψε σε ατομικές διαδρομές που τερματίζουν στα εστιακά βάθη του στοχαστικού «νιρβάνα», επέκεινα ζωής και θανάτου· η Δύση δεν ξέχασε όσους προτίμησαν την ιδιωτική οδό προς την ευτυχία, αλλά δεν έπαυσε ποτέ να μηχανεύεται και να οραματίζεται τα «καλά και συμφέροντα» για λογαριασμό ολόκληρης της κοινότητας από την ομηρική πολιτεία των Φαιάκων και τις αρχιτεκτονικές κατόψεις της πλατωνικής πολιτείας μέχρι τις τοπικές ή διεθνιστικές «κομμούνες» του νεότερου παρελθόντος και τον Μαρξ ακόμη και τον Φουκουγιάμα που μόλις χθες τοιχοκόλλησε το κηδειόχαρτο της ιστορίας και των προβλημάτων της με τη μουσική υπόκρουση της pax Americana. Φυσικά, και ως γνωστόν, η ιδανική κοινωνία αναζητείται ακόμη· είναι εξίσου γνωστό ότι οι αμετάπειστοι πραγματιστές χαρακτηρίζουν αυτήν την αναζήτηση «ουτοπία».
Ο όρος είναι ελληνικής προέλευσης («ου τόπος», δηλ. χώρα ανύπαρκτη) αλλά αγγλικής κατασκευής και ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του περίπου εδώ και πεντακόσια χρόνια στον τίτλο ενός από τα πιο διάσημα γραπτά της Αναγέννησης, την «Ουτοπία» του Τόμας Μουρ, ο οποίος γεννήθηκε το 1478, ήταν ουμανιστής, κλασικός φιλόλογος, πολιτικός, σύμβουλος του Ερρίκου Η' της Αγγλίας και, μετά τον μαρτυρικό του θάνατο υπέρ Πάπα και Βατικανού, άγιος της ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Το γοητευτικό, όσο και αινιγματικό, αυτό έργο, γραμμένο στα λατινικά (με τον πλήρη τίτλο: «Περί της αρίστης Πολιτείας και της νέας νήσου Ουτοπίας») και πρωτοδημοσιευμένο το 1516, παραμένει, όσο ξέρω, αμετάφραστο στα ελληνικά μέχρι σήμερα. Αγνωστη είναι και η πολυκύμαντη ιστορία της ερμηνείας του. Γνωστό είναι μόνο ότι τα «ουτοπία» και «ουτοπικός» κάνουν τώρα τελευταία πολλούς να υποκύπτουν στη γοητεία της ακυρολεξίας. Οι αναγνώστες του «Βήματος» της 16.4.2000 θα ξέρουν ήδη ότι στην Εθνική Βιβλιοθήκη του Παρισιού εδώ και μερικές μέρες μια έξοχη έκθεση συγκεντρώνει τα γραπτά, χαρτογραφικά και εικαστικά τεκμήρια πέντε αιώνων «ουτοπικής» αναζήτησης.
Η «Ουτοπία» του Μουρ ενσωματώνει θεμελιακά ηθικά αξιώματα της φιλοσοφίας των στωικών και των επικουρείων, αλλά ανήκει κυρίως στη μεγάλη παράδοση της φιλοσοφικής και πολιτικής σκέψης που μας έδωσε την «Πολιτεία» και τους «Νόμους» του Πλάτωνα, τα «Πολιτικά» του Αριστοτέλη, καθώς και ανάλογες πραγματείες από τον Πλούταρχο και τον Ρωμαίο Κικέρωνα. Μια κρίσιμη διαφορά είναι ότι ενώ αυτά τα έργα εκμαιεύουν την τελική συνταγή της άριστης πολιτείας συλλογιστικά ή με τη μέθοδο της διαλεκτικής, η «Ουτοπία» προκρίνει τον τρόπο της ταξιδιωτικής μυθοπλασίας, και η χαρτογράφηση της νήσου των «Utopienses» ολοκληρώνεται μέσα στα όρια της αφήγησης ενός και μοναδικού χαρακτήρα, του Hythloday. Ο αφηγητής μιλάει για ένα νησί χωρίς ακριβείς γεωγραφικές συντεταγμένες αλλά όχι μακριά από την Ευρώπη, όπου ακμάζουν 54 καλά ρυμοτομημένες και ομοιόμορφες πόλεις.
Οι κάτοικοι, καθένας ανάλογα με τις δεξιότητές του, ασκούν ένα ευρύ φάσμα επιτηδευμάτων για τα οποία έχουν λάβει επιμελή εκπαίδευση· τηρούν δρακόντειους κώδικες ιδιωτικής και δημόσιας ηθικής· ευημερούν χωρίς περιττές πολυτέλειες· δεν διαθέτουν ιδιωτική περιουσία· μεριμνούν για τη δίκαιη κατανομή των αγαθών· ευφραίνονται σε συλλογικά δείπνα μετά μουσικής· εμφορούνται από πνεύμα συμμετοχής στα κοινά· απολαμβάνουν ένα άρτιο σύστημα δημόσιας εκπαίδευσης όπου κάθε μαθητής, εκτός από τα μαθηματικά, τη διαλεκτική και τη μουσική, κάνει πρώιμη και συστηματική γνωριμία με τη λογοτεχνία· είναι εξαιρετικά δεκτικοί στην ελληνική γλώσσα και λογοτεχνία (ο αφηγητής διευκρινίζει ότι η απώτερη καταγωγή των κατοίκων της Ουτοπίας είναι ελληνική, πράγμα που εξηγεί τα ελληνικά γλωσσικά στοιχεία στα τοπωνύμια και στην πολιτική τους ορολογία· εξάλλου τα ελληνικά ευπώλητα στη χώρα της Ουτοπίας περιλαμβάνουν Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Λουκιανό, Ομηρο, Αριστοφάνη, Ευριπίδη, Θουκυδίδη)· ασκούν τέχνες και γράμματα· δεν γνωρίζουν ιδεολογικές και θρησκευτικές μισαλλοδοξίες· είναι ριζοσπαστικά ανεξίθρησκοι· απολαμβάνουν ένα καλά οργανωμένο και κατανεμημένο εθνικό σύστημα υγείας· έχουν μια λιτή, αλλά απαρέγκλιτα εφαρμοζόμενη, νομοθεσία και θεωρούν ως εκ τούτου περιττούς τους νομικούς· επιτρέπουν την ευθανασία και πολεμούν μόνο όταν αντιμετωπίζουν εξωτερική πρόκληση. Θα μπορούσα να προσθέσω κι άλλα, όμως αυτά ήδη φτάνουν και περισσεύουν για όσους δεν αντέχουν και πολλή ουτοπία.
Εύκολα μπορεί να γοητευθεί, αν όχι ακριβώς να προσηλυτιστεί, κανείς από αυτή την Ενωση Ουτοπικών Σοσιαλιστικών Πολιτειών. Και πολλοί γοητεύθηκαν χωρίς πάντα να αναρωτηθούν αν ο ίδιος ο Τόμας Μουρ σκαρίφησε την ιδεώδη κοινωνία του εν πλήρει σοβαρότητι ή με ισχυρή πρόσμειξη ειρωνικής δυσπιστίας. Και υπάρχουν ευδιάκριτες ενδείξεις για τη δεύτερη εκδοχή, ειδικά όταν ανακαλύψουμε ότι το όνομα του αφηγητή (Hythloday) περιέχει ως πρώτο συστατικό την ελληνική λέξη «ύθλος» που καλύπτει όλο το σημασιολογικό φάσμα από τη φλυαρία και την κενολογία μέχρι τις φούσκες και τις μπαρούφες.
Παρ' όλα αυτά το κύρος της «Ουτοπίας» στη βιβλιογραφία του πολιτικού στοχασμού παραμένει υψηλό για πολλούς λόγους. Ο Μουρ συνδύαζε πρακτική πολιτική πείρα και ευρύτατη παιδεία. Ο διάλογος που προηγείται της ουτοπικής αφήγησης προδίδει βαθυστόχαστο προβληματισμό πάνω σ' ένα καίριο ερώτημα: μπορεί και πρέπει ο εξ ορισμού ακέραιος και έντιμος διανοούμενος (για να χρησιμοποιήσω έναν πιο εύληπτο και εκσυγχρονισμένο όρο) να εμπλέκεται στον σχεδιασμό πολιτικής και την άσκηση εξουσίας; Το ερώτημα ταλάνισε τους ουμανιστές της Αναγέννησης κυρίως επειδή αυτοί κατανοούσαν ότι στην πολιτική η αρχή της χρησιμοθηρικής πρακτικότητας (utilitas) δεν συνέπιπτε πάντα με την αρχή της διανοητικής και ηθικής εντιμότητας (honestas). Το αίτημα της απόλυτης σύμπτωσης των δύο ήταν αυτονόητο για τους ουμανιστικούς κύκλους, αλλά ποιος ξεχνάει ότι το ίδιο ουμανιστικό θερμοκήπιο κατά την ίδια ιστορική περίοδο εξέθρεψε τον περιβόητο «Ηγεμόνα» του Μακιαβέλι (δημοσιεύθηκε το 1532) όπου το διαζύγιο εξουσιαστικής ιδιοτέλειας και ηθικής ακεραιότητας εκδίδεται με κυνική επισημότητα; Το σύνταγμα της «Ουτοπίας» προβλέπει ρητά ότι οι κάτοικοι της χώρας πρέπει να θεωρούν συμφέρον μόνο αυτό που είναι και ηθικό και ακριβώς αυτό κάνουν όχι μόνο οι απλοί πολίτες αλλά και η αριστίνδην πολιτική ηγεσία του νησιού. Φυσικά ο Μουρ, «σοφότερος» και «νηφαλιότερος» από τον πλασματικό αφηγητή του, γνωρίζει καλά και υπαινίσσεται σαφώς ότι στην πολιτική πραγματικότητα της Ευρώπης το πάνω χέρι το έχει ο μακιαβελισμός. Ετσι, πριν από πεντακόσια χρόνια, το έργο του Μουρ τακτοποίησε σημειολογικά την πραγματικότητα που, τηρουμένων των αναλογιών, αναγνωρίζουμε μέχρι σήμερα όλοι: η Ουτοπία είναι πρακτικά ανέφικτη· και πρέπει να νιώθουμε ευτυχείς στην ολιγάρκειά μας αν οι πολιτικοί ηγέτες, αντί να τη διαγράφουν ως άσχετη μυθοπλασία, τουλάχιστον τη θυμούνται όσο και όταν χρειάζεται για να διαχειριστούν πιο ανθρώπινα την έτσι κι αλλιώς μακιαβελική πραγματικότητα».
Πηγή:tvxs

Οταν βλέπεις για δύο..

Κι όμως,ακόμη κι όταν το "σύμπαν" καταρρέει και η αθλιότητα,σε κάθε της μορφή αποτελεί το μοναδικό "αυτονόητο",υπάρχουν συνθήκες που σε κάνουν να δακρύζεις από ελπίδα και υπερηφάνεια.
Η αληθινή..ποίηση της ζωής.Χαμόγελο στα μάτια,σφιχτοδεμένες παλάμες.Συγκλονιστική φωτογραφία!
Ο δικός μας Δημήτρης Κουγιουμτζόπουλος,δημοσιογράφος του Ραδιοφωνικού Σταθμού Μακεδονίας της ΕΡΤ3,συνοδός του τυφλού αθλητή Μεμέτ Χουσείνογλου,
που κέρδισε ΧΡΥΣΟ στα 100 και στα 200μ...κι ασημένιο στη σκυτάλη 4Χ100μ..
Στο δρόμο της σκληρής πραγματικότητας.Κάποιοι από μας δεν τολμάμε καν να το διανοηθούμε..
Κάποιοι βλέπουν για δύο..τον κόσμο Αλλιώς..
Βρήκα τη φωτό στην ιστοσελίδα,www.intime.gr.
Δεν έχω άλλη άδεια δημοσίευσης,παρά μόνο τη συγκίνηση που με γέμισε.

Υ.Γ Κάπου εκεί,τρέχουν ως συνοδοί-επίσης-η Φένια(μας)Γκουντούλα κι ο Νάσος(μας)Αβδαρμάνης..Διακριτικά,όπως αρμόζει στο ήθος και τις ευαισθησίες τους.