Friday, March 21, 2008

ΠΑΝΔΑΙΣΙΑ

Ένα ποστ αφιερωμένο εξαιρετικά στη Λένα που απέχει προσωρινά, λόγω ασθενείας.
Τώρα είναι μια χαρά και σε λίγο θα γυρίσει, αλλά ας ξεκουνήσουμε λίγο το blog, να μην το βρει και όπως τ’ άφησε…

Περπατούσα στην παραλία,
την ώρα που τσιλιμπούρδιζε η μέρα με τη νύχτα.
Λεπτή ομίχλη, ή το πέπλο της βροχής,
δε μ’ αφήνανε να βλέπω καθαρά.
Μαγικό το τοπίο.
Περπατούσα πλάι στη θάλασσα, κάτω από τα φαναράκια.
Καθαρά τα κοντινά, θόλωνε το φως στα πιο απομακρυσμένα.
Όμως, όπως εγώ περνούσα, αλλάζανε κι αυτά.
Κι ήτανε άλλα εκείνα που φωτίζαν καθαρά,
ενώ τα προηγούμενα σβήνανε τώρα στην ομίχλη.
Όσα ήταν αρκετά μπροστά, μέλλον θαμπό, σαν απειλητικό προμήνυμα.
Μα πώς ανάβαν μόλις τα πλησίαζα!
Κι ας ήτανε θολά όσα κοιτούσα με τα μάτια.
Όταν πατούσα με τα πόδια τελικά, ξεκαθαρίζαν όλα.

Κι ένα τραγουδάκι που μ' αρέσει πολύ.

Από την πανδαισία ήχων, στίχων και ΔΑΡΝΑΚΩΝ.

4 comments:

Tertuliano Máximo Afonso said...

Λενιώ, περαστικά σου και εκμεταλεύσου την αφορμή για ξεκούραση!
Σε περιμένουμε να γυρίσεις δυνατή και μάχημη όπως σε ξέρουμε!

Φένια πολύ ωραίο και αισόδοξο αυτό που έγραψες!

Α. Δ.Ε. ΒΑΛΜΑΣ said...

Να ευχηθώ και εγώ με την σειρά μου περαστικά στην Λένα. Δεν πρόλαβα να γνωριστούμε πριν την ασθένεια της γιατί τότε είχα ξεκινήσει να πηγαίνω στην βιβλιοθήκη. Μόλις και είχαμε συναντηθεί 2-3 φορές. Άθελα μου την είχα ακούσει που έλεγε για κάποιο πρόβλημα αδιευκρίνιστο πρόβλημα υγείας που την ταλαιπωρούσε, οπότε όταν βρήκα το blog της λέσχης σας το συνδύασα Ελπίζω σύντομα να είναι και πάλι πίσω υγιής και μάλλον θα βρεί και καμιά 40 αριά βιβλία ηλεκτρονικής και πληροφορικής που δώρισα στην βιβλιοθήκη εκτός αν τα πάνε στα κεντρικά. Θα ήθελα να βρεθώ και εγώ στην επόμενη συνάντηση της λέσχης και ελπίζω να είναι και η Λένα.

Κυριακή said...

Συγχαρητήρια για το μπλογκ και τη λέσχη σας! Θα με ενδιέφερε να διαβάσω τη γνώμη σας για το "ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης". Πριν ένα μήνα περίπου ήμουν έτοιμη να το αγοράσω αλλά τελικά δεν το αποφάσισα.
Ευχαριστώ.

Lena. said...

Τελικά,το πιο όμορφο συναίσθημα,αυτό που σε κρατάει όρθιο κι όταν πονάς κι όταν αγωνιάς και κυρίως όταν αγωνίζεσαι,είναι πως εκεί έξω,"σ'αυτόν τον κόσμο,το μικρό,το μέγα",υπάρχει πολλή αγάπη.Κι εγώ τη γεύτηκα.Και με στήριξε.Σας ευχαριστώ από καρδιάς.Ολους.Η επόμενη λέσχη,θα γίνει σύντομα,μόλις επικοινωνήσω και δω τις διαθέσεις σας.