Αφότου σε γνώρισα
ψυχή της ψυχής μου
η κάθε νεροφίδα που ρουφώ αλλάζει σε φαντάσματα
Οι θλιβερές φαγούρες
των γυναικών που’ ναι κλειστές στον έρωτα
βαραίνουν πάνω στις γάμπες μου σαν φωλιές βατράχων
κ’ η νεραγκούλα των νερόλακκων ανοίγει μπροστά σου
σαν στόμα βρώμικο καταυγασμένο από κοροϊδία
Ομορφαίνεις το δρόμο μου
ψυχή του απέραντου έρωτά μου
όπως ένα φύλλο πάνω σε τάφο
όπως ένα δάκρυ μέσα στη σούπα
Σε κοχεύω τη νύχτα τεντωμένη στο έσχατο,
ρισκάροντας να τσακιστώ
τον ερχομό σου ευχόμενη που ακόμα δεν με ξέρεις
Κοίτα που μια μπίλια ολολυγμών πάει να σπάσει,
στα ξεχαρβαλωμένα μου σαγόνια ανάμεσα τσιρίζει
Ποίηση: Joyce Mansour
Απόδοση: Έκτωρ Κακναβάτος
από το βιβλίο: Κραυγές, Σπαράγματα, Όρνια (Εκδόσεις Άγρα)
5 comments:
Αφιερωμένο στη φίλη μου την Αντιγόνη που κυνηγά στο Παρίσι τις δικές της χίμαιρες και ουτοπίες διότι όπως ορίζει ο Μάρκος Μέσκος αυτό είναι η ποίηση,"ο απελπισμένος έρωτας της ουτοπίας".Σε περιμένουμε στη λέσχη,όταν επιστρέψεις.Δεχόμαστε macarons και madeleines.
Αντιγόνη,υπάρχει αρκετή βιβλιογραφία για τη συγκεκριμένη ποιήτρια στα ελληνικά.Αν σε ενδιαφέρει να σου στείλω,εκτός και γυρεύεις έργα της στα γαλλικά.Εχω μερικά ποιήματά της στο αρχείο μου από την εποχή της Γαλλίας.Νομίζω πάντως πως αξίζει τον κόπο να τη διαβάσεις σε διπλό κείμενο,εάν το ελληνικό είναι "δια χειρός"-και ψυχής- Κακναβάτου,από τις ελάχιστες περιπτώσεις που το πρωτότυπο έτυχε τέτοιας απόδοσης.
Δεν γνωρίζεις το νυχτερινό μου πρόσωπο
Τα μάτια μου άλογα τρελά για απεραντοσύνη
το στόμα μου στολισμένο με αίμα άγνωστο
το δέρμα μου
Στύλοι οδηγοί τα δάχτυλά μου μαργαριταρένια από τον
πόθο
θα οδηγούν τα βλέφαρά σου ίσα στα αυτιά μου
στις ωμοπλάτες μου
προς την ολάνοιχτη εξοχή της σάρκας μου
Τα σκαλοπάτια των πλευρών μου στενεύουνε στη σκέψη
πως η φωνή σου θα μπορούσε να γεμίσει το λαρύγγι μου
πως τα μάτια σου θα μπορούσαν να γελάσουν
Δεν γνωρίζεις τη χλομάδα των ώμων μου
τη νύχτα
όταν οι φλόγες των εφιαλτών αλλόφρονες
απαιτούν σιωπή
και συσφίγγονται οι μαλθακοί της πραγματικότητας τοίχοι
Δεν ξέρεις πως των ημερών μου οι ευωδιές πεθαίνουνε
πάνω στη γλώσσα μου
όταν οι πονηροί έρχονται με αιωρούμενα μαχαίρια
πως μένει ολομόναχος ο περήφανος έρωτάς μου
όταν βουλιάζω μες στη λάσπη της νύχτας
Για να σ'ευχαριστήσω Λενάκι για τη σκέψη σου στέλνω κι εγω κατι απο τη Mansour.Η αλήθεια είναι οτι το διπλό κείμενο θα μ'ενδιέφερε πάρα πολύ.Εδω δε βρίσκω τίποτα:(
Πραγματικά χαίρομαι πολύ που κάποιος θυμήθηκε την υποτιμημένη και ξεχασμένη σήμερα Μανσούρ ,μια αυθεντική ερωτική ποιήτρια .Ευτυχώς που υπήρξε ο Κακναβάτος κι η Αγρα (παλαιότερα τα Κείμενα με εκείνο το υπέροχο εξώφυλλο από τα Ερωτικά )... κι η Λένα.
Αγαπητέ/η, ναυτίλε ευχαριστώ για τα καλά λόγια.Εαν μένετε στην πόλη,μπορείτε να έρθετε και στις συναντήσεις της λέσχης ανάγνωσης που γίνονται τακτικά στη βιβλιοθήκη
Post a Comment