"γιατ'ήταν του πατέρα σας,οπ'είναι ακόμα αγδίκιωτος,γιατ'ήσασταν εσείς μικρά...Τώρα που μεγαλώσατε..πάρετε τα ντουφέκια σας,να κυνηγήστε τους οχτρούς"

Κάθε φορά που ανοίγω ένα βιβλίο,νιώθω σα να μπαίνω σε ένα καράβι.Και το τελευταίο βιβλίο της Κ.Καριζώνη, με ταξίδεψε στο Μεγάλο Αλγέρι του ονείρου και της σκληρής αλήθειας.Το διάβασα σε δύο μέρες,παράλληλα με τα ποιήματα της γαλλόφωνης υπερρεαλίστριας Joyce Mansour,"του κονδυλώδους ρόδου του ανατολίτικου παραμυθιού"(κατά τον Andre Breton),που ύμνησε τον έρωτα με σπαραγμό και τρυφερότητα,οδύνη και πάθος.
Ετσι βιώνουν τον έρωτα και οι ήρωες της κυρίας Κ.Καριζώνη.Με το αίμα της καρδιάς.Αδρά τα χαρακτηριστικά των ψυχών,σκληροί οι κώδικες αξιών που τιμούν,άγριο το εθιμικό δίκαιο,ο άγραφος νόμος που καθορίζει τη μοίρα τους.Κλειστή η κοινωνία που τους περιβάλλει,έχει λόγο και προσταγή.Επτά ποτήρια με νερό στην άνυδρη Μάνη:το αφιλόξενο τοπίο,το όνειρο,η βεντέτα,ο θρύλος,η τιμή,η παράδοση,ο έρωτας...
Αλλιώτικος ο έρωτας που κυλά στη μανιάτικη φλέβα.Βάζει φωτιά να κάψει το χρέος του "γδικιωμού",τραυλίζει τη λήθη του φονικού.Κι αμέσως μετά σκληρός,ακόμη κι όταν απογειώνεται,δε χαρίζεται.Κι ούτε χαρίζει.Τίποτε και σε κανέναν.
Με εικόνες ατέλειωτες,μαγικές,χρώματα μεσαιωνικά,λόγο ποιητικό,μας βυθίζει η συγγραφέας στην απόλαυση της ανάγνωσης κι όταν ιστορεί το μύθο κι όταν πλάθει το όνειρο.
Ομως ο Γ.Φτέρης γράφει πως "η Μάνη είναι ο τόπος όπου οι άνθρωποι κληρονομάνε αυτή τη φοβερή τιμιότητα.Να θυμούνται.Και να μη λησμονάνε ποτέ τίποτα,ούτε το καλό,ούτε το κακό".Η λύση του τέλους,κάθαρση τραγωδίας ανθρώπινης,μεστή απο συγκίνηση,χωρίς ίχνος μελοδραματισμού βάζει την τελευταία πινελιά στη σκιαγράφηση της μανιάτικης προσωπικότητας.Υπερηφάνεια.Πάθος.Αξιοπρέπεια.
Για επίλογο,διάλεξα την πιο ερωτική για μένα φράση του βιβλίου,γιατί πιστεύω στη αλήθεια της.Στην άγρια ομορφιά της:
"Ομως οι άνθρωποι ταιριάζουν απ'τα θηρία που κουβαλούν μέσα τους,από τα τέρατα που τους κατοικούν..."