"Η Χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα"

Ένα κεντρικό χαρακτηριστικό του αφηγήματος αγωνίας είναι ότι προκαλεί έντονη ευχαρίστηση συνήθως επιφανειακή. Κανείς βέβαια δεν περιμένει βαθιές σκέψεις η ολόκληρα κατεβατά χωρίς δράση όπως τονίζει χαρακτηριστικά και η Πατρίσια Χαϊσμιθ στο «Πώς να γράψετε ένα μυθιστόρημα αγωνίας και δράσης» αλλά η ομορφιά του είδους έγκειται στο ότι ένας συγγραφέας, εφόσον το επιθυμεί, μπορεί να καταγράψει τις βαθύτερες σκέψεις του χωρίς την παραμικρή δράση γιατί τα συμφραζόμενα αποτελούν μια συναρπαστική ιστορία. Αν εξάλλου μία ιστορία είναι καλή και διασκεδαστική μπορεί να την απολαύσει ο οποιοσδήποτε τόσο ο διανοούμενος όσο και ο λάτρης του μυστηρίου.

Το βιβλίο το διάβασα σε 12 ώρες αν αυτό σημαίνει κάτι. Σε αυτές έκανα διάλειμμα για φαγητό και πρόλαβα να τρακάρω ένα αυτοκίνητο που δεν ήταν δικό μου λόγω απαράδεκτης απροσεξίας και «εφηβικής» ηλιθιότητας.


Πίσω στα δικά μας ο Δημήτρης Μαμαλούκας μας προσφέρει μία ιστορία αγωνίας και δράσης που λίγο πολύ έχει τα παραπάνω χαρακτηριστικά με εξαίρεση τις «βαθύτερες σκέψεις» που εμφανίζονται ελάχιστα και προσωπικά δεν με πειράζει καθόλου. Ίσως η εμβάθυνση στην οποία προχώρησε ο συγγραφέας σχετίζεται με τους ήρωες του βιβλίου αλλά θα πρέπει να έχετε διαβάσει την «Απαγωγή του εκδότη» για να καταλάβετε τι ακριβώς εννοώ.

«Δύναμη»: Νομίζω ότι η δύναμη του βιβλίου είναι η ιδέα. Η χαμένη βιβλιοθήκη και επειδή και προσωπικά δεν πετάω τίποτα με κράτησε. Γοητευτική ροή κινηματογραφική πλοκή κοφτή γραφή κάτι που δίνει στο κείμενο ένα γοργό ρυθμό, πολύ ταιριαστό με το περιεχόμενο.

«Σκέψη»: Σκέφτομαι τώρα ότι οι χαρακτήρες εμφανίζονται υπερβολικά αθώοι και απερίσκεπτοι γεγονός που μπορεί να συμβάλλει στη ροή του βιβλίου αλλά προσωπικά τεστάρει το βιβλίο αγγίζοντας τα όρια του παραμυθιού.

«Τεχνική»: Δυστυχώς η πλοκή γίνεται κάπου προβλέψιμη αλλά σε γενικές γραμμές οι ιστορίες δένουν καλά μεταξύ τους και κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος.

«Υπομονή»: Οι ερωτικές σκηνές του βιβλίου αποτελούν ζήτημα υπομονής μέχρι να περάσουν. Ευτυχώς είναι λίγες.

Το βιβλίο το απόλαυσα πραγματικά. Μου κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον και τα οποια λίγα μειονεκτήματα που διέκρινα κατα την προσωπική μου άποψη αποτελούν απλές σταγόνες.

Σημειώσεις.
Ο Δημήτρης Μαμαλούκας χειρίζεται με μεγάλη άνεση τον κοσμοπολίτικο αέρα της γειτονικής Ιταλίας χρησιμοποιώντας δοκιμασμένους αφηγηματικούς τρόπους. Λες και έχω ταξιδέψει στην γειτονική χώρα.

Μία μαύρη Alfa Romeo 156 δεν πρόκειται ποτέ να προδώσει το αφεντικό της την κρίσιμη στιγμή. Έχοντας μια μαύρη Alfa Romeo 149 το γνωρίζω εκ πείρας.

Για τους μη μυημένους όλα τα αυτοκίνητα που αναφέρει στο βιβλίο του ο συγγραφέας έκτος από κάτι YARIS και Punto είναι κομμάτια συλλεκτικά. Και επειδή δεν μπορούσα να αντισταθώ στον πειρασμό να λίγα στοιχεία και μία φωτογραφία από το αυτοκίνητο που οδήγησε έστω και για μία φορά ο ήρωας του βιβλίου. Επίσης μία φωτογραφία από το δεύτερο αυτοκίνητο το «τρακαρισμένο» και το θηρίο του Ιβάν...

Alfa Romeo Montreal

ΕΤΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: 1970-1977
ΚΙΝΗΤΗΡΑΣ: 8 κύλινδροι σε 90ο - V
ΚΥΒΙΣΜΟΣ: 2593 cc
ΙΠΠΟΔΥΝΑΜΗ: 200 BHP στις 6500 σ.α.λ.
ΜΕΓΙΣΤΗ ΤΑΧΥΤΗΤΑ: πάνω από 220 χ.α.ω.


Το πολυτελές αγωνιστικό αυτοκίνητο του μέλλοντος. Το πρωτότυπο, σχεδιασμένο από τον Bertone, παρουσιάστηκε το 1967 στην Παγκόσμια Εκθεση του Μόντρεαλ (εξ ου και το όνομα) για τα 100 χρόνια Καναδικής Ομοσπονδίας, σαν το μοντέλο που είναι ένα βήμα μπροστά από την τεχνολογική πρόοδο της εποχής του. Το 1970, η Alfa Romeo άρχισε τη μαζική παραγωγή της ιδέας που παρουσιάστηκε στο Μόντρεαλ και παρουσίασε το αποτέλεσμα στην Εκθεση Αυτοκινήτων στη Γενεύη.

Οταν ένα αυτοκίνητο ανώτερης κλάσης και κύρους, ικανό να αποδώσει σε επίπεδο αγώνων, αλλά με κινητήρα και μηχανικά χαρακτηριστικά τέτοια που το έκαναν πρακτικό για καθημερινή οδήγηση στην πόλη. Ο κινητήρας 8-cylider V προήλθε από την 33, προστέθηκε μηχανική ανάφλεξη Spica και το αυτοκίνητο έφτανε 200 BHP, με μέγιστη ταχύτητα πάνω από 220 χιλ/ώρα.Ο χώρος των επιβατών της Montreal ήταν κομψός και εκλεπτυσμένος με λειτουργικά καθίσματα, κουμπιά ελέγχου με εύκολη πρόσβαση και αντιθαμβωτικό ταμπλό οργάνων. Το αρχικό αμάξωμα χαρακτηριζόταν από κυρτές αεροδυναμικές γραμμές με επίπεδο καπό και μπροστινά φώτα μέσα σε περσίδες, κοφτή ουρά και προφυλακτήρες μονταρισμένους στη γραμμή του αμαξώματος. Απόδοση, ασφάλεια και άνεση ήταν τα στοιθεία ποιότητας που έκαναν τη Montreal ένα από τα πιο αγαπημένα σπορ αυτοκίνητα πολυτελείας.

Τώρα πως του έκανε καρδιά να παρουσιάσει τρακαρισμένη μια Lamborghini Espada ένας ΘΕΟΣ ξέρει. Και κάτι τελευταίο το Cayenne Gemballa που οδηγούσε ο Ιβάν πωλείεται και στην Ελλάδα προς περίπου 199.000 ευρώ.

Αντε ελπίζω οι πωλήσεις αγαπητέ να πηγαίνουν καλα...