το ποίημα κλειδί

Πρώτα πρώτα να σας πω πόσο χαίρομαι για την παρέα μας. Πριν από μερικές εβδομάδες είχα γράψει διάφορα κολακευτικά για όλους σας (σιχαίνομαι τις ψεύτικες ευγένειες, είμαι αυτός που φαίνομαι και τίποτα άλλο) αλλά τότε δεν ήμουν τεχνολογικά προηγμένος
(αυτοσαρκασμός), τα είχα στείλει αλλού και τα πήρε ο άνεμος (το διαδίκτυο). Να πω και τώρα ότι, όταν η Λένα είχε αναφέρει την ιδέα της λέσχης ανάγνωσης, δεν φανταζόμουν ότι θα είχε τόσο μεγάλη επιτυχία. Δηλαδή, παιδιά (σε σύγκριση με μένα) ενημερωμένα, προβληματισμένα, συγκροτημένα, αξιόλογα. Και συμπαθητικά. Μπράβο, λοιπόν (πρώτα στη Λένα) και συνεχίζουμε.
Το κλειδί για να καταλάβετε ποιος είμαι εγώ δεν είναι Η εξαίσια ηδονή του βιασμού και Το κίτρινο περπάτημα στα χόρτα. Αυτά είναι μέρος της εικόνας μόνον και όχι το σημαντικότερο. Το κλειδί είναι τα ποιήματά μου (τι κρίμα οι περισσότεροι σας να μην διαβάζετε ποίηση) και, ιδίως, οι τελευταίοι στίχοι από το Ένα παιδί (Αναρχικά, 1979). "Κρύβω μέσα μου ένα παιδί απαρηγόρητο που θάθελε να φτιάξει τη ζωή στα μέτρα της καρδιάς του".
Τα δύο αυτά μυθιστορήματα είναι μια έκρηξη οργής μεταπλασμένη σε λογοτεχνία. Όταν προσπάθησα να γράψω και ένα τρίτο για να συμπληρώσω την "τριλογία της αυτοδικίας", όπως θα την ονόμαζα, δεν μου έβγαινε με τίποτα. Γιατί είχε στερέψει η οργή μου
(προσωρινά). Υπάρχει όμως μέσα μου και ένας ωκεανός αγάπης. 'Ετσι, εκτός από την ποίηση (που είναι ένα απίστευτα άγριο, άστατο μα και ερωτικό θηλυκό), γράφω τώρα ένα ακόμη μυθιστόρημα, μια ερωτική ιστορία μέσα στο πλαίσιο ενός (και πάλι) κοινωνικού προβλήματος.
Και βέβαια τα μυθιστορήματα μου είναι πολιτικά βιβλία. Βαθύτατα πολιτικά και υπαρξιακά.
Όπως στην ουσία του το κάθε τι. Για καυτά θέματα που η κάθε είδους εξουσία θέλει να κρύβει κάτω από το χαλί. Γι' αυτό, ταυτόχρονα με τη μεγάλη αρχική δημοσιότητα, τα κατέταξαν στα αστυνομικά μυθιστορήματα που γενικά δεν θεωρούνται ως σοβαρή λογοτεχνία (μέθοδος αποσιώπησης).
Κάτι ανάλογο συνέβη και με το θαυμάσιο μυθιστόρημα του Απόστολου Λυκεσά, Μπλάνκο (με την ευκαιρία, την άλλη Πέμπτη, 7 Ιουνίου, στις 8.30 μ.μ. παρουσιάζω το βιβλίο του Απόστολου στη Δημοτική Κίνηση, Τσιμισκή 115, α' όροφος. Θα γίνει ο χαμός (έξω απ' τα δόντια) και θα συνιστούσα να μην λείψει κανείς.
Δύο πράγματα ακόμη. Δεν νοείται παρέα, λέσχη ανάγνωσης, κ.ο.κ., χωρίς απόλυτη και αδιαπραγμάτευτη ειλικρίνεια ("ανάπηρος, δείξε τα χέρια σου, κρίνε για να κριθείς"). Έτσι, περιμένω τις όποιες αντιρρήσεις σας και θα χαρώ πολύ να απαντήσω στις πιο δύσκολες ερωτήσεις σας (τρελαίνομαι για τα δύσκολα).
Και το τελευταίο. Η γοητευτικότερη ιστορική φυσιογνωμία για μένα που τα συνοψίζει όλα
(την ουτοπία, αν θέλετε) υπήρξε ο Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι, ηγέτης των αναρχικών στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο. Ρίξτε μια ματιά στο Σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας για να καταλάβετε ποιος ήταν.
'Εγραψα ήδη πολλά. Ευχαριστώ τον Δημήτρη που με βοήθησε να στείλω αυτό το μήνυμα
και στέλνω σε όλους τους φιλικούς χαιρετισμούς μου.

Τόλης

ΥΓ Χάσατε χθες το βράδυ το ρεσιτάλ Κουτσούκου (διάσημος σολίστ) στην παρουσίαση της ανθολογίας για τις ποιήτριες της Θεσσαλονίκης στην Καλαμαρία (προσοχή στον τονισμό).
Εκτός από την πολύ ωραία ομιλία του που προσέλκυσε γύρω στις 60 γυναίκες (οι υπόλοιπες δεν το είχαν μάθει), και μερικά από μας τα αρσενικά, έτσι ως άλλοθι, ακολούθησε τσιμπούσι στο οποίο μετακλήθηκε εσπευσμένως και ο Απόστολος Λυκεσάς. Χρειάζεται να προσθέσω τίποτα άλλο;