ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ-Η ΕΞΑΙΣΙΑ ΗΔΟΝΗ ΤΟΥ ΒΙΑΣΜΟΥ

Στα τρία πρώτα κεφάλαια είπα: Αποκλείεται! Δεν μπορώ να το τελειώσω. Αν συνεχίσει έτσι δεν θα το αντέξω. Είχα ταραχτεί πάρα πολύ. Στιγμές, σταματούσα και κοιτούσα γύρω με απόγνωση.
Τέσσερις βιασμοί: Ένας στον επαγγελματικό χώρο. Δύο μέσα στην ίδια την οικογένεια (μητέρα και κόρη). Ένας σ` ένα γιαπί.
Το θέμα του βέβαια, ο βιασμός, είναι από μόνο του ένα θέμα σκληρό. Πώς θα μπορούσε λοιπόν να είναι το βιβλίο ρεαλιστικό χωρίς να ταράξει τα ήρεμα νερά μας;
Η χρήση του πρώτου προσώπου από την αρχή του βιβλίου σε καθιστά άμεσο δέκτη των μαρτυριών των θυμάτων αλλά κι ενός δράστη, που πρώτος με εξοργιστική ωμότητα παραθέτει και υποστηρίζει την πράξη του, χωρίς βέβαια να την αποκαλεί βιασμό. Παραδέχεται απροκάλυπτα ότι πατάει στην ανάγκη του άλλου για να ικανοποιήσει τις ορέξεις του και δικαιολογεί τον εαυτό του με το κυνικό κλισέ «κανείς δεν κέρδισε με το ευαγγέλιο στο χέρι.»
Στη συνέχεια εμφανίζονται διάφορες μορφές-θύματα, καθεμιά με τη δική της αντίδραση στην ίδια πάντα πράξη, ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο κινείται, με τις κοινωνικές προκαταλήψεις, τους φόβους, τις προσωπικές αδυναμίες, τις μαθημένες συμπεριφορές που δύσκολα αλλάζουν.
Πώς ένα θύμα βιασμού να μαζέψει τα κομμάτια του και να τολμήσει να ξαναζήσει τη φρίκη του μαρτυρίου του δημόσια προκειμένου να βρει δικαιοσύνη; Πόση εμπιστοσύνη μπορεί να έχει πως αυτή τελικά θα αποδοθεί και μάλιστα με τρόπο που να ικανοποιεί πραγματικά; Πόση υπομονή μπορεί να επιστρατεύσει για να περιμένει μια δικαιοσύνη που αργεί πολύ κι ακόμη κι όταν εφαρμόζεται αφήνει «παραθυράκια», βρίσκει ελαφρυντικά κι είναι δυσανάλογα μικρή μπροστά στο έγκλημα που έχει διαπραχθεί; Ποια ποινή μπορεί να ισοφαρίσει αυτό το έγκλημα, αλλά και τον εξευτελισμό που νιώθει το θύμα για δεύτερη φορά κατά τη διάρκεια της δίκης, όταν θα χρειαστεί ν` απαντά σε καχύποπτες ερωτήσεις της υπεράσπισης, συγκεντρώνοντας πάνω του και τα βλέμματα γνωστών κι αγνώστων;
Μήπως τελικά σε κάποιες περιπτώσεις η αυτοδικία δικαιολογείται; Υπάρχουν εγκλήματα που θέτουν από μόνα τους το παραπάνω ερώτημα. Ποιος εκτός από το ίδιο το θύμα μπορεί να αποδώσει ικανοποιητική δικαιοσύνη σε μια περίπτωση όπως την παραπάνω;

«Η εξαίσια ηδονή του βιασμού» φέρνει στο φως ένα έγκλημα του οποίου οι πραγματικές διαστάσεις και η έκτασή του, για διάφορους λόγους, αποσιωπούνται επιμελώς. Παρουσιάζει διαφορετικούς χαρακτήρες ανθρώπων, διαφορετικές αντιδράσεις, τρόπους σκέψης και συμπεριφορές, καθώς και δυο μορφές αυτοδικίας. Το αν και κατά πόσο δικαιολογείται κάτι τέτοιο, παραμένει στη δική μας κρίση, στην ευαισθησία μας και στο αίσθημα δικαίου που έχει ο καθένας μας. Δε νομίζω ότι προσπαθεί να εκβιάσει κάποιο συναίσθημα ή να κατευθύνει τον αναγνώστη. Ό,τι μιλάει από μόνο του, είναι τα ίδια τα γεγονότα.
Το βιβλίο τελικά καταφέρνει να συνδυάσει σε άψογη λογοτεχνία, σκληρότητα, βιαιότητα, τρυφερότητα, αξιοπρέπεια και σασπένς. Σελίδα τη σελίδα γίνεται όλο και πιο δυναμικό και σε κρατάει σε αγωνία και σε εγρήγορση, καθώς, όσο πλησιάζει προς το τέλος, διάφορες διεργασίες στο μυαλό σου αποφασίζουν για τη δικαιοσύνη που θέλεις να αποδοθεί και περιμένεις να δεις αν θα ικανοποιηθείς. Καμία σχέση με την κατάθλιψη που νόμιζα ότι θα με τύλιγε όταν το άρχιζα!

Άλλο ένα ελληνικό διαμαντάκι!

Φένια