Ένα ποστ αφιερωμένο εξαιρετικά στη Λένα που απέχει προσωρινά, λόγω ασθενείας.
Τώρα είναι μια χαρά και σε λίγο θα γυρίσει, αλλά ας ξεκουνήσουμε λίγο το blog, να μην το βρει και όπως τ’ άφησε…
Περπατούσα στην παραλία,
την ώρα που τσιλιμπούρδιζε η μέρα με τη νύχτα.
Λεπτή ομίχλη, ή το πέπλο της βροχής,
δε μ’ αφήνανε να βλέπω καθαρά.
Μαγικό το τοπίο.
Περπατούσα πλάι στη θάλασσα, κάτω από τα φαναράκια.
Καθαρά τα κοντινά, θόλωνε το φως στα πιο απομακρυσμένα.
Όμως, όπως εγώ περνούσα, αλλάζανε κι αυτά.
Κι ήτανε άλλα εκείνα που φωτίζαν καθαρά,
ενώ τα προηγούμενα σβήνανε τώρα στην ομίχλη.
Όσα ήταν αρκετά μπροστά, μέλλον θαμπό, σαν απειλητικό προμήνυμα.
Μα πώς ανάβαν μόλις τα πλησίαζα!
Κι ας ήτανε θολά όσα κοιτούσα με τα μάτια.
Όταν πατούσα με τα πόδια τελικά, ξεκαθαρίζαν όλα.
Κι ένα τραγουδάκι που μ' αρέσει πολύ.
Από την πανδαισία ήχων, στίχων και ΔΑΡΝΑΚΩΝ.
