Ο Π. Μάρκαρης νέος πρόεδρος του ΕΚΕΒΙ Ο συγγραφέας Πέτρος Μάρκαρης είναι ο νέος πρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ). Ο Π. Μάρκαρης διαδέχεται στη θέση αυτή το Δημήτρη Νόλλα, ο οποίος είχε πρόσφατα παραιτηθεί, για προσωπικούς λόγους. Το νέο πρόεδρο του ΕΚΕΒΙ παρουσίασε σήμερα ο υπουργός Πολιτισμού Μιχάλης Λιάπης, πλαισιωμένος από τη διευθύντρια του ΕΚΕΒΙ Κατρίν Βελισάρη, ανακοινώνοντας ταυτόχρονα τη μεγάλη βιβλιογιορτή, που θα διεξαχθεί από 1-4 Φεβρουαρίου στο κτίριο της HELEXPO, αφιερωμένη αποκλειστικά στο παιδικό και εφηβικό βιβλίο. Αναδημοσίευση από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 29/01/2008
Λένα, άργησα λίγο λόγω περιορισμένου χρόνου. Βγάζω όμως το ποστ που μου ζήτησες, όπως στο μπλογκ μου.
........................................................................................... Δεν μου άρεσε…
Από το οπισθόφυλλο: “…Ο Αμίν Ζααφαρί είναι Παλαιστίνιος αλλά εδώ και πολλά χρόνια ζει στο Ισραήλ. Έχει πάρει την ισραηλινή υπηκοότητα και έχει χτίσει την καριέρα του ως φημισμένος χειρουργός. Είναι παντρεμένος με την Σιχέμ που κατάγεται επίσης από την Παλαιστίνη. Η ζωή τους κυλά άνετα, όμορφα, ανώδυνα…Μέχρι την ημέρα που γίνεται μία ακόμη τρομοκρατική επίθεση: ένας καμικάζι, ζωσμένος με εκρηκτικά, ανατινάζεται σ’ ένα εστιατόριο, σκοτώνοντας μεταξύ άλλων και πολλά παιδιά. Ο Αμίν θα μάθει σύντομα πως αυτός ο καμικάζι δεν είναι άλλος από την Σιχέμ…” …Πράγμα που τον εκπλήσσει αφάνταστα, αφού αυτός νόμιζε ότι με το ισραηλινό διαβατήριο στην τσέπη και την «πετυχημένη» του καριέρα, είναι κι η γυναίκα του απόλυτα ικανοποιημένη κι ευτυχισμένη κοντά του ντε και καλά κι οι δυο τους βέβαια εξασφαλισμένοι απ’ όλα. …Ε και τέλος πάντων, ο Αμίν θέλει να μάθει πώς η Σιχέμ οδηγήθηκε σ’ αυτήν την πράξη κι αρχίζει να ψάχνει.
Δεν μου άρεσε καταρχήν λογοτεχνικά. Σαν γραφή. Μου φάνηκε επιτηδευμένο. Χρησιμοποιούσε ερωτήσεις , με τρόπο εξαιρετικά άγαρμπο, για να μπορέσει να πει με τη μορφή απάντησης, αυτό που θέλει. Ούτε η χρήση του πρώτου προσώπου μου άρεσε και μάλιστα σε χρόνο ενεστώτα. Δε νομίζω ότι εξυπηρετούσε κάτι στο συγκεκριμένο βιβλίο. Κι αν ο σκοπός ήταν η αίσθηση του φυσικού, θεωρώ ότι απέτυχε. Τέλος, αυτές οι τόσο πολλές μικρές προτάσεις, απανωτά η μια στην άλλη, προσωπικά μόνο με άγχωσαν και με κούρασαν. Σίγουρα το θέμα του είναι τέτοιο που για μας ίσως είναι δύσκολο να το αισθανθούμε και πολύ περισσότερο να ταυτιστούμε με κάποιον «ήρωα», μια και είναι άσχετο με τις δικές μας εμπειρίες και τα βιώματά μας. Αυτό μπορεί να είναι και καλό και κακό. Από τη μία παρακολουθείς όσα θέλει να πει κάπως αποστασιοποιημένα, χωρίς να πέφτεις σε συναισθηματικές παγίδες. Από λογοτεχνική άποψη όμως, αδυνατεί να σε συνεπάρει. Αλλά εδώ είναι που φαίνεται και η τέχνη ή μη του λογοτέχνη, δεν είν’ έτσι; Αν ξέρει να το κάνει, θα καταφέρει να σε συνεπάρει και να σε μεταφέρει κάπου, ακόμη κι αν εσύ δεν έχεις πάει ποτέ.
Ως λογοτεχνικό επομένως δεν μου άρεσε. Τι μένει λοιπόν; Ένα πιθανό ιδεολογικό περιεχόμενο. Και το θέμα του νομίζω ότι προσφέρεται για αυτό, και με το παραπάνω. Εκεί ήταν που μ’ εξόργισε τελείως! Ούτε καν προσπαθεί κάτι τέτοιο. Ενώ ο Αμίν συγκλονίζεται, εκπλήσσεται κι αρχίζει να ψάχνει πώς η γυναίκα του έφτασε να γίνει καμικάζι, δεν στέκεται καθόλου στις πραγματικές αιτίες που οδηγούν σε τέτοια «φαινόμενα», ποιοι τα δημιουργούν, ποια συμφέροντα κρύβονται πίσω από θρησκευτικούς φανατισμούς, τρομοκρατικές ενέργειες, κλπ. Όχι. Μόνο ως προς τον εαυτούλη του τον ενδιαφέρει. Πώς η Σιχέμ το έκανε αυτό Σ’ ΑΥΤΟΝ! Τις πραγματικές αιτίες και το ίδιο το θέμα τα προσπερνάει τεχνηέντως, και «φιλοσοφεί» γενικώς και αορίστως για το αν αξίζει να θυσιαστεί κανείς για να σωθούνε άλλοι. Το απλουστεύω ίσως λιγάκι αλλά στην ουσία αυτό κάνει. Τα πράγματα όμως δεν είναι καθόλου γενικά και καθόλου αόριστα. Είναι πολύ συγκεκριμένα και υπάρχουν υπεύθυνοι …και «ανεύθυνοι». Αν θες να γράψεις ένα πολιτικό βιβλίο πες τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Διαφορετικά μην θίγεις τόσο σοβαρά ζητήματα με σκοπό ν’ αποπροσανατολίσεις απ’ την πραγματικότητα.
Ας γίνω όμως πιο συγκεκριμένη. Ο ήρωας του βιβλίου, παρών από την πρώτη σελίδα ως την τελευταία, είναι από τους ανθρώπους που αν τον γνώριζα θα τον έφτυνα πατόκορφα! Δεν τον χώνεψα καθόλου από την αρχή και ως το τέλος τον σιχάθηκα τελείως. Ένας άνθρωπος παθητικός, που εθελοτυφλούσε, που ζούσε στο χρυσό κλουβί του, έχοντας απαρνηθεί την ίδια τη φυλή του προκειμένου να είναι όλα για τον ίδιο καλά και εύκολα. (Εδώ μου θύμισε λίγο και το «Ανθρώπινο Στίγμα» του Φίλιπ Ροθ). Πετυχημένος χειρουργός, εντελώς «ψωνισμένος» με την καριέρα του, τη χρησιμοποιούσε ως άλλοθι (για να καθησυχάζει τις τύψεις του ;) ότι σώζει ζωές και προσφέρει και άρα του αξίζουνε τα πάντα. Ούτε καν ως ιδιότητα δεν σκέφτεται το επάγγελμά του αλλά ως «φύση»: «Μου ζητά ν’ αποδεχτώ την ενέργεια της γυναίκας μου, δηλαδή αυτό ακριβώς που η φύση μου ως γιατρού, μου απαγορεύει…» Και παράλληλα δεν ήταν σε θέση να καταλάβει ότι η γυναίκα δίπλα του, κάθε άλλο παρά ευτυχισμένη και ΕΛΕΥΘΕΡΗ ένιωθε. Πόση αλαζονεία δηλαδή, πόση ματαιοδοξία! Το ταυτόσημο του συμβιβασμού. Μπερδεύει συνεχώς τον εγωισμό με την αξιοπρέπεια. Μια αηδία!
Σε κάποια σημεία ωστόσο, πίστεψα ότι μπορεί και να το γυρίσει. Όταν κάποιοι του την λένε:
«…Βρισκόμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση. Υπάρχουν εκείνοι που έχουνε πάρει τα όπλα κι εκείνοι που χασομεράνε. Και υπάρχουνε και κάποιοι ακόμα, που επωφελούνται στο όνομα του μεγάλου Ιδανικού. Έτσι είναι η ζωή…» ή: “…Όλα αυτά τα παιδιά που είδες, άλλα πετώντας πέτρες με τις σφεντόνες κι άλλα εκτοξεύοντας ρουκέτες, απεχθάνονται τον πόλεμο όσο δεν φαντάζεσαι. Επειδή κάθε μέρα ένα απ’ αυτά πεθαίνει στο άνθος της ηλικίας του από μια βολή του εχθρού. Κι αυτά θα ήθελαν ν’ αποκτήσουν κάποτε αξιοσέβαστη κοινωνική θέση, να γίνουν χειρουργοί, αστέρια του τραγουδιού, ηθοποιοί του κινηματογράφου, να κυκλοφορούν με ωραία αυτοκίνητα και να την περνάνε ζάχαρη κάθε βράδυ. Το πρόβλημα είναι πως τους αφαιρούν το δικαίωμα σ’ αυτό το όνειρο, γιατρέ. Προσπαθούν να τα περιορίσουν σ’ ένα γκέτο μέχρις ότου ενσωματωθούν εκεί ολοκληρωτικά. Και γι’ αυτό προτιμούν να πεθάνουν…”
Σκεφτόμουνα κι εγώ πως ίσως αυτός ο Αμίν ως το τέλος αρχίσει να προβληματίζεται. Γελάστηκα βεβαίως! Αυτός έμεινε ακέραιος στη βλακεία του μέχρι το τέλος! Πέθαινε κι έβλεπε σε όραμα τον πατέρα του να του λέει: «…ονειρέψου πως είσαι όμορφος, ευτυχισμένος, αθάνατος…» Ο εκλεκτός, δηλαδή. Έτσι ένιωθε, ακόμα και την ύστατη στιγμή. Ένα ματαιόδοξο γουρούνι. Και το αποκορύφωμα. Τελευταία παράγραφος. Κλείσιμο αλά Κοέλιο. Ο πατέρας του συνεχίζει να του μιλάει: «…Μπορεί να σου πάρουνε τα πάντα. Τα υπάρχοντά σου, τα καλύτερά σου χρόνια, όλες σου τις χαρές κι όλες τις ανταμοιβές που αξίζεις, μέχρι και το τελευταίο σου πουκάμισο – αυτό όμως που δεν μπορεί κανείς να σου πάρει είναι τα όνειρά σου με τα οποία μπορείς να ξαναφτιάξεις τον κόσμο που σου στέρησαν.» Κι όλ’ αυτά καθώς πέθαινε μετά από βομβιστική επίθεση που έγινε εκεί που σεργιανούσε! Αυτός αυτά σκεφτόταν. Αυτά κατάλαβε. Γιατί δεν μας λέει καλύτερα ο συγγραφέας κατευθείαν: «Υποτάξου στο σύστημα. Κι άστο να σε…..Εσύ απλά ονειρέψου.»; Τι εξυπηρετούνε τελικά αλήθεια αυτοί οι συγγραφείς-«διανοούμενοι»;
Δεν ξέρω. Για μένα, αυτός ο Αμίν πρεσβεύει ό,τι περισσότερο σιχαίνομαι. Ο απόλυτα συμβιβασμένος ανθρωπάκος, ο φιλήσυχος, ο νοικοκύρης ή, ακόμα χειρότερα, ο καριερίστας που –και καλά- προσφέρει με την επιστήμη του. Και γύρω του μπορεί να γίνεται χαμός, αλλά αυτός «δεν παίρνει θέση». «Κοιτάει τη ζωούλα του», «δεν είναι με κανέναν» και «δεν βλάπτει κανέναν»!!! Μα αυτοί ακριβώς είναι που βλάπτουν! Και αυτοί ακριβώς είναι που βοηθούν το σύστημα να κάνει ανενόχλητο τη δουλειά του. Κι ούτε προσφορά και αγωνιστική στάση βρίσκω το να σώζεις 10, 20, 100 ζωές όταν δίπλα σου ακριβώς σκοτώνονται λαοί ολόκληροι κι ένας απ’ αυτούς είναι κι ο δικός σου. Αν ήθελε να λέει πως είναι αγωνιστής και αγαπάει τη ζωή (γιατί αυτό διατείνεται πως κάνει) ας ήταν χειρουργός στα πεδία των μαχών. Όχι στη βίλα του με ισραηλινό διαβατήριο για να ‘ναι ήσυχος. Άλλωστε αποδείχτηκε πως ούτε και αυτό τον έσωσε. Εκεί θα του έβγαζα και το καπέλο.
Με συγχωρείτε ρε παιδιά, αλλά κι ο Τσε Γκεβάρα γιατρός ήταν. Και από ευκατάστατη οικογένεια, επίσης. Μα τα παράτησε όλα και έτρεχε όπου υπήρχε επανάσταση ή και κάποια φλόγα της ακόμα. Βλάκας ήταν;
Αυτά! Τα ‘πα και δεν ξεθύμανα! Γι' αυτό, πάρτε και το κατάλληλο τραγουδάκι που μ' εκφράζει απόλυτα και δώστε λίγη προσοχή στους στίχους. ΑΥΤΟ για μένα είναι Ποίηση και Πολιτικός Λόγος.
Για όσους πάντως ενδιαφέρονται να το διαβάσουν, το βιβλίο «Τρομοκρατικό Χτύπημα» του Γιασμίνα Χάντρα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Καστανιώτη»
Αναδημοσίευση από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 24/01/2008
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ του Νάντη Χατζηγιάννη κυκλοφόρησε ως μια μαρτυρία για τη χούντα και τη δολοφονία του Γ. Χαλκίδη
Μνήμες βασανισμών και αντίστασης
Η αφορμή μιας πρόσφατης, κακότροπης συνάντησης με τον βασανιστή του, από τα χρόνια της δικτατορίας, έδωσε την ιδέα για την καταγραφή μιας ολόκληρης εποχής, ενός κόσμου γεμάτου από πρόσωπα, ιδεολογικές ενατενίσεις κι αντιστασιακό πνεύμα.
Το βιβλίο «Τι έχεις μ' αυτόν;» του Νάντη Χατζηγιάννη κυκλοφόρησε πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη ως μια προσωπική μαρτυρία για την αντίσταση στα χρόνια μεταξύ 1967-1974, επικεντρώνοντας ιδιαίτερα στο θέμα της δολοφονίας του Γιάννη Χαλκίδη. Η χθεσινή εκδήλωση παρουσίασης της έκδοσης στη Στοά του Βιβλίου -παρουσία του συγγραφέα και με συντονιστή της συζήτησης τον Νίκο Κιάο- έδωσε την ευκαιρία να συνευρεθούν άνθρωποι που συνομολογούν την πίστη τους στις αξίες της δημοκρατίας.
Πρόκειται για την υπόθεση της δολοφονίας του Γ. Χαλκίδη (5 Σεπτεμβρίου 1967), που ο επιστήθιος φίλος και συναγωνιστής του Νάντης Χατζηγιάννης ήταν αυτόπτης μάρτυρας. Σαράντα χρόνια αργότερα, συναντήθηκε τυχαία με τον χωροφύλακα που πρωταγωνίστησε στη δολοφονία.
Το ειρωνικό βλέμμα
Οπως σημειώνει ο ίδιος στον πρόλογο: «Αντιμετώπισα το ειρωνικό του βλέμμα. Αγανάκτησα και εξαγριώθηκα. Αρχισα να τον ξεφωνίζω και να ουρλιάζω "δολοφόνε του Χαλκίδη, φασίστα και βασανιστή εκατοντάδων συμπολιτών μου στα χρόνια της δικτατορίας". Δύο μήνες αργότερα, τον Νοέμβριο του 2004, μου έκανε αγωγή για εξύβριση και απειλή. Είχε το θράσος να ισχυριστεί ότι παριστάνω τον ψευτοαντιστασιακό και βγάζω ομιλίες εναντίον του...». Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο τέως πρόεδρος του ΣΥΝ Νίκος Κωνσταντόπουλος (έχει αναλάβει συνήγορος υπεράσπισης στη δίκη της 8ης Φεβρουαρίου) ανέφερε στην ομιλία του την «αντιστροφή της πραγματικότητας, όπου ένας αγωνιστής της δημοκρατίας βρίσκεται υπόλογος. Διατρέχουμε, με άλλα λόγια, τον κίνδυνο να κυλήσει σε μια λασπομαχία το δημοκρατικό μας πολίτευμα». Κι αναφερόμενος στο βιβλίο επισήμανε ότι ο συγγραφέας συμβάλλει στην αποκρυστάλλωση της ιστορικής συνείδησης για τις νεότερες γενιές, όσο και στη συγκέντρωση υλικού για μια επιστημονικά ορθή και έγκαιρη αποτύπωση των γεγονότων εκείνης της περιόδου.
Στο ίδιο πνεύμα μιλώντας, ο υπουργός Προκόπης Παυλόπουλος χαρακτήρισε το βιβλίο «ιστορικό, που διαβάζοντάς το αντιλαμβάνεσαι ότι είναι βιωματικό, περιέχει αλήθειες, τις αποκαλύπτει. Κι αξίζει να διαβαστεί δύο φόρες, τόσο για τον άνθρωπο που το συνέγραψε όσο και για τον άνθρωπο που δολοφονήθηκε». Στην αιχμή του δόρατος, που στην προκειμένη περίπτωση είναι η επικαιρότητα των σελίδων του, εστίασαν η ηθοποιός Κίτυ Αρσένη και ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Νάσος Αλευράς. Η μεν είπε χαρακτηριστικά ότι «πρόκειται για ντοκουμέντο-τοιχογραφία αυτής της εποχής», ο δε έκανε λόγο για «κιβωτό που θα πρέπει να εξαπολύσουμε στο Σύμπαν για να κρατηθεί ζωντανή η μνήμη, η οποία δυστυχώς ξεθωριάζει σήμερα».
Δεν παραγράφεται
Ο Νίκος Κιάος διάβασε χαιρετιστήριο κείμενο του Χριστόφορου Αργυρόπουλου, ενώ ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Φώτης Κουβέλης έδωσε το στίγμα της αναγνωστικής πρότασης του Νάντη Χατζηγιάννη λέγοντας: «Η μνήμη δεν παραγράφεται. Δεν είναι μουσειακό στοιχείο αλλά δυναμικό μέγεθος που κινητοποιεί τις συνειδήσεις. Διδάσκει η συγκεκριμένη μαρτυρία ότι οι ενεργοί πολίτες πρέπει να αντιστέκονται προς όφελος των πολιτών και της κοινωνίας».
ΣΗΜ.Η δίκη του Νάντη Χατζηγιάννη,θα γίνει την 08/02/2008 στη Θεσσαλονίκη
Αφότου σε γνώρισα ψυχή της ψυχής μου η κάθε νεροφίδα που ρουφώ αλλάζει σε φαντάσματα Οι θλιβερές φαγούρες των γυναικών που’ ναι κλειστές στον έρωτα βαραίνουν πάνω στις γάμπες μου σαν φωλιές βατράχων κ’ η νεραγκούλα των νερόλακκων ανοίγει μπροστά σου σαν στόμα βρώμικο καταυγασμένο από κοροϊδία Ομορφαίνεις το δρόμο μου ψυχή του απέραντου έρωτά μου όπως ένα φύλλο πάνω σε τάφο όπως ένα δάκρυ μέσα στη σούπα Σε κοχεύω τη νύχτα τεντωμένη στο έσχατο, ρισκάροντας να τσακιστώ τον ερχομό σου ευχόμενη που ακόμα δεν με ξέρεις Κοίτα που μια μπίλια ολολυγμών πάει να σπάσει, στα ξεχαρβαλωμένα μου σαγόνια ανάμεσα τσιρίζει
Ποίηση: Joyce Mansour Απόδοση: Έκτωρ Κακναβάτος από το βιβλίο: Κραυγές, Σπαράγματα, Όρνια (Εκδόσεις Άγρα)
Ζητάω την βοήθεια σας. Την Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2008 κλάπηκε απο την περιοχή Χαριλάου, στο γήπεδο του ΑΡΗ, το αυτοκίνητο μου.Ειναι μία μαύρη ALFA ROMEO 147 μοντέλο 2005 με πινακίδα κυκλοφορίας ΚΟΗ 9750. Στη δεξιά πλευρά του αυτοκινήτου στην ένωση της πίσω πόρτας με τον προφυλακτήρα υπάρχει ένα χαρακτηριστικό άσπρο σημάδι απο χτύπημα ενώ και ο ιδίος ο προφυλακτήρας, πάντα απο τη δεξιά πλευρά, είναι χαρακτηριστικά γρατζουνισμένος.
Ο/Οι δράστες μπήκαν στο αμάξι με το κλειδί του αφού πρώτα έκλεψαν το μπουφάν του αδερφού μου μέσα σε Internet Cafe. Κατα πάσα πιθανότητα είναι άτομα νεαρής ηλικίας τα οποία το χρησιμοποιήσαν για βόλτες και μετα το παράτησαν. Ετσι τουλάχιστον θέλω να πιστεύω εγώ.
Σας παρακαλώ θερμά αν έχετε κάποια πληροφορία μπορείτε να καλέσετε στο 2310-823297. Επίσης αν θέλετε φιλοξενήστε τη συγκεκριμένη ανακοίνωση και στο δικό σας Blog.
Με το λαιμό πιασμένο στη θηλειά των ακτίνων θα συρθώ ανάμεσα στο φλεγόμενο θέρος. Αιώνες έρωτα σα χειροπέδες κουδουνίζουν στα χέρια μου Τα πάντα θα χαθούνε, θα εκμηδενιστούνε κ εκείνος που κινεί ζωή θα χρησιμοποιήσει την ύστατη ακτίνα του ύστατου ήλιου ενάντια στο σκοτάδι των πλανητών κι απομένει μοναχός ο πόνος μου ο πιο οξύς. Ζωσμένος φλόγες μένω πάνω στην άσβεστη πυρά του ακατόρθωτου έρωτα Vladimir Mayakovsky
Για να ευχηθώ "καλό δρόμο" στον Γιάννη Ταμτάκο,(στη φωτό με τον Αγη Στίνα)τον αντιεξουσιαστή,τον πρωτεργάτη της εξέγερσης του Μάη του '36,που έφυγε την προηγούμενη Παρασκευή,τυλιγμένος την κοκκινόμαυρη σημαία,έχοντας υπάρξει πρότυπο επαναστάτη με ήθος και πίστη στην κοινωνία της ουτοπίας.
Για όσους θέλουν να μάθουν περισσότερα,κυκλοφορεί το βιβλίο του "Αναμνήσεις μιας ζωής στο επαναστατικό κίνημα",(ΚΥΚΛΟΙ ΑΝΤΕΞΟΥΣΙΑΣ,2003)
Just a castaway, an island lost at sea, Another lonely day, with no one here but me, More loneliness than any man could bear Rescue me before I fall into despair, Ill send an s.o.s. to the world Ill send an s.o.s. to the world I hope that someone gets my Message in a bottle, A year has passed since I wrote my note But I should have known this right from the start Only hope can keep me together Love can mend your life but Love can break your heart Ill send an s.o.s. to the world I hope that someone gets myMessage in a bottle, Walked out this morning, dont believe what I saw Hundred billion bottles washed up on the shore Seems Im not alone at being alone Hundred billion castaways, looking for a home Ill send an s.o.s. to the world I hope that someone gets myI hope
