"Σε όλα τα βιβλία του κόσμου,ο κόσμος αλλάζει.Οσοι γράφουν,θέλουν να τον αλλάξουν..."

Σε μία κοινωνία όπου είναι προφανή το έλλειμα δημοκρατίας,η απουσία συλλογικής δράσης και κινημάτων σκεπτόμενων πολιτών,η αυθαιρεσία της συντεταγμένης πολιτείας και η τρομοκρατία της εξουσίας...
Οταν κατά τον Oscar Lafontain,"αριστερά χτυπάει πια μόνο η καρδιά",τότε η αυτοδικία είναι εκτός από πράξη ανατροπής ίσως τελικά ενέργεια αναγκαιότητας.
Ο Τόλης Νικηφόρου,έντονα μου θύμισε στίχους του Τίτου Πατρίκιου:

"γι αυτό κι εγώ δε γράφω πια για να σας προσφέρω χάρτινα τουφέκια,
όπλα από λόγια φλύαρα και κούφια.
Μόνο μιαν άκρη της αλήθειας να σηκώσω,
να ρίξω λίγο φως στην πλαστογραφημένη μας ζωή.
Οταν μπορώ κι όσο κρατήσω.."

κι ελπίζω να κρατήσει πολύ

το ποίημα κλειδί

Πρώτα πρώτα να σας πω πόσο χαίρομαι για την παρέα μας. Πριν από μερικές εβδομάδες είχα γράψει διάφορα κολακευτικά για όλους σας (σιχαίνομαι τις ψεύτικες ευγένειες, είμαι αυτός που φαίνομαι και τίποτα άλλο) αλλά τότε δεν ήμουν τεχνολογικά προηγμένος
(αυτοσαρκασμός), τα είχα στείλει αλλού και τα πήρε ο άνεμος (το διαδίκτυο). Να πω και τώρα ότι, όταν η Λένα είχε αναφέρει την ιδέα της λέσχης ανάγνωσης, δεν φανταζόμουν ότι θα είχε τόσο μεγάλη επιτυχία. Δηλαδή, παιδιά (σε σύγκριση με μένα) ενημερωμένα, προβληματισμένα, συγκροτημένα, αξιόλογα. Και συμπαθητικά. Μπράβο, λοιπόν (πρώτα στη Λένα) και συνεχίζουμε.
Το κλειδί για να καταλάβετε ποιος είμαι εγώ δεν είναι Η εξαίσια ηδονή του βιασμού και Το κίτρινο περπάτημα στα χόρτα. Αυτά είναι μέρος της εικόνας μόνον και όχι το σημαντικότερο. Το κλειδί είναι τα ποιήματά μου (τι κρίμα οι περισσότεροι σας να μην διαβάζετε ποίηση) και, ιδίως, οι τελευταίοι στίχοι από το Ένα παιδί (Αναρχικά, 1979). "Κρύβω μέσα μου ένα παιδί απαρηγόρητο που θάθελε να φτιάξει τη ζωή στα μέτρα της καρδιάς του".
Τα δύο αυτά μυθιστορήματα είναι μια έκρηξη οργής μεταπλασμένη σε λογοτεχνία. Όταν προσπάθησα να γράψω και ένα τρίτο για να συμπληρώσω την "τριλογία της αυτοδικίας", όπως θα την ονόμαζα, δεν μου έβγαινε με τίποτα. Γιατί είχε στερέψει η οργή μου
(προσωρινά). Υπάρχει όμως μέσα μου και ένας ωκεανός αγάπης. 'Ετσι, εκτός από την ποίηση (που είναι ένα απίστευτα άγριο, άστατο μα και ερωτικό θηλυκό), γράφω τώρα ένα ακόμη μυθιστόρημα, μια ερωτική ιστορία μέσα στο πλαίσιο ενός (και πάλι) κοινωνικού προβλήματος.
Και βέβαια τα μυθιστορήματα μου είναι πολιτικά βιβλία. Βαθύτατα πολιτικά και υπαρξιακά.
Όπως στην ουσία του το κάθε τι. Για καυτά θέματα που η κάθε είδους εξουσία θέλει να κρύβει κάτω από το χαλί. Γι' αυτό, ταυτόχρονα με τη μεγάλη αρχική δημοσιότητα, τα κατέταξαν στα αστυνομικά μυθιστορήματα που γενικά δεν θεωρούνται ως σοβαρή λογοτεχνία (μέθοδος αποσιώπησης).
Κάτι ανάλογο συνέβη και με το θαυμάσιο μυθιστόρημα του Απόστολου Λυκεσά, Μπλάνκο (με την ευκαιρία, την άλλη Πέμπτη, 7 Ιουνίου, στις 8.30 μ.μ. παρουσιάζω το βιβλίο του Απόστολου στη Δημοτική Κίνηση, Τσιμισκή 115, α' όροφος. Θα γίνει ο χαμός (έξω απ' τα δόντια) και θα συνιστούσα να μην λείψει κανείς.
Δύο πράγματα ακόμη. Δεν νοείται παρέα, λέσχη ανάγνωσης, κ.ο.κ., χωρίς απόλυτη και αδιαπραγμάτευτη ειλικρίνεια ("ανάπηρος, δείξε τα χέρια σου, κρίνε για να κριθείς"). Έτσι, περιμένω τις όποιες αντιρρήσεις σας και θα χαρώ πολύ να απαντήσω στις πιο δύσκολες ερωτήσεις σας (τρελαίνομαι για τα δύσκολα).
Και το τελευταίο. Η γοητευτικότερη ιστορική φυσιογνωμία για μένα που τα συνοψίζει όλα
(την ουτοπία, αν θέλετε) υπήρξε ο Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι, ηγέτης των αναρχικών στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο. Ρίξτε μια ματιά στο Σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας για να καταλάβετε ποιος ήταν.
'Εγραψα ήδη πολλά. Ευχαριστώ τον Δημήτρη που με βοήθησε να στείλω αυτό το μήνυμα
και στέλνω σε όλους τους φιλικούς χαιρετισμούς μου.

Τόλης

ΥΓ Χάσατε χθες το βράδυ το ρεσιτάλ Κουτσούκου (διάσημος σολίστ) στην παρουσίαση της ανθολογίας για τις ποιήτριες της Θεσσαλονίκης στην Καλαμαρία (προσοχή στον τονισμό).
Εκτός από την πολύ ωραία ομιλία του που προσέλκυσε γύρω στις 60 γυναίκες (οι υπόλοιπες δεν το είχαν μάθει), και μερικά από μας τα αρσενικά, έτσι ως άλλοθι, ακολούθησε τσιμπούσι στο οποίο μετακλήθηκε εσπευσμένως και ο Απόστολος Λυκεσάς. Χρειάζεται να προσθέσω τίποτα άλλο;

Το κίτρινο περπάτημα στα χόρτα

Σε γενικές γραμμές το βιβλίο μου άρεσε και το διάβασα σε ένα απόγευμα.
Παρά το γεγονός ότι την Κυριακή θα έχω πρώτης τάξεως ευκαιρία να θέσω τα ερωτήματα και τις αντιρρήσεις στον ίδιο τον συγγραφέα δεν μπορώ παρά να ξεκινήσω εγώ την συζήτηση στο blog.

Ίσως η μεγαλύτερη απορία που έχω είναι αν θα πρέπει να αντιμετωπίσω το μυθιστόρημα από αστυνομική οπτική γωνία ή από πολιτική οπτική γωνία.

Γνωρίζοντας λίγα πράγματα για το συγγραφέα θα έλεγα πως μάλλον σκοπός του ήταν το δεύτερο και όχι το πρώτο αλλά δεν παύει να έχει αστυνομική υφή.

Το ζήτημα: Η αυτοδικία

Ερωτήματα: Πολλά

Παρόλο που τα δάχτυλα μου είναι σε κατάσταση «πληκτρολογικής» ετοιμότητας θα σταματήσω κάπου εδώ για να μη χαλάσω και το σασπένς της συνάντησης…

ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ-Η ΕΞΑΙΣΙΑ ΗΔΟΝΗ ΤΟΥ ΒΙΑΣΜΟΥ

Στα τρία πρώτα κεφάλαια είπα: Αποκλείεται! Δεν μπορώ να το τελειώσω. Αν συνεχίσει έτσι δεν θα το αντέξω. Είχα ταραχτεί πάρα πολύ. Στιγμές, σταματούσα και κοιτούσα γύρω με απόγνωση.
Τέσσερις βιασμοί: Ένας στον επαγγελματικό χώρο. Δύο μέσα στην ίδια την οικογένεια (μητέρα και κόρη). Ένας σ` ένα γιαπί.
Το θέμα του βέβαια, ο βιασμός, είναι από μόνο του ένα θέμα σκληρό. Πώς θα μπορούσε λοιπόν να είναι το βιβλίο ρεαλιστικό χωρίς να ταράξει τα ήρεμα νερά μας;
Η χρήση του πρώτου προσώπου από την αρχή του βιβλίου σε καθιστά άμεσο δέκτη των μαρτυριών των θυμάτων αλλά κι ενός δράστη, που πρώτος με εξοργιστική ωμότητα παραθέτει και υποστηρίζει την πράξη του, χωρίς βέβαια να την αποκαλεί βιασμό. Παραδέχεται απροκάλυπτα ότι πατάει στην ανάγκη του άλλου για να ικανοποιήσει τις ορέξεις του και δικαιολογεί τον εαυτό του με το κυνικό κλισέ «κανείς δεν κέρδισε με το ευαγγέλιο στο χέρι.»
Στη συνέχεια εμφανίζονται διάφορες μορφές-θύματα, καθεμιά με τη δική της αντίδραση στην ίδια πάντα πράξη, ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο κινείται, με τις κοινωνικές προκαταλήψεις, τους φόβους, τις προσωπικές αδυναμίες, τις μαθημένες συμπεριφορές που δύσκολα αλλάζουν.
Πώς ένα θύμα βιασμού να μαζέψει τα κομμάτια του και να τολμήσει να ξαναζήσει τη φρίκη του μαρτυρίου του δημόσια προκειμένου να βρει δικαιοσύνη; Πόση εμπιστοσύνη μπορεί να έχει πως αυτή τελικά θα αποδοθεί και μάλιστα με τρόπο που να ικανοποιεί πραγματικά; Πόση υπομονή μπορεί να επιστρατεύσει για να περιμένει μια δικαιοσύνη που αργεί πολύ κι ακόμη κι όταν εφαρμόζεται αφήνει «παραθυράκια», βρίσκει ελαφρυντικά κι είναι δυσανάλογα μικρή μπροστά στο έγκλημα που έχει διαπραχθεί; Ποια ποινή μπορεί να ισοφαρίσει αυτό το έγκλημα, αλλά και τον εξευτελισμό που νιώθει το θύμα για δεύτερη φορά κατά τη διάρκεια της δίκης, όταν θα χρειαστεί ν` απαντά σε καχύποπτες ερωτήσεις της υπεράσπισης, συγκεντρώνοντας πάνω του και τα βλέμματα γνωστών κι αγνώστων;
Μήπως τελικά σε κάποιες περιπτώσεις η αυτοδικία δικαιολογείται; Υπάρχουν εγκλήματα που θέτουν από μόνα τους το παραπάνω ερώτημα. Ποιος εκτός από το ίδιο το θύμα μπορεί να αποδώσει ικανοποιητική δικαιοσύνη σε μια περίπτωση όπως την παραπάνω;

«Η εξαίσια ηδονή του βιασμού» φέρνει στο φως ένα έγκλημα του οποίου οι πραγματικές διαστάσεις και η έκτασή του, για διάφορους λόγους, αποσιωπούνται επιμελώς. Παρουσιάζει διαφορετικούς χαρακτήρες ανθρώπων, διαφορετικές αντιδράσεις, τρόπους σκέψης και συμπεριφορές, καθώς και δυο μορφές αυτοδικίας. Το αν και κατά πόσο δικαιολογείται κάτι τέτοιο, παραμένει στη δική μας κρίση, στην ευαισθησία μας και στο αίσθημα δικαίου που έχει ο καθένας μας. Δε νομίζω ότι προσπαθεί να εκβιάσει κάποιο συναίσθημα ή να κατευθύνει τον αναγνώστη. Ό,τι μιλάει από μόνο του, είναι τα ίδια τα γεγονότα.
Το βιβλίο τελικά καταφέρνει να συνδυάσει σε άψογη λογοτεχνία, σκληρότητα, βιαιότητα, τρυφερότητα, αξιοπρέπεια και σασπένς. Σελίδα τη σελίδα γίνεται όλο και πιο δυναμικό και σε κρατάει σε αγωνία και σε εγρήγορση, καθώς, όσο πλησιάζει προς το τέλος, διάφορες διεργασίες στο μυαλό σου αποφασίζουν για τη δικαιοσύνη που θέλεις να αποδοθεί και περιμένεις να δεις αν θα ικανοποιηθείς. Καμία σχέση με την κατάθλιψη που νόμιζα ότι θα με τύλιγε όταν το άρχιζα!

Άλλο ένα ελληνικό διαμαντάκι!

Φένια

Ηλεκτρονικά Βιβλιοπωλεία

Περισσότεροι από 15.000 χρήστες του Διαδικτύου επισκέπτονται καθημερινά τις ελληνικές ηλεκτρονικές σελίδες βιβλίου για ενημέρωση και αγορές. Ετησίως πωλούνται πάνω από 60.000 αντίτυπα, αριθμός που αυξάνεται όταν ο καιρός είναι βροχερός...
Όπως σημειώνεται στο σχετικό ρεπορτάζ των Νέων της Τετάρτης, τα ηλεκτρονικά βιβλιοπωλεία ήλθαν να καλύψουν μια ανάγκη, εξυπηρετώντας τους Έλληνες του εξωτερικού, αλλά και τους εντός των τειχών που δεν έχουν χρόνο να επισκεφθούν βιβλιοπωλεία.
Τέσσερα είναι τα ηλεκτρονικά βιβλιοπωλεία που θεωρείται ότι έχουν καθιερωθεί περισσότερο. Τα τρία από αυτά ανέπτυξαν πρώτα τη φυσική τους παρουσία και μετά την ηλεκτρονική: πρόκειται για τον Παπασωτηρίου, την Πρωτοπορία και τον Ιανό, ενώ το τέταρτο (greekbooks.gr) έχει μόνο ηλεκτρονική παρουσία.
Στο χορό μπήκε τελευταία και ο Ελευθερουδάκης, ενώ γίνονται και άλλες προσπάθειες από ηλεκτρονικά καταστήματα με ευρύτερη γκάμα προϊόντων, όπως το Shop21.
Οι πωλήσεις επηρεάζονται και από παράγοντες όπως η ασφάλεια των συναλλαγών στο Διαδίκτυο, οι καιρικές συνθήκες κτλ.
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι πωλήσεις πέφτουν όταν στην επικαιρότητα έρχονται υποθέσεις ηλεκτρονικής απάτης, ενώ ανεβαίνουν όταν οι καιρικές συνθήκες δεν επιτρέπουν την έξοδο από το σπίτι και την περιπλάνηση στα καταστήματα.

Newsroom ΔΟΛ

Πάντως προσωπικά όσο και αν μου αρέσει το δίκτυο μια βόλτα στους «Ναούς των βιβλίων» είναι must ακομα και αν έξω ρίχνει καρέκλες...

«Πυθαγόρεια Εγκλήματα»

«Πυθαγόρεια Εγκλήματα». Διάβασα το βιβλίο σε 2 μέρες αλλά πολλές φορές μου πέρασε απο το μυαλό να το παρατήσω. Δηλώνω «φαν» της αστυνομικής λογοτεχνείας και πρέπει να πω πως ένα μυθιστόρημα που να εμπλέκει τα μαθηματικά με την αστυνομική πλοκή μου δημιούργησε έντονο το συναίσθημα της αναγνωσης. Φευ, απο τις πρώτες σελίδες καταλαβα πως δεν θα ακολουθήσει την δοκιμασμένη συνταγή έγκλημα-πλοκή-εξιχνίαση. Για περισσότερες απο 100 (άκρως κουραστικές) σελίδες ο συγγραφέας αναφέρεται σε μαθηματικές θεωρίες οι οποίες θα μπορούσαν να είναι άκρως ενδιαφέρουσες αλλά όχι σε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα. Όταν επέστρεψε στο θέμα προσωπικά με είχε χάσει καθώς λίγο πολύ είχα καταλάβει που το πάει. Ακόμα και η ανατροπή στο τέλος δεν με έκανε να ξεχάσω τα περιττα κομμάτια τα οποία κατα τη γνώμη μου δεν ήταν μόνο οι μαθηματικές θεωρίες αλλά και τα κομμάτια με τους ζωγράφους. Ωστόσο οφείλω να ομολογήσω ότι κέρδισα κάτι απο το βιβλίο και αυτό δεν είναι άλλο απο την υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου να ασχοληθώ και πάλι με τα μαθηματικά. Μη πάει το μυαλό σας σε τίποτα εξισώσεις λυκείου αλλά σε θεωρίες οι οποίες παραμένουν άλυτες μέχρι τις ημέρες μας.

Τέλος θεώρησα ότι πρέπει να υπάρχει μια φωτογραφία του «υπευθυνου» της ταλαιπωρίας. Ο κ. Χίλμπερτ λοιπόν η περιβόητη τοποθέτηση του οποίου κυριάρχησε στο βίβλιο και όχι κατα την ταπεινή μου άποψη αυτό που θα έπρεπε.

Ο φόνος.

Μιλάμε για βιβλία.

Καλή παρέα, χαλαρό κλίμα, δερμάτινοι καναπέδες, λίγο κρασί, ελάχιστοι κανόνες και μια πελώρια διάθεση εκτός από το να διαβάζουμε, να μιλάμε για βιβλία.

ΥΓ: Η είσοδος ΔΕΝ απαγορεύεται στους καπνιστές