Wednesday, February 20, 2008

ΦΕΓΓΑΡΟΒΡΑΔΙΑ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ


Κάποτε όμως, τα φεγγάρια ξεσηκώνουν κι άλλους συνειρμούς.
Ιδιατέρως σε άτομα σκοτεινά,
με αδυναμίες γνωστές,
σε λύκους και λυκοποριές απροσπέλαστες...
Κι όταν δεν έχεις το πενάκι του Ηλία,
(που με ολοκαίνουργια παλέτα χαράζει το "Λυκαυγές"),
πάλι σε ποιητή καταφεύγεις..

Το ουρλιαχτό των λύκων
Είναι απόκοσμο.
Τι σέρνουν από τα μακριά λουριά του ήχου
Που διαλύεται μες στη σιγαλιά του αέρα;
Επειτα το κλάμα ενός μωρού, μέσα στο δάσος των λιμασμένων σιωπών,
Φέρνει τους λύκους τρέχοντας.
Το κούρδισμα ενός βιολιού, μέσα στο δάσος λεπτοκαμωμένο σαν το αυτί μιας κουκουβάγιας,
Φέρνει τους λύκους τρέχοντας- φέρνει τις ατσάλινες παγίδες που κροταλίζουν στάζοντας σάλια,
Ατσάλι ντυμένο με γούνα για να μην ραγίσει από το κρύο,
Τα μάτια που δεν έμαθαν ποτέ πώς έγινε
Και πρέπει να ζήσουν έτσι.
Πώς πρέπει να ζήσουν
Η αθωότητα χώθηκε στα ορυκτά.
Ο αγέρας σαρώνει τον κυρτωμένο λύκο που τρέμει.
Ουρλιάζει, δεν ξέρεις αν είναι από αγωνία ή χαρά.
Η γη βρίσκεται κάτω απ' τη γλώσσα του,
Ενα νεκρό βάρος σκοταδιού, που προσπαθεί να δει μεσα απ' τα μάτια του.
Ο λύκος ζει για τη γη.
Ομως ο λύκος είναι μικρός, δεν καταλαβαίνει πολλά.
Τρέχει μπρος-πίσω, κυνηγώντας τη διαίσθησή του και κλαίγοντας γοερά.
Πρέπει να ταϊσει τη γούνα του.
Η νύχτα χιονίζει άστρα και η γη ραγίζει.

Ted Hudges
(από τη συλλογή "Wodwo", 1967)

Υ.Γ. Διαλέγετε και παίρνετε μεταξύ αυτού και του επόμενου post

7 comments:

Leigh-Cheri said...

Εγώ πάντως, κι απ' τα δυο αυτά τα συγκεκριμένα -αν και στον Ρίτσο υποκλίνομαι- διαλέγω το "πενάκι του Ηλία" γιατί έχω σχεδόν πάντα "μια διάθεση τροπική" με βροχές και υγρασίες κι άλλα πολλά που κανείς άλλος δεν τα 'χει "μιλήσει" έτσι.
Άσε δε που το ζηλεύω και τρελά! :-)

Lena. said...

Κάτι μας έπιασε όλους ταυτόχρονα αυτή την πανσέληνο Φένια...Με τη σελήνη και τους λύκους.Τους καλούς,όχι εκείνους που φοράνε την προβιά αγνοώντας ότι πρωτίστως απαιτεί γνησιότητα και ειλικρίνεια.Στις λυκοποριές δε φτάνεις παρά μόνο αν το λέει η καρδιά σου.Είναι σκαρφαλωμένες σε "Αγνωστα δάση",κάτω από "σέπια σύννεφα",στο "μπλε του κοβάλτιου και ακαζού αμπίρ"..Ο ένας έγραφε,ο άλλος ζωγράφιζε -με το δικό του τρόπο-από μικροφώνου,εγώ η έρημη κατέφυγα πάλι στους ποιητές "μου",νιώθοντας για μια ακόμη φορά τυχερή που υπήρξαν(εκείνοι) και υπάρχουν (αυτοί).Μη με πεις μελό,την κόκκινη βραδιά,ανακάλυψα τα "Λυπημένα φεγγάρια" που τραγούδησε ο Νταλάρας,ακριβώς μετά τη σπουδή στο μαύρο που ζωγράφισες εσύ.Εμένα πάντως όλα τούτα χρωμάτισαν εξαίσια τη μοναξιά μου.

Vicky Papaprodromou said...

Αχ, θα σας δείρω που ξεχνάτε τους παλαιότερους ποιητές της πόλης μας και μου καταφεύγετε στους «νότιους». :-)

Από μένα, λοιπόν, για «καληνύχτα» ή για «καλημέρα» και για όλη την υπέροχη παρέα της Άνω Τούμπας, μια πολύτιμη σταγόνα ομορφιάς μέσα από τους στίχους ενός αγαπημένου μου ποιητή:

[Από την ενότητα Αισθηματική ηλικία (1946-1949)]

Μαλαματένια βροχή

Ο δρόμος δε μιλά
δεν ταξιδεύει

Στη στάσιμη ώρα
αγαπώ τα παιδιά
με μάτια από καθρέφτες

Σταλαματιές ενός άστρου
στο Βορρά
στο Νοτιά

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου
Από τη συγκεντρωτική συλλογή Ο δύσκολος θάνατος (1985)

Πολλά φιλιά σε όλους!

Lena. said...

Λάβε αντίδωρο από Κλείτο Κύρου που αγαπώ πολύ:
Σ’ αυτήν την πόλη που γεννήθηκες και μεγάλωσες βυζαίνοντας
φλόγες και φως που νυχτοπερπατούσες στις ανηφοριές της με καρδιά
μεθυσμένη πότε κλαίγοντας πότε γελώντας πολιορκημένος
ασφυκτικά μέσα στα τείχη της σ’ αυτήν την πόλη που αδειάζει κάθε μέρα
από τους φίλους αρχίζεις πλέον να γερνάς

Κιόλας το νιώθεις στις κλειδώσεις σου καταλαβαίνεις πως μεταμορφώνεσαι
βαθμιαία σε λιθάρι της σε πνοή βαρδάρη σε σύννεφο
μενεξελί στο ηλιοβασίλεμα βλέπω ξάφνου στο χιονισμένο ορίζοντα
ένα δέντρο το κορίτσι τινάζει τα κλαριά του κι αμέσως κρότος γυαλικών
και δες τα πουλιά του χειμώνα μου ψιθυρίζει μια λιπόθυμη
φωνή είναι τα παραισθησιογόνα πουλιά

Κι όμως πάνω μου στον ίδιο πάντοτε ουρανό μέρα και νύχτα ακούω
να φτεροκοπούν πουλιά στήνω αυτί και είναι οι λέξεις που
φτεροκοπούν χωρίς σταματημό κρύβονται πίσω από θάμνους ή
μέσα στα δωμάτια οι ίδιες λέξεις που άλλοτε ξεστόμιζαν οι πρόγονοι μου
και οι πρόγονοι σου στα γυρίσματα των αιώνιων σ’
αυτήν εδώ την αύτανδρη πόλη…

(μέρος από το ποίημα ΜΙΑ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ Η ΤΑ ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΙΟΓΟΝΑ ΠΟΥΛΙΑ)

υ.γ.την παρουσίαση της ανθολογίας σου στο διαδίκτυο θα την κάνουμε παράλληλα με της κ.Καριζώνη?12/03/2008 η πλέον κατάλληλη ημερομηνία

Vicky Papaprodromou said...

Α, έτσι το πάμε τώρα; Κοντρίτσες κάνουμε με τους ποιητές της πόλης; Θες να σου ρίξω κάνα Νικηφόρου κατακέφαλα και να τρομάξεις; Άσε που έχω εφεδρεία Θέμελη και Αναγνωστάκη για τις δύσκολες περιπτώσεις. :-) [Πάντως το απόσπασμα από τον Κύρου ήταν υπέροχο. Κι εγώ τον αγαπώ πολύ.]

Λενιώ μου, ναι. Είμαστε εντάξει για 12 του μήνα. Μίλησα και με την Κατερίνα σήμερα και ήδη το ανακοίνωσε επίσημα στο ιστολόγιό της.

Αύριο θα το ανακοινώσω κι εγώ και στο ιστολόγιό μου και στο Τρανσλάτουμ και θα σας έρθουμε αντάμα.

Αν προλάβω να διαβάσω το βιβλίο που επιλέξατε, μπορεί να σας έρθω και την Κυριακή. Ελπίζω να υπάρχει σε όλα τα βιβλιοπωλεία και να μην το ψάξω, ε;

Τώρα εγώ με τη σειρά μου, αφιερώνω σε όλους σας ένα ποίημα του Θέμελη, που το θεωρώ ένα από τα σπουδαιότερα ελληνικά ποιήματα του 20ού αιώνα: Χαλασμένη βρύση

Lena. said...

Κοριτσάκι,ευχαριστώ για την ανταπόκριση και τα πανέμορφα ποιήματα.Σε περιμένω από κοντά την Κυριακή ή,αν δεν τα καταφέρεις,είμαι στη διάθεσή σου για ότι χρειαστείς σε ότι αφορά την εκδήλωση.Θα δημοσιευτεί σήμερα και στην ιστοσελίδα της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Θεσσαλονίκης.Φυσικά,καλεσμένοι άπαντες

Vicky Papaprodromou said...

ΟΚ.

Σήμερα θα βάλω κι εγώ τη σχετική ανακοίνωση παντού και ελπίζω να τα καταφέρω και για την Κυριακή ώστε να τα πούμε κι από κοντά.

Φιλιά πολλά.